Hallo allemaal! Toen ik de eerste keer op visite was bij Madammeke schreef ik vooral over mijn passie voor Oostenrijk. Over mezelf heb ik toen eigenlijk maar heel weinig prijsgegeven en ook op mijn eigen blog vertel ik daar niets over. Maar op vraag van Madammeke ga ik jullie voor het eerst een beetje vertellen over mezelf.
Foto: Viva
De meeste van jullie kennen mij wel van mijn blogje over Oostenrijk. Ik ben 55 jaar geleden geboren in een klein dorpje aan de Nederlandse grens, Nispen. Ik was de oudste in het gezin van 3 kinderen. Ik heb nog een jongere broer en een zus die 9 jaar na mij geboren werd.
Mijn jeugd was heel fijn met hele lieve ouders die helaas enkele jaren geleden overleden zijn.
Wat mijn werk betreft ik heb altijd in de "zorg" gezeten. Eerst in de kraamzorg, nadien in de thuiszorg en bejaardenzorg en momenteel werk ik al 12 jaar als kleine zelfstandige in de voetverzorging. Als pedicure thuis en ambulant. Ik heb het altijd fijn gevonden om voor anderen te zorgen.
Ook aan mezelf besteed ik de nodige aandacht al hou ik het graag natuurlijk en simpel. Mijn kleding is eigenlijk altijd wel sportief te noemen, niet te veel randjes en kantjes voor mij. Een leuke broek met bijpassend jasje en shirt of mooie blouse eronder. 's Avonds loop ik graag in makkelijke, sportieve kleding, niet te veel poespas. Jeans met een blouse of trui. Schoenen vind ik erg belangrijk, meestal Ecco, Geox of Mephisto. Weer makkelijk en sportief dus.
Ik hou van sierraden, het liefste in goud. Ik heb een paar mooie ringen die draag ik altijd. Armbanden en andere accesoires draag ik alleen als ik uit ga.
Ik gebruik niet veel make-up. Dagcreme (Plenitude van LOreal), oogschaduw, mascara (Revlon). Lipstick gebruik ik iedere dag, ik ga niet de deur uit zonder. Bodylotion en parfum geven mij een fijn gevoel. Noa van Cacharel is lekker geurtje voor mij.
33 Jaar geleden huwde ik met Rini. Wij zijn na ons trouwen in de dichtsbijzijnde stad gaan wonen, in een buitenwijk van Roosendaal, dat ligt in de nederlandse Provincie Noord- Brabant. Op 10 minuten wandelen zijn we in de stad en we zijn ook zo in de bossen of op de Heide. Ja, Brabant is ook wel erg mooi hoor.
Rini en ik houden van de natuur en zijn sportief ingesteld. We delen samen enkele hobbys zoals wandelen, skeeleren, uit eten gaan en ... Oostenrijk natuurlijk waar we dan ook geregeld naartoe trekken. Ik heb daar uitgebreidt over geschreven tijdens mijn eerste visite hier. Jullie kunnen dat nog eens nalezen: klik hier.
Skeeleren doen we in de zomer, we hebben er 5 wieltjes onder zitten voor de lange afstanden. We rijden dan wel 3 keer in de week. Wandelen doen we het jaar rond. Ik ga ook graag naar Antwerpen en ik kom er heel vaak. Als het niet in de stad is dan wel in de Zoo. Verder vind ik een sauna op zijn tijd heerlijk ontspannend, ik kan echt genieten van zon verwendag.
Ik hou ontzettend veel van dieren. Altijd ben ik al een hondenliefhebber geweest. Ik kan geen hondje voorbij lopen zonder er aandacht aan te besteden. We hebben een Poedel gehad, die is 14 jaar geworden, onze Micha. Heerlijk is dit een hondje in huis, zoveel vriendschap heb je daar van! Maar ik ben veel van huis, dus dit kan op dit moment echt niet. Ik zeg altijd: "als je een huisdier hebt moet je er ook voor ze zijn".
Mijn ultieme ontspanning van de dag is mijn computer. Daar mag ik graag een beetje aan fotobewerking doen. Digitale fotografie is ook één van mijn hobby's en daarna ze bewerken op PC is nog leuker! Paintshop Pro is mijn allerliefste programma., je kunt wel zeggen dat ik er aan verslaafd ben. Leuke creaties en animaties maken van een foto zoals een neusje wat laten bewegen. Op aanvraag heb ik eens een ezeltje geld laten geven. Hilarische was dit en iedereen kwam hem lenen! Bij de bloggers heb ik al heel wat vriendschappen opgedaan. Dat maakt het bloggen nog fijner!
Zo, nu weten jullie iets meer over Corry. Hopelijk heeft mijn verhaaltje jullie een beetje kunnen boeien.
Ik wens alle bloggers veel succes met hun blog toe en bedankt Madammeke, voor de sfeervolle ontvangst!
Al jaren lang ga ik samen met mijn man op vakantie naar Oostenrijk. Waarom dat land? Ja, ik denk de bergen, de bevolking, alles bij elkaar, (gemutlichkeit). Wij gaan er in de zomer heen, vooral om wandelingen te maken in de bergen. Van s'morgens vroeg tot ongeveer 4uur s'middags. Smalle bergpassen die je moet overwinnen, soms met hele smalle richels, kabels om je aan vast te houden. Dan krijg ik ook wel eens de bibbers ...
Vooral als er op dat richeltje ook nog sneeuw ligt en dat in augustus! Of van die rotsblokken, waar je overheen moet, soms op handen en voeten, dan voel ik mij net een berggeit. Niet te geloven, maar ja, je moet door en dan kom je op die hoogte wat schapen tegen, grandioos! Of een berggeit en dan vraag je jezelf af: "hoe kunnen die daar leven?" ...
Maar mooi die vergezichten, soms met wat mistvlagen die dan optrekken. Watervallen overal om je heen. Zo mooi, dat moet je zien! Helemaal aan de top staat er meestal een berghut en daar kijken we dan ook naar uit. Lekker even wat rusten en dan zit je aan zo'n lange tafel met allerlei nationalteiten. Engels, Frans, Duits, door elkaar wat te converseren, met natuurlijk zo'n grote pint er bij
Als je geluk hebt kom je onderweg een Murmeltier tegen, dat hebben we vaak mee gemaakt en krijsen dat die kunnen als ze zich bedreigd voelen, dan weet je niet wat je ziet of hoort! Maar het zijn mooie diertjes, die leven daar in holen. Een rugzak mee met profiant en wat kleding, want boven kan het soms erg fris zijn, stevige bergschoenen en bergstokken heb je echt wel nodig. Ziet er soms wel lachwekkend uit, maar ja ... en een lederhose en een dirnjurk ... Neen dat dragen wij niet!
Soms gaan wij wel eens naar een "Tirolicher abend" en dat is dan echt genieten want wij zijn dol op die muziek ... Zo hebben we al heel wat streken gezien in Oostenrijk. Het blijft fascinerend dat je op sommige plaatsen met de auto op zo'n 2800 m hoogte kunt komen en in augustus in de sneeuw staat ... of helemaal met de kabelbaan naar boven en daar heerlijk wandelen. Ik kan daar uren over vertellen. Aber mein zweite heimat ist Osterreich ...
Het bloed zit in de genen zo schreef er ooit eens iemand van mij!
En hij had het bij het rechte end! Toen ik de eerste keer tentoonstelde, kwam mijn kritische meester kijken. We hadden net zoals overal eens alles geprobeerd. Toen we daar samen stonden te kijken zegde hij heel subtiel
En waarin denk jij nu dat je het beste bent! Ik overliep alles en antwoordde hem: in bloemen. Juist! Zegde hij, maar zoek uw eigen weg!
Zo zal je bekend worden en zal ieder zeggen aha dat is een werk van Lucrèce. Mooi gezegd maar hoe moest ik het nu doen! In een magazine op tv zag ik macro en micro vandaar dat mijn bloemen telkens maar een deel van een bloem zijn. Zo vond ik mijn weg! En het werd goedgekeurd door hem! Dat deed mij nog het meeste plezier!
We zijn al opa en oma van een hele lieve kleindochter: Dit schilderij maakte ik toen ik terug was van reis. Een dergelijk schilderij koester je wel!
Ik had heel graag académie gevolgd na mijn moderne Humaniora maar wie zaten er daar in 80? Mensen met lange haren Mensen die aan de drugs waren
Dus het was ondanks het aanraden van mijn muzieklerares en tekenmeester een radicale nee.
Ik stopte dan ook met mijn studies maar vervolmaakte mij in de avondschool Frans, Engels, en een beetje Duits. Op dat moment begreep ik er niets van! Maar later bekeken, toen onze pa die schrijnwerker was en in dat milieu vertoefde, begreep ik waarom hij zijn dochter wou beschermen! Maar dat wou daarom nog niet zeggen dat ik al die spullen zou nemen!
Maar ja zo zie je maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Iets wat ik mijn kinderen nooit zou willen ontnemen! Dus mensen Laat uw kinderen doen waar ze goesting in hebben! Ze zullen het later toch doen!
Ik volgde zangles en zong solo! Ik volgde privé-lessen bij wijlen Herman Denkens en leerde daar met de primaire kleuren werken! Een troef die ik meekreeg. Zodat ieder mijn kleur niet kan benoemen! Stelde samen tentoon met Harry van Trier (uitgever boek Helleborusen). Met Peter Bauwens (groens vingers) WTV, Winifred, Brigitte Tonneaun, (Frans) Hugo Messiaen, Ivo Pauwles (Groene vingers).
Ik zal nog drie levens te weinig hebben om alles te doen waar ik zin in heb; zo volgde ik ook les bij Frank Missant - kalligrafie. Volg nog steeds lessen voor naaktschetsen bij verschillende leraars!
Nu maak ik ook nog schilderijen op aanvraag aangepast aan uw interieur . Ik schrijf dichten in kalligrafie die jullie mij geven of dichten die ik thuis heb.
Voor ons overleden ma
Mijn grootste wens is: haar laatste wens in te willigen: namelijk samen een boek uitgeven! Langs de ene kant zouden het tekeningen zijn van mij en langs de andere kant dichten van haar en nu ook van mij. Moest iemand mij hulp kunnen bieden graag
Ik was aangenaam verrast om op visite te mogen bij Madammeke. Ik voel me zeer vereerd en heb dan ook dankbaar aanvaard!
Eerst wil ik mezelf, indien nodig, nog even voorstellen : Ik ben Ida geboren te Lummen op 28 januari 1943 als 8ste in een gezin van 11 kinderen. Een groot en mooi gezin; lieve ouders, 7 meisjes en 4 jongens. Alhoewel luxe niet echt bestond hebben we nooit het gevoel gehad wat gemist te hebben! Er viel altijd wel wat te beleven. We komen uit een hecht gezinnetje en dat is tot op heden nog altijd zo gebleven!!!
Op 8 mei 1965 gehuwde ik met André. Met ups en downs ... zijn we vrienden voor t leven. Samen hebben we 2 lieve dochters en schoonzonen. Zoals torens het sieraad zijn van een stad en schepen van de zee, zijn onze kinderen het sieraad van hun ouders. Annick is gehuwd met Marc en Brigitte met Patrick, die op hun beurt ons 5 klein-kinderen hebben gegeven.
Sedert mijn 18-de heb ik bijna 42 jaar met plezier gewerkt als administratief bediende. Op mijn 50-ste werd ik voor t eerst oma of moeke zoals de kleintjes me noemen. Het zijn schatjes van kinderen: Lieze, al een hele meid, bijna 13jaar, Jannes 11jaar Marie wordt 10jaar en de kleinsten Jesse en Nico beiden 8jaar. Om voor hun opvang te zorgen ben ik part-time gaan werken. Niet altijd even gemakkelijk maar wel heel dankbaar. Ik ben blij dat ik dat heb kunnen en mogen doen. Daardoor krijg je wel een hele bijzondere en hechte band met je kleinkinderen want dat merk ik nu nog elke dag.
Sedert een 3 jaar zijn zijn man ik gepensioneerd. Het pensioen is niet het einde van de weg, het is enkel verandering van richting. Heerlijk na al die jaren werken eens kunnen doen en laten zoals wij dat zelf willen . Gaan slapen als we moe zijn en opstaan als we der zin in hebben.
Geluk moeten we onderweg zoeken en niet op t eind van de weg, want dan is de reis afgelopen. Dus nu genieten we van het leven want het duurt maar even!
Eén van mijn hobbys is Genealogie Stambomen uitdiepen van de familie. Enkele jaren geleden eenvoudig begonnen met mijn familie, zussen en broers en hun kinderen en kleinkinderen, later van nichten en neven . en ik was vertrokken. Wel, ik wist niet echt waar ik aan begon want ondertussen heb ik reeds een klein 20.000 namen op mijn pcke staan! Zo zie je maar !!!
Kantklossen is ook nog een zeer fijne en aangename bezigheid, alhoewel ik er veel minder mee bezig ben mijn dagen zijn te kort en de tijd vliegt te snel!
Dit is een Ode aan de kantklossers die ik je niet wil onthouden.
Jij bolronde kussen met je duistere kracht,
Hoe kreeg je verduiveld mijn vrouw in je macht ?
Ze steekt en ze trekt, ze klost en ze weeft,
maar weet soms niet eens dat haar ventje nog leeft.
De linnenslag, halve slag, ze geeft maar katoen,
de kook en de afwas zal t ventje wel doen.
Ze speelt op haar kussen als een vlijtige bij,
en poetsen, dat is niet meer nodig, zegt zij !
De stofdraden zie je hier hangen bij bosjes,
en t ventje, die voelt zich de klos, door die klosjes.
En toch, als zij trots en tevreden, haar werk aan hem toont,
voelt t ventje zich gelukkig en ruimschoots beloond.
Want is het niet dat, waar het om gaat in t leven,
Begrip voor de ander aan elkaar kunnen geven !!!
Wat ik doe sedert ik op pensioen ben, levert niet veel op, maar het is wel leuk!
Werken aan mijn 2 blogjes hoort daar zeker bij. Heel eenvoudig begonnen om dan eindelijk na 5 maanden bloggen mijn eerste bewegend plaatje te kunnen maken. En de button kreeg ik cadeau van Sonia.
Hopelijk kunnen jullie ook genieten van bekende spreuken en gedichten aangekleed met een mooi plaatje. Slechts enkele gedichtjes zijn door mij zelf geschreven, ik kan t wel maar vind dat anderen het zoveel beter kunnen! Ik ga ook vaak op blogbezoek om andere werkjes te bewonderen want ieder blog is zeker een bezoekje waard!
Als je mijn blogjes een bezoekje wil brengen kan dat natuurlijk en vind je een bepaalde spreuk, citaat of gedichtje leuk . je mag het gerust kopiëren!
Mijn 2de blog is er eentje met de mooiste fotos van onze familie en van de familiebijeenkomsten. Geïllustreerd met spreuken en citaten die betrekking hebben op kind en gezin.
Mijn leuze is dan ook : Vergeet de mooie dagen niet, want als je ze vergeet komen ze nooit meer terug want het leven wordt één feest als je kunt genieten van de gewone, alledaagse dingen. En feesten doen we nu eenmaal heel graag . Met zn allen, in totaal 120, zijn we één grote familie.
Hoe traag de dagen soms ook verstrijken de jaren vliegen weten niet van wijken. En t rare is, dat we toch allemaal zoooo graag oud willen worden maar dat NIEMAND oud wil zijn!!!
Levenskunst : Oud worden met een jong hart en beseffen hoe kort en klein hier alles op aarde is. Hemels is de aarde voor hen die met een beetje humor van doornen rozen kunnen maken.
Hopelijk mag ik, diegenen die mijn blogjes nog niet kennen, ook eens verwelkomen !
Hartelijk dank aan Madammeke omdat ik op visite mocht komen om mijn blogjes te promoten!
Ida
Miryam (dierenopvoedster)
05-04-2006
Op visite: Miryam (dierenopvoedster)
Even voorstellen! Mijn naam is Miryam Budniok ben 42 lentes jong en reeds 21 jaar gelukkig getrouwd met mn ventje Marc. Samen zijn we gezegend met een pracht van een tweeling, Wim en Glenn (18 jaar). Zij zijn boven alles dan ook mn grootste lichtpuntjes in dit toch o zo prachtig wereldje !
Dierenopvoedster & Magnetiseur Miryam. Gho , wat was ik aangenaam verrasttoen ik hoorde dat ik op de koffie mocht gaan bij Madammeke ! Meteen berichtte ik haar heel enthousiast terug met het volgende Natuurlijk zie ik het wel zitten om eens bij jou op de koffie te komen, ook al is het niet om eigen belang, het voornaamste vind ik dat er ontelbare mensen hun weg niet meer vinden, zij het voor zich zelf, een dierbare of een geliefde huisdier!
Het magnetiseren (healen of werken met positieve energie) is een zo prachtig iets dat iedereen die er meer over wil weten, ook de kans moet krijgen om met deze kennis te mogen maken !
In feite kan men zeggen dat het magnetiseren een belangrijke plaats inneemt in de paranormale geneeswijze. Het is een pure vorm , dat wil zeggen, zonder bijkomende religieuze gedachte of andere factoren.
Paranormaal is niet zo paranormaal als men vaak denkt, het getuigt eerder van het ontwikkelen van bepaalde (menselijke) vermogens! Een magnetiseur voelt o.a. de spanning, pijnen, blokkades of andere ongemakken van de cliënt waardoor deze c.q. kan inhaken op de ongemakken en/of beleving van de cliënt !
Vb. Tijdens een behandeling van een knieblessure, merk ik op dat de cliënt ontzettend last heeft van duizelingen, wat ze ook beaamt en verdere uitleg geeft: "Door een slecht behandelde middenoorontsteking heeft de cliënt er hoofdduizelingen van over gehouden, waarvoor ze nu nog steeds medicijnen neemt." Enkele tellen later voel ik een brandende pijn in mijn bovenbeen: ook dit legt ze uit en ze weet me te vertellen dat door een auto-ongeval, haar been klem zat, waardoor haar bovenbeen verstijfd is en hard aanvoelt.
Trouwens niet iedereen (zelden) kan of mag geholpen worden, zij dit door het karma wat men meedraagt of door het luttele missen van een lichaamsdeeltje (bv oorvlies,kraakbeentje). Deze cliënt belde me 2 dagen na de behandeling heel enthousiast op, haar knie was volledig ontzwelt en haar bovenbeen was volkomen normaal. Haar medicijnen voor haar duizelingen nam ze nog steeds! Nota: haar oorontsteking was een middenoorontsteking, waarbij haar oorvlies volledig beschadigd was en iets wat er niet meer is, kan ook niet hersteld worden!
Ook dieren staan enorm open voor positieve energie en geven warempel door waar ze eventuele
blokkades ondervinden, zo kan een hond je aanwijzingen gaan geven door met zijn snuit je hand iets verder te duwen of een poes die tijdens een behandeling zich zachtjes gaat rollen, een paard gaat heerlijk relaxen of kijkt naar een eventuele blokkade, een kippetje zal tijdens een behandeling in slaap vallen, vleugels open spreiden en t kopje warempel laten afhangen.
Het ongelooflijke van dit allemaal is dat elk levend wezentje anders gaat reageren op positieve energie en dat zelfs ik, nog steeds verwonderd sta te kijken hoe verbluffend de resultaten wel zijn.
Ik weet nog tijdens het behandelen van Lady, een 16 jarig B.W.P paardje, dat tevens last had van artrose aan de voorhand, ik mocht waarnemen dat het paardje volledig vastzat in de rug en achterhand om haar voorhand te ontlasten van de pijnen die ze moest dragen. Ook moest ik het paardje even loslaten tijdens de behandeling omdat ik bijna geen lucht meer kreeg, pff ..wat is da nu weer ? De eigenaar wist me te vertellen dat Lady ook enorm last had van astma.
Of het Keeshondje Balou, dat trouwens een hartpatiëntje is en het eigenlijk wat rustiger aan moet doen. Een echt Italiaantje deze Balou, enorm luidruchtig maar zon schattig iets en ongelooflijk lief. Bij hem kreeg ik een enorme druk op mn schouders en borst (longen).
Zelfs de dierenarts die jaarlijks onze lieve viervoetertjes thuis een spuitje komt geven, staat volledig achter dit mooi gebeuren en heeft al enige cliënten doorverwezen, daar waar de klassieke of homeopathische geneeswijzen geen baat bij kan vinden!
Dat ik de ongemakken mag waarnemen van de cliënten, is alleen maar omdat ik in de cliënt zijn energietrilling mag komen, vele noemen dit ook wel de aura , zodat ik weet waar zich nu juist de blokkades bevinden en aan wat er uiteindelijk mag gewerkt worden.
Buiten het magnetiseren ben ik verder nog een opleiding aan t volgen in een "HorseEducation Center", Sky-Farm (2de jaar) en hoop hier mn diploma te behalen als volwaardige paardenopvoedster.
Het fijne van deze opleiding is dat ze buiten het werken met probleempaarden, je ook nog de nodige kennis meegeven om te mogen werken met o.aBachbloesems, kruiden, verschillende massage technieken, waaronder Schiatsu, T-Touches, kinesitherapie, e.a..
Zelf gebruik ik bij het behandelen van een geliefde huisdier, acupressuur, t.touches en schiatsu. Kom ik ergens een blokkade tegen wordt deze vervolgens gemagnetiseerd.
Het magnetiseren is dan ook echt mijn ding en is een zo prachtig iets dat iedereen die er meer over wil weten, ook de nodige kennis mag hebben wat het magnetiseren inhoudt . Lieve bloggers, wil je meer over dit onderwerp weten, kom dan gerust eens langs op mijn blogje!
Vooreerst wil ik Madammeke hartelijk bedanken voor de uitnodiging die ik met veel plezier heb aanvaard.
Zoals velen al wel zullen weten, is mijn naam Marina en schrijf ik onder het pseudoniem Hartendame2 of ook wel eens onder Hartje.
Ik ben moeder van 2 lieve knappe dochters en heb 2 leuke schoonzoons. Kleinkindjes heb ik nog niet, ik denk dat ik hiervoor nog wel een beetje geduld zal moeten beoefenen want onlangs ontving ik van mijn oudste dochter een mailtje met daarin een zin die ze van het internet had geplukt:
Steeds meer vrouwen stellen het krijgen van hun eerst baby alsmaar langer uit.
Zij wordt dit jaar 28 nog tijd genoeg dus!Ik vond dit een grappige maar vooral een veelzeggende hint van een dochter aan haar moeder.
Mijn kinderen
lieflijke tierelantijntjes
omhullen kristalheldere
klanken, klaterende fonteinen
laten lovende woorden vloeien
***
besprenkeld met bloempjes
van wensen die tere noten raken
brengt het kostbare herinneringen
aan de parels van mijn ogen
***
Al van jongs af aan zit de schrijfmicrobe me in t bloed, ik ervaar ze als de nodige zuurstof die mij in staat stelt mijn gemoed te ontladen en mijn hersenspinsels aan het maagdelijk wit van mijn blad toe te vertrouwen.Zij die mij lezen, zijn op hun beurt de voeding voor mijn schrijven.
Tijd
onzichtbaar verdwijnend
tussen de kieren van t leven
braakt tijd herinneringen
knarsend als oude tandwielen
die huid schaaft en vouwt
draaft hij onverstoorbaar
verder, sporen tekenen
diepe groeven die verhalen
over lief en leed
Naast schrijven heb ik ook een passie voor tekenen en schilderen, vandaar dat ik met veel interesse en plezier de blogs van deze kunstenaars bezoek.
Tussen mijn 12-de en 15-de jaar, volgde ik avondschool aan de kunstacademie waar ik in de leer kwam bij een 80-jarige Meester die zijn leven in Parijs had doorgebracht.Ik herinner mij zijn laatste werk, dat een levendig jachttafereel voorstelde en waarbij je de indruk kreeg dat de paarden haast van het doek galoppeerden.Door zijn toedoen exposeerde ik als fiere beginneling en vooral als jongste deelneemster tussen kunstenaars op de jaarlijkse tentoonstelling in het stadhuis.Met weemoed denk ik terug aan die tijd, met spijt in t hart, omdat ik de studies heb gestaakt door het wegvallen van mijn meester, een kunstenaar in hart en ziel, hij moest om gezondheidsredenen het lesgeven stopzetten.
Lege gedachten
hij vergat ...
zoals hij zoveel vergat
tot hij echt niet meer wist
wat hij ooit had geweten
hij onthield
woorden noch daden
liet fantasie en realiteit
met elkaar in duel gaan
hij creëerde
in zijn lege geest
een eigen wereld waarin
het kind-zijn zegevierde
hij kleurde
met één kleurpotlood
alles roze zonder weten
wie hij morgen wilde zijn
ik dronk
gisteren koffie met
Napoleon Bonaparte die vorige
keer nog Elvis Presley was
Als spiritueel persoon geloof ik dat er meer is tussen hemel en aarde.Tal van zware, emotionele gebeurtenissen in mijn leven en de ervaringen op spiritueel vlak, hebben me gemaakt tot de mens die ik nu ben: een vrouw met een hart voor mens en dier en die het leven neemt met een lach en een traan.
Voor de nieuwelingen, mijn echte naam is Lisette, Roosje voor de blogvrienden. Ben door Madammeke uitgenodigd op de koffie om eens gezellig te komen babbelen over mijn 3 blogs ... wat ik graag kom doen! Namelijk over doodsprenten, dat is mijn verzameling. Ben nu twintig jaar bezig met verzamelen en heb ondertussen al heel wat zoekwerk verricht en bijeen verzameld.
Eigenlijk was mijn eerste verzameling "jokers van speelkaarten". Hoe kom ik dan aan doodsprenten, ja, op de ruilbeurs vroeg iemand in ruil voor een joker doodsprenten en die had ik niet (20 jaar geleden). Dus ik maar vragen aan familie en kennissen voor prentjes. Maar er waren zulke mooie en oude exemplaren bij, dat ik het zonde vond om die te ruilen voor een joker!
"Neen hoor, ik begin niet met een nieuwe verzameling" verzekerde ik mijn man ... "Echt niet!!" Maar toen kreeg ik van een oude vriendin in Gent bericht dat ze op zolder een hele doos prenten staan had van haar familie daar zaten prachtige prenten in, jong, niet te geloven! Vanaf dat ogenblik was ik verkocht en had ik een nieuwe hobby.
De jokers werden overgenomen door onze jongste zoon. En nu is zelfs mijn man een verwoede verzamelaar. Ik zelf heb ondertussen al drie blogs met als onderwerp doodsprenten.
Maar er is ook wel wat anders te zien hoor! Ik vertel al eens iets over onze ruilbeurs (bestaat 10jaar) en zet er mooie prenten op en gedichten ...
Mijn derde blog gaat alleen over onze gemeente en haar deelgemeenten. Heb er al zusters opgezet en priesters, 100- jarigen en kindjes. Er staan daar van die hele mooie gedichten op, tranen met tuiten heb ik het begin geweend wanneer ik ze moest intypen
En nu ben ik oud- strijders aan het plaatsen Je moet maar eens komen kijken he ! Niet saai hoor!
Als jullie dit tot het einde gelezen hebt gelezen proficiat! Aan iedereen veel blog plezier en misschien tot op één van mijn blogjes!
Het is moeilijk te geloven ... sinds gisteren leef ik 73 jaar op deze Aarde. Hoe raar is toch die gedachte ... in mijn geest ben ik nog steeds die jonge vrouw; wat wijzer en bezadigder misschien, maar verder is er hierboven weinig veranderd. Hieronder een fotootje van in het jaar 1948, toen ik 15 lentes jong was.
Natuurlijk, de spiegel drukt mij dagelijks met de neus op de feiten, net als mijn stijve spieren en andere kleine en grote mankementjes die zich met de jaren aandienden.
Het zijn deze zaken, die vooral de ouder wordende mens, vaak stilaan, als een langzaam vergif, het plezier in het leven doen verliezen. Kankeren, zagen en klagen, vitten op iedere kleine ergernis, al deze eigenschappen die wij als jongeren zo verafschuwden in de oudjes Nu moeten we uitkijken of we verzeilen in hetzelfde patroon.
Enkele jaren geleden was ik bijna ongemerkt ook in zo een dal gesukkeld. Ik verveelde mij, had geen doel meer in het leven. Het leven was zo een sleur, lichamelijk werden mijn mogelijkheden beperkt door ziekte. Natuurlijk waren er lichtpunten maar niet genoeg om te kunnen zeggen, "ik ben gelukkig". De leegte bracht met zich mee dat ik mij de kleinste zaken ging aantrekken en ze opblies tot grote problemen waardoor ik me vaak dagenlang depressief voelde. De ene negatieve gedachte was de perfecte voedingsbodem voor de volgende. Ik benijdde mensen met een hobby die ze passioneel beoefenden.
Zelf ben ik een accordeoniste en muziek spelen was altijd mijn grote vreugde. De laatste jaren heb ik spijtig genoeg niet meer de fysieke kracht om daar uren per dag mee bezig te zijn, al speel ik nog regelmatig. Ik speel ook elektronisch orgel maar dat instrument heeft mij nooit zo kunnen boeien. Ik vond voor mezelf geen andere hobby die me echt kon begeesteren. Ik was zo ontevreden.
Foto gemaakt door Viva op 12 maart 2006.
Drie jaar geleden kreeg ik van één of andere firma een gratis elektronische agenda toegestuurd. Ik begon hier al mijn adressen in te brengen, afspraken en verjaardagen in te noteren en telefoonlijsten aan te leggen. Wekenlang was ik er mee in de weer en iedereen in mijn omgeving stond versteld van het feit dat dit mijn nieuwe hobby was. Een elektronische agenda is maar een stapje verwijderd van een PC en dank zij mijn dochter Viva en zoon Ferdi, stond er al vlug een ouder model in mijn living. Nog hadden ze het moeilijk om te geloven dat hun moeder met dit ding wilde leren werken. Mijn man schudde al helemaal met zijn hoofd Maar al vlug waren ze enthousiast en steunden mij voor de volle 100% in mijn nieuwe hobby.
Twee jaar geleden kwam ik dan in de wereld van het internet terecht. Nooit had ik kunnen denken dat dit mijn leven in zo een positieve zin zou veranderen. Ik ben vooral SeniorenNet heel dankbaar; voor de mailgroepen en sinds een jaar ook voor mijn blogje, "Uttas paradijsje". Gedichten, spreuken, mooie plaatjes en fotos, altijd hebben ze mij een goed gevoel gegeven. Ik wou met mijn mailtjes op de mailgroepen en in mijn paradijsje een droomwereld creëren. Een wereld van schoonheid, niet alleen uiterlijk maar ook innerlijk. Vooral voor mezelf maar ook voor anderen.
Er zijn vele prachtige gedichten over droefheid en pijn; donkere spreuken die ontzettend veel waarheid bevatten. Ik heb er echter bewust voor gekozen om alleen maar positieve gedachten in mijn paradijsje toe te laten. Dit was en is mijn droomland, mijn paradijsje waar ik graag in vertoef.
Tot mijn verwondering ben ik zo stilaan weer anders tegen het leven gaan aankijken. Door zoveel tijd te besteden aan het creëren van een mooie, positieve wereld en de wijze spreuken dagelijks te lezen ben ik zelf weer een gelukkiger mens geworden. Niet in het minst door de vriendschap die ik van de andere mailers, bloggers en mijn bezoekers mag ervaren. De vele enthousiaste reacties die ik dagelijks krijg via mail of gastenboek doen mij zo ontzettend goed. De vriendschappen die hieruit voort vloeiden betekenen heel veel voor mij. Ik geniet er ook van om andere blogs te bezoeken en de creativiteit van andere senioren te bewonderen. De ene met schrijftalent, de andere met humor, met fotografie, PSP of met simpelweg het bijeen sprokkelen van interessante weetjes. Ieder blog is weer anders en de moeite waard.
Positief denken, het is geen wondermiddel tegen problemen maar het leert je wel om anders tegen deze problemen aan te kijken. Ik hoop dat ik met mijn paradijsje nog veel andere mensen wat meer levensvreugde kunnen schenken heb ... Wat zeg ik? Als ik hier een paar mensen enkele vreugdevolle momenten mee kunnen bezorgen heb, ben ik reeds lang tevreden.
Graag wil ik mijn dochter Viva nog eens extra bedanken voor alles wat ze mij met veel geduld heeft aangeleerd. Nog elke dag kan ik op haar steun rekenen, net zoals bij het schrijven van dit verhaal. Ze heeft mij ook nu weer geholpen om mijn gedachten ordelijk op te schrijven. Schrijven is niet mijn grote talent, maar dank zij haar heb ik ook dit weer tot een goed einde weten te brengen. Tevens dank aan mijn man, André, die wel vaak klaagt over de vele tijd die ik aan de pc besteed maar toch ook een zeer grote steun voor me is.
Bij deze wil ik jullie van harte welkom heten in mijn paradijsje. Aan de rechterkant van mijn blogje vind je tal van nuttige links met plaatjessites, wallpapers, gedichtensites, kaartjes en nog zo veel meer. Vergeet zeker het archief niet te raadplegen (per maand) want in totaal staan er nu al meer dan honderd spreuken en gedichtjes op mijn blog, stuk voor stuk woorden die een mens weer moed geven om gelukkig door het leven te gaan. Veel kijk en leesplezier! Natuurlijk mag je ze ook kopiëren voor op een e-mail te plakken of voor jullie eigen blogje te versieren.
Mijn blog Romantica is mijn eigen plaatjessite, waar ik de mooiste animaties die ik vond op het internet verzamelde en zelf oplaadde naar Imageshack. Velen vragen of ze een plaatje mogen gebruiken voor op hun blog Natuurlijk!! Daar is deze site voor gemaakt! Ik hoop dat jullie nog veel plezier aan dit blogje mogen beleven!
Tot slot wil ik Madammeke bedanken omdat ik hier mijn verhaal mogen schrijven heb.
Vele lieve groetjes van Utta
Sandra (blog sandra1968)
Op visite: Sandra
28-02-2006
Hallo allemaal,
Sjoeke vroeg mij of ik bij haar, op haar blog "madammeke", op de koffie wou komen. Ik zei "Met veel plezier!". Ik ben de vorige keer ook op de koffie geweest in Lier en dat is mij zeer goed bevallen. Daar heb ik Sjoeke wat beter leren kennen, een zeer lief madammeke, zeker weten! Ik dacht, waar moet ik nu over schrijven? Maar dan, terugdenkend aan het plezante gesprekje dat wij hadden, wist ik het ... ja, Sjoeke, ik ben geboren in het woelige mei '68 en ik zal je het verhaal eens van in den beginne vertellen. Aan iedereen die het "lezen" wil en zoals jullie van mij gewoon zijn, wie mij en mijn blogje ondertussen al kennen ... hoe kan het ook anders ... in dichtvorm gegoten!
Mijn gedicht:
Mijn leven in een notendop
Verscholen voor de regen in een bunker aan 't zeetje hier hadden mijn ouders enorm veel plezier. Na een foute berekening van mijne pa kwam er na 9 maand een kadootje voor mijn ma. Geboren in het woelige achtenzestig ben ik vandaag nu bijna achtenendertig Ik heb ook een broer, jonger dan mij maar 'mijn' jongensstreken maakte mijn moeder niet blij!
Mijne pa verliet ons gezin op mijn achttien dan hebben we zwarte sneeuw gezien Ik ben zelf ook getrouwd geweest en ik kan jullie zeggen, dat was geen feest! Na huisje kopen en 2 zoontjes baren wilde ik het liever in mijn eentje klaren. Ik gooide het roer van mijn leven om en zorgde ervoor dat ik alles overwon! Als bejaardenhelster voor verpleegster geleerd heb ik 4 zware jaren gestudeerd. Ik rijd nu van de ene patiënt naar de andere en denk niet dat ik ooit nog van job zal veranderen.
Ik ben dan mijne schat Wim tegen gekomen en nu maken we werk van onze dromen. We kunnen in mei onze boel bijeen vouwen, want we zijn een huis aan het bouwen. Ik heb een mooi gezin waar ik veel van hou! Ja, ik ben een gelukkige vrouw! Op Sennet ben ik een Benjamin, maar ik heb het hier reuzegoed naar mijn zin!
Voila, dat is mijn levensverhaal in 't kort beschreven. Hopelijk vinden jullie het interessant genoeg om er meer over te lezen op mijn blogje!
Bedankt Sjoeke, voor de uitnodiging, ik heb er met volle teugen van genoten!
21-02-2007 Mijn Bloempje gaat deze week naar Shelly ...
Shelly is haar nickname, maar eigenlijk noemt ze Jeanne.
Zij noemde zich naar haar geliefde hond, Shelly. Hij verscheen zo vaak op haar mooie blog ...
Maar ze moest afscheid van hem nemen. Hij kreeg een mooi leven, in Jeanne"s warme gezin en prachtige tuin.
Hij was al oud, maar daarom was het afscheid niet minder zwaar ...
In dit paradijsje vonden zij ... hun rustige plekje.
Zij heeft niet alleen groene vingers, ze maakt ook mooie foto's, vooral van de natuur om haar heen.
Deze foto's sieren haar blogje, begeleid door fijne gedichtjes.
Woorden die in haar opkomen en menig lezer weten te bekoren.
Dit gedicht van haar deed mij wat ..
Tijd van toen
Vroeger was er leven in de straat Spelende kinderen vaak tot 's avonds laat Er was toen ook nog veel geleur Waren werden verkocht van deur tot deur Spelen op straat hoort er niet meer bij In deze moderne tijd Als men je vraagt hoe de buren heten Schijnt men dat niet meer te weten Minder leuk aan de tijd van toen Mensen hadden minder poen Toch is die gezellige tijd me dierbaar Mensen leefden niet naast... maar met elkaar.
Lieve Shelly, bedankt om al dat moois met ons te delen.
Graag ben ik ingegaan op de uitnodiging van Madammeke om mijn blog even te promoten. Als tuin en natuurvriend(in) heb ik gekozen om onze siertuin aan jullie voor te stellen en dat in de 4 seizoenen.
In onze hang naar vriendschap en liefde is tederheid een onmisbare houding, daarom mijn fijne aandacht voor de natuur, waar al onze zintuigen worden uitgenodigd om aandachtig actief te zijn, de tederheid van o.a de bloemen en planten.
Dit ervaar ik wanneer op een lentemorgen na een lange winterrust alles weer herleeft en de kracht heeft om ons weer te verwennen met nieuw leven, geuren en kleuren, dat is voor mij heel bijzonder en word dan telkens weer gesterkt om er tegenaan te gaan. Het geeft een kalmerend effect en ik besef dat mijn hofke mij een oase van rust en een beter gevoel geeft in mindere dagen ...
De natuur is wonderbaar en verrijkend; is gelijk aan... Vriendschap ... Liefde ...
Blogvrienden wandel gerust eens door mijn tuintje en geniet ervan!
Madammeke bedank ik van harte om dit te mogen neerschrijven.
Madammeke vroeg me op de koffie, en ik voelde mij vereerd!
Ja, even voorstellen: ik ben Vera moeder van twee knappe kinderen en vier kleinkindjes Al vroeg ben ik niet gespaard gebleven door het noodlot want op 27 jaar is mijn man overleden door een verkeersongeval. Ik heb dan bewust gekozen mijn kinderen Vicky toen bijna 3 jaar en Filip, 13 maanden, alleen groot te brengen. Wat mij gelukt is want ze hebben een beroep en zijn toffe en heel attente volwassen mensen!!
Ik had gelukkig een diploma als lerares zodat ik thuis was als de kinderen verlof hadden Ik ben niet meer actief aan het werk, toch heb ik gedurende vele jaren les gegeven, je zal denken lap weer zo´n oersaaie lerares, maar niks ik minder waar !!!! Even een kort verhaaltje, dat mij altijd is bijgebleven:
Mijn eerste schooldag als lerares. Ik jonge twintiger, kreeg enkele dagen voor het schooljaar, een telefoon van mijn latere directrice om mij te komen voorstellen Ik belde aan en een in mijn ogen oude dame kwam de deur opendoen en vroeg met en typische schoolstemmetje ben jij de nieuwe leerkracht voor die enkel vakante uren plastische opvoeding ? Ja mevrouw Komt u binnen
Ik met trillende benen en een hartslag van 150, werd in de wachtplaats geleid... " de directrice zal je dadelijk ontvangen. Ik had een blauw grijs mantelpakje aan, mijn haren mooi gekapt en blinkende schoenen en zat in spanning te wachten tot de deur zou opengaan en mevrouw de directrice tijd had om mij te ontvangen (kledij die mij helemaal zelf niet beviel, want ik droeg toen lieve losse gekleurde hippieachtige kledij ) Kom u binnen
Een rondborstige dame vroeg mijn diploma en van die rare vragen, vooral of ik wel christelijk geïnspireerd was en iedere morgen voor de les met de leerlingen wou bidden ...
Enfin, om een lang verhaal kort te maken; ik weer aangenomen. Dus op 2 september, de dag van mijn verjaardag, stond ik naast de rijen van de zesdejaars, meisjes van 17 a 18 jaar en ik was er zelf maar 21. Ik kan jullie verzekeren dat ik eigelijk schrik had van de leerlingen en dat ik uit gewoonten opzij ging als je ll. aankwamen. Ook waren er in de school (in mijn ogen ) veel oude leerkrachten, want het was vroeger zo dat men wanneer men huwde niet meer mocht lesgeven in het katholiek onderwijs. Ik, als kunstminnende leerkracht droeg van die hippieachtige kledij en de oude dametjes bekeken mijn alsof ik van een andere planeet kwam Ja, dat was wel wat die eerste schooldag als leerkracht Ik heb het dan ook 35 jaar volgehouden en het eigelijk ook heel graag gedaan.
Ik ben/was lerares Plastische Kunsten en heb vele jaren Kunstgeschiedenis en Modetekenen gegeven. Hoe verliepen de lessen Modetekenen? De leerlingen maakten bij het begin van een nieuwe collectie altijd een collage waar de nieuwe modelijn en kleuren worden op een artistieke manier weergeven.
In de eerste jaren vertrokken de leerlingen van getekende modefigurinen die ze van mij kregen, dan begonnen ze aan hun ontwerpen in potlood en dan werden de fouten verbeterd.
Daarna werden er een vijftal ontwerpen uitgezocht die ze dan ik verschillende technieken uitwerkten zoals; potloodtechniek, houtskool, ecoline, plakkaatverf, gescheurd en geknipt illustratiepapier.
Het was een heel project dat veel fantasie en creativiteit vroeg!! Zoals iedereen kan ik een boekje schrijven maar dat is niet de bedoeling om een heel levensverhaal te vertellen als je voor de eerste keer bij Madammeke op bezoek komt. Misschien zijn er bloggers bij die al eens gedacht hadden waar blijft ze de inspiratie halen, nu heb ik het geheim verklapt.
Mijn computer interesse is begonnen toen de kleinkindjes spelletjes begonnen te spelen, ik ben dan lessen gaan volgen, initiatie, word, internet en dan photoshop 1 en 2.
Door dat mijn zus op een dag de link doorstuurde van het SeniorenNet was ik helemaal verkocht, en toen onze Webmaster dan het idee kwam van dat je een blog kon beginnen, ben ik daar dadelijk aan begonnen Toen is er voor mij en nieuwe wereld opengegaan en ben in een een ietsie, bitsie verslaafde blogger geworden!!
Hoe begin ik aan mijn werkje met photoshop ik hoor iets, of ik zie iets en denk daar zou ik een oefening kunnen over maken die mijn bezoekertjes zou interesseren. Ik ga op zoek naar foto´s ofwel uit mijn dokumenten of van het internet, ik maak er met wat technieken die ik geleerd heb in de lessen een nieuwe voorstelling van !! Bij elke oefening besteed ik veel aandacht aan kleur en compositie, ik maak een tekstje of ga even op zoek op het internet, want jammerlijk heb ik niet echt de gave om goed te schrijven, want ik altijd als een gemis heb ervaren, en zo is er een nieuw ontwerp geboren, dus mijn prenten zijn allemaal ontstaan uit mijn eigen gedachten en gevoelswereld ...
Madammeke vroeg me om iets te schrijven over parfum.
Bojako is opgegroeid in een parfum wolk. Jaja ... daar verschiet ge allemaal van, hé! Bojako die er uiteindelijk graag zou uitzien als Barbara Bush, Bojako die geen schmink gebruikt of verzorgingsproducten, Bojako die zelf haar haar knipt en kleurt. Diezelfde Bojako heeft vanzeleven mee bepaald of er bepaalde geuren op de toonbank van uw parfum winkel stonden of niet. Daar sta je nu even van te kijken, hé?!
Mijn vader introduceerde me in deze parfumwereld. Als je mijn blog regelmatig leest dan weet je dat vader, na onze immigratie, eindelijk een job als buschauffeur in Antwerpen had gevonden, maar hij was na een seizoen weer werkloos, hij sprak op dat ogenblik nog geen woord Nederlands en zat zijn verdriet te verdrinken in een café op de hoek.
(dit volgend stukje past bij de kerstsfeer ...)
Naast hem zat een vriendelijke oudere heer en hoe gaat dat in een café, ge geraakt aan de praat over een pintje of twee, drie ... zes. Diezelfde avond zijn ze als de beste maatjes zwalpend naar buiten gegaan en mijn vader kreeg bij die heer een job en deze had een parfumfabriekje. Ontroerend mooi, hé? Ge ziet dat er nog lieve mensen op de wereld zijn. Ons moeder was nog het meest blij want nu had ze weer wat centjes voor boterhammekes.
Daarna mochten we als kind tijdens de vakanties om beurt, af en toe eens mee met vader de goederen gaan afleveren en de rest van zijn dag hielp hij mee bij bepaalde producties en wij mochten dus meerijden en toekijken.
In die tijd, late jaren vijftig, werden er vooral producten voor kappers gemaakt. Brilliantine, Fixateur, extra sterke haarlak, eau de Cologne en ook parfum. Echte parfum. Mini flesjes met parfum voor oudere dames: rozengeur, jasmijn ... heel sterk geconcentreerd. Je moest toen maar een druppeltje achter elk oor doen en eventueel op andere strategische plaatsen van je lichaam. Eau de Toilette en al de ander watertjes bestonden toen nog niet . Een man was geen man als hij geparfumeerd rook. Eau de Cologne (aftershave) met een licht Vetiver geurtje was al heel gedurfd. Rond die tijd werd ook heel veel eau de Cologne "int groot" bij de apothekers geleverd. Je hebt ze misschien ooit zien staan, die grote bokalen met een pomp waar je je flesje terug kon laten vullen? Jaja, die waren van ons. Ecologisch en groen avant la lettre. De Bodyshop heeft dat niet uitgevonden, dat is een uitvinding van het enige parfum fabriekje in België: Fraver. t Was toen de mode als iemand zich ziekjes of flauw voelde, dat je een doekje met Eau de Cologne op hun voorhoofd legde of liet ruiken.
Vele jaren later, om precies te zijn begin jaren 80, waren de kindjes al wat groter en was de tijd aangebroken om terug buitenhuis te gaan werken. We hadden centjes nodig.
De oude baas en vriend van vader was gestorven en de zaak was nu in handen van zijn zoon en schoondochter. Hun drie kinderen werkten er nu ook. Ze kenden me als sinds mijn prille kindertijd en dus mocht ik er onmiddellijk beginnen werken.
De zaak was nu wel verhuisd naar Kontich en veel groter geworden. Er was een gescheiden afdeling chemie en een labo voor de creaties van parfum en er stond een echt essence orgel. De dochter, die scheikundig ingenieur is, had ook nog bijkomende studies aromatherapie gedaan en had daar een thesis over geschreven. Zij was "de neus" van de firma, na haar vader.
Zoals in alle soortgelijke firmas zijn de ingrediënten en bereidingswijze van de producten het best bewaard familiegeheim. Het Labo was heilig en enkel voor familie toegankelijk.
Ik werkte op het bureel. Jaren ben in doordrongen geweest van een ondefinieerbare "geur". Mijn jongens noemde dit de "Fraver" geur. De mix van al die chemische producten met al die parfums samen vormden een unieke geur. Ik kreeg twee soorten klanten over de vloer: ofwel kwamen ze binnen zeiden ze "amaai da riekt hier goed ..." ofwel "amaai da stinkt hier, hoe kunde dà uithouden?". Ik moet eerlijk zeggen dat ik totaal niets meer rook. Als je er dag in dag uit in werkt dan ruik je dat niet meer.
Ik heb hierboven durven vermelden dat "ik" mee bepaalde wat er op de toonbank kwam: àààààh ja ... ons "neusje" werkte aan een nieuw parfum en kwam dan met papierkes onder mijne neus staan zwaaien om te zien wat ik ervan vond. Mijn antwoord ging van: "bwaaaa ... doet da weg", tot: " hmmmm ... nie slecht ... tot: "goe zenne neuske, daar moet ge werk van maken."
Over dit werk kan ik nog uren doorvertellen, zo interessant was het, maar dan gaat het stukje van ons Madammeke veel te lang worden. De rest zal nog wel eens op mijn blog komen hoor.
Iets over mezelf ... Ik ben bojako. Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen en mijn beroep is blogster en PC maniak. Ik ben geboren op 15/03/1948 en ben nu dus 59 jaar jong. Mijn hobby's zijn: schrijven, lezen, schilderen en computer. Ik ben al sinds 1968 gelukkig getrouwd, ik heb twee zonen, twee lieve schoondochters en vier kleinkinderen. Ik hou van de lente- en herfstzon. Ik reis niet graag maar ik doe het voor mijn ventje, ikzelf hou van de zee. Ik ben in Engeland geboren.
Myette (blog myette34)
07-12-2005
Op visite: Myette
Spiegel van mijn jeugd ... en toekomst!
Op aanraden van Chia, eens bij Madammeke, alias Sjoeke, op bezoek gekomen ... Als je van de laatste nieuwe mode houdt met alle bijhorende snufjes is het een aanrader ...
Ikzelf ben niet bepaald een modefreak, ja, ik tracht zo'n beetje bij te blijven en volg in grote lijnen de heersende mode maar evengoed durf ik me te vertonen in een 20 jaar oude outfit ... Ik vind het alleen doodjammer dat ik niet alle kleren van vroeger heb kunnen bewaren ... niet dat ik m'n best niet heb gedaan, maar ja, die taille van 45 cm is wijlen ... tegelijk met m'n b-cup ... in het begin hield ik alles bij met de ijdele hoop ooit eens terug die gedroomde maten te heroveren ... Toen ik op zeker moment kleren in m'n kast had hangen in 3 verschillende maten heb ik toch maar de kleinste met bloedend hart weggedaan.
Ik had me daar anders heel wat geld kunnen besparen want in de loop der jaren zijn al die modes terug op het toneel verschenen, noem maar op, de hippy stijl, olifantenpijpen, de allereerste jeanspakken ... Toen m'n schoonmoeder me in één van die outfits zag, vroeg ze me smalend of ik naar de werf ging werken ... hot pants ... gedragen ... petticoats ... gedragen ... Ik geloof dat ik alleen de crinolines heb gemist!
Ik was 9 op het einde van de oorlog en heb geleidelijk alles zo'n beetje zien voorbij defileren ... blokhakken ... naaldhakken ... ballerina's ... van die kurken plateauzolen ... Ik ben juist op tijd gestopt met werken voor m'n voeten naar de knoppen waren door de hele dag op kantoor op schoenen te lopen met naaldhakken en smalle neuzen.
De mode van de pruiken ... had er één om mee uit te gaan ... Als ik de truc met de scanner onder de knie krijg zal ik jullie wat foto's uit die lang vervlogen oude tijd laten zien ... Als ik die oude albums doorblader krijg ik er bijna de tranen van in d' ogen ... zo jong ... zo slank ... helaas!
Ik was nu ook niet bepaald een anorexia type, nee, meer Betty Boop dan en als ik, die maar een gewoon alledaags meisje was, me al zo voel vraag ik me weleens af hoe die beroemde filmdiva's zich moeten voelen als ze naar hun vroegere films kijken ... belabberd denk ik ... dat vind ik nog het ergste aan oud worden! Niet die toenemende kwaaltjes, als ze tenminste binnen de perken blijven ... maar het feit dat je uiteindelijk zo lelijk wordt. Nu zul je me natuurlijk een ijdele trut vinden en dat ben ik ook ... ik beken ... maar het is nu eenmaal zoals ik het voel ...
Enige tijd geleden zaten we met vrienden te kletsen en het ging ook over de dreiging van de Islam, dat we binnen een aantal jaren allemaal in een burka zouden moeten lopen en dat dat voor ons helemaal niet zo erg zou zijn want dan konden we meteen alle ontsierende zaken aan het oog onttrekken ... dus laat maar komen die burka's ...
Met deze strijdkreet laat ik jullie, om van deze dag te genieten...
is gesitueerd aan de Schelde, is één van de oudste en grootste steden van Vlaanderen, Nederlandstalig België.
Sinds de Middeleeuwen is de stad één van de grote cultuur- en handelscentra, en de unieke binnenhaven is een van de grootste van Europa. Verder bevindt Antwerpen zich op slechts een halfuurtje rijafstand van Brussel, de hoofdstad van België, waar bovendien de hoofdzetel van de Europese Gemeenschap gevestigd is. Dit alles maakt van Antwerpen een belangrijk knooppunt in het internationale verkeer.
Ik laat u, als uw persoonlijke gids, maar al te graag genieten van wat Antwerpen te bieden heeft.
Antwerpen is een stad waar handel moeiteloos hand in hand gaat met cultuur. Zo heeft Antwerpen niet alleen een prachtige en historisch waardevolle oude stad, het heeft ook een internationale keuken, zo'n 400 lokale bieren en een bruisend nachtleven in de aanbieding. Van gezellige bruine cafés tot hippe nachtclubs en de rosse buurt, Antwerpen heeft het allemaal.
De musea combineren moderne kunst feilloos met het werk van de Vlaamse Primitieven en de meesterwerken van Rubens. Vele van zijn meesterwerken sieren vandaag kerken of zijn terug te vinden in musea.
Tegenwoordig wordt de artistieke traditie mee vorm gegeven door modeontwerpers van meesterklasse. Modeontwerpers als Ann Demeulemeester, Dries Van Noten, Martin Margiela, Dirk Bikkembergs, Dirk Van Saene, Walter Van Beirendonck, Filip Arickx, Jurgi Persoons, Veronique Branquinho en Bernhard Willhelm, studeerden één voor één af aan de vermaarde Antwerpse Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, heeft nu ook een Modemuseum, dat gelegen is in de Nationalestraat, vlak bij de Groenplaats.
Dirk Bikkembergs geniet op het moment de meest internationale faam, misschien herinnert u zich zijn collectie met bekende voetballers. Hun nieuwe en soms radicale ontwerpen zijn verspreid over de Antwerpse stad terug te vinden.
De Huidevetterstraat is zeker de bekendste winkelstraat met prachtige winkels met de nieuwste modellen, maar spijtig genoeg geen spek voor mijn bekje. Dan komen wij op de Meir en flaneren daar verder langs de mooie winkels en magazijnen en komen zo op de Keyserlei, met zijn unieke juwelenwinkels, Antwerpen is veel meer dan een bruisende koopvaardijstad waar de diamantindustrie hoogtij viert met het grootste deel van de wereld-diamanthandel, waar wij hier in zijn volle pracht kunnen van genieten. En zo komen wij aan het Centraal Station, dat in volle expansie is, en dan daarnaast niet te vergeten, de Antwerpse Zoo.
Als einde van mijn thema, waarvoor ik Madammeke hartelijk dank, dat ik hier deze week op de koffie mocht komen, stel ik voor dat jullie nu de apotheose even op mijn blog komen bekijken:
Alle groenten in blokjes snijden. Boter smelten in kookpot. Ajuin, wortelen, aardappelen, look en pompoen toevoegen.Even laten stoven, daarna bouillon toevoegen en selder. Laat 40 min gaar koken. Mixen of door passe-vite. Kruiden met peper en zout. Indien te dik nog wat aanlengen met melk of bouillon.
Tips
Eventueel room toevoegen.(of soja melk) Garneren met fijngesneden peterselie.
Update 2007
Even voorstellen:
Jenny Geylens (Nickname Jenthe)
Ondertussen 53 jaar.
Lekkere, eenvoudige gerechten klaarmaken en op papier zetten is mijn hobby.
Zo kunnen mijn kinderen Mamas recepten hier vinden en is de kookboek bijna overbodig.
Mijn man Theo iedere dag verwennen met mijn kookkunstjes doe ik zeer graag.
Pastas leerde ik maken voor mijn zoon. Mijn dochter is verzot op kleine vingerhapjes.
Sedert ik in Oostende aan zee woon bereid ik steeds meer visgerechten.
Hilarische was dit en iedereen kwam hem lenen! Bij de bloggers heb ik al heel wat vriendschappen opgedaan. Dat maakt het bloggen nog fijner!
