Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
23-09-2007
* De echtgenoot * van Dean Koontz
" De echtgenoot "
van Dean Ray Koontz
Uitgave : Luiting Sijthoff
Paperback 336 blz.
ISBN 8789024560103
*** We hebben je vrouw. Je krijgt haar terug voor 2 miljoen cash. ' Man , je luistert niet. Ik ben tuinman.' Dat weten we.' - " Hoe kom ik aan 2 miljoen ?' Dat lukt je wel '
Het is de spreker ernst.Het maakt niet uit dat Mitch Rafferty tuinman is en nooit zo'n bedrag kan vrijmaken. Mitch kan een manier vinden. Als hij genoeg van zijn vrouw houdt ... En dat doet Mitch. Hij houdt meer van haar dan van zijn eigen leven. En hij heeft 72 uur om dat te bewijzen.
*** Cyrus Radzi , zoon van een machtige kanselier , ontpopt zich als een meedogenloze en uiterst gevaarlijke despoot. Hij kiest de kant van het fundamentalistische regime, niet omdat hij gelooft in de morele suprematie van de Islam , maar omdat hij het terrorisme van Musa en Osama bin Laden kan gebruiken voor zijn eigen plan : de Amerikaans-Europese macht vervangen door een wereldwijde islamhegemonie gegrondvest op het vermogen van de Radzi Foundations. Maar de antiterreurcel CFT van de Verenigde Naties is Radzi op het spoor , geholpen door iemand die de Radzi's en hun entourage zeer goed kent, en die wel uit de dood lijkt opgestaan.
*** Bagdad was vijftig jaar geleden een tolerante, vrij moderne stad. De jonge vrouwen liepen ongesluierd door de straten , de mannen zaten op terassen , ook tijdens de gebedsuren. Bidden mocht , maar moest niet. Vandaag is het een donker hol , bevolkt met terroristen , fundamentalisten en zelfmoordenaars. Hoe kan dat ? vraagt Nicola Fransse , journaliste bij Reuters , zich af. Ze trekt op onderzoek uit en wil antwoord op een aantal prangende vragen , maar in plaats daarvan verzeilt ze algauw in een bizar kluwen van onmenselijke trainingstechnieken.
*** Paul Rayment zit na een beenamputatie door een ongeluk thuis. De Kroatische verpleegster Marijana die hem verzorgt , maakt van alles los bij Paul. Wanneer hij haar zijn liefde verklaart , reageert ze echter koel. Maar dan zit Paul al midden in het verhitte familieleven van Marijana. Een komisch en confronterend boek.
*** Nelleke Noordervliet vlecht in deze roman twee verhalen ineen. Eenerzijds een historische vertelling over een 18de-eeuwse slavendrijver op de Caraiben en anderzijds een eigentijds verhaal over Ada, een jonge vrouw en kind van hippie-ouders , die op zoek is naar haar achtergronden en haar identiteit. Ze reist naar een Caribisch eiland waar haar ' betoverachtergrootvader' als slavendrijver regeerde over suikerrietplantage "Pelican Bay " en waar haar adoptie-broer vandaan kwam en weer naar terugkeerde zonder ooit nog iets van zich te laten horen. Ada gaat op zoek naar de waarheid over hen beiden en zichzelf.
Oorspronkelijke titel : " Danslärarens återkomst "
Uitgave 2005 -Gebonden : 512 blz.
ISBN: 9044501267
Uitgever: De Geus
Vertaler: Ydelet Westra
*** Stefan Lindman is een 37-jarige politie-inspecteur. Op dezelfde dag dat hij van zijn arts te horen krijgt dat hij ernstig ziek is, leest hij een huiveringwekkend bericht in de krant ; zijn gepensioneerde ex-collega en leermeester Herbert Molin is op verschrikkelijke wijze om het leven gebracht. Lindman besluit af te reizen naar het plaatsje in Noord-Zweden waar het drama zich heeft afgespeeld. Daar wacht hem een verbijsterende ontdekking. Een nieuw juweeltje van de Zweedse grootmeester van de misdaadroman.
Bibliografie :
Moordenaar zonder gezicht Honden van Riga De witte leeuwin De man die glimlachte Dwaalsporen De vijfde vrouw Midzomermoord De blinde muur De jonge Wallander
Oorspronkelijke titel: The Devils Code Uitgevers : A.W. Bruna uitgevers B.V., Utrecht Vertaling : Martin Jansen in de Wal ISBN: 9046110176
*** Kidd verdient het grote geld als hacker. Tot hij hoort dat zijn collega Jack Morrison is vermoord en dat de politie een grootscheepse jacht op hem en zijn vrienden voorbereidt. Hij beseft dat niet de officiële instanties hierachter zitten maar een geheimzinnige groep keiharde criminelen. Het wordt hem snel duidelijk dat hij en zijn zaken-en liefdespartner LuEllen razend vlug zullen moeten uitvinden waarom Jack is vermoord , anders zouden zij wel eens de volgende slachtoffers kunnen worden ... Er ontwikkelt zich een keiharde strijd , waarbij het zeer de vraag is of een goede afloop in het verschiet ligt. Tomeloze spanning van hoog niveau !
*** Nicci French is het pseudoniem van het Britse journalistenechtpaar Nicci Gerard en Sean French. Ze debuteerden begin 1998 met " Het geheugenspel " en groeiden in korte tijd uit tot een fenomeen. Hun uitzonderlijk literair en commercieel succes bleek ook uit hun tweede roman : " Het veilige huis" , die alom bejubeld werd en lange tijd de bestsellerlijsten aanvoerde. " Bezeten van mij " is hun derde literaire thriller , een geraffineerd psychologisch spel dat u niet snel zult vergeten. Zoals ook deze vijfde titel : " De rode kamer " u zal bijblijven !
Paperback, 352 p. | ISBN: 9789041412645 | Uitgeverij AMBO-ANTHOS
Kit Quin werkt met geesteszieke criminelen. Ze raakt gewond als ze een verdachte ondervraagt die door de politie wordt vastgehouden. Tijdens haar herstel roept de politie haar hulp in bij een eenvoudige zaak ; het lichaam van een van huis weggelopen meisje is aangetroffen bij een kanaal in London. De politie heeft een verdachte en een bekentenis - van dezelfde man die Kit heeft aangevallen. Maar de kwestie blijkt allerminst eenvoudig. Naarmate Kit zich verdiept in de zaak, de verdachte en het slachtoffer , wordt het geheel steeds complexer en dreigender... Een ijzingwekkende roman over de confrontatie met de dingen die we het meest vrezen.
Uitgave 2001 van: : Luitingh-Sijthoff - Amsterdam , 367pag.
ISBN 90-245-3558-1, 1e druk juni 2001
vert.van: The Cassandra Compact (2001), vert.door: Henny van Gulik en Ingrid T?h, omslag: Rob van Middendorp
***
Robert Ludlum is al meer dan dertig jaar de meester van de internationale intrige. In 2000 schreef Ludlum voor het eerst samen met een andere auteur. Het resulteerde in de " Hades factor", het eerste deel van zijn spannende nieuwe Jon-Smith serie. Nu is Jon Smith terug , in een roman die alle kenmerken heeft van het werk van de grootste verteller ter wereld.
Luitenant-kolonel Jon Smith krijgt van een Rus het verzoek hem binnen tien dagen in Venetië te ontmoeten. Maar daar wordt de man vrijwel onmiddellijk neergeschoten. Voor hij bezwijkt weet hij door te geven dat iemand de Russische voorraad pokkenvirus wil stelen. Dit dodelijke virus zou een ongekende epedimie kunnen veroorzaken. Smith heeft maar weinig tijd om de samenzweerders te vinden en een ramp te voorkomen.
*** In de zomer van 1981 valt de vrouw van de componist Lucas Loos op een Grieks eiland in een veertig meter diepe afgrond. De turbulente verhouding tussen de homoseksuele Lucas Loos en de flamboyante Clara Wevers vormt aanleiding tot een stroom van geruchten rondom deze ongelukkige val. Vijfentwintig jaar na de dood van Clara gaat de schrijver op onderzoek uit Via een aantal kleurrijke personages dat het Amsterdam van de jaren tachtig bevolkte, stuit ze op onverwachte bronnen. Was de dood van Clara Wevers al jarenlang aangekondigd in een muzikaal en journalistiek oeuvre of was haar val een verschrikkelijk ongeluk ?
Connie Palmen houdt de lezers tot op de laatste pagina in de greep van deze vraag.
"Elke vorm van kunst brengt je alleen maar vooruit als je grenzen opzoekt. Daarmee toon je de wetten en zeg je tegelijkertijd: je kunt ze ook schenden. Maar de verantwoordelijkheid van de maker van het kunstwerk ligt alleen maar in dat wat hij geeft.Alles wat na de publicatie van Lucifer is gebeurd, valt niet meer onder mijn verantwoordelijkheid."- Connie Palmen
*** Midden in een reportage van uit India wordt een Newyorkse tv-verslaggever de linkerhand afgebeten door een leeuw ; miljoenen kijkers zijn getuige van het incident. In Boston wacht een vermaarde handchirurg op een gelegenheid om 's lands eerste handtransplantie uit te voeren. Een getrouwde vrouw uit Wisconsin wil de één handige tv-verslaggever de linkerhand van haar echtgenoot geven, dat wil zeggen : zodra deze dood is. Maar de man leeft nog en is gezond. Zo begint John Irvings tiende roman , een komedie , mischien een satire , vrijwel zeker een scabreuze klucht. Maar uiteindelijk is De vierde hand even realistisch en ontroerend als Irvings voorgaande werk.
De vierde hand
is kenmerkend voor Irvings soepele verteltrant. Vaste themas als verlies, rouw, en verlossing door liefde worden ook ditmaal nader uitgewerkt, waarbij er ook een nieuw terrein wordt betreden: het boek geeft een indringend beeld van wat een nieuwe kans en de wil om te veranderen kunnen bewerkstelligen.
*** Als Jack, Leo en Ebby gerekruteerd worden als CIA-agent komen ze in een andere wereld terecht. Ingezet tijdens de Koude Oorlog voltrekt de complete moderne wereldgeschiedenis zich voor hun ogen. Van Berlijn- het front van de Koude Oorlog - naar de Russische inval in Hongarije. Van de Cubaanse crisis naar moslimfundamentalisme in Afghanistan en het einde van het sovjetcommunisme. Centraal staat de jacht op de dubbelspion met de codenaam SASJA , met hulp van rivalen en bondgenoten als M16 , de KBG en de Mossad. Een grootse spionageroman over de meest geheime, complexe en machtige geheime dienst.
LITTELL, Robert
Verenigde Staten (Brooklyn, New York), 8 jan. 1935- woont momenteel in Martel, Frankrijk
Robert Littell wordt beschouwd als de koning van de spionageroman.Hij heeft een indrukwekkende reeks titels op zijn naam staan en staat bekend om zijn gedegen research en zijn treffende psychologische beschrijvingen.Zijn nieuwe roman is een indrukwekkende epos over de Amerikaanse Geheime Dienst tegen de achtergrond van dertig jaar Koude Oorlog. Littell geeft zowel een prachtig historisch beeld van het tijdvak, als een gedetailleerde beschrijving van het werk van spionnen. De Amerikaanse schrijver woont al weer zo lang in Frankrijk dat hij er nauwelijks nog als buitenlander wordt gezien. Zelfs zijn naam wordt in zijn nieuwe thuisland op zijn Frans uitgesproken : Littèll , met de klemtoon op de laatste lettergreep. Littell werd geboren in New York. Zijn opa emigreerde als arme Litouwse jood naar de V.S. en verbasterde zijn achternaam tot Littell. Robert diende in de Amerikaanse marine en begon in 1973 met het schrijven van spionage romans. Inmiddels wordt hij als een van de groten in het genre beschouwd en heeft hij een indrukwekkende lijst titels op zijn naam . Maar Littell is niet iemand die zich laat voorstaan op zijn status. Hij heeft het veel te druk met schrijven. De machtsfabriek is zonder twijfel Littells indrukwekkendste boek. Niet alleen omdat het bijna duizend pagina's bevat, maar vooral ook door de trefzekere hand waarmee Littell het Oost-Westconflict uit de tweede helft van de twintigste eeuw schildert , de Koude Oorlog. Tijdens een bezoek aan ons land ter promotie van de Machtsfabriek vertelde de auteur dat zijn uitgever een groots, dik en imposant boek van hem wilde over de CIA , de Amerikaanse Geheime Dienst. Littell was enthousiast en besteedde eerst meer dan een jaar aan research. Dat leidde er haast toe dat het boek niet meer te tillen zou zijn. Maar Littell beperkte zich bijna geheel tot de conflicten in Europa. De uitstapjes die hij zich veroorloofde leidden naar Afghanistan , waar de Amerikanen de strijd tegen de Russische bezettingsmacht met geld en wapens steunden , en naar Cuba , waar de Amerikanen een mislukte invasie ondernamen. Littells minutieuze voorbereiding heeft uiteindelijk een groots boek opgeleverd ; nooit eerder verscheen een zo gedegen gedocumenteerde spionageroman over de ideologische tweestrijd in deze bewogen periode van de geschiedenis. De Machtsfabriek is opgedeeld in zes delen die ieder op zich bijna een compleet verhaal vormen. De gebeurtenissen zijn opgehangen aan de loopbaan van drie CIA-mannen die na hun studie bij de dienst gaan werken en een hoge positie verwerven. Het Berlijn van begin jaren vijftig vormt het eerste decor , gevolgd door de Hongaarse opstand , de Varkensbaai-crisis in Cuba , gedonder in eigen huis en in Rusland , en de oorlog in Afghanistan. Tot slot vindt de omwenteling in Rusland plaats , waarbij Jeltsin de macht grijpt. Een oude rot die door zijn collega's De Tovenaar wordt genoemd , fungeert als mentor van de drie hoofdpersonen.Zijn Russische tegenspeler is een sluwe , perverse oude spionagechef die als een marionettespeler diverse spionnen in de V.S. aan het touwtje heeft. Net als John LeCarré is Littell sterk in psychologische beschrijvingen , maar hij is overtuigender dan zijn collega in het tonen van de gruwelijke kanten van het vak. Bovendien toont de auteur zich uitermate betrokken door zich bijvoorbeeld kwaad te maken over het lot van de Hongaren , die dachten dat het Westen hen te hulp zou komen toen de Russen hun land binnenvielen. Littell heeft zich vanaf zijn debuut in 1973 , dat meteen enthousiast werd ontvangen , fulltime met schrijven kunnen bezighouden. Daarvoor was hij onder meer journalist voor het weekblad Newsweek met The defection of A.J. Lewinter , over een Amerikaan die uit ergernis naar de Russen overloopt en door hen niet wordt vertrouwd. Wie denkt dat Litell na het schrijven van De Machtsfabriek toe was aan rust , heeft het helemaal mis : de auteur heeft alweer een nieuw manuscript ingeleverd onder de werktitel De nazaten van Abraham. In zijn vrije tijd is Littell bergbeklimmer.Wanneer hij die hobby beoefent , is hij in staat om alles even helemaal van zich af te zetten. Daarbij inspireert de natuur hem tot grootse en meeslepende verhalen, waarvan De Machtsfabriek een overdonderend voorbeeld is.
*** Lissabon, december 1905. Luis Bernardo Valença voert een rustig leventje in Lissabon waar hij een bedrijf leidt en wekelijks zijn vrienden ziet in een restaurant. Hij heeft een uitgesproken mening over het Portugese koloniale bewind, waar de slavernij is afgeschaft, maar nog heel wat moet gebeuren willen de koloniën winstgevend worden. Hij vindt dat de vrijgekomen zwarte mensen net zoveel rechten hebben als de Portugese blanke burgers en zolang dit sociale systeem niet goed is ingevoerd zullen de overwindse gebieden alleen maar een last blijven en geen economisch gewin.
Dankzij deze stelling mag Luis Bernardo de boel op São Tomé gaan regelen en wordt hij op een druilerige morgen door de Portugese koning bevolen om zijn luxe leven in de kosmopolitische beau monde van Lissabon te verruilen voor een even patriottische als riskante missie op het koloniale eiland Sào Tomé. Waar hij de hele koloniale bevolking tegen zich krijgt omdat die niet inziet waarom zij die al hun hele leven in de Tropen wonen nu opeens hun levensstijl moeten veranderen omdat een snotaap uit de salons van Portugal die nog nooit op een plantage is geweest, meent dat de zwarten net zoveel rechten als de blanken moeten hebben.
De koning vindt dat Luis Bernardo de juiste man is om gouverneur van São Tomé en Príncipe te worden en de problemen daar op te lossen die er gerezen zijn dankzij de Engelse beschuldiging dat de Portugezen nog de slavernij toepassen in hun kolonies. De grootste inkomsten van São Tomé komen van de cacao plantages waar duizenden zwarte mensen werken die worden geronseld in Angola. Met een werkcontract, zegt men. Alleen beweren de Engelsen dat deze 'arbeiders' nooit meer terugkomen, onder barbaarse omstandigheden werken en als ze proberen te vluchten worden ze gestraft. De Engelsen sturen een consul naar São Tomé om een rapport op te stellen en wanneer dit negatief uitvalt zal er een economische boycot volgen voor de Portugese cacao. De geheime missie van Luis Bernardo wordt de Engelse consul te overtuigen dat er geen slavernij meer is op deze tropische kleine eilanden midden in zee.
Hij voelt meteen dat hij van dit kleine tropische eiland kan gaan houden waar regenbuien en muggen een ware plaag zijn, maar waar een dicht regenwoud, veel groen en prachtige stranden voor een schitterend landschap zorgen.
Wanneer de Engelse consul op São Tomé aankomt schrikt Luis Bernardo: het is een sympathieke man met een bloedmooie vrouw. Hoe kan hij die man als vijand zien?
Dit is op zich al geen eenvoudige taak , maar het wordt alleen maar moeilijker als Luis verliefd wordt op de verkeerde vrouw...
Er ontvouwt zich een indringend menselijk drama wanneer Bernardo als gouverneur en verdediger van de arbeiders op de cacaoplantages verstrikt raakt in een net van belangenconflicten met het moederland, en de ontdekking van de liefde zijn leven onherroepelijk zal veranderen.
Evenaar is een filmisch, met een enorme schwung vertelde debuutroman, een ware literaire pageturner. De roman geeft een levendig beeld van de Portugese samenleving in de nadagen van de monarchie en meer nog is het een briljant portret van het leven in de kolonies, zoals Nederland die ook heeft gekend.
Evenaar is het verhaal van een bonvivant die plots geconfronteerd wordt met het echte leven. In deze debuutroman van Miguel Sousa Tavares krijgt de hoofdpersoon, de 37-jarige Luis Bernardo Valença, van de koning de opdracht gouverneur te worden van het West-Afrikaanse eiland Sào Tomé. Daardoor moet hij zijn heerlijke leventje opgeven. Op Sào Tomé wordt hij geconfronteerd met misstanden en vermeende slavernij op de plantages en raakt betrokken bij het leed van de slachtoffers. Als lezer wordt je meegezogen in een onbekende wereld , die in geuren en kleuren wordt geschets met al zijn hitte en gevaren. Het meesterlijke zit in de ontdekking dat politieke correctheid niet vanzelfsprekend tot de juiste oplossing voert. In Evenaar schrijft Tavares het Portugese slavernij-verleden en de schokkende nasleep ervan op sublieme wijze van zich af. Het boek is en briljante historische roman vol spanning, hartstocht, trouw en verraad.
'Evenaar' is een prachtige debuutroman van de Portugese journalist en columnist Miguel Sousa Tavares. Iemand die zijn linksgerichte meningen niet onder stoelen of banken steekt in de pers.
'Evenaar' is een passioneel geschreven roman dat speelt begin jaren 1900 en zowel informatie geeft over Portugal en zijn koloniale bewind, als een boeiend en filmisch tijdsbeeld neerzet van de kolonie São Tomé en ook nog een meeslepende romance is.
Miguel Sousa Tavares-1952
Sousa Tavares is geboren in Porto (Portugal) op 25 juni 1952.Hij debuteerde in 2003 met de roman 'Equador'. Voor die tijd werkte Sousa Tavares als journalist wat nog is terug te lezen in zijn heldere en directe schrijfstijl. Sousa Tavares schrijft ook columms voor de dagbladen Expresso en A Bola.
Miguel Sousa Tavares is de zoon van de dichteres Sophia de Mello Breyner Andresen en de politicus Francisco Sousa Tavares.
'Equador'-Evenaar is een historische roman is gesitueerd op Sao Tomé en Principe , een kleine Portugese kolonie voor de kust van Afrika. São Tomé heeft eeuwenlang gediend als enorme koffiefabriek en geïmporteerde slaven uit Angola knapten het zware werk op. Hoofdpersoon van de roman is de jonge diplomaat Luis Bernardo. Bernardo is een gedistingeerde heer, een vertegenwoordiger van de beau monde van Lissabon. In 1907 stelt de Portugese koning Carlos I hem als gouverneur aaan van São Tome. Het is 1908, en hoewel de slavernij formeel is afgeschaft zijn de arbeidsomstandigheden van de zwarte arbeiders nog altijd erbarmelijk. De liberale Bernardo wil dat direct veranderen, maar hij stuit op verzet van de conservatieve plantagehouders, die vaak al decennia op het eiland wonen.
Sousa Tavares' debuutroman was een succes en het boek werd al snel vertaald in een aantal talen. In 2005 verscheen 'Evenaar', de Nederlandse vertaling. Inmiddels zijn er wereldwijd ongeveer 220,000 exemplaren van het boek verkocht.
Sousa Tavares is een hartstochtelijk supporter van de voetbalclub FC Porto.
*De jacht op het verloren schaap* van HARUKI MURAKAMI
De jacht op het verloren schaap
vertaling van : " A Wild Sheep Chase "-1989
Vertaler: J. Westerhoven
Uitgeverij : ATLAS
Paperback : 341 blz.
ISBN 9045006367
Murakami is the explorer of imagination
To read a Murakami novel is to be immersed into an experience, to journey into a world that is at once familiar and utterly mysterious.
*** De hoofdpersoon,een jonge nuchtere, realistische man, net gescheiden maar inmiddels voorzien van een nieuwe vriendin met prachtige oren.Hij heeft samen met zijn vriend een reclamebureau opgezet.De zaken gaan goed, tot de vriend steeds meer begint te drinken. Op een dag roept die vriend hem en vertelt dat hij bezoek heeft gehad van een wel zéér vreemde man. Deze man wil weten waar de foto is gemaakt van het schaap met een ster op zijn rug welke voor een reclamecampagne is gebruikt.
De vreemde man is de secretaris van De Leider, een man die na WO II een enorm imperium heeft opgebouwd in Japan en de hele handel en wandel in Japan regeert De Leider is erg ziek, ligt in coma, en hij is ervan overtuigd dat hij niet zal sterven als hij dát schaap vindt. De vreemde man geeft hem de opdracht dit schaap binnen een maand te vinden. Vindt hij het schaap niet dan zal hij alles kwijtraken,wat hij niet zo erg vindt, wat heeft hij nu helemaal, en hij aanvaardt de opdracht.Zijn vriendin wil met hem mee.
Dit wordt het begin van een bizar maar humoristische zoektocht. Deze tocht zit vol met wonderlijke voorvallen, soms wel érg toevallig. Maar het is ook een verhaal van tegenstellingen. Onze vriend is zo enorm nuchter dat hij in feite alles accepteert "Het is nu eenmaal zo". Zijn vriendin is licht helderziend en veel emotioneler. Op zijn zoektocht ontmoet hij Dr. Schaap die het schaap met de ster werkelijk heeft gezien en deze man heeft vanaf die tijd een obsessie voor schapen.Onze vriend hoort en ondergaat alles met een stoïcijnsheid die bijna benijdenswaardig is.
Uiteindelijk wordt het verhaal steeds wonderlijker maar toch wordt het zo aannemelijk verteld dat je alles ook 'gelooft'. Het hele boek gaat in feite over invloed die mensen op elkaar kunnen uitoefenen, over macht en onmacht, over leiders en volgers.
Welkom in de wereld van Haruki Murakami , de Japanse schrijver die de werkelijkheid graag kantelt. Die beschrijvingen van alledaagse handelingen als boodschappen of de was doen moeiteloos laat overgaan in een confrontatie met onvermoede parallelle werelden waar niemand veilig is. De magie van Murakami's werk omschrijven is net zo lastig als een boek van hem navertellen.
Het is meestal een wonderlijk verhaal maar gek genoeg toch aannemelijk. En tegelijkertijd gaan zijn boeken over zoveel meer. Zoals steeds bij Murakami. Wat is echt, wie ben je en waar wordt dat door bepaald?
Het lezen van Murakami's werk verandert iets in je, zonder dat je precies kunt benoemen wat. Het maakt dat de dagelijkse werkelijkheid op losse schroeven komt te staan, dat het onbewustzijn in het bewustzijn meer aandacht krijgt.
Haruki Murakami: -1949
Hij werd geboren in Kyoto maar groeide op in Kobe Zijn vader was de zoon van een Boedhistische priester. Zijn moeder was de dochter van een koopman uit Osaka. Beiden gaven les in Japanse literatuur. Murakami was echter altijd meer geïnteresseerd in de Amerikaanse literatuur, waardoor hij zich een westerse schrijfstijl eigen maakte, waarmee hij zich onderscheidde van zijn Japanse tijdgenoten. Murakami schrijft sinds 1979. Daarvoor studeerde hij dramaturgie aan de Waseda universiteit van Tokio Daar ontmoette hij zijn latere vrouw, Yoko.
Na zijn studie opende hij een jazz- bar "Peter Cat" in Tokyo. Deze zaak leidde hij van 1974 tot 1982. Dit verklaart dat veel van zijn boeken, en met name "Dance, Dance, Dance" een muzikaal thema hebben. Dance, Dance, Dance is genoemd naar het lied van The Beach Boys met dezelfde titel, en het boek Norwegian Wood is genoemd naar het lied van The Beatles . Het café sloot hij in 1984 om zich volledig aan het schrijven te wijden. Sindsdien heeft hij romans, verhalen en een non-fictieboek (over de overlevenden van de gasaanval in de metro van Tokio in 1995) gepubliceerd. Het leverde hem diverse prijzen op. Daarnaast vertaalde Murakami werk uit het Engels; onder andere boeken van John Irving en alles van de door hem bewonderde Raymond Carver. Opvallend is Murakami's droogkomische stijl. Een moderne techniek die Murakami volgens zijn vertaler Jacques Westerhoven gebruikt om thema's te beschrijven die zo oud zijn als de Japanse literatuur: heimwee naar gelukkiger tijden die misschien nooit bestaan hebben, en een besef van de ontoereikendheid van de eigen persoonlijkheid. De toegankelijkheid van Murakami's werk heeft er mede voor gezorgd dat er in de literaire wereld twee kampen zijn ontstaan. Vooral in Japan. Het ene kamp ziet in hem een toekomstige Nobelprijswinnaar. Het andere kamp, waartoe bijvoorbeeld Kenzaburo Oë behoort die de Nobelprijs in 1994 won, beschouwt Murakami als te populair om als auteur serieus genomen te kunnen worden. Literatuur met een hoofdletter L wordt immers nooit door de massa gewaardeerd. 'Norwegian Wood', Murakami's grote doorbraak in Japan die hem een miljoenenpubliek bezorgde, zou volgens die redenering tussen de auteur en de prijs der prijzen instaan. 'Dat boek heeft mijn reputatie vernietigd - ik bedoel, mijn reputatie in de media hier,' zei Murakami erover in een interview een paar jaar geleden.
Het belette hem niet verder te werken aan een oeuvre waarin muziek, katten, dromen, verdwijningen (meestal van een jonge vrouw) en onweerstaanbaar mooie oortjes een rol spelen. 'Maar beter nog dan al die curven en kronkels was de zachte welving van de oorlellen: die malse stukjes vlees overtroffen alles wat dit leven te bieden heeft.'
"I write weird stories. I don't know why I like weirdness so much. Myself, I'm a very realistic person. I don't trust anything New Age... or reincarnation, dreams, Tarot, horoscopes. I don't trust anything like that at all. I wake up at 6 in the morning and go to bed at 10, jogging every day and swimming, eating healthy food. I'm very realistic. But when I write, I write weird. That's very strange. When I'm getting more and more serious, I'm getting more and more weird. - MURAKAMI
Ik ben geen brenger van goed nieuws. Ik breng tamelijk slecht nieuws, geloof ik. Dat we de tederheid aan het verliezen zijn onder andere. Dat zelfs het woord uit onze woordenschat dreigt te vallen. En dat we aan het begin van een nieuw millennium en een stuk of wat millennia achter ons nog altijd niet weten wat we met de liefde moeten doen.- Gie Bogaert
Ik probeer ook te vertellen dat ik niet weet waarom we bepaalde dingen doen. Dat ik niet weet waarom we doen wat we doen, waarom we precies op deze of gene manier ons leven willen leiden, en dat ik ook niet weet waarom we op een bepaald moment niet beslissen ons leven weer in de hand te nemen. En ik vertel dat ik maar één zekerheid heb: dat niemand het recht heeft om daarover te oordelen, hoe dan ook. Daarom schrijf ik. Om dat te vertellen.
De kunst van het evenwicht. ligt niet in het bewaren ervan, maar in het herstellen van het wankelen".
***
Hemelstof is een verzameling kleurrijke, subtiel met elkaar verweven verhalen over verlies. In het universum van de Vlaamse schrijver Gie Bogaert heeft iedereen iets te betreuren. Een koorddanser raakt zijn geliefde kwijt, de vader van de jonge Lena overlijdt, ouders rouwen om hun verongelukte dochter, Ian verliest zijn onschuld. Maar allen accepteren, en daardoor is er ruimte voor iets nieuws.
'Verhalen kunnen ons redden. Ze geven ons de dingen terug waarvan we dachten dat die voorgoed verloren gingen, of waarvan we niet meer wisten dat die er ooit waren. Het troost ons. Het geeft ons de redenen om verder te gaan met wat we belangrijk vinden: de bereddering van ons leven, het uitlaten van de hond, het houden van een man.' Elk van de negen verhalen die in Hemelstof gebundeld zijn, gaat over verlies van het een of het ander. Groot en klein verlies doen hun opwachting. En ook het daarmee gepaard gaande verdriet, de twijfels en de hoop van degene die het verlies geleden heeft.
De kracht die de auteur toedicht aan verhalen en de hoop die daarin ligt opgesloten geeft "Hemelstof "een fris en stralend uiterlijk, ondanks - of misschien juist wel door - het verlies dat de hoofdpersoon ondervindt.
Bogaert weet op bijzondere wijze de eeuwige thema's van liefde en dood opnieuw in te vullen. En daarbij maakt hij op een subtiele manier ook het vertellen zelf tot onderwerp. In "Hemelstof "is een krachtig verteller aan het woord, die een fantasierijk en tegelijkertijd herkenbaar universum weet te scheppen. Bogaert doet dit met groot gevoel voor poëtische details, treffende beelden en mooie taal.
De beheerste, melancholieke toon maakt dit boek tot een genot om te lezen. Wat je voelt is altijd groter dan wat je ziet, zegt een personage in deze verhalenbundel, en dat typeert ook de optiek van de verteller: hij ziet hoe emotioneel geladen het alledaagse leven is, hoeveel wezenlijks er schuilt in het ogenschijnlijk banale. Gie Bogaerts verhalen zijn subtiel met elkaar vervlochten doordat personages in bijrollen in andermans levens optreden. De bolleboos uit het meisjeskamp is later de vrouw die een borstamputatie moet verwerken. De weduwe die haar huis moet verkopen, wordt het model in het atelier van de moeder van de makelaarster. Om beurten krijgt ieder genereuze aandacht voor een eigen levensverhaal, geschreven met een gevoelig oog voor wat de tijd in mensen aanricht.
Bijna alle verhalen bevatten een bijkomende overweging van de auteur over het belang van verhalen, over hoe ze omspringen met de herinnering of het vergeten. Alle verhalen zijn gevat in dezelfde heimweevolle toon. Gie Bogaert laat de melancholie galmen in de grote ruimte die het leven open laat voor karig geluk
Gie Bogaert :Niel, 06/02/1958
***
Gie Bogaert is germanist en werkt onder meer als docent proza aan de SchrijversAcademie te Antwerpen. Liefde, verlies en eenzaamheid zijn de centrale themas in zijn werk. Het wordt stilistisch gekenmerkt door een grote suggestiviteit en een soms sobere, soms fijnzinnige en poëtische zegging. Bogaert is geen literaire tafelspringer, maar schrijft in de luwte aan een verstild oeuvre.
Bibliografie :
Werken
Klein Berlijns drama en andere verhalen (1987)
Wat kwaad doen de tovenaars? (1990)
Keizer Doede (1992)
Wat we met de liefde doen (1995)
De liefdeverzamelaar (1998)
Nathan Meyer, vrouwenwandelaar (2000)
Hemelstof (2004)
Opklaringen (2006)
***********************
Gie Bogaert geldt als een 'Geheimtip' voor literaire fijnproevers." (Vrij Nederland)
"De meester van de kleine speelruimte." (Standaard der Letteren)
"Altijd glinsterend en pakkend. Virtuoos." (De Morgen)
vertaling van : " Foreign Fruit "(UK) - Windfallen -USA)
Uitgeverij : de Kern Paperback : 399 pagina's ISBN10: 903250956X -ISBN13: 9789032509569
Hartverwarmende roman over verloren liefde en een nieuw begin
***
De komst van nieuwe bewoners in het leegstaande art deco huis brengt leven in een Engels kuststadje Merham rond 1950. Vooral de meisjes Holden, dochter Celia en Lottie, al jaren geleden als evacue in het gezin opgenomen, zijn er vaak te vinden. Ze ontvluchten de bekrompenheid van hun omgeving en voelen zich thuis bij deze bohemiens. Celia moet 'voor straf' naar Londen, maar wordt weer in genade aangenomen als ze met Guy, zoon van een rijke handelaar in exotisch fruit, wil gaan trouwen.Wanneer Celia haar verloofde Guy meeneemt, is het voor Lottie meteen duidelijk dat hij de grote liefde van haar leven is. Plots slaat de vonk over tussen Guy en Lottie. Tot een verbintenis kan het alleen niet komen.De drie voegen zich bij een groep kunstenaars die een grote wandschildering maakt , welke de verhoudingen in de groep haarfijn vastlegt. Als Guy het schilderij ziet beseft hij dat hij verloofd is met de verkeerde vrouw.Maar het lot beschikt anders...
Nu, bijna 50 jaar later, wordt Arcadia verkocht aan een lastige, trendy Londense clubeigenaar. Hij neemt de jonge, gescheiden binnenhuisarchitect Daisy Parker in de arm om de villa in haar oude glorie te herstellen. Hun samenwerking verloopt stroef, tot Daisy kennismaakt met Lottie, inmiddels een oudere vrouw en door haar komt het roemruchte verleden van Arcadia weer tot leven. De onthulling van de goed bewaarde wandschildering heeft nogal wat gevolgen.
De schrijfster -- laat de romantische verhaallijnen hier weer bij elkaar komen. De roman werd niet onterecht uitgeroepen tot 'Romantic Novel of the Year 2004'. Het is een aanrader in het genre, vlot en toch niet te oppervlakkig geschreven. Vooral de jaren '50 sfeer wordt goed weergegeven.
Jojo Moyes: 1969
Jojo Moyes is een Britse schrijfster geboren in Londen in 1969. Zij studeerde aan the Royal Holloway, University of London. Ze kreeg van de krant The Independent een beurs die haar toeliet journalistiek te gaan studeren aan City University , waarna ze vervolgens tien jaar lang als kunst en media-correspondente bij deze krant ging werken . In 2002 werd zij voltijds schrijfster en schreef o.a. volgende romantische werken : Sheltering Rain (2002), Windfallen (2003), Foreign Fruit (2003), The Peacock Emporium (2004), Suzanna's Coffee-Shop (2005), The Ship of Brides (2005), Silver Bay (2007). Jojo is gehuwd met de journalist Charles Arthur waarmee ze drie kinderen kreeg.en woont nu in Oost-Engeland.
'Kuki Gallmann beschrijft de ongetemde Keniaanse wereld zó beeldend dat het is alsof je de ene na de andere kleurrijke dia voor ogen krijgt.'
- Cosmopolitan
***
Als klein meisje stelde Kuki Gallmann zich voor hoe geweldig het zou zijn om in Afrika te wonen.Dat ideaal leek verder weg dan ooit toen zij rond haar twintigste, vlak nadat haar huwelijk op een echtscheiding was uitgelopen een auto-ongeluk kreeg waarbij ze ernstig invalide raakte.Toch wist ze de enorme wilskracht en volharding op te brengen om opnieuw te leren lopen en in 1970 vertrok zij met haar tweede man, Paolo, en een zoontje uit haar eerste huwelijk, Emanuele, naar Kenia. Daar raakt Kuki Gallmanns leven voorgoed verbonden met de imponerende schoonheid van de Afrikaanse landschappen. Alle drie vinden ze de natuur en het landschap geweldig en zijn ook de eerste particulieren in het gebied die " anti-poaching " patrouilles instellen. Ik droomde van Afrika is het autobiografisch verhaal van een Italiaanse die in 1970 op een grote veeboerderij in de Keniaanse hooglanden gaat wonen. De eerste tegenslagen in haar leven heeft ze dan al achter de rug. Tien jaar later verongelukt haar man, enkele jaren daarna haar enige zoon uit haar eerste huwelijk. Ter nagedachtenis aan hen sticht ze de Gallmann Memorial Foundation ter bevordering van de harmonieuze coexistentie van mens en milieu, tevens een uitleg van haar verbondenheid met de natuur en het wild van Afrika.
'Het enige echte kenmerk van ware liefde is onsterfelijkheid', schreef haar man haar in een brief die ze pas na zijn dood vond.Daarom moest ze haar verhaal vertellen: een aangrijpend verhaal van een vrouw met grote wilskracht die de gave heeft tot zien, voelen en overdragen. Vooral ontroerend is de verwoording van haar gevoelens na de dood van haar man en haar zoon. Op een wat lichtere toon geeft het boek ook een blik op het leven van een welgestelde blanke gemeenschap in Kenia, waar iedereen altijd even vriendelijk, meelevend en aardig schijnt te zijn.
Kuki Gallmann verstaat als geen ander de kunst de sfeer van de Afrikaanse natuur haast tastbaar op papier te zetten.De rijke natuur blijkt voor haar telkens weer een bron van troost en inspiratie te zijn en ook een dankbaar object van zorg en bescherming.
"Ik droomde van Afrika"is een onvergetelijke schildering van Oost-Afrika en een even krachtig als ontroerend zelfportret van een vrouw die ondanks enorme tegenslagen het door haar gekozen leven trouw blijft. Het boek is verfilmd met Kim Basinger in de hoofdrol.
***
Kuki Gallmann :-1943
Kuki Gallmann werd geboren in de buurt van Venetië in 1943.Zij studeerde politieke wetenschappen aan de Universiteit van Padua.Als teenager ging ze met haar vader de Sahara woestijn bezoeken. In 1970, bij een tweede bezoek werd ze er echt verliefd op. In 1972 ging ze in Kenia wonen met haar man en zoon, die er beiden onder tragische omstandigheden omkwamen. Ter nagedachtenis aan haar geliefde Paolo en Emanuele richtte Kuki Gallmann de Gallmann Memorial Foundation op, een stichting die zich richt op het stimuleren en financieren van het onderwijs aan de Keniase bevolking. Kuki woont nog steeds, met haar dochter Sveva, op haar 100.000 ha grote cattle-ranch Ol Ari Nyiro in Kenia, en ze is er actief als milieuactiviste, dichteres en schrijfster.
Louise Benda woont tot haar vijfde jaar op Java met haar vader, haar moeder, tante Margot en oom Felix. Het boek is vanuit de belevingswereld van een fantasievol kind geschreven,waardoor sommige gebeurtenissen moeilijk nauwkeurig te beschrijven zijn, maar het maakt het wel leuk om te lezen. Het verhaal begint op Java. Louise Benda groeit hier op en leeft als het ware in een sprookjeswereld, problemen zijn er nooit. Louise voelt een grote verwantschap met de natuur en is eigenlijk een beetje naïef, of het komt gewoon omdat ze nog klein is, omdat ze alle verhalen die men haar verteld gelooft en letterlijk interpreteert. Louise leeft in een geheimzinnige wereld, waarin werkelijkheid en fantasie moeilijk van elkaar te scheiden zijn. Als zij er met volwassenen over praat leid dit vaak tot grappige situaties. Want meestal gaat het over hele onschuldige zaken. Louise kan 's avonds nooit slapen en maakt vaak nachtwandelingen. Als ze, in haar onschuld, een keer verteld over de raadselachtige taferelen die ze meemaakt, ontstaat er een opschudding die haar verbijstert. Mensen, dieren en planten veranderen in het maanlicht en krijgen de gestalten van goden en demonen. In 1939 verlaat het gezin tijdelijk de idyllische plek in de tropen en vertrekt naar Europa, gedreven door de onheilspellende berichten voor de joodse familie. Er reist een dertienjarig pleegkind mee, het half-Balinese meisje Tinka.
Het gedeelte van het boek dat zich op Java afspeelt schets ons de "goede" tijd, in het gedeelte wat erna komt zijn er heel veel problemen.
Voor Louise verandert de wereld van een tropische weelderige tuin in een koud kaalgeknipt park. Zij en Tinka kennen nog maar één verlangen: terug naar huis. Samen weren de tropenkinderen zich in Den Haag tegen hun vreemde, ontredderde omstandigheden. Dit doen ze bijvoorbeeld met behulp van goden die ze "kennen" uit de tropen, alle gebeurtenissen en problemen proberen ze te verklaren aan de hand van deze goden
Als de oorlog uitbreekt, duikt Louise met haar vader onder bij Aleida, in het waterland. Opnieuw is zij getuige van geheimzinnige taferelen, maar nu heeft zij haar lesje geleerd. Zij zal voorlopig haar mond niet meer opendoen. Om de dingen die ze niet graag wil doen en problemen te vergemakkelijken verzint ze een tweede persoon voor zichzelf die altijd alles wil en goed luistert.
Na de bevrijding komt alles weer goed. de laatste zin van het boek is: "Achterom kijken deed ik niet meer, ik keek vooruit. Mijn terugtocht begon.". Het hele boek was voor haar dus een reis en aan het einde komt alles goed omdat ze weer naar huis gaat. De intensiteit van de belevenissen, de trefzekerheid van de karakteriseringen, de onderhuidse humor en de vaart van de vertelling maken deze roman tot een bijzondere belevenis. Het lied van de waarheid werd in 1998 genomineerd voor de Gouden Uil en bekroond met de Bordewijkprijs 1998.
***
Helga Ruebsamen-1934
Helga Margot Erika Ruebsamen werd 4 september 1934 geboren te Batavia-Weltevreden, hoofdstad van het toenmalige Nederlands Indië waar ze haar eerste 5 levensjaren doorbracht.Helga is de dochter van een Nederlandse moeder en de joodse, Duitse arts Rübsamen. Zij groeide op in een welgesteld gezin met twee kinderen, van wie zij het oudste was,eerst in Nederlands Indië, later in Den Haag.
Vanaf 1940
, na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, woonde ze in het degelijke en keurige milieu van het Haagse Benoordenhout . Zij volgde korte tijd balletlessen bij Olga Preobajenskaja in Parijs en studeerde psychologie. Terug in Nederland was zij als journaliste verbonden aan het Haagse dagblad Het Vaderland.Via deze krant leert ze niet alleen het journalistieke metier kennen, maar ook het Haagse nachtleven en de ietwat verlopen beau-monde die daarbij hoorde. Het zal de stof vormen voor veel van haar verhalen, die ze aanvankelijk voor haar eigen plezier schrijft. Als verslaggever voelde ze zich aangetrokken tot de zwarte schapen onder de Haagse bohémiens. Ruebsamen debuteert in 1964 met de verhalenbundel :"De Kameleon." Al in haar eerste verhalenbundel,:"De kameleon," liet ze het vernis van het Haagse mombakkes springen. De verhalen vallen op door hun situering in het Haagse beetje-verlopen-bourgeois-milieu, de trefzekere stijl en de hoofdpersonen die allemaal in zekere mate hun eigen ondergang bewerkstelligen. Haar eerste verhalenbundel kreeg een eervolle vermelding bij de Reina Prinsen Geerligsprijs in 1961.
Aan de liefde kleeft vrijwel altijd een zwart randje. Soms zijn haar verhalen ronduit absurd en herinneren ze aan de fantastische verhalen van F. Bordewijk of Belcampo. Haar werk blijkt dan ook veel overeenkomsten met de 'Gothic novel' te hebben. Zo wordt de scholier Vincent in het verhaal 'De kermisbruid' verliefd op een kermiscaissière die in 'De 8 Wereldwonderen' een hoofd zo groot als haar hele lichaam blijkt te hebben. Ook in :"De Heksenvriend "- haar eerste roman - lijkt het verhaal bijna een grimmig sprookje. Centraal in de losjes aan elkaar geknoopte verhalen staat een Cupidobeeld dat in een bos is achtergelaten door een kastheelheer. Het beeld wordt door de dorpelingen gebruikt om allerlei bijgeloof en volksverhalen aan op te hangen. In 1971 verschijnt de verhalenbundel :"De ondergang van Makarov "en daarna blijft het stil rond Ruebsamen. Ze is wel aan het werk, schrijft, schaaft en schrapt, maar aan publiceren moet ze in die tijd niet denken - voor een groot deel veroorzaakt door haar zelfopgelegde literaire eisen en de vraag waarom ze eigenlijk schrijft.
.Een writer's block is iets dat de meeste schrijvers vroeg of laat wel eens overkomt. Maar zeventien jaar lang niet meer publiceren, zoals Helga Ruebsamen deed, is zeer uitzonderlijk. 'Toen ik in 1971 voorlopig ophield met publiceren, had ik me voorgenomen alleen nog Het Perfecte Verhaal te schrijven. Maar dat kwam niet.' Gelukkig begon ze in 1988 weer schoorvoetend aan haar carrière, die sindsdien juweeltjes als Het lied en de waarheid en Beer is terug opleverde.
In 1988 besluit ze alsnog een punt te zetten achter een aantal van haar vroegere verhalen en deze te bundelen. "Op Scheveningen "wordt met groot gejuich ontvangen. Ook in deze verhalen spelen de bekende Ruebsamen-elementen weer een grote rol: vrouwen die worstelen met drank, ouderdom en verval, absurde situaties, macabere humor. Bijna in al haar verhalen speelt het anti-burgelijke een rol. Deftige mensen hebben steevast boerse gewoontes, vloeken of doen aan smerige seks. Huwelijken zijn voor niemand een genoegen en overspel is aan de orde van de dag.
.'Ik vind Den Haag voornamelijk een schijnheilige stad. Mijn liefde geldt het verdrietige dat Den Haag heeft, het onvermogen dat blijkt uit veel dingen. Den Haag is een adellijke juffrouw uit het oeuvre van Couperus, een soort Eline Vere die niet mee kon met haar tijd.'
Begin jaren negentig wordt Ruebsamen docent aan de schrijversvakschool 't Colofon in Amsterdam. In 1997 verschijnt Ruebsamens grote autobiografische roman :"Het lied en dewaarheid", die zeer positief wordt besproken en genomineerd wordt voor de Gouden Uil en de Libris Literatuurprijs. Men roemt vooral het feit dat ze met deze roman ook heeft laten zien "een omvangrijk en samenhangend geheel" te kunnen schrijven - iets wat bij haar vorige romans nog wel eens ontbrak.
"De dansende kater" is van 1992, een bundel tragi-komische verhalen Ruebsamen weet er ernorm veel in te suggereren, wordt nergens te expliciet, waardoor de krankzinnige gebeurtenissen hun raadselachtigheid bewaren. In 1998 wordt zij met deze roman genomineerd voor de Gouden Uil en voor de Libris Literatuur Prijs.
In 2003 kreeg Helga Ruebsamen de Anna Bijns Prijs voor haar gehele oeuvre. 'Ze schrijft sprankelend, baldadig en hartstochtelijk', aldus het juryrapport.
'Sommige mensen zijn lief,' zeg ik, 'andere niet.' 'Ja,' zegt ze, 'sommige mensen zijn lief en de mama is een sommige mens.' 'Dat is waar,' zeg ik. Het blijft weer een tijdje stil en dan vanuit het niets: '... en papa is een slechte mens.'
Ik schrik van zoveel inzicht. 'Ah ja... papa is een slechte mens want papa heeft toch slechte ogen?' Blij met deze uitleg, doe ik er een schep bovenop: 'Papa is ook een valse mens,' zeg ik, 'want papa heeft valse tanden.' 'Ja,' zegt ze, 'papa is een valse en een slechte mens... maar ook wel een beetje een sommige mens.'
***
"WERK " heet het boek van Josse De Pauw, wat ironisch bedoeld is uiteraard. Want Josse De Pauw schrijft al fluitend, de woorden vallen simpelweg uit zijn mouw. 'Schrijven is geen hard labeur,' zegt hij zelf. Je merkt het ook aan zijn zinnen: ze lopen gesmeerd, op wieltjes, als een trein, elke zin trekt vanzelf de volgende mee. Zoals een standbeeld reeds in een steen kan zitten en te voorschijn komt als de overbodige stukken worden weggekapt, zo staan de zinnen van Josse De Pauw al op het witte papier, hij hoeft ze enkel nog neer te schrijven.
Werk is een veel bekroonde bundeling van notities, aanstekelijke beschouwingen, dagboekfragmenten, theaterstukken en verhalen over van alles en nog wat: over de pientere logica van zijn opgroeiend dochtertje Hanna, over een sprekende aardbei, over Japan en Mexico,over zijn belevenissen met Boken Bruine Suiker, over zijn avonturen met Radeis, over zijn ontmoeting met Richard Dreyfuss of Archie Shepp en over zijn schijnhuwelijk. Eén ding hebben ze gemeen: zelfspot, droge humor en stilistisch meesterschap.
'De versplintering van Werk beantwoordt perfect aan hoe ik leef en hoe schrijven deel uitmaakt van mijn leven,' zegt De Pauw.
Werk is het om je reiskriebels te onderdrukken wanneer De Pauw het over verre landen heeft :Mexico, Curaçao, Frans Guyana, de Verenigde Staten, Algerije en natuurlijk Japan, het geboorteland van zijn vrouw Fumiyo. Voor iemand die niet graag reist, kan hij er verdomd verlokkelijk over schrijven. Vanop een terras, vanuit een hotelkamer, vanonder een boom beschouwt De Pauw het toneel voor hem en beschrijft net die handelingen en anekdotes die inzicht geven in de cultuur van het land. Zoals een glimlach meer zegt dan een dankwoord, een knuffel meer deugd doet dan een troostend woord, zo schrijft De Pauw. Tussen de regels staat altijd zoveel meer. Met een kwinkslag., een opmerking tussen neus en lippen,een welgemikt eufemisme: 'Een zigeunermeisje dat kreupel op het koude asfalt haar geld verdient, stopt eventjes met werken, springt op en kijkt het jongetje nieuwsgierig aan.' Andere columnisten kunnen wat dat betreft nog van hem leren.
Werk is het om te weerstaan aan de personages in deze roman. Aan Boken, die vanwege geldgebrek in de boekhandel gedichten die hij mooi vindt ter plekke uit zijn hoofd leert. Aan Droeven, die - zoals zijn naam al doet vermoeden - gebukt gaat onder een melancholie zo hoog als een appartementsgebouw, aan het dienstertje in Cayenne dat haar tanden bloot lacht en zegt 'Le temps passe vite!' En natuurlijk aan Hana, wijsgeer van drie jaar oud en dochter, oogappel, kwelgeest, hartendief en donderwolk van Josse De Pauw,belichaming van het eeuwige kind in de vader zelf.
ACTEUR - REGISSEUR - SCHRIJVER. -Het zijn drie situaties die hem heel erg bevallen en die hij alledrie in stand houdt.
,,Ik hou heel erg van het theater, waarbij je een langere tijd met een aantal mensen peutert in een onderwerp, iets ontwikkelt en dat ook nog eens elke avond live op de scène brengt, met die directe respons van het publiek. Dat ligt zeer kort bij mijn aard. Dus zal ik snel zeggen: dat heb ik nodig.''
,,Schrijven is alleen aan een tafel gaan zitten en zien wat er kan gebeuren. In zijn resultaat is dat ook één op één. Het is een heel ander contact, dat merk ik aan de mensen die mij op het schrijfwerk aanspreken. Iemand is alleen geweest met je boek, waarin jij je gedachten hebt neergeschreven. Dat is een veel intiemere band dan met een publiek dat geapplaudisseerd heeft.'' Ik ben met literaire avonden als Behoud de begeerte en Geletterde mensen , onder meer naast Kees Van Kooten, een paar keer succesvol geweest, maar ik besef ook dat het te maken heeft met de aard van mijn teksten en de manier waarop ik die breng. Toch voel ik me meer en meer schrijver. Het wordt meer en meer een solide deel van mijn werk.''
,,Daarnaast heb ik ook gefilmd en film kan zowel de hemel als de hel zijn. Het is een heel andere toestand dan het theater. Je hebt er minder in de pap te brokken. Ik doe het minder nu, ben er kieskeuriger in geworden. Ik probeer zo vaak mogelijk de hemel te treffen, maar het is zeker iets waar ik graag in verkeer als het op zijn best is.''
Dan is er "Nog" , zijn nieuwe bundel schrijfsels.Want zoals hij elke vierkante centimeter van het toneelpodium beheerst, elke vierkante centimeter van het filmscherm, zo ook elke vierkante centimeter van het schrijfpapier.
Dat bewijst hij telkens weer in zijn korte stukken, die van een à twee pagina's, wanneer elk gaatje optimaal benut moet worden. Ware Josse De Pauw voetballer geweest, hij had in de spits gespeeld.
'Werk is een ontzettend grappig boek. Het leukste wat ik sinds lang gelezen heb.'
Tom Lanoye
Josse De Pauw-1952
Josse De Pauw (1952) studeerde aan het Koninklijk conservatorium te Brussel en was medeoprichter van de theatergroep Radeis en het kunstenaarscollectief Schaamte, de voorloper van het huidige Kaaitheater. Sinds september 2000 is hij artistiek leider van HETNET in Brugge, waar hij zijn theaterwerk presenteert. In 2000 ontving hij de Océ prijs voor zijn opmerkelijke artistieke prestaties. Hij wordt in het seizoen 2005-2006 interim artistiek leider van het Toneelhuis. Naast theatermaker is hij ook schrijver en regelmatig te zien op televisie en in film. Zijn toneelteksten, journalistieke en literaire stukken verschenen in de bundel Werk.
: " La forza del passato" - de kracht van het verleden).
ISBN 9035123476
Hem lezen geeft je het gevoel een ijskristal onder een microscoop te bekijken, waardoor je de ogen worden geopend voor het wonder dat in zoiets eenvoudigs als bevroren water schuilgaat
.
***
"In de ban van mijn vader" is een prachtige roman met een interessant thema: Wat is je leven nog waard, als alle dingen die voor jou belangrijk waren en vaststonden als een huis, op drijfzand blijken te zijn gebouwd? Ben je dan nog wel wie je denkt dat je bent? "In de ban van mijn vader " is een grootse vertelling vol spectaculaire verrassingen, thrillerelementen en komische wendingen. Het is een roman over de verwording van het menselijke zelfbeeld. Als geen ander weet Sandro Veronesi de lezer op het verkeerde been te zetten. Dit Pirandelliaanse thema bij uitstek,is door Veronesi in een modern jasje gegoten. Veronesi's kracht is dat hij dit zware thema lichtvoetig behandelt. De uitgangspositie is even bekend als effectief: in een gelukkig Italiaans gezinnetje verliest de man zijn vader, waarna een stroom van gebeurtenissen losrolt die het leven van de man, Gianni Orzan, op losse schroeven zet. Gianni wil zijn verworven waarheden niet zomaar opgeven en bindt de strijd aan met de nieuwe, onbekende elementen in zijn leven, die hem bijna de kop kosten.
Gianni Orzan is een succesvol kinderboekenschrijver. Zijn leven gaat zijn gangetje, hij houdt van zijn vrouw en van zijn kind en woont tevreden in Rome. Tot die nacht na de prijsuitreiking. Een onbekende man, die zich voordoet als taxichauffeur, gooit zijn alledaagse leven overhoop. Hij vertelt de waarheid over het leven van zijn vader; een waarheid die Gianni ternauwernood kan geloven. Het grote twijfelen begint. Als zijn vader niet was wie hij leek, is Gianni zelf dan wel wie hij denkt te zijn? En hoe zit het met zijn vrouw?
Geen woord meer. Want: het verhaal is spannend. Elke keer denk je dat het voor Gianni Orzan niet erger meer kan worden.Toch trekt Veronesi dan weer een nieuwe onverwachte wending uit de bureaula. Voor de lezers die houden van een verhaal met power is het zonde om dat te verklappen. Veronesi laat door de 'belevenissen' van Orzan vlijmscherp zien hoe wij onszelf en elkaar denken te kennen zonder dat dit zo hoeft te zijn. We leven met beelden, beelden van onszelf en van anderen. Ook ons geheugen speelt een gemeen spel met ons, omdat we onthouden wat we willen onthouden. We verwerken bovendien wat we meemaken op de ons bekende manier: de hoofdpersoon van Veronesi schrijft er een kinderboek over, bijvoorbeeld. Een sterk verhaal, een bijna filosofische thematiek en dan ook nog een stijl om van te smullen. Maar hoe omschrijf je dat? Veronesi speelt met tijd.
Een ijzersterke passage is die waarin Gianni het heeft over 'het dagelijks onderhoud van mijn huwelijk' of wanneer hij na de klap van het ongeluk zijn geestelijk herstel omschrijft als 'het laden van mijn lot'. Dat is treffend gezegd en typeert de kunst van het formuleren, die Veronesi als geen ander beheerst.
Sandro Veronesi-1959
Sandro Veronesi is beslist geen nieuwkomer in de Italiaanse literatuur. Hij is geboren in het Italiaanse Prato, studeerde architectuur en besloot op zijn 29e schrijver te worden. Hij debuteerde in 1988 met: 'Per dove parte questo treno allegro' (Waar gaat die vrolijke trein naartoe?). Zijn tweede boek (Gli sfiorati, 1990) laat al zien dat Veronesi alles in zich in heeft van de verbeeldingsvolle en verfijnde schrijver, die niets met minimalisme van doen wil hebben. 'Gli Sfiorati' kaart het onderwerp incest aan met een humor die ver van de meeste beroemde Italiaanse schrijvers af staat. Na het bestuderen van de doodstraf in de wereld schrijft hij 'Venite venite B-52', waarmee hij de traditionele Italiaanse fictie achter zich laat en de stijl benadert van Amerikaanse auteurs die behoren tot de psychedelische cultuur (Thomas Punchon en Tom Robbins). "La forza del passato "-verscheen in 2000. Het is zijn zevende boek en hij ontving er de Premio Campiello 2000 voor. 'In de ban van mijn vader' (de vertaling van de oorspronkelijke titel is veelzeggender) is een 'must'. Veronesi is een rasverteller met stijl en het wekt verbazing dat er niet meer boeken van hem zijn vertaald.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
***
