Rit 15(Tino)

134 km gemid 27

Start 8:00 u

Aankomst 17:00 u

Cal 2136

Vandaag verlaten we Wit Rusland en de politie heeft ons goed afgezet aan de grens. De controle aan de grens was een fluitje van een cent, zelfs zonder enige visumcontrole. Wij weer weg voor een zorgeloze rit,"dachten wij". Een paar kilometers voorbij de grens deelde de politie ons mee dat we niet verder op de M1 mochten fietsen. Waar we gestopt werden waren alleen maar aardewegen, dus niet geschikt om onze reis verder te zetten. Terug de grenzen over naar Belarus en proberen aan een andere weg te zoeken was uitgesloten wegens het vervallen van het visum. Dus, stelde de hulpvaardige agenten voor, om een lege vrachtwagen te zoeken, en te onderhandelen over de prijs om ons 25 km verder te brengen ,waar we, via goede rode wegen. Alle vrachtwagen werden gestopt en gecontroleerd op lading of leeg. Een middelgrote truck werd opgeëist, en wij met alle fietsen erin waren op weg naar een volgend avontuur. Enkelen van ons konden mee in de auto van de ambassade en zelfs in de politiewagen. De agenten wilden onderweg een gesprek voeren maar de taal is een grote barriere. Eenmaal weer op weg door het golvende landschap was de miserie vlug vergeten. In een middelgrote stad vonden we niet de gepaste weg voor de aansluiting naar ons hotel. Dan maar overeen gekomen met een taxibestuurder en die reed ons voor tot aan het hotel te Smolensk.

vandaag 26/8

Deze morgen ontbijt in het hotel te Brest : enkele sneetjes kaas en hesp en een beetje brood. Eierkoeken en een bord haverpap met stukjes fruit en rozijnen.

Een youhurt als dessert.

Om 8 uur stond de verkeerspolitie ons op te wachten aan het hotel om ons de gehele dag te begeleiden. Wat een sensatie, overal mochten we met voorrang door fietsen.

Talrijke rode lichten waren geen probleem, 50 meter voor het kruispunt weerklonk de sirene en wat blaffende bevelen via de megafoon en alle verkeer valt stil.

En dat tientallen keer gedurende de rit tot aan de E 30.

Aan de slagboom van de péage een probleempje. De politie door en wij volgen maar nje t eerst de barriere naar benededen en onze Raf kreeg de slagboom op zijn kop.

Bevel is bevel, iedereen die passeerd, moet betalen. Intussen hadden onze agenten telefonisch contakt met het menisterie en konden we gratis door.

Eenmaal op de snelweg moesten we de pechstrook gebruiken. Die lag echter vol glas en keien en het gevolg was; platte band.

Hersteld en terug weg.

Roland wat onderhandeld met onze begeleiders en uiteindelijk mochten we op het eerste vak rijden. Veel beter. Snelheden van 37 km/u en een gemiddelde van meer dan 30 op 210 km ver.

Keurig afgezet aan ons hotel Baranovitski, Belarus( wit-rusland).

Dag 1O

110 km 1260 cal

gemid 28,8 Vertrek 8:00 u

aankomst 13:00 u

Op nieuw een rustige dag met enkel een zadelbreuk van Patrick als noemenswaardige gebeurtenis. Pas aangekomen in het hotel werden de hemelsluizen serieus opengezet.

Tino

Dag 9

133 km 1642 cal

Gemiddelde 28,8 km/u

Start 8 u

Aankomst 14:00 u

Vandaag aangekomen in Warshow en zitten we in de helft van onze reis.

We logeren in het mooiste hotel tot nog toe.

De escorte die we gekregen hebben van de politie, dwars door Warshow, was indrukwekkend. Nu vlug wassen en een inpressie van Warshow opdoen.

Tino

1 Sept Aankomst

Ontbijten in ons hotel, een beetje later dan gewoonlijk. Tussen 8 en 9 uur zouden meneer Vladimier Filipof en enkele andere wielertoeristen uit Moskou aankomen om ons, samen met de polite, te begeleiden naar ons einddoel.

Op het menu: pap, brood en kaas. De koffie moet je zelf maken. Een grote thermos met warm water en een pot Nescafé . Ik heb alleen brood gegeten want ik voelde mij niet zo goed. Darm en maagproblemen waren de oorzaak.

Voor de start 3 keer naar de wc . Ik was bang dat ik onderweg ook problemen zou hebben en in de vrije natuur kan je je plan wel trekken, maar tussen massa’s mooie gebouwen en winkels, gaat dat niet.

Vladimier was alleen en de andere Russen zouden onderweg aanpikken. Het was koud en het begon lichtjes te regenen. Na een tijdje liet de politie ons alleen en we moesten het maar zelf doen. De regen nam toe en de temperatuur daalde nog. Misschien 8 graden maar de gevoelstemperatuur was amper een graad of 5. We moesten er door. Regelmatig stoppen om achterblijvers te laten aanpikken. Andere Russische fietsers hebben we niet gezien, veel te koud en te nat. Iedere keer dat we moesten wachten op reparatie van platte banden, ik denk vijf keer, stapten we van de fiets en gingen gezamenlijk staan huppelen, springen, lopen, armzwaaien en ander bewegingen maken om toch maar een beetje warm te krijgen. Het verkeer is Moskou zeer druk, vijf of zes banen naast elkaar proppenvol met ongeduldige bestuurders en wij daar tussen. Ik zat te beven van de kou en de koorts. Ik wilde op een zeker moment opgeven en in de warme wagen kruipen. Maar op 30 km voor het einde van onze fantastische Brugge-Moskou tocht doe je zoiets niet en bijt je door.

Ik had een onderlijfje en drie truien aangetrokken , mouw en been stukken, en daar nog eens mijn regenjasje overheen. Onderkoelt, nat tot op het bot. Nog nooit zo veel koude gehad.

Ook ande deelnemers hadden het zelfde probleem. We zijn zelfs een paar kilometers op het voetpad gaan rijden wegens het gevaar van het razende verkeer. Laverend tussen verbaasde voetgangers en kooplustigen die uit de talrijke exclusieve winkels stapten.

Onze volgwagen kon, door de vele verkeerslichten, niet meer volgen en wachten was geen optie.

Ons Annick zat te wenen van de onderkoeling en kon bijna niet meer trappen. In de buurt van het kremling hebben we haar , met fiets en al, in een taxi gestopt en naar het hotel laten voeren. Opdracht volbracht: Annick is de enige Belgische vrouw die in 18 dagen van Brugge naar Moskou heeft gefietst. Aan het Rode plein hebben we geen halt gehouden, maar zo vlug mogelijk de resterende 6 kilometers afgelegd naar hotel Kalinka.

In afwachting van de verdeling van de kamers konden we ons verwarmen in het retaurant van het hotel. Vlug voor iedereen warme thee besteld en na het verkrijgen van de kamersleutel ,vlug warm douchen en een paar uur gerecupereerd in het warme bed.

Een hele tijd later is de taxi aangekomen met de verkleunde Annick en Guus zelfs een uurtje later.

Als ervaren en kalme bestuurder had hij ons hotel, via gps , gevonden.

De groepsfoto op het Rode plein nemen we morgen wel.