Al sinds gisteren trekken we door de wijnstreek van Midden- Spanje; een heel groot gebied, maar er staan niet zoveel kastelen in als in Frankrijk. En die er wel staan, zijn toch een beetje kleiner dan daar.
De amandelbomen staan in bloei en de olijven worden hier pas in de winter geoogst...
Toen we Aïnsa bezochten en we langs de rivier reden, zagen we een rietveld, aangelegd om het water te zuiveren alvorens het in de rivier duikt! Het deed ons plezier om dat te zien want bv van sorteren hebben ze hier nog niet al te veel kaas gegeten! Glas en plastiek vaak al wel, maar papier en karton apart ophalen is er nog niet bij. En dat terwijl je bij ons bij papier Michel containers en containers ziet gevuld worden door mensen die niet willen wachten op de ophaling. Maar ze zijn op de goede weg!
We zijn vandaag in Salamanca, de oudste (13e eeuw) universiteitsstad van Spanje.
We zitten nog in de streek Castilla y Leon, die in de middeleeuwen nog rivalen van mekaar (Castilla en Léon) waren maar sinds de 13e eeuw verenigd zijn.
De universiteit is het pronkstuk van Spaanse renaissancistische architectuur. De stad telt twee kathedralen! De nieuwe (16e- 18e eeuw) is in verschillende stijlen opgetrokken; ze vervangt de oude niet, maar is ernaast gebouwd.
In de oude, romaanse kerk, kom je via de nieuwe.
En het is die romaanse, die mijn hart stal; de nieuwe is mooi, groot, rijkelijk, al wat je wil, maar de oude is zo harmonisch, zo warm en intiem bijna…
Net toen wij de nieuwe met al haar pracht en praal (heel barok en met drie orgels aub!) verlieten hoorde ik in de oude een vrouw een Ave Maria zingen, begeleid door een harmonium. Ze klonk zo zuiver, dat ik erdoor ontroerd werd; bleek dat ze een repetitie hielden voor een huwelijk dat om 18u zou voltrokken worden.
Wij liepen met ons twee gewoon over de rode loper naar voor… net echt! En de organist speelde alle mooie klassieke werken die je kan dromen bij zo'n entrée… (maar hij moest nog wel wat oefenen!!!).
De muurschilderingen waren weer blootgelegd, en ok, de koepel van de nieuwe kathedraal is overdonderend mooi, maar voor mijn part is de oudste de mooiste.
Ze herbergt het oudste orgel van Spanje, maar het is niet meer in gebruik…
We zagen het koppel aankomen, met een Bentley aub! Geen gewoon volk! En ja, ze was betoverend mooi in haar champagnekleurig kleed met geborduurde bandjes en diep uitgesneden rug… Spaans ten top.
Maar vóór dat bezoek deed ik ook iets speciaals! Ik ging naar de kapper in Salamanca! Haha! En niet bij zomaar een kapper (al merkte ik dat pas toen Edgard me er later die avond op wees)! Bij Jean Louis David! Het resultaat kunnen jullie op de foto zien. Ik was in elk geval nog nooit zo tevreden na een kappersbeurt..;
maar ik moest er wel angsten voor doorstaan want toen ik uitlegde wat ik wilde zag ik haar een tondeuse nemen! Ik riep in al het Spaans dat ik ken dat er maar een kort stukje af mocht; geen probleem, zei de hoogzwangere vrouw, en ze begon eraan.
Meteen zag ik dat ze haar stiel kende, maar het is een aparte manier om te knippen: kam erin en met de tondeuse over de kam!
We praatten wat over haar zwangerschap en zij ontdooide ook. Vrouwen vinden mekaar als ze het over vrouwenzaken hebben, he?!
Na het bezoek aan de kathedraal hebben we nog wat rondgeslenterd en vonden we al de andere bezienswaardigheden en nog veel meer, gewoon door onze neus te volgen want ons plan van de stad bleek niks waard te zijn. Alleen de universiteit ging aan ons voorbij, maar we hadden het wel gehad om 19.30u;
De bus zette ons keurig weer af aan het hotel, dat bij onze camping hoort (of is het omgekeerd? Ze dragen dezelfde naam en doen gouden zaken! Heel professioneel, ontvangst in verschillende talen, alles erop en eraan).
Weer een camping met een gouden randje! In Santa Martha de Tormes! Een aanrader!
Nog iets leuks: dit is een streek waar heel veel ooievaars nestelen! Al van in Tordevillas zien we hen op bijna alle kerktorens! En ze hebben jongen! Soms hangt het nest op een plek waar je zeeziek van wordt als je ernaar kijkt, maar soms zitten ze ook gewoon in korven die langs de weg zijn gezet, speciaal voor hen. Mooi om te zien!
We hadden onze les geleerd, dus ik bracht 'El Burgo de Osma' in als tussenstop op weg naar Tordevillas… en ja, op de kaart stond wel een weg die moest uitkomen op de baan die we wilden nemen, maar dat was niet juist gerekend! De TomTom stuurde ons weer lekker de brousse in en via 'un camino rural' geraakten we op het juiste pad! Maar 'rural' was het wel! Nog een geluk dat het geasfalteerd was en we slechts één tegenligger hadden! Maar we kwamen door dorpen die niet op de kaart stonden!!! mooi was het wel.
El Burgo de Osma was een voltreffer; we vonden een rustige parkeerplek buiten de drukte en zaten op 5 min in de Calle Mayor; dat is altijd het beste dat er in een stad of dorp te vinden is;
We bezochten de gotische kathedraal met annex klooster. Ze is voltooid in 1232, in gotische stijl, met toevoegingen in renaissancestijl en heeft een grote baroktoren.
Veel polychrome beelden en kazuifels en andere toebehoren waren in glazen kasten tentoongesteld, onder heel specifieke omstandigheden: het licht ging automatisch aan als je een zaal betrad, je mocht er geen foto's nemen (flash af was niet genoeg en er stonden camera's!) en de luchtvochtigheid werd nauwlettend bijgestuurd.
Er waren ook manuscripten en Codices te zien. De moeite om even halt te houden.
Dan op naar Tordevillas; een heel ander verhaal: mooi opgeklopt in de boeken, maar eigenlijk niet zo bijzonder; de Ebro vloeit hier wel en daardoor deed het binnenkomen van de stad ons denken aan Albi maar hier waren alleen de vele kerken en kloosters bewaard gebleven; de rest, zelfs de Plaza Mayor is bijna verloederd; vele panden staan te huur en zijn dus gesloten; spijtig.
De camping 'El Astra' heeft drie soorten plaatsen: normaal, comfort en comfort plus. We zagen dat bij de twee laatste gras de ondergrond vormde, dus dat was snel beslist; toen we ook nog zagen dat je elektriciteit én watertoevoer én afvoer aan de camperplek hebt, gingen we door de knieën voor comfort plus; dat doen we dus nooit meer, tenzij het echt een meerwaarde biedt; een mens moet leren, natuurlijk.
We hebben eens goed gelachen: de elektriciteit is ok, maar waarom we 10 A nodig hebben, zien we nu niet meer in; 6 A had best gekund omdat we geen boiler samen met verwarming meer nodig hebben: het is ondertussen tussen de 25° en 30° warm!
Dan maar genieten van het vullen van de watertank! Haha! Onze aansluiting past niet op die kleine kranen hier!!! Gardena is toch goed?!
We namen een foto om er later nog eens te kunnen mee lachen: Edgard die met volle macht de darm moet duwen tegen de kraan om toch maar 15 l bij te kunnen tanken…
Ah, maar er is wel afvoer van het vuil water!! ja, dag! Die aansluiting zit dus wel aan een heel verkeerde kant! en onze darm is niet lang genoeg!
We zullen morgen wel lozen aan de lozingsplaats! Dag Comfort Plus!
We hebben weer veel geleerd.
Ook over de geschiedenis van Spanje hebben we ondertussen veel geleerd; het Iberisch schiereiland werd het eerst bevolkt rond 800 000 v C, als we ons boek mogen geloven.
Sinds de 11e eeuw v C werd het achtereenvolgens gekoloniseerd door de Phoeniciërs, de Grieken en de Carthagers. De Romeinen kwamen in 218 v C en vochten met de Carthagers de 2e Punische oorlog uit.; ze stichtten wel steden met aquaducten, tempels en theaters.
Bij de val van het Romeinse rijk in de 5e eeuw na Chr was het aan de Visigoten maar zij waren slechter georganiseerd en werden verdreven door de Moren die uit Noord- Afrika kwamen. Zij blonken uit in wiskunde, geografie, astronomie en dichtkunst. Cordoba was in die tijd de belangrijkste stad van Europa!
Vanaf de 11e eeuw begonnen de Christelijke koninkrijken uit het noorden aan een militaire verovering van 'Al Andalus'.
Pas in de 15e eeuw werd Spanje verenigd door het huwelijk van Ferdinand uit Aragon en Isabella van Castilië. Daarna werd Granada op de Moren heroverd; dat was hun laatste bolwerk..
Columbus wees de weg naar de rijkdommen van de Nieuwe Wereld (Zuid- Amerika) maar die werden door de Habsburgers, die toen Spanje regeerden, uitgegeven aan talloze oorlogen. Napoleon kwam ook nog langs en al het verval daarna leidde tot een dictatuur in de jaren twintig en een republiek in de jaren dertig, maar die werd dan weer omvergeworpen door de Spaanse Burgeroorlog.
Na de dood van Franco in 1975 werd Spanje een constitutionele monarchie.
Nu snappen we die Moorse invloeden beter.
In het klooster van Santa Clara zijn mooie zuilengangen te zien in Moorse stijl maar er zijn natuurlijk veel meer gebouwen die door de Moren zijn achtergelaten.
Dit is het einde van de les… we gaan nu lekker eten (Edgard kookt vandaag!). Groetjes.
Vanmorgen lieten we Alquézar achter ons; er waren nog meer wandelingen te doen, maar we wilden toch verder richting Portugal; we hadden in het ACSI boek een mooie camping gevonden in Abejar, aan een meer en ook aan de rand van een natuurpark…
(dat zou later een beetje anders uitpakken).
Toen we op weg naar Huesca even op een autoweg kwamen voelden we hoe we op die korte tijd in de natuur al vervreemd waren van het 'gewone' leven: van de wereld van de snelheid, waar je tankstelles vindt langs de weg waar junk food verstrekt wordt en waar je toch stopt als je met de auto bent want je moet toch iets eten…
Onze wereld was er één geworden van stilte, op de natuurgeluiden na. Soms zacht de radio of een cd, maar veel stilte; we waren precies een beetje wereldvreemd geworden!
De streek van Huesca is bekend om zijn wind, en niet zo'n klein beetje! Het is een echt tochtgat! Grote windmolenparken, natuurlijk; ze zouden zot zijn als ze alleen de last van de wind zouden ondergaan! Windsnelheden van 100 km/u zijn geen aardigheid. Die wind droogt het land natuurlijk uit dus zagen we ook veel sproei-installaties in werking; we kregen zelfs regelmatig een gratis douchke.
De gps hadden we ingesteld op 'korte route' omdat we via Tudela wilden, maar kort is kort voor die gps dus stuurde hij ons langs de meest onmogelijke wegen en wegeltjes, door smalle straatjes in onooglijke dorpjes; we volgden hem/ haar natuurlijk niet altijd maar omdat we geen gedetailleerde kaart hadden soms wel en zo belandden we in de 'sierra de luna'! 14 km langs een weg die we normaal niet zouden nemen; maar we hadden maar één bestelwagen en één fietser als tegenliggers, dus dat viel mee. Volgende keer tussenliggende plaatsen inbrengen; dat hebben we geleerd.
Op weg naar Tudela kwamen we een paar herders met hun kaalgeschoren schapen en hun honden tegen; hele velden die als rode vlekken in het landschap lagen: klaprozen, allemaal! Prachtig!
Tussen Tarazona en Soria wordt veel aan landbouw gedaan maar de velden zijn niet zo gigantisch als bij ons; ze moeten ook heel veel moeite doen om de grond vrij van keien te krijgen; een job om niet te benijden!
Ondertussen zijn we de streek Castille y Léon binnen gereden; Soria hebben we niet bezocht omdat het eigenlijk een moderne stad is met nog een paar achtergebleven oude gebouwen; daar vinden we niks aan.
De veelbelovende camping blijkt ook geen succes te zijn: dat er geen 'percelas' zijn, is geen probleem, maar het is een hele toer om de camper een beetje horizontaal te krijgen; wij kwamen hier als eersten en konden dus kiezen, maar achter ons hebben ze meer moeite moeten doen; tot daar; dat is geen ramp, maar de toegang tot het meer is er niet; dat is één; de winkel is niet open (normaal zouden we daar niet op rekenen, maar vandaag juist wel), behalve in het weekend; we zitten blijkbaar aan de verkeerde kant van Abejar om het natuurpark te kunnen verkennen, en dus besloten we, na een uitputtende fietstocht naar Abejar om morgen te verkassen; niets houdt ons tegen; het gras kan groener…
We kregen een aantal tips van een Nederlands koppel over mooie plekken en die gaan we goed gebruiken!
Vraagt en ge zult krijgen… dus vroegen we aan de receptie voor een 'langere en heel mooie wandeling' en we hebben ze gekregen ook. Zowel langer als mooi!
Aan de Ermita de San Anton moesten we weer het pad naar beneden nemen; dat kenden we al van gisteren, in de andere richting; we moesten zigzaggend naar beneden want die helling is serieus!
Zo kwamen we vrij snel aan de Pont de Fuentebaños: een brug, stokoud, die deze naam kreeg omdat zich daar blijkbaar een bron bevindt waaruit water ontspringt dat het hele jaar door dezelfde temperatuur heeft; daardoor voelt het water op die plaats in de winter 'warm' aan; (zal je met een korrel zout moeten nemen want die Rio Vere komt uit de bergen en is dus niet echt warm, zelfs al giet je er kokend water bij, maar kom, dat stond erbij als uitleg).
Ik vermoed dat Fuente een verbastering of Aranees is voor Puente en baños betekent bad, dus zullen ze op dat 'punt' in de oudheid wel gebaad hebben.
Vlak daarna mochten we de lengte van onze stokken weer inkorten want na een afdaling tot aan een rivier, komt in de bergen meestal weer een stijging; daar maken ze hier geen uitzondering op.
Een oeroud pad naar boven deed me mijmeren over al diegenen die ons daar waren voorgegaan in al die jaren.
Het was de hele dag nodig om goed bij de les te blijven want sommige afdalingen waren zo pittig dat je helemaal in het hier en nu moest zijn om te zien waar je je stokken en waar je je voeten zette; we konden het ons niet permitteren om even onaandachtig te zijn. Een les in Zen!
Boven kwamen we uit in Asque; eigenlijk ging het ons niet zozeer om dat dorp maar om de twee bruggen in de canyon; heel het dorp was weer in een diepe slaap verzonken, zoals we hier wel meer meemaakten. Alleen Alquézar en Ainsa maakten daar een uitzondering op tot hiertoe. Daar bruist het van het leven door de stroom van toeristen; daar is ook het één en ander te zien. Maar Asque lieten we mooi verder slapen.
We lazen op de borden die over de 'camino naturale' gingen dat er een stuk kwam waar geen fietsers op mochten; we vroegen ons af hoe die op de vorige stukken wel hadden gereden, maar soit, als de gemeente vond dat ze het volgende stuk niet door mochten, dan moest er wel iets heel speciaals komen; en dat was ook zo!
Een serieuze afdaling, zonder bescherming in de bochten, een stuk door een rivierbedding die wel eens ondoorwaadbaar kan worden (na een serieus onweer hogerop) en een beklimming om 'U' tegen te zeggen!
Maar voor ons was het één en al genieten; voorzichtig, dat kon niet anders, maar eigenlijk puur genieten.
Als we zelf hoog zaten scheerden de lammergieren over onze kop en we mochten er één zelfs in zijn nest zien landen: een hol in de rots, boven het water, maar op een serieuze hoogte.
De Ponte de Villacantal was een huzarenstukje uit de 16e eeuw! Een prachtig bouwwerk waaraan de architecten een kluif gehad hebben. Iemand zat daar aan de oever te schilderen, en ik kan me voorstellen dat hij niet de eerste, en ook niet de laatste zal zijn; dat kader zal menig kunstenaar wel inspireren…
Weer naar boven dus en toen we helemaal boven waren hadden we de keuze om nog verder te gaan of een doorsteek te maken naar Alquézar; die keuze was snel gemaakt maar die doorsteek had nog een verrassing in petto!
We hadden gisteren vanop een terrasje met panoramisch zicht mensen zien sukkelen; eerst gingen ze de linker kant op, dan de rechter…
Ik dacht toen dat ze op een wildpad zaten en dat ze niet verder konden; Edgard dacht dat de vrouw bang was; we waren het erover eens dat ze vast geen aangepast schoeisel aan hadden (terwijl we hen amper konden onderscheiden, maar ja, ne mens fantaseert toch).
Nu stonden we zelf op dat pad, dat eigenlijk geen pad was maar meer een morene of een rivierbedding geweest, die steil naar beneden gaat.
We moesten op een moment echt op ons achterwerk want 'aangepast schoeisel', stokken, geen angst of wat dan ook kon niet helpen om over die hindernis te komen.
Maar we kwamen goed beneden en wilden onszelf nog belonen met een 'café y un postre' (dessertje), maar toen hoorden we het achter ons rommelen en de dreigende lucht dreef ons naar huis; op onweer in de bergen zijn we niet zo gesteld en onze was stond buiten, haha!
Nog efkes op de gaspedaal geduwd en huppekee, recht naar de camping.
De regen kwam echter niet en het onweer evenmin.
We hadden gelezen dat het gebied van de Guara een heel zacht klimaat heeft zodat het zowel in de winter als in de zomer aangenaam toeven is; dat blijkt dus ook zo te zijn. De donkere wolken die deze middag al dreigend boven de bergen hingen, zijn blijkbaar veranderd van gedacht en een andere kant op gedreven want wij liepen de hele dag lekker in de zon en op dit moment hangt de was nog te drogen buiten terwijl het in de verte stevig lijkt te onweren!
In de dorpen en langs de banen zagen we machtige rozenstruiken; dit is de eerste streek die we bezoeken waar zoveel rozen bloeien; het is ook een wijnstreek! Een plek om terug naartoe te komen! Hier kan je het hele jaar door komen (daarom is deze camping dus ook open!).
Als uitsmijter een legende die op één van de borden onderweg stond: toen de Moren en de Christenen hier nog druk oorlog voerden, zaten de Moren lekker in het Castillo van Alquézar; een oninneembare burcht.
De soldaten waren meer dronken dan nuchter en ze vreeën meer met de jonge maagden van het dorp dan met hun eigen vrouw.
Volgens de legende trokken ze naar het hoogste altaar (van de Iglesia Collegiata) en bedreven ze ook daar de liefde… en zo konden de Christenen gemakkelijk Alquézar terugwinnen van de Moren.
Dit wordt misschien wel de meest spectaculaire dag van onze vakantie; eentje die op ons netvlies gebrand staat; eentje om op ons sterfbed te zeggen: 'dankjewel dat we dat mochten meemaken!'
Het begon al vanmorgen toen we afscheid moesten nemen van de eigenares van de camping Boltaña: ze had de tranen in de ogen, en zij niet alleen! Met een krop in de keel hebben we 'hasta pronto' gezegd en dat is niet gelogen: als het kan komen we daar zo snel mogelijk terug…
We reden langs Aïnsa en de A 138 richting Barbastro; een lange weg langs de Cinca, de machtige rivier die we gisteren ook volgden en waar twee dammen op gebouwd zijn. Daardoor is een dorp onder water gezet; de eigenares (ken haar naam niet… spijtig) had gezegd dat we op een moment de kerktoren nog zouden zien van het verdronken dorp; met de kano zou je zelfs door de klokkentoren kunnen varen, maar het waterpeil is blijkbaar zodanig hoog op dit moment dat we zelfs jonge bomen onder water zagen staan… Spanje is ook niet gespaard gebleven van regenval!
Er zat een gezonde spanning in ons lijf omdat we niet zeker wisten of we de weg naar Alquézar zouden kunnen doen met de camper; de lieve vrouw had ons gezegd dat we het via deze route wel zouden kunnen, maar het is een witte weg op de kaart, en we waren er toch niet zo gerust in; ik liet het aan Edgard over of hij die weg wilde doen of niet. We zouden echt wel een andere plek vinden om te slapen als deze niet kon, maar het gebied is natuurlijk heel aantrekkelijk: parque national de Guara! Een aanrader, zei iedereen…
Toen we vanuit Balbastro de A 1232 op reden, dachten we allebei: dit is prima! Een tweebaansvak met vangrails en een scheiding in het midden; meer moet dat niet zijn! We hebben al hachelijker wegen gevolgd! (bv toen we in die gorge terecht kwamen). En ook daar rijden er vrachtwagens … dus is het misschien wel wat hoogheidswaanzin van ons om te denken dat wij daar niet door kunnen, haha.
Vlotjes dus op onze bestemming geraakt: camping Alquézar; ze maken het zich hier niet moeilijk; gewoon camping voor de naam van het dorp en klaar is Cees.
Aanvankelijk leek de receptionist iets minder hartelijk dan onze lieve vrouw (wat niet moeilijk zou zijn), maar toen ik hem vertelde dat zij ons zijn camping had aangeraden, klaarde hij helemaal op en was het ijs gebroken; we kregen een plek toegewezen maar toen bleek dat we ons karretje niet horizontaal gezet kregen, zelfs niet op het hoogste niveau van de oprijblokken, en ik de eigenaar vroeg of we een andere plek mochten nemen, zei hij: 'ga gerust staan waar jullie willen, en kom me zeggen welke plek het geworden is'. Zo makkelijk zijn ze hier; het is natuurlijk geen hoogseizoen, maar misschien zijn ze ook gewoon blij met al die toeristen?!
We kregen van hem meteen een kaartje mee met uitleg over Alquézar en de 'lugar obligado' (dus verplicht te bezoeken) en zijn raad hebben we ook gevolgd; en wat een zegen!
Alquézar is een Moors dorp dat veel aandacht trekt door zijn spectaculaire ligging boven op een rots; het grootste monument is de 16e eeuwse Castillo y Iglesia Collegiata. We hebben het niet bezocht omdat het gesloten was wegens 'siësta'- tijd, en die is hier behoorlijk lang, maar we weten wel dat naast de kerk nog een kapel is gebouwd (na de herovering van Alquézar op de Moren).
Het dorpje is oud en mooi, heel mooi.
Het viel ons nog maar eens op hoe oud en nieuw hier probleemloos in elkaar overvloeien; je moet veel moeite doen om te zien welke gebouwen nieuw zijn en welke stokoud; de pittoreske straatjes en pleintjes zijn een lust om te zien en toch trokken de lammergieren ons alweer de natuur in: de ruta de las Pasarelas was een pittig maar goed begaanbaar pad met heel veel trappen, dieper en dieper de canyon in, richting rio Vero…
We dachten dat we het beste al gehad hadden, toen we aan de Cueva de Picamartillos kwamen, maar niets was minder waar!
Aan onze rechterkant zagen we een pad 'hangen' tegen de rotsen… gemaakt in staal, heel solide dus, hangend boven de rivier! Edgard wilde er wel een stukje van doen, maar nog voor we eraan begonnen waren we verkocht…
Ik heb nog nooit, zelfs niet in Nieuw- Zeeland, zoiets gezien, laat staan gedaan!
Het was grandioos!
Het water raasde onder ons door de kloof en wij liepen trap op, trap af, soms een hele tijd op hetzelfde niveau plakkend tegen de rotswand, door die betoverende canyon!
Alsof het nog niet goed genoeg was kwamen we onderweg nog een waterval tegen! Nog meer geraas en gedonder en nog meer ontroering en dankbaarheid dat wij dit alles mochten meemaken. We hebben dit geluk met meerdere zoenen bezegeld!
Na de mirador del Vero zijn we dan weer richting bewoonde wereld gegaan en op de camping beland…
Dankjewel, Edgard! Ik ben het Leven dankbaar dat ik jou mocht ontmoeten en met jou deze passie kan delen; we hopen dat we nog lang gezond mogen blijven en dit blijven doen.
Zowel voor Edgard als voor mij is Spanje een ontdekking; we hebben nog maar een stukje Catalonië (Val d'Aran) en Aragon gezien maar het heeft ons hart gestolen! Heel anders dan het dorre zuiden, al is de Alpujarra ook heel mooi; heel anders dan de Pyreneeën, is dit stukje Oost- Spanje. Nooit ver van de besneeuwde bergen, glooiend, groen, lieflijk, aangenaam, en met super lieve mensen.
We hebben zelfs besloten om Noorwegen te schrappen van onze verlanglijst om te kunnen terugkeren naar dit land, volgend jaar.
De camper doet het prima! Verbruik blijft onder de 10l/ 100 km; eerder tussen 8-9 l! Zelfs in de bergen! Dankzij het goed chauffeurke ook, wellicht!
De camping is weer helemaal anders maar ook super mooi aangelegd; deze keer in terrasvorm (tenten bovenaan natuurlijk, zoals in Menton, Harry), met allées genoemd naar de canyons hier in de buurt…
De aanplanting is zowel oud als nieuw: ooit was dit een 'olijfgaard' (bestaat dat woord?) met hier en daar hoge cipressen ertussen; overal tussendoor staan bloemen, haagjes, struiken; een oase van groen!
Ook hier weer bungalows en vaste caravans (verhuurbaar of voor het personeel?). Het hele jaar door geopend (wellicht door het gematigd klimaat van de Sierra de la Guara) en voorzien van alles: supermercado, restaurant, uitleendienst van klimmaterialen en van duikpakken… en zelfs een tankstation!
De stilte is hier overdonderend; niemand roept (op een baby na en ook die is alweer stil), iedereen is vriendelijk maar gereserveerd: geen schending van de privacy; een oase van rust… weeral!
16 mei van Boltaña naar Sieste (wandeling) en naar Ainsa (fiets)
Een wolkeloze hemel vanmorgen, zo mooi…
We zijn er meteen goed ingevlogen: rechts van de ingang van de camping ligt een steil weggetje dat naar Sieste leidt… Wauw, wat een mooi dorp!!!
Op elk huis, elk gebouw, staan schouwen met heel aparte torentjes erbovenop.
We namen foto's van fauna en flora; prachtige kleuren, overal.
Omdat we al na een uurtje boven waren zijn we verder gewandeld op een pad door de Valle de San Martin; we ontmoetten daar een Nepalees, die de vlaggetjes op mijn rugzak herkende. Leuk was dat, ook voor hem, denk ik.
Toen zagen we een afslag naar Boltaña, dus zijn we maar de hele berg rond gelopen; het was ondertussen middag en warm, maar wij liepen door het bos en hadden geen last van de zon, alleen lust door de speling van de schaduwen.
We hebben onze picknick dan maar op de camping opgegeten en zijn daarna vertrokken naar Ainsa;
Langs de Ria Ara!
Geen echt fietspad, omdat het eigenlijk gemaakt is met keien die door de rivier zijn meegenomen, maar we hadden het nooit willen missen.
Op meerdere plaatsen stond uitleg over de dieren, het landschap, de bomen en planten…
Wat hebben we genoten!
En de rivier zelf is onbeschrijflijk mooi. De gletsjerkleur die ze in het begin heeft, wordt in Ainsa omgevormd tot appel-blauw-zee-groen… we waanden ons aan de Middellandse zee!
Ainsa is de middeleeuwse hoofdstad van het koninkrijk Sobrarbe; de Plaza Mayor is een weids, met keien geplaveid plein. Aan één kant staan arcaden van bruin zandsteen; aan de andere kant staat de toren van de Iglesia de Santa Maria (12e eeuw) en het kasteel.
We zijn even op de wal gelopen en het overzicht van de omgeving was weer betoverend.
De andere mensen op de camping vonden de weg langs de rivier bijna onberijdbaar, maar wij kunnen blijkbaar tegen een stootje meer; alleen het fruit in onze zak had de hobbels niet verdragen, dus namen we de grote baan om terug te komen. We waren op een kwartiertje thuis…
We besloten om deze mooie streek morgen toch vaarwel te zeggen; we horen dat Alquezar zo mooi is, maar we weten niet of de weg ernaartoe voor onze camper geschikt is… we zien morgen wel waar we belanden;
Vanavond trakteert Edgard met een etentje… (met 1 glas vino de la casa!); dus tot de volgende keer…
Voor het eerst op deze vakantie zijn we pas tegen 9u wakker geworden! De vorige nachten waren niet zo best, en die schade hebben we helemaal goed gemaakt!
We waren ook nergens voor gehaast.
Het brood was besteld bij de receptie en het smaakte naar nog! We aten al enkele keren 'gewonnen brood' omdat we onze tanden kapot beten op het oudbakken brood; lang bewaart dat Frans (en Spaans) brood niet, he?!
Maar vers is het heerlijk.
De eigenares is een super lief mens;
Als ik haar zie oefenen we allebei: ik mijn Spaans en zij het Nederlands want dat kan ze een ook een beetje omdat ze hier een vrijwilligster heeft die Spaans komt leren om in Peru te kunnen werken…
Zij had ons de tip gegeven om naar Guaso te wandelen; de toren van Guaso zien wij liggen vanop onze staanplaats; een dorp hoog op een berg gelegen; ze verzekerde ons dat we een super mooi panorama zouden hebben daarboven.
En ze heeft niet overdreven! We moesten wel langs een weg, maar helemaal niet druk bereden.
Helemaal in het begin kwam een mooi wit paard ons achterna gelopen; hij passeerde ons, keek nog eens naar beneden (alsof hij wou zien of zijn lief hem volgde, maar zij stond beneden en keek alleen maar naar hem) en vervolgde zijn weg naar boven; hij stond aan de buitenkant van een wei met andere paarden te grazen en op onze terugweg stond hij mee in de wei… Is iemand zijn paard kwijt of hoort hij daar? Wij weten het niet.
Boven was het zicht adembenemend. 360 ° rondom ons bergen, terrassen en valleien.
Bij de toren staat een bord waarin de geologische structuur van het landschap wordt uitgelegd aan de hand van foto's van de omgeving die je daar ziet.
De kerk die aan de toren vast zit dateert uit de 12e eeuw; ze wordt op dit moment gerestaureerd (gesponsord door Europa) maar de werken liggen stil; ze zullen dat geld wel ergens anders voor kunnen gebruiken. We konden ze niet van binnen bezoeken maar de buitenkant was zeker wel de moeite waard. Schietgaten kom je hier overal tegen in kerken en torens… het is hier niet altijd peis en vree geweest!
Niet ver van de kerk staat een stenen gebouw met een vierkantig grondvlak, en een piramidaal dak (een Esconsuradero, volgens de uitleg). De muren zijn open; het zou één van de vele constructies zijn die vroeger gebouwd werden vanuit een bijgeloof; de bedoeling was de weergoden goed te stemmen en onweer en demonen af te wenden.
Het kruis dat in het midden ervan stond had gelijke benen (zien we op de foto's) maar staat er nu niet meer. Maar naast de kerk staat nog wel een 'evenwichtig' kruis.
Deze gemeente behoort bij een groep van EC: ecologische sites waar je, zoals in Laspaules, bij de plaatselijke bevolking kan logeren aan een gunstige prijs, en streekproducten en streekgebonden gebruiken kan leren kennen. Net zoals in de Val d'Aran wordt ook hier die vorm van ecologisch toerisme nu gepromoot.
Op een boogscheut van Ainsa, en toch helemaal in de natuur. Less is more… en de autochtone bevolking wordt er beter van. Geen hotelketens waarvan de eigenaars ver weg zitten en de werknemers niet altijd even gemotiveerd zijn.
We hadden de bedoeling om nog naar Ainsa te fietsen maar we zijn rustig op de camping gebleven; het is hier toch zo goed toeven…
Zeker tot woensdag blijven we nog hier; het weer is zalig: wat wind, veel zon, wat wolken waardoor het niet altijd even warm is en het wordt alleen maar beter…
ha ha, de tilde gevonden! Wij zitten dus in Boltaña!
Dit dorp, of is het een gehucht? Ligt in het parque nationale de Ordesa Monte Perdido in het gebied Aragon (of is dat een provincie?); die verloren gelopen berg staat recht voor ons! Het park ligt zo'n 120 km boven Zaragoza.
Dus niet eens zo ver van de grens met Frankrijk, maar al wel aan de voet van de Spaanse Pyreneeën.
Edgard vond dit gebied toen hij de weg naar Portugal zat uit te stippelen; we hebben nog 12 dagen de tijd om in Gouveia te geraken, dus waarom niet van het ene mooi gebied naar het andere reizen, als het maar in de richting van onze bestemming ligt?!
De 'mindere' dagen gebruiken we om te verkassen zodat we zo weinig mogelijk van het goede weer moeten missen; toch heerlijk als je dat zo kan regelen?! Het voordeel van een vakantie in het laagseizoen.
Een fantastische camping; ja, sorry, het klinkt jullie misschien een beetje teveel fantastisch en heerlijk in de oren maar het is gewoon zo goed, zelfs al gaat er eens iets fout.
Gisteren, bij het aanmelden aan de receptie, ontdekte Edgard al meteen een restaurant; de eigenares vertelde ons dat het dagelijks geopend is en zeer goed van kwaliteit.
Wij voelden de vermoeidheid van een dag reizen in de bergen, met weliswaar heel mooie vergezichten, maar met ook veel aandacht voor de kronkelende wegen; anders kom je niet heelhuids beneden!
Dus waarom ons niet verwennen met een dinertje?
Op het terras zat nog wat volk maar binnen waren wij alleen…
Wij hadden het wat frisjes gekregen door het internetten buiten en waren dus blij met het kacheltje binnen.
Ze boden steur aan uit de Cinca; een rivier uit de streek; en daarbij super lekkere champignons van het moment en broodjes waar je sowieso teveel van eet.
Het smaakte heerlijk; enige moeilijkheid: de wijn werd per fles aangeboden.
We besloten om ons eens te laten gaan; voor de prijs moet je het hier niet laten (staanplaats met elektriciteit: 17 € per nacht; maaltijd 12 €; wijn ook 12 €).
Het was een Chardonnay maar voor ons niet de juiste, zo bleek achteraf.
We kwamen heel vrolijk naar beneden, dat wel, maar ik had geen andere keuze dan te gaan liggen en te hopen dat de camper stil zou gaan staan; hoe meer we lachten hoe erger het werd…
Om 21.30u lagen wij al in ons beddeke, maar we hebben niet goed geslapen! Behalve last van het tollen van mijn (ons?) hoofd, kwam er een gevoel bij van misselijkheid en zurigheid in ons maag…
Goed voor één keer maar daar laten we ons niet meer aan vangen; het plezier was van te korte duur.
Vanmorgen hadden we gelukkig geen houten kop; maar mijn blaasontsteking, die gisteren praktisch weg was, stak weer de kop op; ik was al bang dat ik weer aan de antibiotica zou moeten; het is nu namiddag en ze is weer onder controle, maar vanmorgen was het toch even slikken…
We besloten om er een rustige dag van te maken: drie machines was gedraaid, die allemaal al droog zijn; wat een luxe als je mooi weer hebt. Op dit moment komen er toch een paar dreigende wolken af maar veel regen verwachten we niet.
We mochten zo pas getuige zijn van een zwerm van wel 30 gieren; 'buitres' in het Spaans; ze cirkelen al een hele poos boven ons om thermiek te vinden maar zakken elke keer weer af; een geluk voor ons want dan kunnen we hen van dichtbij zien; mooie, statige vogels met 'vingers' aan het uiteinde van hun vleugels (anders waren het geen gieren, natuurlijk) en een bruine rug! Prachtig!!!
De camping loopt stillekesaan vol; wie een wandeling of uitstap deed komt nu terug en de nieuwelingen druppelen binnen; op elke camping staan huisjes, huurtenten en huurcaravans; sommige zijn permanent bewoond; dat is een vast inkomen voor de campinghouders en maar goed ook want als ze het van het seizoen alleen moeten hebben, dan gaan ze wel failliet; hier werken heel wat mensen in de onderhoud. De vrouwen doen de poets, de mannen het zware werk;
Het sanitair is op elk moment van de dag zo netjes! De afwasbakken zijn zo proper als thuis; de toiletten lijken om het uur gepoetst; de douches zijn royaal van afmetingen.
Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, dan herinner ik me donkere gebouwen en smalle kotjes en soms geen warm water; die kom je nu niet meer tegen; het is één en al luxe nu, ook op campings.
De percelen zijn vaak heel groot zodat iedereen privacy heeft; alleen in Albi zaten we wat korter bijeen, maar dat stoorde ook niet; de rest van de camping maakte dat ene minpuntje meer dan goed.
We blijven voor de rest van de dag lekker thuis; het is ook wel eens fijn om rust te nemen; we zijn al 11 dagen ofwel op wandel ofwel aan het verkassen. We hebben alle tijd om in Gouveia te geraken.
Ons hoor je nooit meer zeggen dat vrijdag de 13e een ongeluksdag is.
We zijn vanmorgen zoals gewoonlijk vlot vertrokken; het wordt al een routine om het afvalwater te lozen, het toilet te ledigen en te spoelen, binnen en buiten alles mooi vast te maken, maar vandaag deden we zo'n bochtwerk dat het toch niet lukte om geen achtergrondgeluiden te laten produceren in de kasten.
In Vielha waren we een beetje ontgoocheld omdat we erover gelezen hadden en wij het toch niets bijzonders vonden; het is een 'mondain skioord', blijkbaar, en dus heeft het een supermercado; die opportuniteit lieten we niet liggen om een paar dringende boodschappen te doen. Maar daarna zetten we koers naar Salardu.
Daar bezochten we de mooie St Andreu kerk; mooi omdat ze in de 13e eeuw gebouwd is en gotische en romaanse stijl combineert; de schietgaten vertellen ons dat ze ook een militaire functie heeft gehad; muurschilderingen werden bloot gelegd en het kruis dat zich vooraan bevindt (in een glazen kast waar je helemaal rond kan) is door de eeuwen heen altijd reden geweest voor mensen om op pelgrimstocht te gaan; het is 'een kruis in evenwicht' dwz met gelijke armen; zo hoort het ook want het kruis was, na de cirkel, het oudste symbool en de kerk heeft het pas later uit haar evenwicht gebracht om macht te verwerven.
We praatten even met een vrouw omdat we wilden weten waarom alle huizen toch zo dicht als een pot zijn en ze vertelde dat de mensen in de kleinere dorpen alleen 's winters daar verbleven; sommigen komen ook in de zomer daar werken (toerisme) maar in de lente en de herfst werken ze in de steden zoals Vielha.
We vervolgden onze weg door de Val d'Aran en we moeten toegeven: alle nieuwgebouwde huizen en appartementen zijn perfect ingebed in de oude dorpen. Je ziet amper wat nieuw is en wat oud, zeker niet als je ze langs boven ziet.
We bleven ons verwonderen over het feit dat het hier zo'n belangrijk skioord zou zijn, tot we in Baquiera de eerste skilift zagen: die ging tot 1500 m en daarna verder tot 2500 m.
De eerste pas die we over gingen was al meteen de hoogste: de Puerto de la Bonaigua ligt op 2072 m; daar stonden we een poosje in de sneeuw… alleen maar om wat foto's te maken want het was er wel koud…
Op de weg ernaartoe kwamen we bijna geen tegenliggers tegen; maar helemaal bovenaan stond wel politie! Denken ze dat de mannen van IS die pas gaan nemen??? of stonden ze daar om van een vroege siësta te genieten? Ze werden in elk geval niet gestoord!
Aan 30 km/u kwamen we naar beneden want een helling van 9 % neem je niet aan grote snelheid. Trouwens het landschap was zo mooi dat het zonde zou zijn om er te snel door te rijden!
Pas in Llavorsi zagen we echt volk; veel auto's die geparkeerd stonden! Dat was nieuw! En waarom? Vanaf die plek kan je raften en dat leek in de smaak te vallen; we zagen heel wat bootjes dobberen op het wildwater en we hoorden menig begeleider zijn stem kapot schreeuwen om instructies te geven; en die waren niet overbodig want het ging er stevig aan toe!
Na Sort werd het uitzicht anders; even moesten we aan de rotsen in Monument Valley denken.
We lieten het niet bij één pas! We deden er liefst 5 vandaag!
Dat is heel wat bochtwerk voor Edgard, maar hij houdt van autorijden en tilt er niet aan, zegt hij.
El Pont de Suert was ook niet de moeite om een stop te maken maar in Laspaules, op 15 km van Castejon de sos, zijn we wel uitgestapt; het is een verzameling van omliggende dorpen waar ruraal toerisme wordt gepromoot. Je zou er van het ene dorp naar het andere kunnen stappen, bij mensen kunnen logeren, van locale producten kunnen proeven.
Alleen was er nu niemand aan wie we wat uitleg konden vragen; de camping met zwembad en winkel was gesloten; misschien opent die alleen in het weekend? Het zwembad was gevuld, dus zal dat niet alleen in de zomer dienen.
Voor mensen die graag dicht bij de bergen willen zijn en die houden van wandelen en logeren buiten de steden is dit een plek om eens op te zoeken; misschien eerst op internet... (Ludo: tip waar jij naar vroeg?).
Toen we dachten dat we wel beneden zouden blijven rijden begon de volgende, en niet de allerlaatste pas: de Col de Prado…
Maar wat er daarna kwam was iets recht uit de boekskes: een gorge om 'U' tegen te zeggen; het riviertje sleet vlotjes een 100 m diepe kloof uit tussen de rotsen. En het was nog niet gedaan want op sommige plaatsen was er alweer een kloof dieper geworden (maar smaller dan de vorige, waardoor we vermoeden dat de erosie zich snel verder zet).
Een eind verder stortte een immense waterval zich nog bij in de rivier, en dat hebben de mensen goed bekeken want daar bouwden ze een stuwdam met elektriciteitscentrale. Wat een massa water!
Niet ver daar vandaan stonden bomen tot aan hun onderste takken in het water! Ook Spanje heeft blijkbaar zijn deel gehad!
Het was een heel afwisselende dag: we zaten in temperaturen van 4° maar evengoed van 25°; we reden door dalen, over passen en zelfs door een gorge. Heel veel km hebben we dus niet afgelegd, maar wat we vandaag allemaal mochten zien, dat hadden we niet willen missen. Ons karretje kruipt als de beste de berg op; hij zal wel wat meer verbruikt hebben dan anders, maar we kwamen op plaatsen waar ik niet van had durven dromen...
Eerste werk vanmorgen: aan de receptie een nachtje bij boeken want de zon scheen zo uitbundig en alle bergen rondom ons waren zo goed zichtbaar dat we de kans om een fikse wandeling te maken niet voorbij konden laten gaan.
Ondertussen hebben we geleerd dat, als de mensen van Zuid- Frankrijk of van Spanje zeggen dat het slecht weer is, ze niet beseffen hoe blij wij zijn met een halve dag zon en de rest droog weer! Die moesten eens in België wonen! Ze gingen vast lopen!!
Gewapend met pick-nick, regenkledij, drank en kompas (al geraak je daar niet mee thuis) zijn we vertrokken om 9.45u richting Saut deth Pish: een top die op 12 km van Pont d'Arros ligt op een hoogte van 1555 m. We zouden een hoogteverschil van zo'n 700 m moeten overbruggen.
We zagen het helemaal zitten maar we wisten dat we kans maakten op een fikse regenbui rond de middag… en dus lieten we alles open; we genoten van de schitterende vergezichten, de bossen in alle tinten groen en het water dat van overal scheen te komen.
Op de middag hebben we onze pick-nick opgegeten in de zon! Een prachtige plek met zicht op alle bergen die ons omringden;
De hutten die we passeerden waren allemaal dicht. Zijn ze alleen in het weekend geopend? Of in de zomer? of ligt het toerisme op zijn gat? We weten het (nog) niet.
's Winters is het hier hoogseizoen, dat weten we wel want de hele Val d'Aran is sinds het aanleggen van de Vielhatunnel ontsloten als skigebied.
Lange tijd was Val d'Aran alleen te voet bereikbaar via enkele bergpassen.
Hier wordt geen Catalaans gesproken maar 'Aranees'. Het is een eigen taal, nauw verwant aan het Occitaans. Deze streek heeft altijd hechtere banden gehad met het Occitaanse zuiden van Frankrijk dan met het Iberisch schiereiland.
Aran betekent trouwens in het Baskisch 'valleien'. We bevinden ons dus in de 'vallei van de valleien'.
Van het eertijds nederige dorp met zijn boerenbevolking naar het nieuwe mondaine Vielha is een wereld van verschil. Boerenschuren en eenvoudige dorpshuizen werden getransformeerd tot gastenverblijven voor toeristen.
De dorpjes die wij vandaag te voet aandeden lagen er redelijk doods en verlaten bij, maar het was siëstatijd toen we er passeerden en hier nemen ze dat nogal serieus, en het is lente en alles is blijkbaar na de winter afgesloten… misschien wachtend op de zomertoeristen?
We liepen niet helemaal naar de top omdat we onderweg een afslag gezien hadden naar Vilamo en dat dorp zien we vanop de camping liggen en wilden we wel even bezoeken.
Dus na de pick-nick van oudbakken brood met Brie de Meaux (en in de bergen smaakt dat als de meest hoogstaande culinaire schotel die je in een duur restaurant kan vinden, haha)… dus daarna maar afgezakt naar de afslag voor Vilamo omdat we niet zeker waren dat de weergoden ons goedgezind zouden blijven.
Maar dat deden ze wel!!! tot vier uur hielden we het zelfs droog!
In Vilamo was dus geen kat te zien… en we hebben de 11de eeuwse kapel van San Miquel maar links (eigenlijk rechts) laten liggen; op die plaats zou de vroegste bewoning van de Aranvallei ontstaan zijn.
Waarom lopen we er voorbij? Ik heb (nog maar eens) een blaasontsteking en moet dus om het half uur plassen; bewoonde gebieden waren dus te mijden voor mij, of beter gezegd: zo snel mogelijk te passeren…
Het klopt niet helemaal dat er geen kat te zien was want we zagen gelukkig twee arbeiders aan het werk aan een huis; op onze vraag of we die weg konden volgen naar onze camping, kregen we een goede tip: a la izquierdo op het einde van de weg en a la derecho bij de bifurcation…
Dat eerste ging vanzelf; we vonden de keienweg die hij beschreven had en daalden af…
Maar toen kwamen we op een splitsing en we dachten dat hij die bedoeld had, dus namen we rechts…
Ai ai, dat was verkeerd; niet dat we de weg niet vonden, we kwamen mooi weer op de mountainbike route die we al kenden maar die maakte een omweg van jewelste…
Terug omhoog? Neen, dank u.
Ondertussen waren we al 5 uur aan het lopen en we wilden toch maar verder afzakken richting 'carretera national' waar ons huis op ons wachtte.
Dus braaf langs Benos en zelfs omhoog naar Begos omdat we liever geen asfalt wilden nemen; prachtige ezelspaadjes, dat wel, maar de vermoeidheid begon te wegen.
In Begos zelfs onze regenbroek en -jas aan gedaan want de donkere lucht voorspelde niks goeds meer.
Helemaal afgedaald tot Pont d'Arros omdat we daar pas over de Garonne konden; het deed efkes zeer toen we onze camper zagen staan loodrecht onder ons, maar er geen mogelijkheid was om er recht naartoe te gaan; de omweg moesten we erbij nemen; nog maar eens geplast en dan in één ruk tot thuis; na een wandeling van 7 uur met een onderbreking van 30' en 14 plaspauzes (ongeveer 25 km!) kwamen we aan op ons plekje.
Een heerlijke douche (jeetje wat zijn de campings tegenwoordig luxueus uitgerust, vergeleken met mijn kindertijd!!!) en een lekker beenmassage bracht ons allebei weer bij onze positieve.
Gelukkig hebben we overschot van eten van gisteren want anders zou het gene vette worden vanavond!
de mooie camping in Albi hebben we met tegenzin achter ons gelaten; we wilden graag weer een stukje richting Portugal opschuiven, en tja, dan moet je opkramen en wegwezen…
Tot Toulouse scheen de zon nog af en toe; daarna trok het dicht, langzaam maar zeker, tot de lucht een donkergrijze massa werd en de regen in bakken naar beneden viel.
In St Gaudens zijn we nog maar eens gaan shoppen en tanken in de grote Leclerc; dat zijn gigantische grootwarenhuizen, en deze lag ingebed in een heel winkelcomplex zoals in Wijnegem shopping center… je zou er verloren in lopen!
En aanbiedingen komen je van alle kanten tegemoet; je moet al sterk zijn om er niet aan toe te geven! En zeker geen honger hebben want dan koop je vast veel te veel, zo mooi is alles uitgestald.
Maar binnen geraken, dat was andere koek! Edgard moet de camper op zo'n parkings altijd dwars zetten, dus neemt hij een plek die wat verder ligt van de ingang om niemand te hinderen… en bibi mag dan, gewapend met paraplu, wadend door ondergelopen zonken in het asfalt gaan shoppen; maar wij zijn goed uitgerust en mijn schoenen kunnen tegen een stootje; hij dekt ondertussen de tafel en verwarmt de camper en dat is natuurlijk wel heel gezellig (als ik weer binnen kom);
Sinds de panne onderweg zijn we elke keer toch zo dankbaar als dat ding weer start!
De vorige dagen hadden we het niet nodig want dan was het lekker warm buiten maar vandaag zakte de temperatuur onderweg tot 10°!
We vonden weer een schitterende camping, aan de oever van de Garonne (en toch veilig genoeg om droog te blijven bij een wolkbreuk!) in Pont d'Arros.
De Val d'Aran is een prachtig wandelgebied… maar de wolken hangen zo laag dat we niet veel drieduizenders te zien krijgen…
En toch heeft dat ook iets! Af en toe doen ze de hemelpoort open en dan vang je een glimp op van die besneeuwde reuzen en dan springt ons hartje weer even op.
We weten nog niet hoe lang we hier gaan blijven want het weer blijft over heel Spanje tot zondag ronduit slecht…
Toch kan je dan droge periodes hebben en kan je genieten van een bezoek aan een mooi dorp of een leuke wandeling; dus zullen we morgenvroeg pas beslissen of we nog een nachtje blijven of niet.
De storing zou van de Atlantische komen en dus is er geen ontkomen aan voor ons; wij moeten immers die kant op.
We zijn dikke gelukzakken, vinden we. Zeker als alles marcheert; we zijn gezond en op vakantie in een mooi gebied; er zijn ergere dingen dan een paar uren regen!
2 jaar zijn we samen, vandaag! En dat hebben we gevierd! Met oa een bezoek aan Albi…en vanavond een diner in het Lobsterrestaurant van de camping.
Met regenkledij in de rugzak, onder een stralende hemel, en met een aangename temperatuur (rond 20°) zijn we vanmorgen vertrokken.
We volgden de 'échappée verte' langs de Ruisseau de Caussels naar Albi. Een schitterende weg langs een riviertje dat in de Tarn uitmondt, maar we moesten wel een paar keer door het water waden omdat de stapstenen onder water stonden na de zware regenval van gisteren.
Een avontuurlijke, leuke tocht dus; alvast een goed begin ! Een mooiere weg konden we ons niet indenken.
In Albi volgden we een wandeling die beschreven staat in het boek '24 autoroutes door Frankrijk'; heel mooi, leuk en leerzaam.
In de overdekte marktplaats kochten we St Nectaire d' Auvergne, de lievelingskaas van Edgard, naast Taleggio, die Boke ook zo graag lust.
In een leuke winkelstraat vonden we linnen kledij aan sterk verminderde prijs en die lieten we ook niet liggen, maar verder bekeken we alleen nog de vele mooie, oude gevels, gebouwen, binnenplaatsen en tuinen, die de stad rijk is, en dat zijn er heel wat.
In de kathedraal namen we ook een kijkje en ontstaken we toch maar weer een kaarske met de intentie nog heel lang samen te blijven in liefde en vreugde (in goede en kwade dagen dus).
Na een lunch op een pittoreske binnenplaats, heerlijk in de zon, hebben we het museum van Toulouse Lautrec bezocht, dat zich bevindt in het bisschoppelijk paleis …
De brave man had een beenderziekte (wellicht door inteelt: zijn ouders, allebei van adellijke afkomst, waren neef en nicht) en werd maar 37 jaar; hij kon maar met korte periodes schilderen en tekenen en dus waren soms 75 poseringsmomenten nodig om een portret klaar te krijgen!
Het was een mooi museum in een uniek kader! Vanuit sommige torens konden we de tuinen zien met de – in figuren gesneden- buscus. Prachtige uitzichten over de stad ook. Binnen kwamen we door bijzondere gangen en plaatsen waarin oude vloeren of blootgelegde schilderingen in de zoldering zichtbaar waren; pracht en praal… zoals overal in kerkelijke gebouwen.
We geraakten nog droog thuis! Normaal had de regen al om 15u moeten komen, maar die heeft retard vandaag; de wind, die de regen voorafgaat, is al wel op post.
We zullen nog een paar dagen geluk moeten hebben want tot zaterdag ziet het er niet zo best uit.
Morgen zetten we koers naar Spanje; via Toulouse richting Huesca… we hopen daar mooie wandelingen te maken!
Wat denken jullie als ik schrijf dat we vanmorgen… geen verwarming hadden???
niet te geloven??? toch waar!
Ik had gisterenavond nog eens geprobeerd om de verwarming te programmeren zodat die om 7u zou opstarten en we zouden opstaan in een aangename temperatuur; maar dat viel dik tegen! De verwarming deed het gewoon niet meer!!!!
Net zoals in januari alles geprobeerd: code opzoeken (en niet vinden in het boekje van Truma), resetten, en uiteindelijk beseffen dat we hulp moesten zoeken; dus maar een moorke water opzetten en nog een vuur bij aansteken om het warm te krijgen (want de temperaturen waren serieus gezakt door de aanhoudende regen de vorige nacht).
We waren boos, heel boos op Urbano, maar vooral heel ongerust: zouden we een Truma verdeler vinden? Zo ja, waar??? We hoopten op Albi of Toulouse en het was spannend, geloof me!
Onderweg naar Figeac hadden we kermiswagens voor ons hangen en om die kwijt te kunnen spelen namen we een binnenweg richting Decazeville.
Een fantastisch idee want we zagen onderweg in een dorpje van een zakdoek groot een Office de Tourisme.
Was die dame van nature zo vriendelijk of was ze blij een levende ziel te zien, het maakte niet uit; ze zocht voor ons op de Trumawebsite naar de dichtstbijzijnde Trumaverdeler.
Die zat maar 80 km verder, net buiten Rodez (dus op onze route)… en hij zou open gaan om 14u! Van geluk gesproken!
Dus hebben we boodschappen gedaan, lekker gegeten en Rumicub gespeeld tot de 'Aveyron Caming Car' open ging; maar die zaten natuurlijk niet op ons te wachten!!!
Bij Urbano zou je misschien niet eens gehoord worden, maar deze mensen wilden ons tussen hun afspraken door nemen! We moesten dus 'even' geduld hebben (in totaal 3uur).
De technicus luisterde naar ons verhaal, zocht de code op (E 5 H) maar vond niks! Truma blijkt zijn codes veranderd te hebben, dit jaar…
Hij belde met Truma maar die zaten in vergadering; hij belde een collega maar die kende die code ook niet...
Dan maar in de camper komen kijken en nu komt het: er zit helemaal geen nieuwe Truma in!!! Het is een toestel van 2013!!!! gereviseerd en getest in 2015!!! in een nieuwe camper van 2016!!! je moet maar durven! En ons bevestigen dat de garantie opnieuw is ingegaan!!! de leugenaars;
Maar het werd nog spannender want hij had drie oplossingen: eerst de startmotor vervangen, en als dat niet hielp moest de 'moederkaart' vervangen worden en desnoods moest het hele toestel eruit…
De startmotor had hij liggen en die kon hij meteen vervangen…
Dus hebben we een schietgebedje gedaan want de twee andere oplossingen zou hij niet kunnen bieden en de Truma verdeler van Frankrijk zit in Valence!!!
Wonder boven wonder: het ding startte weer en BLEEF DRAAIEN.
We hadden die man kunnen zoenen;
Hij hoopte, samen met ons, dat de panne verholpen was, en dat we geen problemen meer zouden hebben. Ik denk er niet meer aan om nog een poging te doen om de verwarming te programmeren want je weet maar nooit dat die handeling een kortsluiting heeft uitgelokt???!!!
Het duurde nog een hele poos voor we weg mochten omdat hij zeker moest zijn dat hij het met de garantie van Truma zou kunnen regelen, maar wat is een halve dag in een vakantie van 2 maanden?!
We hebben dan koers gezet naar Albi, dat maar een uurtje verder lag.
Daar vonden we een schitterende camping: Albirondack! Op een boogscheut van het stadscentrum (minder dan 30' te voet), in een oase van rust, met een jacuzzi, stoombad, sauna en zwembad!
Prachtig aangelegd, geïnspireerd op de parken van West- Amerika… heel smaakvol en met mooie emplacementen. Niet de goedkoopste (26 euro pn dus dubbel zoveel als de eerste) maar zijn geld meer dan waard.
We konden ons droog installeren en hebben dan alle spanning laten afglijden in de 'spa' van de camping; zalig was dat! Lekker gegeten en verder bekomen van de dag die heel lastig begon maar met een gouden randje eindigde.
Geen foto's gemaakt… we wilden alleen maar die verwarming in orde hebben; aan iets anders dachten we niet, hoe mooi het onderweg ook was. Na de schitterende dagen zijn we in wispelturig weer terecht gekomen, niet echt koud maar veel regen en wind, dus zonder verwarming zitten was geen optie; eind goed al goed!
Dag 6 van Anse naar Vic sur Cère (zondag 8 mei 2016)
Met tegenzin vanmorgen de mooie camping achter ons gelaten; de zon heeft ons gelukkig nog gezelschap gehouden tot op 40 km van onze bestemming.
We volgden de weg naar L' Albresle om niet in Lyon verzeild te geraken; zo stapten we over van het departement van de Rhone naar dat van de Loire.
Tegen de middag waren we in Montbrison langs de 'Bis' route; prachtig! Vandaar naar Ambert via de Col de la Croix de l'homme mort… en geloof ons: als je die weg helemaal met de fiets op kruipt, dan ben je morsdood als je boven komt, tenzij je een Tom Boonen bent natuurlijk. Een gewone mens haalt dat niet.
Het hoogste punt van die Col ligt op 1163m (ocharme). Mooie vergezichten, prachtige kleuren: alle tinten groen met hier en daar een bloesem in een zonovergoten landschap… wat wil je nog meer?
In St Anthème zagen we een prachtig gelegen camping aan een meertje…
Vandaar was het weer klimmen naar de Col des Pradeaux (1196m) maar ons karretje doet het moeiteloos.
Noch Ambert noch zijn camping kon ons bekoren; dan maar de Col des Fourches naar Sugères (ook al een dorp van niks: geen kat op straat, geen mooie pleintjes, en een ijskoude kerk…)
Maar Murat was des te mooier!!! vanaf het jaar 274 zou daar al volk gewoond hebben! Het ligt tussen 'les Volcans d' Auvergne'. Vooral de kerk de Brédou, gelegen op een rots, en gebouwd in de 11e eeuw leek ons een bezoek waard (al was het maar voor de wandeling naar boven en het uitzicht daar) maar dat zal voor een volgende keer zijn want ondertussen was de temperatuur gezakt naar 11° en kwamen onheilspellende wolken aangedreven; we moesten niet zo ver meer: in Vic sur Cère wilden we stoppen…
Geen mis dorp (of is het zelfs een klein stadje???) maar veel tijd om het te bezichtigen namen we niet want we moesten goed opletten om de borden die naar Camping La Pommeraie verwezen niet te missen.
Edgard draaide op een moment heel gezwind af naar de ingang van een kuuroord, maar dat was te hoog gegrepen… dus weer achteruit en verder de berg op…
Gelukkig kwamen we op het laatste stuk geen tegenliggers meer tegen.
Op de weg van het kuuroord naar beneden gebeurde dat wel en het waren stuk voor stuk stokoude chauffeurs die voor geen geld van de wereld opzij gingen! Tja, hoe zullen wij zijn als we zo oud zijn? Even bang???
De bovenste stukken van de bergen van de Cantal zijn nog bekleed met sneeuw!!! voor we de tunnel inreden zagen we een serieuze sneeuwplek langs de weg liggen! Vorige week gevallen, zei de eigenares van de camping.
Omdat we haast de hele dag gereden hadden wilden we nog wat wandelen en dus namen we een oud ezelspad naar Vic… op minder dan 10 min waren we beneden; ondertussen was het opgehouden met stillekes regenen… en er was absoluut geen levende ziel te bekennen. Dan maar weer naar boven en in ons huisje op wielen gaan genieten van het droog zitten, van de warmte en van een lekker taske thee… bij een prachtige zonsondergang (want het regent ondertussen niet meer!)
Een heerlijk vooruitzicht: een dagje waarin niks moest en alles kon… daar waren we aan toe na twee dagen Charnay.
De douches zijn lekker warm, het ontbijt smaakt zo goed, en er was tijd om eens te stofzuigen, de dons en de kussens te laten verluchten, een waske te slagen, alles weer op orde te zetten; daar kan ik van genieten, zie.
Als we reizen houden we de boel ook wel schoon, maar op een dag als deze kunnen we dat op een ontspannen manier doen; zo van: wat doe ik nu liefst eerst? Dat vind ik altijd plezant.
We dokterden het vervolg van onze reis uit; het weer blijft niet zo mooi als het tot hiertoe was; dat is een feit, dus zochten we naar de richting waarin we nog het meest kans maken op droge dagen… en die streek is niet makkelijk te vinden voor de komende week, maar misschien hebben we toch wat geluk?! We zien het wel.
We gaan dus richting Albi; voor mij een soort thuishaven; als ik daar in het verleden (weliswaar een ver verleden) met de trein aankwam, dan was ik bijna 'thuis'. De vallei van de Tarn bood me jaren geleden troost en rust; later kwamen er andere plaatsen op mijn pad, maar Albi zal ik nooit vergeten.
Na de middag waagden we ons weer op de fiets; we hielden het deze keer 'laag bij de grond', het is te zeggen: we bleven dicht bij de Saone (hoe zet je dat accent, in godsnaam?).
Jeanine had gesproken over de quaie de Trevoux en aan de receptie vertelden ze ons hoe we daar konden geraken, langs het jaagpad naast de majestueuze rivier…
Op een half uurtje waren we boven in de oude stad; een mooie kerk, die je van ver ziet, boven op de heuvel (uit de 13e eeuw), een verzorgde 'mairie', stokoude straatjes met uitgesleten trappen, een oude opslagplaats van zout (van in de tijd dat de zee nog tot hier kwam???), en een heel speciale brug die eigenlijk nergens toe leidt, behalve naar een chique restaurant aan de overkant… dat is Trevoux.
Heel veel mensen lopen, fietsen, wandelen dat pad blijkbaar af tussen Anse en Trevoux, want we kruisten dezelfde groepjes op onze terugweg als bij het heengaan.
Mensjes kijken kan best plezant zijn; die twee oudjes, die mekaars hand vast houden; vast boven de 80; vroeger veel gesport? Bergen beklommen? Ze zien er nog goed uit en wegen geen gram teveel…
Die jonge vrouw die haar hond in een karretje achter haar fiets mee zeult; ze fietst een een stevig tempo… om in conditie te blijven? Na een week achter haar bureau? Een jonge manager of consultant (Edgard herkent ze van ver)?
Eerst aan haar conditie werken en vanavond een fikse wandeling met haar hond zodat die ook niet vadsig wordt?
Ze woont vast alleen, volgens Edgard; de hond houdt ze voor het gezelschap en de veiligheid…
En zo zitten we te fantaseren terwijl de één na de ander ons passeert.
Op die speciale brug komt een koppeltje dat blijkbaar trouwfoto's komt maken in het schilderachtig decor…
De bruid en alle andere vrouwen dragen mooie, goudkleurige hoofddoeken.
Ze logeren in luxe chalets op de camping langs de rivier: de Canopee… we zoeken die wel eens op internet op; een prachtige camping! Maar die staat vast niet in ons boekske met de campings waar je vermindering krijgt voor ACSI!!! haha
Thuis gekomen nemen we ons boek en genieten we nog wat van het zonneke, dat zich al wel eens achter wat sluierbewolking verstopt, maar toch telkens weer opduikt. Nu toch nog…
Ons uitzicht is nog altijd betoverend: een immense groene (gras) 'put' waarin een voetbalveld ligt en waarin we de kinderen zien spelen (maar we horen ze amper omdat ze zo ver zitten en ze nog niet met veel zijn), en daarachter nog wat houten chalets, die blijkbaar permanent verhuurd zijn.
Het zwembad ligt ver van ons, en dat vinden we super want daar is het toch wel drukker; wij hoeven daar niet te zitten; de mensen met kinderen trekken juist wel naar die plekken zodat ze die mannekes in het oog kunnen houden;
aan onze kant zitten vooral de mensen met grijs haar die van rust houden.
Het is wel fijn om zo buiten te kunnen leven; dat is toch anders dan thuis, al hebben we daar een terras en veel groen in de omgeving.
Op een camping wonen en met de fiets in de omgeving rondtoeren geeft meer voeling met het landschap en de dorpen die je bezoekt; wij vinden het een heerlijke vorm van reizen…
Hopelijk zeggen we dat nog als we een week regen gehad hebben!!!
Dag 4 familiereunie in Charnay (vervolg) 6 mei 2016
Weer een speciale dag: de ouders van Edgard zouden vandaag hun trouwverjaardag gevierd hebben en wij gaan ons feest volgend jaar houden op dezelfde dag…
Het was vroeg dag; een stralende zon nodigde ons uit om weer onze fiets te pakken en nogmaals 'de calvarieberg' te beklimmen. Voordeel: we wisten nu wat ons te wachten stond en dat speelde misschien mee want we bleven veel langer in het zadel dan gisteren!
Om 10u werden we verwacht in Charnay; 10 km verder, maar vooral: 400 m hoger!
Aangezien we toch wakker waren zijn we maar op tijd vertrokken: om 8u reden we de receptie al voorbij!
Dezelfde weg als gisterenmiddag: langs de Saone (weer zonder accent) tot op de weg naar Lucenay; dan rechtsaf de Chemin de la Fontaine op (een helling van maar liefst 20%) en dan linksaf naar Marcy langs de muur van de vigneron…
Een lange klim die qua helling in het begin nog meevalt maar die onhaalbaar wordt naarmate je hoger komt.
Het laatste stuk dus te voet, maar in Marcy zijn we weer dapper en gaan we weer fietsen, tot in Charnay.
Manu en André komen wat later ook aan en Jeanine deelt de lunchpakketten uit; Claude leidt ons langs pittoreske wegeltjes en toont ons wilde orchideeën. Jeanine vertelt en vertelt en alle anderen luisteren; wellicht deden ze dat toen ze klein waren ook!?!
Om 14u zijn we al terug in het huis van Jeanine…
De zon is gul en we genieten ervan met volle teugen op het terras; anekdotes worden opgehaald, verhalen verteld over tantes en nonkels, over Molenbeek en over de mosterd die volgens Claude niet in glas moet verkocht worden.
André en Manu kregen vanmorgen van de wijnboer te horen dat hij twee flessen wijn per dag drinkt om gezond te blijven! Die man deed gouden zaken!!!
Om 20.30u vertrekken wij weer… na de corvée van het klimmen genieten we dubbel van het dalen aan grote snelheid, helemaal tot in Anse! Het is remmen ipv trappen en bidden dat onze remmen het niet begeven!
Om 21u zijn we op de camping!
Morgenvroeg zien we wel hoe het weer is en dan beslissen we of we verder gaan of een dagje rust nemen...
Uitslapen zat er niet in want we wilden tegen de middag in Ans zijn, en dat lukte ook, zelfs langs de 'route national'.
Weer was het genieten van de grote gele vlakken in het landschap (koolzaadvelden) en de keurig aangelegde wijngaarden.
Allemaal klein omdat ze, naar het schijnt, een tweede keer gesnoeid zijn na de late vorst…
Aangekomen in Ans volgden we mooi de gps en toen we de aanduiding van de camping zagen wilden we die kant op rijden, maar twee mannen stonden daar als uit de hemel gezonden want zijn vermoedden dat wij naar de camping wilden en ze spraken ons zelf aan: we moesten een stuk terug rijden want we zouden niet onder de spoorwegbrug kunnen!
Braaf geluisterd naar hun verhaal en toen bleek dat we inderdaad niet konden passeren onder dat oud bruggetje!
We mochten zelf een plaats uitzoeken en we namen de mooiste van allemaal: met een grandioos uitzicht en buren maar aan één kant.
Tot hiertoe spraken we alleen met Nederlanders die op de terugweg waren! Ze hadden allemaal mooi maar heel winderig weer gehad; te koud, zowel in Spanje als in de Cevennes. Die weten niet wat wij gehad hebben! Ze zouden dan wel anders piepen.
Het leuke eraan: zij hebben het gehad en wij mogen er nog aan beginnen…
Na het middageten hebben we ons wat rust gegund; alhoewel 'rust' niet het juiste woord is; ik wilde en zou die wandelgps onder de knie krijgen…
Ik kon uiteindelijk wel een route naar Charnay programmeren, maar niet de route die ik had willen maken (die ik op Maps gevonden had).
We vertrokken dan maar met de straatnamen en een primitief kaartje… en de gps hing er voor de sier bij, maar onderweg waren we wat blij dat we hem hadden want we vonden de straten niet terug zoals die op het kaartje stonden en we waren dus op de uitleg van de mensen aangewezen…
Die autochtonen wijzen meer richtingen aan dan concrete kruispunten en afslagen dus hadden we daar niet zoveel aan!
Toen kwam dat gpske prima van pas! Hij stuurde ons zonder pardon een helling van 20% op maar wel in de goede richting! Af en toe stukken te voet, noodgedwongen om op adem te komen, maar langzaam maar zeker kwamen we in Marcy aan en toen was het grotendeels plat of 'vals plat''; dan hadden we weer praat en we kwamen na 1 uur en 15 min aan bij Jeanine! En we waren zelfs niet de laatsten!
Rita en Jean waren er al; André en Manu kwamen wat later ook binnengevallen.
Bijna compleet dus, op Mimi, Bernadette en Jef na.
Trekjes van 'de Meulemannen' kwamen ter sprake; ieder van hen had al ontdekt dat hij of zij een zwak had voor het afsluiten van het huis; tot vijf keer toe gaan controleren of de deuren dicht zijn is geen aardigheid; ze noemen het 'het banksyndroom'.
Ze moesten als kind altijd letten op het goed sluiten van ramen en deuren, tot in het oneindige toe. Dat doet iets met een mens…
Na het avondmaal zijn wij weer op de fiets gestapt en nu ging het ietsje rapper: een half uurtje later stonden we op camping! Ik had de tijd niet om de gps in te stellen!
Morgen nog eens aan onze conditie werken want om 10u worden we weer in Charnay verwacht…
Dag 2 van Rochefort naar Nuits St Georges (Prissey)
Wat een koude nacht! Vanmorgen was het nog 5° in de camper! Dat hadden we niet verwacht en dus hadden we de verwarming niet op een minimum temperatuur gezet…
Gelukkig was dat gauw verholpen (fantastisch toch als alles werkt!) en een half uurtje langer blijven liggen is geen straf!
We hadden 475 km voor de boeg; niet overdreven veel maar we rijden een gemiddelde van 60 km per uur, weten we ondertussen, dus toch maar niet getreuzeld.
In Han s/ Lesse nog een paar boodschapjes gedaan en dan de autoroute naar Luxemburg op; nog geprofiteerd van de lagere dieselprijs en hup naar Metz en Nancy.
Vanaf Toul zijn we op 'de national' gaan rijden; dat geeft wat afwisseling maar in Neufchateau (zonder accent dan maar) misten we een afslag en kwamen we weer op de A31 terecht; niet getreurd want in Nuits-St-Georges konden we er weer af;
De camping du Moulin de Prissey heeft minder allure maar kost wel iets meer (16,40€) dan die van Rochefort; tja, de entourage moet ook betaald worden, he?!
We zitten hier midden de wijnkastelen; Domaine van hier en van daar… maar nergens een fleske wijn te koop! Haha
Daarvoor moet je blijkbaar op de degustaties zijn;
Na elke rit doen we een wandelingske in de omgeving om weer wat te aarden en dat doet o zo goed!
Morgen hopen we tegen de middag in Anse te zijn, dus nu oogjes toe en snaveltjes dicht.
na een vermoeiende maandag (als we vertrekken willen we altijd het hele huis aan kant hebben, alsof we niet meer terug komen… ) en een herstellende nacht was het zo ver: 3 mei brak aan!
Die datum heeft voor ons een speciale betekenis want op 3 mei 2014 gingen wij samen naar een voorstelling van Herman van Veen, in Antwerpen.
'Samen' is veel gezegd want pas twee dagen tevoren had Edgard me gebeld 'om nog eens af te spreken' maar ik zat toen op een cursus; op zijn vraag wanneer het dan wel kon zei ik: 'zondag ga ik met mijn broer en schoonzus naar Herman van Veen, in de Arenberg; mocht je zin hebben om die voorstelling te zien, dan kunnen we daar wel afspreken en nadien iets samen eten?' en zo gebeurde het: onder de pauze vonden we mekaar... en we gingen samen eten … en bij het afscheid kreeg ik prompt een zoen op mijn mond!
Hela, hola, wat was dat??!!
'Oh', zei Edgard later in die week: 'niks speciaals'…
amai ni!
Zo weinig speciaal dat we twee jaar later weer samen gingen eten en ik een ring aan mijn vinger geschoven kreeg met de vraag of ik verder met hem door het leven wilde wandelen, in goede en moeilijke tijden…
Ik kreeg geen zinnig woord uit mijn keel, dus heb ik maar stillekes: 'ja' gezegd; mijn hart had al veel maanden vroeger 'ja' gezegd!
Na ons etentje zijn we de laatste was gaan ophangen thuis en meteen daarna vertrokken, richting Rochefort.
We wilden niet meer wachten tot woensdag; we waren klaar en wilden de buren niet langer hinderen met de camper op de oprit (mooi excuus om vroeger op vakantie te vertrekken, toch?!)
Rochefort lag er redelijk verlaten bij; de hotels hadden geen gasten, het kasteel was gesloten, maar de apotheker was open!
Camping les roches was heel verzorgd; mooi sanitair; en goedkoop ook: 13,50€ voor een nachtje, stroom en water inbegrepen. Kan je niet voor sukkelen!
De eerste avonden zijn wij meestal vroeger moe dan anders; 'verandering van lucht', zei mijn moeder dan.
Dus vroeg de beddenbak in; die voelt zalig aan met onze oplegmatras van 'traagschuim' (zeg maar 'tempur', al is die niet van dat merk, maar wel even goed en veel goedkoper). De originele matras is net iets te hard voor ons ouder wordend lijf; beetje comfort, dat mag wel en het ziekenfonds kon ons aan de helft van de prijs van een 'echte' Tempur een fantastisch oplegmatrasje bezorgen! Dank u wel! En … slaapwel.
