CHEERY , WENST ALLE MOEDERS EEN GELUKKIGE FEESTDAG.
als ergens een kind op ergens een strand wat wondere woorden schrijft in het zand dan komen de golven dan komt er de wind die nemen de woorden mee voor het kind dat speelt en dat schrijft en dat gelooft dat zijn dromen op andere stranden aan zullen komen .
Onze verre voorouders begonnen al heel vroeg met het maken van grotschilderingen.
Ga maar eens kijken in de grotten van Lascaux in Frankrijk.
LASCAUX is een plaats in de vallei van de Vézère op het grondgebied
van de gemeente Montignac in het Franse departement Dordogne in Aquitanië, waar in
1940 in een grot een groot aantal rotswandschilderingen werd ontdekt.
Lascaux
.
Deskundige dateren de oudste uit deze Grot van Lascaux op 15.000, de jonste op 10.000 v.Chr.
Het is de rijkst beschilderde prehistorische grot die tot nu toe is ontdekt.
.
ALTAMIRA is een grot in Spanje, die bekend staat om zijn rotstekeningen.
De grot ligt in Cantabrië, nabij het dorp Santillana del Mar, 30 km ten westen van Santander. De grot is 270 meter lang, de hoogte varieert van twee tot zes meter.
De rotstekeningen staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
In 2010 is deze grot terug open gesteld voor het publiek.
Kleitablet
.
Kleitabletten: 4000 jaar geleden voor Christus
In het Midden-Oosten schreven en tekenden ze hun verhalen op vochtige kleitabletten. Ze deden dat met rietsplinters. Zo ontstond het spijkerschrift, een soort plaatjesschrift.
Anders dan de naam doet vermoeden, bevatten potloden al eeuwenlang geen lood meer. De naam is te danken aan de oude Romeinen, Grieken en Egyptenaren, die met loodstiften op papyrus schreven.
Ook waren er styli die gemaakt werden van een staafje lood en tot op de dag van vinden we in het woord "potlood" de oorsprong hiervan terug. Alhoewel er nooit lood in onze potloden is gebruikt.
Voordat grafiet als teken- en schrijfmateriaal algemeen gebruikt werd, schreef men met een zacht stuk lood (gewoonlijk een legering van twee delen lood en een deel tin) of met het hardere zilver. De fijne metaaldeeltjes die tijdens het schrijven afsleten en zo bijvoorbeeld op het papier terechtkwamen, verkleurden onder inwerking van luchtzuur tot zwart.
De geschiedenis van het potlood zoals wij het kennen begint met een storm die in 1564 over het Engelse Cumberland raast en een boom ontworteld. Onder de wortels blijkt grafiet(black lead) schuil te gaan. Het materiaal is uitstekend toe te passen als schrijfmiddel.
. Grafiet .Zilverstift van 1564
De oudst bekende beschrijving van het potlood is afkomstig van Gesner (1565).
Het potlood is in 1565 uitgevonden door de Duits-Zwitserse natuurwetenschapper Conrad Gesner. Hij was de eerste die bedacht dat de zachte, gladde vorm van grafiet te gebruiken was om mee te schrijven. In 1565 kwam hij op het idee het in een houten houder te plaatsen en er schrijfgerei van te maken.
..
. .
In 1761 brengt de Duitser Kaspar Faber een belangrijke verbetering aan. Een mengsel van grafiet, zwavel en hars geeft een strakkere lijn dan zuivere grafiet.
Een echte vernieuwing brengt de Fransekunstenaar en uitvinder Nicolas Conté enkele tientallen jaren later aan. Dat doet hij onder druk van de overheid, die van Conté eist dat hij binnen een week een potlood ontwikkelt waarvan de grondstoffen binnen de landsgrenzen zijn te vinden. Engeland is in die tijd het enige land dat hoogwaardige grafiet levert, waardoor de prijzen sterk stijgen.
Het is 1794, de tijd van de Franse Revolutie, en Conté kan wel raden wat de gevolgen zijn als hij niet aan de wensen van de regering tegemoet kan komen. Veel van zijn landgenoten zijn al onder de guillotine terechtgekomen. Hij gaat aan de slag en een week later levert hij zijn procedure af bij het comité. Hij heeft fijngemalen klei vermengd met kwalitatief minderwaardige grafiet en vervolgens het mengsel gebakken in een kalkoven. In 1795 verkrijgt hij patent op de procedure.
Ook was Conté de maker van krijt dat bekend staat als als Conté-krijt. In de eerste potlodenfabrieken ging het er een stuk primitiever aan toe dan nu in de huidige moderne fabrieken, maar toch zonder al die potloodpioniers hadden we nooit zoveel verschillende kleurtjes kun
Het timmermanspotlood
.
Anton Wilhelm Faber (1784-1810) en Georg Leonard Faber (1810-1839) vergrootten de productie in Stein bij Neurenberg. Het bedrijf heet nu "A.W. Faber". Lothar Faber (vierde generatie) nam dit bedrijf in 1839 over.
Mede dankzij zijn inspanningen bloeide de regio Neurenberg op als centrum voor de Duitse potloodindustrie. Tot dan hadden de Duitse potloodfabrikanten niet zo'n goede reputatie. Dit was mede te wijten aan een tekort aan ruwe materialen. Rond 1800 waren er zelfs Neurenbergse fabrikanten die producten produceerde die leken op potloden, maar in feite eenvoudige houten stokjes waren met aan elk uiteinde een klein stukje grafiet.
Dit kwam "de goede naam" natuurlijk niet ten goede. Lothar Faber begreep dat alleen kwaliteit tot succes kon leiden. Hiertoe moderniseerde hij zijn fabriek en bracht diverse veranderingen aan.
Vervolgens varieerde hij de mix van klei en grafiet en was hierdoor in staat potloden van verschillende hardheid te produceren. Vanaf 1840 merkte Faber zijn potloden met "A.W.
Faber", hij maakte "zijn" merk hiermee tot een van de eerste merkartikelen in Europa. Al vanaf 1843 werden zijn potloden ook in Amerika verkocht. Later vanaf 1849 opende Faber vestigingen in Parijs, Wenen, St. Petersburg en Londen. Vanuit laatstgenoemde vestiging in Londen bediende hij de Chinese en Indiase markt. In 1851 stelde Lothar Faber een standaard op voor de lengte en dikte van het potlood, zo ook voor de graad van hardheid. Dat de 'H' voor 'hard' staat kan iedereen wel raden. De 'B' is afkomstig van het Engelse 'Black', beide letters kunnen vooraf worden gegaan van een cijfer, hoe groter dit cijfer hoe harder (H) of zachter (B) het potlood. De aanduiding 'HB' staat voor halfzacht en is iets zachter dan 'F', deze letter staat voor 'Firm'. Dat de aanduiding afkomstig is uit het Engels lijkt wellicht wat vreemd
voor een bedrijf van Duitse origine. Faber echter was in die dagen al een internationale onderneming met vestigingen in meerdere landen.
. Faber fabriek in Brazilië
Deze aanduiding voor de graad van hardheid werd uiteindelijk de standaard en overgenomen door nagenoeg alle potloodfabrikanten wereldwijd.
Een product als dit valt of staat met de kwaliteit van de grondstoffen. Om zeker te zijn van de aanvoer van goede gronstoffen, kocht Lothar een grafietmijn bij Irkoetsk in Siberië die een uitstekende kwaliteit grafiet produceerde. Hij maakte zichzelf hiermee onafhankelijk van zijn toeleveranciers en had zodoende een belangrijke troef in handen. Dit mede omdat in Engeland de grafietmijnen tot eigendom van de staat waren gemaakt door Koning George II en er een algemeen uitvoerverbod gold.
Aan het eind van de 18e eeuw waren er zo'n 25 potloodfabrieken in Neurenberg. Gezamenlijk produceerde zij circa 250 miljoen potloden per jaar met een waarde van 8.5 miljoen marken. Faber was toen al de grootste producent en had 1000 man in dienst. Duistland was nu het centrum geworden van de potloodindustrie wereldwijd, geconcentreerd in en rond Neurenberg. A.W. Faber stond synoniem voor potloden van hoge kwaliteit. Om met name zichzelf te beschermen tegen plagiaat van zijn producten, boodLothar in1874 een petitie aan aan het Duitse Parlement, met het verzoek wettelijke bescherming te verkrijgen voor merknamen gekoppeld aan de merkartikelen. Een jaar later werd zo'n wet een feit, wellicht dankzij Faber's vooruitziende blik. Het huwelijk van Lothar von Faber's kleindochter Ottilie met graaf Alexander zu Castell-Rudenhausen (zesde generatie) in 1898 brengt de naamsverandering voor de familie en uiteindelijk het bedrijf met zich meenaar "Faber-Castell".
Rond 1905 komen de beroemde groene Faber-Castell 9000 potloden op de markt. Uit deze periode stamt eveneens het tot op de dag van vandaag terugkerende beeld van de met potloden duellerende ridders.
.Faber castell 9000 potloden
Vanaf 1928 neemt Graaf Roland von Faber-Castell, op 23-jarige leeftijd, het roer over, waarna in 1978 zijn zoon graaf Anton Wolfgang von Faber-Castell (inmiddels de 8e generatie!) het huidige leiderschap van het bedrijf op zich nam.
Faber potlood met scherper . Herbebossing in Brazilië door Faber
Hoe worden potloden gemaakt:
In de industrie worden potloden gemaakt door het goed gemalen mengsel van porseleinaarde en grafiet onder hoge druk door een cilinder met gaatjes te persen. Na droging worden de stiften gebakken. De nu nog poreuze stiften zouden in het gebruik erg krassen. Daarom worden ze in gesmolten was gedoopt totdat alle lucht eruit is, de was gaat dus in de poreuze delen zitten.
Voordat er een houten huls omheen gaat, wordt de stift gedroogd en gebakken bij een temperatuur van ongeveer 1200 graden.
Weinig hout is geschikt om als omhulsel van de stift te dienen. Cederhout is de enige optie. De houtsoort is zacht, niet te zwaar en de nerven zijn heel fijn. Bomen die 150 tot 200 jaar oud zijn, leveren het beste hout. In de plankjes cederhout, die met was en beits zijn geïmpregneerd, worden groeven gefreesd waarin vervolgens de stiften worden gelegd. Een tweede plankje met groeven wordt erop gelijmd en de uiteindelijke potloden, rond of zeshoekig, worden eruit gezaagd. .
Zwart potlood bestaat uit grafiet. Dit hecht zich aan het ruwe oppervlak van het papier. Als we er met de hand overheen wrijven, veegt een potloodlijn wat uit. De hechting aan het papier is dus niet zo stevig. Grafiet hecht beter aan het rubber van het gum, wanneer je daarmee over het papier wrijft. Doordat het gum zacht is, valt het gumsel er gemakkelijk af.
Kleurpotlood is van een wasachtige stof gemaakt, die beter aan papier hecht dan grafiet. Daarom is er een hardere gum nodig, waarmee je de was losschuurt van het papier.
.
Het productieproces is vandaag de dag nauwelijks veranderd. In 1812 ontwikkelt de Amerikaan William Monroe een automatisch productieproces voor potloden
Jeb Corliss, de bekendste basejumper ter wereld. Een base jump is een vaak illegale - parachutesprong van rotsen, bruggen en gebouwen. Corliss heeft ondertussen een paar duizend sprongen op zijn teller staan. Maar hij gaat altijd op zoek naar de volgende kick, want Corliss kan niet leven zonder adrenaline.En de volgende stap, is proximity flying.
Het verschil met Basejumpen zit in de uitrusting. Voor proximity flying doe je een speciaal pak aan, een vleugelpak, waarmee je na je sprong kunt zweven. Met een vleugelpak duurt de vrije val langer, en kan je horizontaler vliegen. Je kunt de vlucht ook beter sturen, door met je armen en benen te bewegen. En zo proberen proximity flyers langs rotswanden te scheren, soms met 250 kilometer per uur. Corliss deed 7 jaar geleden een vlucht in de VS, samen met zijn goede vriend en basejumper Dwayne. Tijdens de vlucht stortte Dwayne te pletter tegen een burg.
Jeb heeft één berg op het oog voor zijn ultieme proximity vlucht: De Zwitsere Matterhorn. Maar voor die vlucht moet hij eerst trainen op vergelijkbare hoogtes. Hij probeert in New York van de Empire State Building te springen, maar de security kan hem op het allerlaatste moment tegenhouden en arresteren. Corliss wordt veroordeeld, en is gedwongen om zijn training in Europa verder te zetten. En dat gebeurt in Italië, in de Dolomieten. Een paar dagen voor de sprong boven de Matterhorn, klimt Corliss naar de Monte Brento. Hier kan je een vrije val van 1300 meter maken, ideaal voor sprongen met een vleugelpak.
Maar bij de landing loopt het fout. Jeb vliegt iets te laag, en landt met zijn parachute in een boom. Hij breekt bijna zijn benen, maar een reddingsteam haalt hem net op tijd uit de boom, weliswaar met een gebroken hand. Maar dat houdt hem niet tegen. Een paar dagen later zit Corliss klaar in de helikopter die rond de Matterhorn cirkelt. Hij wacht op de juiste wind, en dat springt hij eruit. Het wordt zijn langste vlucht in een vleugelpak ooit, al scheelde het niet veel of Corliss was op de bergkam uiteengereten
CHEERY , WAS JULLIE MAMS OOK KWAAD ALS ZO'N GUM IN DE WAS KWAM ?Kauwgum.
Kauwgum
Het kauwen op verschillende soorten natuurlijke gom werd al vermeld in de Klassieke Oudheid. Dergelijke natuurlijke gommen waren afkomstig van een aantal soorten bomen. Bekend is bijvoorbeeld de arabische gom, die nu vooral in drop gebruikt wordt. Het kauwen zal toen, net als nu twee functies gehad hebben, enerzijds een vorm van ontspanning, anderzijds om te zorgen voor een frisse adem.
In het oude Griekenland werd vooral gekauwd op de mastiche gum, met als voornaamste doel het verkrijgen van een frisse adem. De gom wordt nog steeds gewonnen in Turkije en Syrië, en daar nog steeds door de locale bevolking als kauwgum gebruikt. Het gebruik verspreidde zich echter niet naar de rest van Europa.
.
De Mastic boom (Pistacia lentiscus)
Aan de andere kant van de wereld, in Amerika, kauwden de Indianen ook op een soort hars, meestal van een soort naaldbomen. De blanke kolonisten die in de 18e eeuw in contact kwamen met de Indianen in New England (rond New York), namen deze gewoonte over en begonnen zelf met het winnen van het witte sap. De winning vond plaats vergelijkbaar aan het winnen van rubber; er werd een inkeping gemaakt in de schors van de boom en het sap stroomde vanzelf naar buiten. Dit sap werd ingedikt totdat er een kleverige kauwbare substantie ontstond. Vaak werd er ook bijenwas aan toegevoegd om het kneedbaarder te maken.
In 1848 werd de eerste commerciële kauwgum gemaakt, door John B. Curtis in Maine, in de VS. In eerste instantie produceerde hij ook kauwgum gebaseerd op het sap van bomen, maar al in 1850 ging hij over op het gebruik van paraffine als basis van de gum. Paraffine wordt gewonnen uit aardolie. Paraffine leverde een betere kwaliteit kauwgum dan het dennensap, mede omdat het veel minder verontreinigingen en bijsmaak had. Ook in de 50er jaren van de 19e eeuw werden er voor het eerst smaken aan de kauwgum toegevoegd. In 1869 kwam het eerste patent op kauwgum, nog steeds in Amerika.
.
De sappodielja of sapodilla boom moest eerst 20 jaar oud zijn.
In 1871 een nieuw soort kauwgum kwam op de markt. De basis van deze kauwgum was een Mexicaanse natuurlijke gum van de Sapodilla boom, die al eeuwen door de locale Indianen was gebruikt. Het werd naar de VS geïmporteerd om er een nieuw soort rubber van te maken, dit bleek echter niet te lukken. Echter, het bleek een goede basis te zijn voor kauwgum. Het werd op de markt gebracht in een pure variant en met een dropsmaak. Deze laatste variant, Black Jack, is tot ongeveer
.
1972, een eeuw later dus, op de markt geweest.
Inmiddels waren veel meer bedrijven begonnen met het produceren van de nieuwe gum. Technologische ontwikkelingen zorgden er voor dat de smaak langer in de gum aanwezig bleef en er kwamen ook veel meer smaken in de handel. Vanaf de 60er jaren van de 20e eeuw zijn er ook suikervrije varianten op de markt. Maar pas in de 90er jaren werden deze zeer populair.
.
In 1939 werd er begonnen met wetenschappelijk onderzoek naar de rustgevende effecten van het kauwen op kauwgum. Het bleek al snel dat mensen door het kauwen zich meer op hun gemak voelden en dat de stress verschijnselen afnamen. Het maakte niet uit waarop men kauwde, al was kauwgum, door de betere smaak, wel de meest populaire vorm.
.
Iedere fabrikant heeft zo zijn eigen gum basis, die niet bekendgemaakt wordt.
Er zijn veel smaken op de markt, meestal gebaseerd op mint (voor een frisse adem) of fruitsmaken. Dropsmaak is ook een populaire variant. Chocolade smaak is niet mogelijk, omdat het vet in de cacaoboter de kauwgum te week maakt.
Kleurstoffen en glansmiddelen worden toegevoegd om het produkt te doen blinken.
.
De meer Europese tablet-vormige kauwgum wordt na het walsen in stukjes gesneden en gecoat met een suiker/was mengsel. Hierdoor wordt er een hard laagje om de kauwgum gebracht. De stukjes worden hierna verpakt.
.
.
Kauwgom is lekker. Je krijgt er een frisse smaak van in je mond. En je wordt er niet dik van. Als je in een vliegtuig kauwgom eet, klappen je oren niet dicht. Ook kan kauwgom je helpen bij stoppen met roken. En als je zon wit kauwgumpje zonder suiker gebruikt is dat ook goed voor je gebit. Kauwgom is best goedkoop, want je kunt heel lang met een stukje kauwgom doen. En het is zowat overal te koop. In de supermarkt, bij tankstations en bij kantines. En dan in alle soorten, maten, kleuren, en smaken. In 1870 werd voor het eerst een smaakje toegevoegd aan de gom. Dat gebeurde in Amerika, het belangrijkste kauwgomland van de wereld. En al gauw kwamen er meer. Kauwgom met de smaak pepermunt was de eerste, en werd in Amerika steeds populairder. In Nederland en België begon het gekauw op de kauwgom pas na de Tweede Wereldoorlog. Veel Amerikaanse soldaten die Nederland en België in 1945 bevrijdden, hadden kauwgom bij zich. Ze kauwden het zelf, maar deelden het ook uit. Got any gum chum, riepen de kinderen Steeds meer Nederlanders en Belgen leerden kauwgom kennen. Kauwen op kauwgom werd stoer gevonden. Heel wat jongens wilden er net zo stoer uit zien als Amerikaanse soldaten. Om indruk te maken, en natuurlijk dat het lekker was. Ook meisjes gingen kauwen.
.
Kort na de oorlog was er nog maar weinig kauwgom in Nederland. De kauwers waren zuinig op hun kauwgom. Met één stukje deden ze heel lang. Soms legden ze hun kauwgom netjes weg. Bijvoorbeeld in een bakje met water. Dan konden ze na het eten de kauwgom weer lekker in hun mond stoppen. De eerste kauwgomfabriek in Nederland ging in 1948 van start. De fabriek heet: Maple Leaf.Die fabriek bestaat nu nog steeds en staat in Amsterdam.
.
De kauwgomfabriek
Voordat je wilt beginnen met kauwen moet natuurlijk eerst het kauwgom worden gemaakt. Dat gebeurt in de kauwgomfabriek
Net als in de keuken worden er allemaal ingrediënten bij elkaar gedaan zodat er een lekker kauwgumpje uitkomt. Eerst komt de smeltafdeling. De smeltafdeling weegt de juiste hoeveelheden af van de hoofdingrediënten die samen de gombasis vormen. Hierbij wordt gebruik gemaakt van rubber, hars, was en weekmakers. De rubber is een sap die uit de (sappodielja boom) wordt gehaald. Deze (sappodielja bomen) moeten minstens 20 jaar oud zijn en er wordt dan één keer in de 4 jaar rubber uitgehaald. De gombasis die hiervan gemaakt wordt is voor iedere smaak kauwgom hetzelfde. In gelijke hoeveelheden komen de verschillende ingrediënten in grote smeltmachines. De massa wordt verhit tot een temperatuur tussen de 80 en 130 graden. Daarna komt de smeltmachine.
De hete gesmolten kauwgombasis heeft het uiterlijk van een dikke siroop.
Elke dag gaat zo'n 9.000 kilo kauwgombasis van deze smeltmachines naar de volgende afdeling. Dat is de kneedafdeling.
De massa wordt gekneed samen met de ingrediënten die er echte kauwgom van maken. Voor de suikerkauwgom gaan er kilo's suiker en vele liters stroop in het deeg. Nu komt er een smaakje aan. Dat gebeurt in het smeurlaboratorium. Hier worden de smaakoliën voor de kauwgom gemaakt. Zo wordt voor mint smaken bijvoorbeeld pepermuntolie er door heen gedaan. Meestal zit door zon klein vierkant wit kauwgompje geen suiker door. Bij andere smaken zoals aardbei wel. Na het smaakje gaan ze de kauwgom snijden. Dat doen ze in de snij afdeling. De kauwgom wordt nu eerst tot broodjes gevormd die nog moeten afkoelen. Als ze afgekoeld zijn worden de broodjes eerst onder een soort strijkijzer platgedrukt. De dunne plak die overblijft, gaat door de snijmachine die er kleine kauwgompjes van vormt. Ze zitten dan nog wel aan elkaar vast. Dan gaan het weer door naar de drageer afdeling. De kauwgom wordt in kleine stukjes gebroken en er komt een knapperig laagje op. Dat gebeurt in draaiende pannen waar een hoge suikeroplossing op het kauwgompje wordt gespoten. Hierna wordt met warme droge lucht dit laagje gedroogd. De kauwgompjes glanzen dan nog niet. Daar zijn speciale glanspannen voor. In deze pannen wordt het bovenste laagje glimmend gemaakt, zodat de kauwgom er mooi uitziet. De kauwgom is nu klaar om ingepakt te worden. Dat gebeurt op de inpakafdeling. De kauwgompjes komen eerst in de sorteermachines terecht. Die verpakken de kauwgompjes in strips met folie erover heen. Strips zijn deze dingen: Daarna kunnen de pakjes in dozen worden verpakt en kunnen met de vrachtwagens naar de winkels worden gebracht.
.
Soorten kauwgom
Er zijn eigenlijk maar twee soorten kauwgom: Chewing gum en Bubble gum. Chewing gum is het engelse woord voor kauwen.
Chewing Gum Bubble Gum
.
Bubble is ook Engels en betekent luchtbel.
Chewing gum zitten meestal in strips. Met Chewing gum kun je geen bellen blazen. Dat kan met Bubble gum wel. Bubble gum bestaat in de vorm ballen, blokjes en plakken. Ze kunnen verschillende en smaken hebben. De kauwgomballen glimmen wel. Maar de blokjes niet.
..
Bubble gum wordt ook wel klapkauwgom genoemd. Natuurlijk zijn er nog wel meer soorten kauwgom, maar dat is kauwgom waar mee je bellen kunt blazen of gewoon kauwgom om alleen maar op te kauwen. Je hebt veel smaken: mint, kaneel, salmiak, bijna alle soorten fruiten en misschien nog wel meer. In ons land staat de mint smaak bovenaan. De meeste kauwgom met mint smaak heeft de kleur wit, maar sommige ook wel een mintgroene kleur. Dropkauwgom kan zwart zijn en kauwgom met een fruitsmaak heeft vaak de kleur van het fruit waar die naar smaakt. Roze is de kleur die veel voor komt bij klapkauwgom, omdat de uitvinder ervan er geen andere kleur voor had toen de klapkauwgom voor het eerst werd gemaakt.
.
Kauwgomweetjes
- Wist je dat als je al de uitgekauwde kauwgomplakken van Amerikanen op elkaar plakt, je een plaklijn krijgt die 6x om de wereld kan!
- Wist je dat in Japan meer dan 150 smaken bestaan? Ze maken er zelfs bloemkauwgom en kauwgom die naar augurk smaakt.
- Wist je dat een Amerikaanse mevrouw in 1985 de grootste bel blies?
Zij blies een kauwgombel van 55, 8 centimeter, haar wereldrecord is nog steeds niet verbroken.
- Wist je dat in ons land een Amsterdammer de grootste bel blies,
Die was 31 centimeter.
- Wist je dat je met pindakaas kauwgom van banken en stoelen kan halen?
- Singapore geen kauwgom op straat mag gooien?
Als je dat wel doet krijg je een boete van 600 euro
Opgedragen aan een pas overleden dierbare vriendin.Manja Croiset
Cheery, bedankt langs deze weg onze overleden vriendin vooral wat ze voor Manja Croiset heeft gedaan, en ja ook voor mezelf.We missen je Lous, maar woorden die je zelf altijd zei het leven gaat verder.
Een milde zondag in de herfst loopt ten einde. In het landhuis van Mister Alleny, niet ver van de stad Oxford, maken de gasten zich, min of meer luidruchtig gereed om met rijtuig of auto te vertrekken. Enige heren zijn in een uitgelaten stemming. Zij hebben te diep gekeken in het glaasje van hun gastheer, dat gevuld was met uitstekende wijn en geurige likeur, met het gevolg, dat hun gang ietwat onzeker is.
Victor Orville, derijke grondbezitter, die des zomers op zijn landgoed en des winters in zijn stadswoning woont, zou zich het liefst geen ogenblik verwijderen van deze vochtige geneugten.
Zijn vrouw moet al haar overredingsgave aanwenden om de opgewonden echtgenoot er toe over te halen, afscheid te nemen van zijn gastheer en in de auto te stappen.
Enigszins bevreesd zit zij naast hem aan 't stuur
waren wij maar eerst thuis en was dit ritje met de wagen maar eerst goed en wel achter de rug, denkt zij...
Maar zij zal haar huis niet weerzien, deze stille, zachtaardige vrouw. De duivel, die alkohol heet, heeft de man bedwelmd en laat hem in volle vaart tegen een boom rijden. Victor Orville wordt zwaar gewond opgenomen in het ziekenhuis, maar zijn vrouw sloeg de ogen niet meer op...
De" rechterlijke macht heeft ontdekt, dat Victor Orville zich in beschonken toestand achter het stuur heeft bevonden; hij had behoren te weten, dat hij daarmede het leven van de aan zijn zorgen toevertrouwde vrouw ernstig in gevaar bracht. Wanneer hij weer geneest, doet de overheid hem een proces aan en veroordeelt hem wegens dood door schuld tot een gevangenisstraf van vijf jaar.
Gebroken als hij was, had de ongelukkige slechts een wens : niet onder gebracht te worden in de gevangenis van zijn eigen woonstreek, waar hij de gelukkigste jaren van zijn leven heeft doorgebracht en allen hem kenden.
« Ik smeek u mij naar het uiterste puntje van de bewoonde wereld te brengen » schrijft hij in een brief aan de Officier van Justitie. Zijn wens wordt verhoord ; men brengt hem naar Kaapstad, waar hij bij een aantal gevangenen wordt ingedeeld, die in tegenstelling met de overigen, na een bepaalde tijd zekere voorrechten verkrijgen, zulks in tegenstelling met de andere veroordeelden. In hun vrije tijd mogen zij boeken lezen. Maar Orville heeft al heel spoedig de gehele bibliotheek uitgelezen en hij begint zich danig te vervelen. In een dergelijk uur van ledigheid stelt hij zich de vraag, of het niet mogelijk zou zijn een middel te vinden om de verveling afdoende te verdrijven. Zou er geen raadsel te maken zijn, dat voor vele mensen tegelijk een tijdverdrijf kan zijn ? Terstond beproeft de ondernemende gevangene zijn gedacht in werkelijkheid om te zetten. Uren lang zit hij gebogen over zonderlinge tekeningen en woordenreeksen en laat zich door de spot van de cipiers niet van de wijs brengen. Maar tenslotte berichten deze laatste, dat zij ernstig twijfelen aan de geestelijke gezondheid van de man. Dikwijls vergeet hij zelfs voor zijn vreemde liefhebberij het eten.
De direkteur begeeft zich vergezeld van een geneesheer naar de cel van de gevangene en vraagt Orville, wat deze zonderlinge werkstukken te beduiden hebben.
Dat moet een raadsel worden, antwoordt de gevangene. Nu blijft de direkteur en geneesheer welhaast geen twijfel meer over : deze man is niet normaal. De volgende dag moet Orville verschijnen op het spreekuur van de dokter.
Aha, dus daarom hebt u mij hier laten komen.
Stelt u zich gerust, dokter, ik ben niet krankzinnig. Dit hier en hij wijst op een tekening moet inderdaad een raadsel worden. Maar de dokter is daarvan allerminst overtuigd en hij onderzoekt Orville zeer nauwkeurig .. om te moeten bevinden, dat hij kerngezond is.
Uit zijn cel stuurt Orville een proef van zijn werk naar een groot Engels dagblad. Het blad neemt het raadsel terstond van hem op en koopt eveneens andere. Nauwelijks zes maanden later verschijnt er welhaast geen krant
meer zonder een raadsel van de gevangene uit Kaapstad. Een ware epidemie heeft de wereld aangetast.
In grote steden worden boeken, die alleen uit kruiswoordraadsels bestaan, te koop aangeboden. Wanneer de gevangene vrij wordt gelaten, is hij een vermogend man. Zijn gedacht heeft hem twee millioen pond opgebracht.
Orville keerde niet naar het moederland terug, maar kocht zich een huisje in de buurt van Kaapstad.
Reporters en allen, die daar zijn rust kwamen verstoren wees hij de deur. Geen enkel mens is het ooit gelukt over de drempel van zijn huis te komen. Hij had met de wereld afgerekend.
75 jaar is de even gelukkige als ongelukkige
uitvinder van de denksport geworden.De wereld heeft niet geweten, of hij nog in leven was. Eerst nu, na zijn dood, weet zij het
Bron: Uit de krant hbvl.be van 1938
PS : VOOR DIEGENEN DIE GRAAG PUZZELEN SCROLL VERDER
Wieliczka is gelegen op 12 km van Kraków. Het stadje ligt in het voorgebergte van de Karpaten. Daar bevindt zich de oudste nog werkende zoutmijn van Europa. De zoutmijn van nu is een ondergronds doolhof van gangen met gezamelijke lengte van ruim 200 km, die 2040 ruimtes verbinden. Bekwame gidsen geven je een rondleiding, er is zelfs een gids die héél goed Nederlands spreekt. Eerst brengt een houten trap met 378 treden ons 64m onder de grond. daar heet een heuse harmonie je welkom. In het toeristisch seizoen speelt de harmonie, in 3 shiften, de ganse dag. Vandaar daalt het nog verder tot 135m door de eindeloze gangen en verschillende mooie zalen. Op 135 m diepte bevindt zich een mijnbouwmuseum. Alle sculpturen die er staan, zijn uit zout gemaakt. Is heel mooi!!! De ronddtocht doet slecht 2% van het complex aan. Op 211m is een sanatorium ter behandeling van de luchtwegen ingericht. Dit is echter niet toegankelijk voor toeristen. In de mijn heerst er een constante temperatuur van 14° C.
Een laag zout bevindt zich op plaatsen waar vroeger een zee is geweest. De mijnen kunnen op twee manieren worden bewerkt. De laag zout wordt letterlijk uit de bodem gehakt of er wordt water in de mijnen gespoten waardoor er pekelwater ontstaat. Dit pekelwater wordt uit de bodem gezogen. Door verhitting van dit water blijft het zout over. .
Zoutmijn Wieliczka Polen.
Ook andere landen hebben zoutmijnen, ook Nederland. In Nederland is er zout gevonden in de buurt van Hengelo, Harlingen en Delfzijl. De methode die wordt gebruikt is het maken van pekel. Water wordt in het zout gespoten waarna het pekelwater wordt opgezogen en gedroogd. Op deze manier ontstaan holtes in de aarde waardoor de grond kan verzakken. De bodemdaling door deze manier van zoutwinning begint vooral in Friesland een probleem te vormen.
Zoutmijnen Roemenie
.
De grootste toeristische attractie in de buurt van Cluj in Roemenie zijn de zoutmijnen: in 1932 zijn die gesloten, en nu als industrieel erfgoed toegankelijk.
Ze zijn echt prachtig om te zien! De wanden waren zwart en glanzend: dat komt door de aanslag die erop zit. De gids gooide in het donker een handje zout omhoog en scheen daar met een zaklantaarn op, waarna een fluorescerende mist van zout neerdaalde prachtig. Alles was zout: muur, vloer, plafond.
Langs de enorme koepel van de Rudolf klommen we 13 verdiepingen naar beneden. Op de bodem van die gigantische bel zat een strijkkwartet (de hal heeft een fantastische akoestiek), en op hun klassieke klanken liepen we de trappen naar beneden. Wat een belevenis.
Een tijdje beneden geweest en toen ook weer naar boven, en ineens bleek er een zanger onder ons.
..
Zoutmijnen Spanje
.
CARDONA - Bij vakantie in Spanje ben je al snel geneigd te denken aan lekker luieren aan de Costa's, een pilsje drinken op de Ramblas of een fikse snuf cultuur in het Madrileense Prado of het Alhambra van Granada. Het laatste waar je op vakantie op het Iberische schiereiland aan denkt is een bezoekje aan een mijn. Toch is een bezoek aan de mijn La Salina in Cardona, een dorpje 88 km ten noorden van Barcelona, een onvergetelijke gebeurtenis en een zeker hoogtepunt van een tripje door de Catalaanse binnenlanden.
La Salina is dan ook geen gewone mijn, maar zoals de naam al zegt, een van de weinige echte zoutmijnen in de wereld. Al bekend en beroemd bij de oude Grieken en Romeinen. De Griekse geoloog Estrabon en de Romeinse schrijver Aulo Gelio roemden al rond het begin van de jaartelling het witte goud en schreven lovend over het 'natuurlijke wonder van de zoutberg die alleen maar leek te groeien, naarmate er meer zout gewonnen werd'.
Na de Romeinen exploiteerden vanaf 1925 ook de Spanjaarden op grote schaal de zoutmijn. Maar aan het eind van de jaren tachtig was de exploitatie niet langer rendabel: op 1308 meter diepte konden de mijnwerkers vanwege de hoge temperaturen niet meer in ploegendiensten van acht uur werken en dus werd het zout gewoon te duur. Ook al bedraagt de voorraad naar schatting nog zo'n slordige 500 miljoen ton, toch ging de mijn in 1990 dicht.
Pas in 1997 ging La Salina weer open voor het publiek en het succes is overweldigend. Voor een kleine ingangs som ,krijgt de bezoeker absoluut waar voor zijn geld. Na een obligate rondleiding door het zoutmuseum en langs de imposante takelmachines, waarmee de kompels destijds naar de bodem van de twee schachten werden getransporteerd, begint het eigenlijke avontuur pas goed. Met een razende vaart dendert de omgebouwde landrover, die goed dienst zou doen in de Rally Dakar-Cairo, over de met houten balken geschraagde weg van anderhalve kilometer over de berg mijnafval, de diepte in naar de 80 meter lager gelegen in de mijn ingang ..
Na het passeren van een stalen hek, en getooid met een verplichte plastic helm als in een bouwput, ontplooit zich in de mijn een adembenemend palet van de meest uiteenlopende van kleurenvariaties. Niks witte korrels zoals uit een zoutvaatje, maar een doolhof van galerijen met stalagmieten en stalagtieten, in de meest bizarre vormen en tinten. De 'Sixtijnse kapel' heeft niets met Leonardo da Vinci te maken maar is daarom zeker niet minder indrukwekkend dan de gelijknamig zaal uit het Vaticaan. Het magnesium en andere metalen, die zich met het zout vermengd hebben, hullen de galerij in een terracotta gloed. In de Sala de Corales (De Koralen Zaal) waan je je echt als een duiker tussen de riffen. Met dit verschil dat je hier geen zuurstoffles of duikbril nodig hebt.
Het advies van de gids om de leren en suède jasjes en kostbare kledingstukken binnenste buiten te keren, blijkt niet overbodig. De zoutdruppels laten fikse vlekken achter op trui of bloes. En het met zout verzadigde water in de gangen laat hardnekkige kringen achter op de schoenen. Maar een kniesoor die daar in zoveel praal en pracht op let.
Maar de zoutmijn is niet de enige die een bezoek aan Cardona rechtvaardigt. Op de 154 meter hoge heuvel boven het 5600 zielen tellende dorpje prijkt een van de juweeltjes van de Catalaanse historie. Het oude kasteel dateert al van voor de 8e eeuw, al veranderde de Moorse veldheer Al-Mansur de burcht in 985 in een ruïne. De kerk van Sant Vicente, grenzend aan het kasteel en een van de pronkstukken van Romaans-Lombardische architectuur in Europa, werd in 1040 officieel ingewijd en is na de restauratie die in 1986 werd afgerond weer volledig in zijn oude glorie hersteld. De lichtval, de graven van de heren van Folch, de eerste eigenaren van Cardona en gelieerd met Karel de Grote, en de in ongekend gave staat verkerende crypte doen de bezoeker wegdromen in de vroege Middeleeuwen.
Sinds 1975 is het kasteel ingericht als Parador of staatshotel. De inrichting van het hele complex, vooral van de schitterende eetzaal en de talloze knusse nisjes, zijn in perfecte harmonie gerestaureerd en uiterst sfeervol. Zelfs de traditionele kasteelgeest ontbreekt niet. Volgens de overlevering waart nog steeds de geest rond van de dochter van een van de generaties Folch.
In de 11e eeuw, zo gaat de legende, werd de jonge maagd Adales verliefd op de Moorse heer van de naburige burcht van Malda. De liefde voor de aartsvijand vond geen genade in de ogen van haar ouders die hun dochter opsloten in de kasteeltoren tot ze op haar dwaling terugkwam. Maar ook toen was liefde al blind en Adales stierf van verdriet. De gevangenis, de Torre de Minyones (toren van Eerbied) is nog steeds een gewild bedevaartsoord voor bezoekers met liefdesverdriet. En de geest van Adales huist volgens de overlevering nog steeds in kamer 712, niet de meest favoriete kamer van de gasten die de sage kennen.
Frankrijk
.
Minstens 1250 jaar voor onze jaartelling werd er al zout gewonnen in het dal van de Seille. Sindsdien is de productie ononderbroken in Lorraine. Tijdens de Merovingers waren Vic, Mayenvic, Marsal en Dieuze al bekend en in die tijd werd ook zout gewonnen in Rosières aux Salines. Zout is onregelmatig verdeeld over het Franse grondgebied en betekende macht. In de 13e eeuw legden bisschoppen en abdijen beslag op deze rijkdom. Later werden ze verplicht die rijkdom veilig te stellen voor de Hertogen van Lorraine. In de loop van de 20e eeuw zijn praktisch alle zoutmijnen van Lorraine, gesloten. De Compagnie des Salines in Varangéville is de laatste nog werkende zoutmijn en de grootste raffinaderij in Frankrijk. Museum in Marsal.
. Departement Nancy, region,Meurthe- et Moselle
zoutfabriek en zoutmijn Varangéville.
..
Drijven op de dode zee te Jordanie
door het hoge zout gehalte kun je er alleen maar drijven
Er zijn verschillende soorten zout:
.
Keukenzout; Bewerkt zout wat zowel met als zonder jodium te koop is. Om klontjes te voorkomen mag er door de fabrikant antiklontermiddel aan toegevoegd worden. Tip van CHEERY : nooit teveel zout gebruiken
Zeezout; Doordat dit zout meestal niet door de fabrikant bewerkt is kan het resten van allerlei mineralen zoals kalium, jodium en ijzer bevatten. Ook kunnen er resten van zwaardere metalen zoals lood, kwik en cadmium in voorkomen. Deze zijn afkomstig van afval dat in de zee gestort wordt. Eveneens bestaan er zeezouten die geraffineerd zijn (en dus een bijna gelijkwaardige zuiverheidsgraad bevatten als keukenzout) en zelfs ook onder de noemer "keukenzout" en "tafelzout" kunnen vallen.
Tafelzout; Zout met een heel fijne korrel met een toegevoegd antiklontermiddel waardoor het goed strooibaar blijft. Aan tafelzout wordt ook wel eens jodium toegevoegd, dit wordt gejodeerd zout genoemd. Dit moet wel in de naam vermeldt worden als jodiumhoudend tafelzout.
Broodzout; Dit is gejodeerd keukenzout. De hoeveelheid jodium die toegevoegd wordt is wettelijk vastgelegd. Dit zout mag gebruikt worden bij de bereiding van brood en broodvervangers. Onder broodvervangers worden producten verstaan als toast, knäckebröd en ontbijtkoek.
Nitrietpekelzout; Dit zout wordt gebruikt bij de bereiding van vleeswaren voor de kleur. Nitrietpekelzout bestaat uit keukenzout met een klein beetje nitriet waaraan eventueel jodium toegevoegd is. De hoeveelheid jodium is wettelijk vastgelegd.
Aroma- of keukenzout; Naast zout bevat deze variant gedroogde en vermalen kruiden en specerijen. Soms zijn er antiklontermiddel en een smaakversterker toegevoegd.
Rookzout; De typische smaak die dit zout heeft, is verkregen door het zout te roken boven het vuur van notenhout.
Mineraalzout; Bevat 40% minder natrium dan keukenzout en daarnaast zitten er andere mineralen in waaronder kalium en magnesium.
Gomasio; Zeezout gemengd met vermalen sesamzaadjes.
Dieetzout; Niet altijd geschikt voor een natriumarmdieet. Het natrium is grotendeels vervangen door kalium. Hierdoor is het voor hartpatienten af te raden, omdat het kalium in een te hoge concentratie in het bloed kan voorkomen en daardoor hartritmestoornissen kan veroorzaken.
.
Zout uit de hele wereld- 24 verschillende soorten zout in een dekoratiev bamboe kastje
Een zoutreis door de salines en zoutmijnen van deze wereld in een kastje van bamboehout. Inhoud: Alaea-Hawaiian Sea Salt (fijn & grof gemalen) // Bali Coconut & Lime Smoked Sea Salt // Cyprus-Mediterranean Flake Salt // Cyprus Black Lava Flake Salt // Fleur de Sel de Guérande (Frankrijk) // Zoutbloem Portugal // Flower of Bali (Tropical Sea Salt) // Fumée de Sel (Chardonnay Oak Smoked Salt) // Hawaii Kai (Hawaiian Black Lava Salt) // Himalayan Pink Salt (fijn en grof gemalen) // Kala Namak (Indian Black Salt) (fijn en grof gemalen) // Murray River (Australian Pink Flake Salt) // Peruvian Pink (Mountain Spring Salt) // Salish (Alder Smoked Salt) (fijn en grof gemalen) // Sel Gris de Guérande (fijn en grof gemalen) // Sel de Mer (Mediterranean Sea Salt)(fijn en grof gemalen) // Bolivian Rose (uit het Andesgebergte) (fijne en grof gemalen)
En vergeten we niet het zout strooien in de winter voor onze wegen en voetpaden.
Mijn oma heeft geen tranen meer. Ze huilt nog. Maar haar gezicht is droog. Kom, zegt ze en wijst Naar buiten waar de middag Heel licht is en warm. Oma heeft geen tranen meer En nog maar weinig woorden
.
Lascaux
Kleitablet
.Spijkerschrift
. Grafiet
.Zilverstift van 1564
.
Het timmermanspotlood
.
Faber castell 9000 potloden
. Herbebossing in Brazilië door Faber
. 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
