Twaalf jaar lang hebben ze rond het Bieslogredactielokaal gescharreld - drie kippen en een haan. Eerder deed ik hier verslag van hun dagelijkse besognes (zie het dossier BiesBeesten) en daarom mag ik u het recente drama niet onthouden.
 
Gisterochtend om zeven uur wilde ik het kippenhok openen om de bruine vrienden vrij te laten, zodat ze hun urenlange voedselzoektochten door de tuin konden beginnen, toen ik bij het zien van het hok op slag wist dat het gevreesde was gebeurd.
 
Ik was kennelijk de avond tevoren vergeten de deur van de buitenren te sluiten (laat geworden, hoofd niet helemaal fris).
Niet alleen die deur, maar ook de deur van het binnenhok stond wagenwijd open. En dat hoort niet. Dat is een heel slecht teken.
 
Ik kwam met knikkende knieën dichterbij. Er lag zaagsel op de grond. In het binnenhok had een gevecht plaatsgevonden. Van de kippen restten een paar uitgerukte veren.
 
Bezoekers wilden het vaak niet geloven, als ik vertelde dat het hok voor de nacht zorgvuldig gesloten moest worden, vanwege de rondsluipende vossen.
Vossen? In een bebouwde kom, met veel huizen rondom?
De pootafdrukken elders in de tuin namen alle twijfel weg.
 
Ik voel me schuldig. Ik had bescherming moeten bieden. Eén vergeetachtigheid en het noodlot sloeg onverbiddelijk toe.
 
Hoe ze op het warmst van een zonnige dag zandbaden namen.
Hoe ze water dronken - kleine, delicate slokjes nemend, die ze proevend, met geheven kop, naar beneden lieten zakken.
Hoe ze aan het eind van de middag om een boterham kwamen vragen.
Hoe ze op hun stok zaten te dommelen als ik 's avonds het hok ging sluiten.
 
Vanmiddag zag ik op RTL4 een kookshow van 'topkok' Jamie Oliver, waarbij hij voor een zaal vol van adoratie kwijlende huisvrouwen een gebraden kip in stukken brak.
Hij en ik, we zijn allebei even grote klootzakken.

In de medische wereld wordt stress niet beschouwd als een overdraagbare aandoening.
 
De veronderstelling dat het eten van ophokeieren leidt tot stressklachten bij de mens, moet dan ook met spoed nader worden onderzocht.

Hoi lui,
 
Dit is Driek, even terug in zijn oude rol van Gadgetfreak.
Want vandaag viel'ie me pas op.
 
Ik zat in het Oosterdieppark op een bank in het rozenprieel - het ruikt daar of je in een parfumfabriek zit - en toen zag ik de ene na de andere hondenuitlater langskomen en allemaal waren ze gewapend met een zweep.
 
Tenminste dat dacht ik dat het was.
En ik zat me al op te winden in de trant van noumoethettochnietgekkerwordengaanzed'ragressienouookalafreagerenopdehonden, toen ik zag wat ze met die zweep uitspookten.
Het is een ballenzwieper.
 
Een plastic stok met aan het uiteinde een kopje, zeg maar, dat een bal kan vastklemmen.
Als baasje de stok met bal van achter zijn hoofd naar voren zwiept, laat de bal los en vliegt een klere eind weg - ik schat zeker wel tweehonderd meter.
Hond, blij verrast, sprint erachteraan, haalt bal en legt hem weer aan voeten van baasje.
Die grijpt de bal met de stok en zwiept opnieuw.
 
Dat is het dus. Lekker gooien met de bal zonder te hoeven bukken of met je arm te maaien.
 
Jullie kennen 'm waarschijnlijk allang - hij viel me vandaag pas op. En ik zag er gelijk wel vijftien.
 
Ik heb het gevraagd in een dierenwinkel en hij heet Chuckit en hij is niet aan te slepen.
Het is weer 's zo'n gadget waar ik razend jaloers van word.
Jaloers op de man die de Chuckit heeft bedacht. Een wereldnummer.
Als'ie z'n vondst goed heeft weten te beschermen, is Mister Chuckit nu al multimiljardair.
 
Zou je twee mensen, met allebei een Chuckit, een bal naar elkaar kunnen laten zwiepen?
Als de een zwiept, moet de ander de bal opvangen in dat kleine kopje.
Chuckitkampioenschappen? Olympische sport?
Vergeet het.
Zie je, dat is het - ik bedenk tweedehandstoepassingen op de vondst van een ander.
 
Wanneer lanceer ik nou 's een Drieckit?
Nog geen idee wat je ermee moet of doen kan, maar ooit...
 
Dag,
jullie Driek

Nu blijkt de poema al jaren vrij rond te lopen en op vele plekken in Nederland gesignaleerd. Van Maastricht tot Ooltgensplaat.
 
Zie je wel! Krijg ik toch gelijk.
Sinds vier jaar klaag ik over poema-overlast.
Uitgesloten!, zeiden de autoriteiten, we hebben de poema's in Nederland goed onder controle.
Een ontsnapte poema is ons niet bekend.
 
Als ik de politie belde omdat de poema weer eens aan mijn voordeur krabde, wilden ze niet eens komen.
 
De afgelopen nacht sliep de poema onder mijn bed.