De pauselijke encyclieken sluiten niet direct aan bij de ideeën van de grote meerderheid van christenen in België. Hetzelfde kan gezegd worden van de richtlijnen die door het hoofd van de Hoge Raad van Religieuze Zaken worden verspreid in Turkije. Vorige keer ging het over het gebruik van parfums door moslima’s en dit keer gaat het over het gebruik van de nieuwe technologie.

Volgens de heer Aktan, mag je de draadloze internetverbinding van je buur zonder toelating niet gebruiken! Maar zelfs als je buur toelating geeft om zijn/haar interverbinding te gebruiken moet je daarnaast toelating vragen aan de provider. Het illegaal copiëren van audio of video, zonder het betalen van auteursrechten, gaat in tegen de islamitische wet, meer nog, het is een hoofdzonde. Degenen die hun identiteit verbergen op het internet, liegen over hun beroep of de plaats waar ze wonen, overtreden eveneens de islamitische wet.

En de man is goed op de hoogte van de nieuwe technologieën en stelt dat ‘zolang de voorwaarden en verplichtingen vereist door de islam vervuld zijn’, een religieuze trouwceremonie gebruik makend van een 3G telefoon, toegelaten is. Maar, voegt hij eraan toe, als ‘een religieus huwelijk verkozen wordt boven een seculier huwelijk, betekent dit een ontsnapping aan de eigen verantwoordelijkheid en hij suggereert dat dit misschien een ‘poging tot polygamie of een indicatie van een korte relatie die makkelijk kan verbroken worden’ inhoudt. Daarom benadrukt hij dat om misbruiken te voorkomen religieuze huwelijken slechts voltrokken worden nadat eerst een seculier huwelijk is afgesloten. Hij beëindigt de richtlijn als volgt: ‘Hoewel een seculier huwelijk enkel door de wettelijke procedure kan beëindigd worden, geldt voor een religieus huwelijk enkel dat de echtgenoot zegt dat hij scheidt van zijn vrouw en dat kan zowel gebeuren via de telefoon als via chatplatforms zoals MSN.’

Toen we hier deze avond over praten schudde iedereen (en het waren allen moslims behalve ikzelf) het hoofd. De conclusie was dat men zelf zijn geloof kon belijden zonder inmenging van religieuze autoriteiten. Een standpunt dat door de overgrote meerderheid van gelovigen (los van de godsdienst waartoe ze behoren) gedeeld wordt.

(gebaseerd op een artikel uit TDN, woensdag 2 juni 2010)

Alweer een tijdje geleden dat de blog nog werd aangevuld. Maar alles gaat goed. Het weer, dat midden mei goed was in België zorgde hier voor bewolkte dagen en zelfs regen. Een beetje spijtig omdat juist een goede vriend uit België op bezoek was. Intussen moest Sevim nog even over en weer naar België en kreeg ik last van een ontsteking van mijn gal. Over het internet zal ik maar zwijgen want de verbinding heeft weer serieuze kuren. Met een beetje geluk slaag ik erin om mijn mail te lezen maar daarna is het soms voor uren onmogelijk nog op het internet te raken.

Sinds een week is het erg warm geworden. Overdag staan beide deuren open en ’s nachts blijft het twintig graden, overdag een stukje over de dertig. De zomer heeft dus haar intrede gedaan.

De euro is meer dan 10 procent in waarde gezakt tegenover de Turkse lira. Dat voelen we natuurlijk. Maar al bij al blijven groenten en fruit heel goedkoop en in het kader van de besparingen eten we reusachtige fruitsalades. Met aardbeien, kersen en pruimen die een halve euro per kilo kosten lukt dat wel.

15 jaar geleden stierf Jan Pauwels. Hij was mijn baas maar tegelijk was hij ook mijn beste vriend. Twee weken voor hij zelf koos uit het leven te stappen nam hij me mee naar zijn bibliotheek en zei toen ‘neem er alle marxistische boeken uit’. Ik kon het niet. Ik besefte dat dit zijn afscheid was. Ik voelde het. En het bleek juist te zijn.

Jan was een positivist, een leerling van de school van Etienne Vermeersch. Atheist, natuurlijk, maar ook een humanist. In tegenstelling tot Vermeersch was zijn visie links, links-anarchistisch. Compromisloos. We verschilden van mening maar waren tegelijk broeders.

Toen Jan wist dat hij omwille van kanker ging sterven, kon ik nooit begrijpen hoe hij nog de moed opbracht om aan ‘zijn’ informaticaproject te werken. Ik zie hem nog voor de prikklok staan toen we aan het praten waren. Ik zei toen ‘Jan, hoe kan je dit nog doen, nu je weet dat je binnenkort gaat sterven?’ Toen zei hij me: ‘Marc, gij zijt toch ne marxist he.’ Ik knikte en toen zei hij: ‘de lafaard sterft duizend doden en dat wil ik niet.’ Jan had gelijk. Maar helaas heb ik niet de moed en de kracht van Jan.

Ik schrijf dit omdat Jan verdient in onze herinneringen te blijven. Het zijn mensen zoals hij die de vakbond groot maakten.

Bij Turk Telecom zijn we vaste klanten maar ik denk dat ze ons niet graag meer zien komen. Het probleem ligt aan onze internetverbinding die, om het voorzichtig uit te drukken, wispelturig is. Telkens we dit gaan melden komt de chef van het Telecombureau naar beneden (soms nodigt hij ons zelfs uit in zijn bureau boven). Daarna horen we hem telefoneren en dan verzekert hij ons dat ze onmiddellijk komen. Dat onmiddellijk moet je echter relativeren want meestal dagen ze niet op. Maar goed, de laatste keer waren ze er wonder boven wonder wel. Met zijn drieën en uitgerust met een soort meter.

Eén van de mannen deed niets, dus ik vermoed dat dit de baas van het gezelschap was. Een tweede droeg het metertje en de derde was de technieker. Deze nam het metertje over van de drager en begon met meten. Na een tijdje wist hij triomfantelijk te vertellen dat het internet nu werkte en je kan het niet geloven, het zou dubbel zo snel werken als voorheen. En ja hoor, ik had onmiddellijk een goede verbinding. Daarna ging het metertje terug in de tas, de drager nam het met zich mee en de baas zette zich op kop en verdween met zijn medewerkers.

Tien minuten later. Ik slaag er niet meer in nog iets te openen. Het fameuze zandlopertje vult telkens het scherm. Modem resetten maar weer niets. Na een tijdje is er terug verbinding. De snelheid is vergelijkbaar met deze van een gehandicapte schildpad, traag dus, hemeltergend traag. Maar, soms is er een goede verbinding hoor. Dan werkt het internet als een sneltrein tot er weer een hindernis komt en de snelheid terugvalt.

Daarnaast zijn in Turkije een massa websites geblokt. Dat wil zeggen, je kan ze niet openen. Eén van deze websites is you tube, ook google maps is geblokt. Tik je iets in dat met socialisme of Koerden heeft te maken dan verschijnt regelmatig het bericht dat de website verboden is. Het ironische van de situatie is dat zelfs de eerste minister vertelt dat hij toch naar you tube kan kijken door in te loggen op een andere website die het probleem omzeilt. Maar als je dat doet, dan daalt de snelheid van je internet, dus voor mij is dat een vicieuze cirkel.

Maar waarom klagen. Zonder internet stap je buiten en heb je de zon. Dan zijn de zorgen over het internet direct vergeten.

Vorig jaar in de paasvakantie kwam mijn familie voor het eerst op bezoek in Mordogan. Spijtig genoeg kon toen niet iedereen komen maar dit jaar was het bingo. Mijn moeder, tante, broer met echtgenote en zoon, mijn dochters met vrienden en niet te vergeten, mijn kleindochter, een volledige stamboom zeg maar. Het was iets teveel om hier allemaal te verblijven maar er was voldoende plaats om extra acht personen te huisvesten, drie verbleven in een plaatselijk hotelletje.

Voor het transport hadden we twee extra auto’s bijgehuurd zodat we de hele vakantie mobiel waren.

Het weer viel mee hoewel het begin april was. Het eerste dat we deden was een gezamenlijke boottocht in de omgeving. Na een halfuurtje legden we aan in een baai die enkel langs de zee is te bereiken. Een witstenen strand, grotten in het gesteente, water waar je tot op de bodem kan kijken. Enkele moedigen dierven het zelfs aan in het koude water te springen maar de meerderheid hield het bij zonnen en pulpliteratuur. We aten op de boot, bijna tien kilo vis en iets meer dan twee kilo kip klaargemaakt op de barbecue, verse salada met natuurlijk de olijfolie waarvoor ons schiereiland bekend staat. We keerden in late namiddag terug naar een plaats waar je normaal de meditterane zeehond kan vinden, maar die gaven dit keer verstek.

Daarna maakten we een uitstap naar Pamukale. Voor Maya, Olivier en Zoé was dit iets te ver, zij gingen surfen in Alacatı, een gerenommeerd surfoord nabij Çesme waar steeds wind is. In Pamukale verbleven we in een kuurhotel waardoor de winterkou snel uit de botten verdween. De volgende dag, op de terugweg, deden we Buldan aan, een stadje dat bekend staat voor de textielproductie.

Daarna een rustdag, want afstanden in Turkije zijn steeds groot, goed om de plaatselijke omgeving te verkennen. ’s Avonds was er de grote kwis, opgemaakt door mijn broer en jongste dochter, spannend tot op het einde.

De volgende dag Izmir, bezoek aan de bazaar. Zelfs met de dalende euro blijft het voordelig aankopen te doen in de bazaar. Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom zoveel mensen erop gebrand zijn om schoenen of klederen te kopen, die van mij verslijten nooit.

Tenslotte nog de bergdorpjes in de omgeving. Het was leuk. Voor herhaling vatbaar. Om niet te vergeten.

Het spijtige is, een week is zo voorbij. Gelukkig blijven de herinneringen.

Na het familiebezoek kwam er weer bezoek, dit keer van Sevims familie. Pas sinds eergisteren zijn we alleen. Helaas moeten we onvoorzien naar Izmir omdat Sevims ouders allebei naar het ziekenhuis moeten. Dat is dus minder goed nieuws. Laat ons hopen dat alles meevalt.

De winter is voorbij en dat zie je. Waar een paar weken geleden de eerste botjes ontkiemden staan nu steeds meer bomen in bloei, het gras is groen en doorweven van verschillende bloemetjes, de vlinderthijm ruikt heerlijk en het weer wordt open. Nou ja, echt warm is het nog niet, hoewel er steeds een paar uren zijn waar het lek­ker genieten is van het zonnetje.

Gisteren gingen we naar het dichtstbijzijnde bergdorpje, Çatalkaya. De weg is ver­schrikkelijk. Overal diepe putten en spleten, uitgegraven door het water dat zijn weg naar beneden zocht. Herstellingen zijn nog niet uitgevoerd en het is gevaarlijk rijden.

We parkeren aan de moskee en wandelen de weg omhoog. Zonder de elektriciteits­palen her en der, is dit nog totaal ongerepte natuur.

Geen huizen of afgemaakte gronden (dat zie je hier trouwens weinig), en­kel bergen en een zandwegeltje.   En natuurlijk zijn er de olijfbomen, nu leeggeplukt en wachtend op het na­jaar.   Hier heeft de tijd letterlijk stilgestaan en behalve de dierengeluiden is het muisstil.

Sevim en Hayal hebben hun zoektocht naar een verloren geitje dat de groep heeft gemist op­gegeven en zijn bloe­metjes aan het pluk­ken. De geiten zijn trouwens niet makkelijk te fotograferen.

Als ik probeer naderbij te sluipen (ahum) zijn ze in een oogwenk verdwenen. Geluk­kig dat er een zoom op het toestelletje is.

Daarna wandelen we in de richting van het verlaten Griekse dorp. De huizen zijn meestal uit natuursteen en er wonen ver­schillende buitenlanders (vooral Duitsers). Maar grond is hier peperduur en om hier een huis te kopen moet je beschikken over een dikke portemonnee, wat bij ons niet het geval is.

Voor het eerst zie ik water stro­men uit het bron­netje langs de weg. Meestal staat dat droog maar dit jaar heeft het ab­nor­maal veel gere­gend.

De vallei beneden is een geitenparadijs. Een redelijk grote kudde loopt er rond tussen de beginnende ruines van het oud Griekse dorp.

Daarna is het thuis een gemixte keuken. Sevim maakt een soort knolseldersla met yoghurt en een mezze van gekookte rode bieten. Ikzelf maak kippenbrokjes in champignonsaus en gebakken aardappels. Hayal zorgt voor het nagerecht, fruitsla met zelfgemaakte slagroom. Niet slecht. We hadden zo'n grote honger dat we vergaten er zelfs nog een fotootje van te maken.

Aan degenen die een bankrekening willen openen in Turkije, een goede raad, ga niet in het rood. Een man uit Ankara sloot drie jaar geleden zijn bankrekening af en kreeg deze maand een gepeperde faktuur toegestuurd. Hij stond namelijk één kurus (ongeveer een halve eurocent) in het rood. De faktuur – verwijlintresten en bankkosten – bedroeg 507 TL (omgerekend 250 €). Bij niet betaling riskeert hij een gevangenisstraf. Stilletjesaan begrijp ik waarom de banken het zo goed doen.

Een vergetelheid, tsja, kan gebeuren. Deze morgen zocht ik vruchteloos naar huis- en autosleutels. Nergens te vinden. Toen ik buitenkwam zag ik dat het sleutelbosje nog op de buitendeur stak. Moesten er dieven zijn geweest hadden ze niet alleen het huis kunnen leeghalen, bovendien hadden ze er nog een auto bijgehad. Maar voel me daarin nogal gerust. Iets te gerust zoals uit het voorgaande blijkt. Of zou het toch de ouderdom zijn?

Blijkbaar ben ik niet alleen. In Adana – in het kader van inbraakbeveiliging – ging politie in burger langs om te bellen aan appartementen. De helft van de bewoners opende de deur zonder te vragen wie aanbelde. Maar de hoofdvogel werd dit keer afgeschoten door een student. Toen hij vroeg ‘wie is daar’, kreeg hij van de agent in burger als antwoord ‘ik ben een dief’. Toch opende de jongen in kwestie de deur van het appartement. Als excuus gaf hij op dat hij zo verdiept was in zijn studie dat hij zelfs niet naar het antwoord had geluisterd.

In Izmir zegt men: ‘de eerste veertien dagen van maart is het nog winter, daarna begint de zomer’. We wachten dus in spanning af, want de laatste dagen lijkt het meer op een herfst dan op het begin van de lente.

Het leven in Mordogan gaat zijn dagdagelijkse gangetje dus veel nieuws daarover valt er niet te melden.

Wel was er gisteren weer een aardbeving, dit keer in de buurt van Erzincan, het Oosten van Turkije. Weer dodelijke slachtoffers, veel miserie en hulpverlening die tekort schiet. Doorheen Turkije lopen een aantal breuklijnen en iedereen houdt het hart vast moest er een serieuze aardbeving plaatsgrijpen in Istanbul, de grootste stad, waar volgens studies de helft van de appartementen niet voldoet aan de normen om bestand te zijn tegen dit natuurgeweld en dit terwijl de stad ligt op een heel gevaarlijke breuklijn. Veel heeft natuurlijk te maken met de grondspeculatie. Men bouwt snel, zonder stabiliteit en dikwijls op gronden waarop niet mag gebouwd worden. In 1999 bezocht ik met mijn vriend Hasan de streek rond Düzce die toen door een aardbeving was getroffen. Het was verschrikkelijk. Appartementsgebouwen die letterlijk als kaartenhuisjes ineen waren gestort. Gebrek aan tenten, voedsel en opvang. Nauwelijks enige coördinatie van de hulpverlening. Dit ondanks het feit dat Turkije het zesde grootste leger van de wereld heeft. Maar blijkbaar hebben die andere prioriteiten dan hulpverlening.

Gisteren ook internationale vrouwendag. Op dat vlak bengelt Turkije aan het staartje want vrouwen werken meestal niet en als ze werken is het hoofdzakelijk in sectoren waar geen sociale zekerheid of legaal werk voorhanden is. Ondanks de sterk economische groei van de voorbije jaren is het aantal vrouwen ten opzichte van de totale werkende bevolking nog gedaald! Te verwonderen is dit niet, de prijs van kinderopvang en dat loopt tot de leeftijd van vijf jaar, bedraagt meer dan een normaal loon, wat inhoudt dat in vele gevallen de vrouw haar werk verliest omdat het duurder is te gaan werken en kinderopvang te betalen dan thuis te blijven!

Op een partijbijeenkomst gisteren stelde de eerste minister zijn oplossing voor. ‘Discrimineer niet op basis van de klederdracht’ (waarmee hij natuurlijk de hoofddoeken bedoelde). Of dat echter de oplossing is voor de problemen waarmee vrouwen te kampen hebben, daaraan heb ik mijn twijfels. In de landbouw, waar voor zover ik weet de meeste vrouwen een hoofddoek dragen, is er bijna geen legaal werk en bovendien onderbetaald. Net zomin als in de seizoensarbeid. Maar daarover heb ik – helaas – niets gehoord. Los daarvan, laat hierover geen misverstand bestaan, vind ik het natuurlijk een recht van iedere vrouw om als zij dat wil een hoofddoek te dragen. Waar ik ook niets over heb gehoord is over de ‘eremoorden’ die nog steeds plaatsgrijpen, noch over het geweld binnen het gezin. Blijkbaar is dat voor de politiek geen prioriteit.

De staatsminister van het gezin gaat nog een stapje verder. Deze dame kwam enkele weken geleden in het nieuws naar aanleiding van een Europese aanbeveling inzake gelijkstelling van de verschillende gezinsvormen. Het ging haar te ver omdat dit ook erkenning zou inhouden van het homohuwelijk. En dat paste niet in de moraal van Turkije. De tekst werd door Europa afgezwakt. Begrijpe wie kan!?

Maar de vrouw in kwestie is goed op dreef. De Turkse soaps vindt ze te ver gaand. Er is namelijk teveel erotiek te zien op het scherm. Vruchteloos heb ik de Turkse kanalen afgezapt maar behoudens uitzonderlijk een kus, was er niet veel meer te zien. Zijzelf geeft toe niet naar deze soaps te kijken, haar voorkeur gaat uit naar de soapserie ‘Kurtlar Vadesi’ waar schietpartijen, folteringen en geweld de hoofdmoot uitmaken. Ze heeft het ook niet over het huiselijk geweld dat meermaals te zien is in verschillende series.

En zoals ik al zei, ze is goed op dreef en haalde zondag weer het nieuws. Dit keer vond ze dat homo’s moesten behandeld worden omdat het volgens haar een ziekte is.

Ik erger me aan zulke uitspraken. Iedereen heeft natuurlijk het recht op zijn of haar mening, maar als een minister dat doet, betekent dit dat zij spreekt uit naam van een regering. Ofwel keurt de regering dat af, ofwel geeft de regering impliciet te kennen dat zij dergelijke stellingnames steunt.

Het is niet aan de overheid om te bepalen wat de media schrijven. Evenmin is het aan de overheid om mensen omwille van ras, geslacht of overtuiging te discrimineren of te beledigen.

Het geeft een wrang gevoel. Ik leef hier graag, heel graag zelfs, maar ik huiver als ik de scherpe aanvallen door de eerste minister op de pers hoor (hij riep openlijk op aan de kranten om journalisten die er een afwijkende mening op na houden – aan de deur te zetten). Als dit de weg van de democratie is waarop Turkije afstevent, dan hoeft het voor mij helemaal niet. Dan mag de zon binnenkort gaan schijnen, politiek wordt het dan een triestige herfst.

Deze morgen stonden we op met een open hemel en een stralende zon. Dinsdag, dus marktdag. De prijzen liggen iets hoger dan vorige week, maar het blijft goedkoop. Na onze inkopen drinken we een theetje op de markt om daarna de overige inkopen te doen in de supermarkt.

Thuis is ons achterterras al goed opgewarmd en we zetten ons buiten met de krant, genietend van het zonneken. Met ons nespressootje en sigaretje een zalig moment.

Dan is er – onverwacht – bezoek van Sevims vader en moeder. Zij zijn de stad (Izmir) beu en willen naar hun tuin in Karaburun. Sevim maakt snel wat börek klaar (op de markt kopen we telkens verse yufka, een soort deeg die je met groenten, kaas of vlees kan opvullen) en iets later hebben we ons tweede ontbijt van de dag. De katten hebben het blijkbaar geroken en met een concert geven ze te kennen ook hun deel te willen veroveren. Restjes van gisteren doen direct een gevecht in regel ontstaan. Hier geldt het recht van de sterkste. Geen al te aantrekkelijk schouwspel om eerlijk te zijn.

‘s Namiddags ga ik wandelen. Voor de eerste keer in korte broek en t-shirt (wel nog met lange mouwen). De natuur is aan het ontwaken, op de bomen zijn de eerste bloesems verschenen en hier en daar zijn bloemetjes te zien. Binnen een paar weken zal het een zee van bloesems zijn. Schapen en geiten op weg, verder is het stil.

Toen ik gisteren naar het nieuws op de VRT keek zag ik de winterellende op de wegen. Tsja, hier is het ook winter maar de temperatuur is aan het stijgen. Deze middag, met de zon op het terras was het zelfs eventjes 21 graden. Maar lang heeft het niet geduurd. Er zijn teveel wolken en dan zakt het kwik direct een vijftal graden.

Ben volop bezig Turks te leren. Volop, nou ja, ik doe mijn best want makkelijk is het niet en mijn hersenen werken ook niet meer zoals vroeger.

Ik wou het eventjes hebben over de Turkse televisie. De meeste kanalen zijn privé zenders en de kwaliteit is navenant, beneden alle peil dus zoals de meeste privé zenders met daarnaast een hoop reclame.

Een van de programma’s is een soort dating programma. Dat wordt iedere dag uitgezonden en het concept is zo’n beetje als in België of Nederland. Toch zijn er verschillen. Eén van de grote verschillen is de leeftijd van de kandidaten. Vorige week was er een krasse honderdjarige (!) op zoek naar de liefde van zijn leven. Oudere mannen (of vrouwen) zijn geen uitzondering. Dit leidt soms tot grappige taferelen. Een vrouw (69) vroeg aan de man hoe oud hij was, waarop deze antwoordde 81. De vrouw (ze kunnen elkaar niet zien) sloeg haar hand voor de mond en slaakte ’81 jaar’ waarop de man niets vermoedend antwoordde, ja dat staat op mijn identiteitskaart maar in feite ben ik er 83.

Bij zulke programma’s speelt het publiek een grote rol. Sommigen hebben zich opgeworpen tot vaste klanten en geven regelmatig commentaar. Ook dit leidt soms tot grappige taferelen. Een jonge vrouw (19) vroeg aan een man (24) of hij niet ooit een partner had gehad. Toen de man antwoordde dat dit inderdaad het geval was begon de vrouw te lachen. Ze had echter geen rekening gehouden met de moeder van de man, die vanuit de zaal meevolgde en snel de micro greep. ‘Je moet niet lachen hoor, mijn zoon heeft nog nooit een panter gehad. Ik weet zeker dat hij nog nooit een panter heeft gehad.’

De parlemententaire debatten zijn af en toe de moeite waard. Niet inhoudelijk maar de show die soms wordt opgevoerd kan tellen. Zo gingen vorige week de parlementairen van de extreem nationalistische MHP op de vuist met parlementairen van de regerende AK-partij. De fractieleider van de MHP heeft al duidelijk gesteld dat wie dichter dan op één meter van de fractie durft te komen, weet wat hem (vrouwen zijn er bijna niet in het parlement) te wachten staat. Hierop reageerde de eerste minister dan weer door te stellen dat de MHP fascisten zijn die in het verleden hun voetsporen al verdiend hebben. Aan de fractieleider van de CHP (republikeinse partij) vroeg hij of hij tot zijn dood in de oppositie wou blijven (Baykal is al een stuk in de zeventig). Daarop antwoordde Baykal dan weer dat zijn partij op een serieuze manier politiek bedrijft en als voorbeeld gaf hij dat zij het nooit kenbaar hebben gemaakt dat toen de eerste minister op bezoek ging naar Frankrijk toenmalig president Chirac hem verzocht zijn vrouw thuis te laten omdat ze een hoofddoek droeg. Dit heeft dan weer geleid tot een diplomatiek rel omdat de Franse diplomatie dit ten stelligste ontkent.

Maar goed, de president heeft er zich nu mee bemoeid en vraagt om de gemoederen te laten bedaren. Tevens krijgt de pers een veeg uit de pan omdat zij dergelijke scenes hebben uitgezonden.

Enfin, de TV staat af hoor. We gaan inkopen doen in het dorp. Hopelijk schijnt de zon weer eventjes, dan kunnen we nog een terrasje meepakken.

Vier jaar geleden trouwden we in Izmir. Het weer was goed en rond deze tijd was het groot feest. Op zo’n moment besef je hoe snel de tijd vliegt. Nu ja, we voelen ons goed en zijn van plan er nog vele jaren aan toe te voegen. Volgend jaar geven we er zelfs een feestje voor.

Deze verjaardag viel tevens samen met de grootste algemene staking die Turkije ooit heeft gekend na 1991. Miljoenen arbeiders, bedienden en ambtenaren legden het werk stil. De staking werd goed opgevolgd in de grote steden, maar ook in de provinciesteden. De staking was voelbaar in de privé sector (onder andere in de mijnen) maar vooral bij het openbaar vervoer.

Het werk werd neergelegd uit solidariteit met de werkers van Tekel, een staatsbedrijf dat instond voor controle en productie van alcohol en sigaretten en dat werd geprivatiseerd. Zij zijn nu voor de 52^ste dag in staking. In feite komt het erop neer dat zij (het gaat over bijna 10.000 werknemers) een tijdelijk contract krijgen (11,5 maand) in een andere overheidsdienst tegen een loon dat een gans stuk lager ligt. Daarna is het gedaan.

Hoewel solidariteitsstakingen zijn verboden (net zoals het verboden is voor ambtenaren om te staken) was dit een succes. Dat de arbeidersbeweging haar plaats opeist in het democratiseringsproces is een goede zaak. Democratie zonder sociale rechtvaardigheid is immers geen democratie.  

En ja, we voelen ons allebei gelukkig dat onze huwelijksverjaardag samenviel met deze staking. Zo zijn we er zeker van dat we hem nooit meer zullen vergeten.