Mijn vriendin zou samen met een exklasgenote op reis gaan, ze wilden alles zo veilig mogelijk doen, en dachten ook aan de mogelijkheid hoe ze hun kamerdeur kunnen barikaderen, zodat er s'nachts niemand niet binnen kan komen. Eerst een tafel er tegenaan gesleurd en daarop hun valiezen, zo klaar is kees. Om 1 uur 's nachts werd er op hun deur geklopt. "Wie is daar?" vroeg mijn vriendin angstig. "U hebt de sleutel van buiten in het sleutelgat laten zitten." riep een mannenstem. Vrouwen???????
Nog steeds over mijn buurman, die kon toch altijd van die rare stomme vragen stellen, toen ik op een middag geholpen door enkele vrienden, mijn piano uit het venster naar beneden takelde, ik speelde er niet meer op en kon iemand anders er een plezier mee doen, toen we dus heel voorzichtig de piano aan een touw naar beneden lieten zakken, en hij eindelijk op de grond werd gezet, kwam die vervelende buurman, die tot dan met de handen op de rug de hele verhuis had gade geslagen, kwam hij naar me toe en vroeg weer met die zeemzoete stem," zo buurman heb je dat kreng eindelijk kunnen verkopen?" ik dacht nu heb ik hem, ik antwoorde," Nee hoor, ik moet naar de pianoles."
Mijn buurman was een keurige nette wat ernstige man. Toen hij was uitgenodigd voor een kinderfeestje, nam hij zich voor dat hij ten volle zou meewerken, hij stak het geschenkje tussen zijn tanden, ging op handen en knieen zitten, en betrad luid hinnikend en zwaaiend met het hoofd het bewuste zaaltje. Doodse stilte, een tiental volwassenen zaten hem verbijsterend aan te staren, hij zat blijkbaar in het verkeerde feestgebeuren.
Blijkbaar was er iets aan de apparatuur die een film, van Alfred Hitchkok, op het reusachtige witte doek moest brengen, want steeds weer verschenen er dias die helemaal niets met de film of enig reklame boodschap te maken hadden, twee drie keer weer diezelfde reeks lichtbeelden, begeleid door dezelfde muziek. Het publiek begon hoorbaar te zuchten. Op dat ogenblik staat er op de voorste rij een man van middelbare leeftijd op, neemt de vrouw met wie hij is gekomen in zijn armen, en begint op de tonen van de muziek te dansen. Ze dansen voor het witte doek en het publiek kijkt bewonderend toe. Wanneer het scherm oplicht gaat het koppel onder een hartelijk applaus weer zitten, de thriller kan beginnen. Dit was een voorprogramma dat zelfs Alfred Hitchkok nauwelijks zal kunnen overtreffen.
Een nieuwe eetbare verpakking kan een eind maken, aan een vorm van vervuiling, die op het ogenblik in Europa zo'n 20.000 ton per jaar toevoegt aan de afval. De eetbare fritzak is gemaakt van aardappelmeel, tarwebloem, plantaardige olie en zout en is ook bruikbaar voor andere snacks. Als de fritten op zijn kan de zak opgegeten worden of in de vuilbak gegooid, waar hij binnen een paar dagen verteert. In Nederland en Duitsland wordt de zak al gebruikt, in andere landen heeft hij ook toekomst.
In een toespraak voor studenten vertelde de acteur Paul Newman eens over zijnvacantiekamp voor ongeneeslijke kinderen: Een cosulent praatte met een achtjarige jongen over God. De jongen zei dat hij niet zoveel wist van God, maar wel wat wist van natuurkunde. Het fasineerde hem dat in het uitdijende heelal, elke kracht die je in een richting uitoefent, precies is wat uit een andere richting terugkomt. Daarop zij de consulent dat hij blij was dat het kamp anders was dan de rest van het heelal, want dat hij heel wat meer terrugkreeg dan hij erin stopte. Het kind moest dat even verwerken en zei toen:" Misschien is dat God."
Het was wel fijn te horen dat mijn twee broeders regelmatig mijn blog lazen, lazen??leesde?? Ja enfin, mijn twee broeders lezen regelmatig mijn blog. Dan moet ik in de toekomst gaan zien wat ik er allemaal inzet, want zij kunnen dat allemaal beamen wat er in mijn verleden is gebeurt. In ieder geval J. en J. stieren, bedankt voor het plezierige gezellige etentje en dan mag ik zeker mijn schoonzusje M. niet vergeten, en ook mijn vriendinnetje G. zij maakten de avond compleet. Zulks een gebeuren is voor mij goud, ik weet niet of u begrijpt wat ik daarmee bedoel, misschien een klein, klein nadenkertje. Babbelen bij een lekker etentje, een glaasje wijn, op de achtergrond, de computer die uren mooie muziek de kamer inzend, ik zeg het gouden uren, waar we op onze ouderdom moeten van profiteren. J. en J. nogmaals bedankt, en tot de volgende keer.
Blues (W.)
Kent ge die bloemetjes die ik hierbij heb afgedrukt, het zijn VERGEETMIJNIETJES.
