Volgens een heel oud boek, is er een plaats, daar heeft de tijd geen vat op je leven. Hoe ouder ik word hoe meer ik daar naar zoek, ik wil dat zeker in mijn herfst nog beleven.
Ik heb gerezen mijlen ver om te ontdekken, op het water, door de lucht en langs de baan. De weg gevraagd, gezocht, naar zulke plekken, of die wel degelijk bestaan.
Ik heb geprobeerd in eigen gezin het te zoeken, zeer mooie tijd, boompje, huis en vrouw. Na enige tijd ben ik dat ook gaan vervloeken, omdat het echt niet klikken wou.
Misschien heb ik het nu gevonden, geef me nog een beetje tijd, ik blijf hopen, Helen hier nu stillaan die diepe wonden? telkens scheurt iemand weer die wonden open.
Is het dan niet voor mij, zal het nooit gebeuren, dat er echt iemand alleen voor mij bestaat. Zal er eens iemand komen die dit alles gaat kleuren, en waar het over ONS en niemand anders gaat.
Zo lang blijf ik maar zoeken in de hemel in de hel, 't wordt echt een zeer zware last. Waar ben jij, BESTA JE WEL???
Na maanden zou ik haar terug ontmoeten, ik heb nog steeds haar rondingen in mijn kop. Wie jou verloochend zou moeten boeten, plus nog extra lijfstraffen er bovenop.
Wie gaat niet door de knieën op rotsen, of in't in't mulle zand, Ik heb ooit mannen voor je schoonheid weten kotsen, toen liep het pas goed uit de hand.
Van verre zal je mij weer verwonderd zien staan, sluit de ogen tot je heel dicht bij mij bent. nu is er geen weg meer om terug tegaan, ik ben nieuwsgierig of jij mij nog kent.
Ik heb je al woester aanschouwd, zo kan ik je niet beminnen. Ik wil dat je dat opstandige voor jezelf houd, anders moet alles weer van 't begin beginnen.
Wie gaf ooit, lang geleden je naam, ben je zo'n vergeter Luna, Laura , Marie Jo of Lia Lee, waarom klonk hij niet wat chiker niet wat beter, dan gewoon maar, ZEE.
Het ouderlijk huis, al jaren verkocht getooid door klimop en blauwe regen, niet veel veranderd, wat vervallen de ramen hadden houten luiken gekregen.
De deurbel, stuk, was een klokje aan een draad, hong schots en scheef maar nooit vervangen, zelfs de door moeder gehaakte gordijntjes, nu grijs,versleten, met gaten erin, had men laten hangen
Toen voelde ik een arm, juist beneden mijn lenden, een lichte drang of iemand mij wilde zenden.
het was geen muziek 't leek op het ruisen van het koren, wanneer je goed luisterde kon je zelfs verre zachte stemmen horen.
Ik liet me gaan volgde de gids zonder dralen, altijd maar door zonder te verdwalen.
Waar ik liep bogen de takken opzij de bloemen braken open Achter mij geen spoor alsof er nooit was gelopen
"Moeder"riep ik"ben jij dat" ze had beloofd om terugtekomen. Maar al wat ik hoorde was een lange zucht, de wind door de bomen.
En even snel zoals het was begonnen, werd alles weer gewoon, kreeg alles weer dezelfde kleur Stond ik waar ik was vertrokken, voor het ouderlijk huis, voor die zo bekende deur.
Maar er was iets veranderd, het klokje hong weer recht, het blonk in de avondzon, de gehaakte gordijntjes waren versteld, Zoals alleen mijn moeders hand dat kon.
Vrienden wat mis ik haar, vooral in minder goede tijden, waarom moest, die avond, mijn wandelpad langs mijn moeders huis leiden.
Ik heb zo juist mijn blog bekeken, de klassieke pianomuziek die mijn blog begeleid, speelt nog steeds. Buiten is de zon minder warm, zeg maar heet, tegenover gisteren, een koel windje doet de gordijnen bollen. Heel in de verte hoor ik het lawaaie van een, zaagmachine, denk ik toch, maar dat geluid dat deze machine voortbrengt, bereikt zulk een muzikale hoogte dat zij ergens goed inspeelt bij de klassieke muziek die uit mijn pc komt. Het is juist of die persoon die daar aan het werken is, met die zaag, het is zo precies of hij hoort hetzelfde liedje als ik, want telkens wanneer de piano stopt, stopt het gezaag ook. Als groot orgelpunt als finale hoor ik in de verte de stoomfluit van een schip dat in de antwerpse de sluizen binnenvaart, ergens bij de geburen hebben kinderen ruzie, de moeder komt er nu tussen, dat menske zal ook blij wanneer de schooldeuren terug opengaan. Vandaag heb ik een rustiger dag we bollen uit het weekeinde is in't zicht misschien nog even wat schilderen, even enkele voortekeningen maken want volgende week gaan we naar Liloo buiten schilderen en als oefening wil ik toch wat bootjes tekenen en wat kleuren mengen om daar ter plaatse gebruiken. Een week geleden zaten we met ons schildergroepje aan het districthuis van Ekeren aan het Kasteel Veltwijck, maar het wou niet vlotten in die warmte na enkele uurtjes hebben we onze schildersezel opgeborgen, zulke dagen bestaan er ook voor een amateurschilder.
Ons jaarlijks verlof is pas voorbij, of we denken al aan de volgende vacantie. Zouden we het nogmaals proberen zo ver met de wagen rijden naar de Provence? Er is daar nog zoveel te zien, nu we terug zijn en we bekijken onze foto's, begrijpen we eerst hoe ne goeie verlof we hebben gehad. Maar het word zo druk op de autostrade, en anders moeten we de Route Napoleon eens pakken, hier komt ge minder snel vooruit maar het is er zo druk niet en men ziet meer ook, en natuurlijk geen péages. Tot voorbij Orange was dat 39.50 . Neem dan het dubbel daar kun je dan toch weer iets anders nuttigers plezanters meedoen. In dien er onder de lezers personen zijn die een alternatieve weg richting Provence weten, dan zouden ze mij een heel groot plezier doen indien ze dit aan mij zouden willen laten weten. Of weten de lezers soms een andere richting uit in Franrijk die kwestie van schoonheid kan evenaren mer de Provence. Ik dacht misschien aan den Elzas, aan den Ardeche of een andere streek in la douce France.
