Eén geel-bruin bladje, trilde er nog aan de kale herfsttakken.
De scheef-schuinende, wilg, met zijn tenen in de poldersloot, is klaar voor de kille najaarsstormen, die weldra over het winterlandschap zullen jagen. Hij zal het bonte bladerentapijt dooreen woelen, zij die op de kant van de greppel liggen, worden in het water geblazen, waar ze worden meegevoerd, als in een herfst-regatta, in een race zonder einde.
Een grauwe vliegenvanger, die net nog enkele vergeten braambessen, voor zijn avondmaal had weten te vinden, wirwareld zich naast het solitaireblad van de wilg, ofdat het wou vragen, "waarom, hang jij hier nog steeds. " Het grauwtje pikt een winterspinnetje uit de oksel van het twijgje, waardoor de rest van de vezels het nu ook begeven, en het laatste blad gedragen door een kil herfstbriesje neerdwareld.
Een vlucht kris-kras krijsende kraaien, told door de lucht, en valt neer in de kale toppen van een beuk.
De sacrale stilte word even doorbroken door een ver kerkklokje dat het laatste angelus van de dag klept.
Een vliegtuig trekt hoog in de lucht twee evenwijdige.
Wanneer ik onder de kabels van een hoogspanningsmast stap, hoor ik een zacht gezoem, net of die reuzen elkaar geheimzinnige boodschappen doorgeven , zouden ze het over mij hebben, over dat nietig wezen dat daar loopt te niksdoenen, niksdoenen?? De indrukken die ik hier noteer dienen nu als artikel voor mijn blog. Niksdoenen, sebiet sluit ik hun stroom af dan hebben zij niks, niks meer te doen, en met hun vingers draaien kunnen ze ook al niet, want die hebben ze niet. Even hoor ik een gekraak vanuit de lucht, "dag hoogspanningsmast, dag kabels, ik ga naar huis, uw electriciteit verbruiken, bedankt hee."
Na de jaarwisseling ging ik weer naar het zwembad, om zoals gewoonlijk mijn baantjes te trekken. Tot mijn verbazing bleek het veel drukker dan anders. Ik sprak mijn teleurstelling uit tegen de badmees- ter, maar die bleek onbezorgd." Dat zijn zwemmers met goede voornemens," zei hij." Die blijven over een week of wat weer weg."
Kritiek.
Op een avond maakte mijn vrouw een gebraden kip klaar. Met het braadvet wilde ze saus maken, ze deed er meer en meer bloem en water bij om de saus dikker te krijgen. Ten slotte vroeg ze mij om eens te proeven en te zeggen wat er nog aan ontbrak. Mijn antwoord was," Het behang,"
Op kamp.
Met een twintigtal verkenners waren we in Forières op kamp. Wij sliepen in tenten op de grond van een grote boerderij. Hij woonde nogal afgelegen en had dan ook een waakhond aangeschaft. Die diende om ongewenste personen van zijn erf te houden, legde de boer uit aan de jongens." Zodra de hond begint te blaffen, pak ik mijn jachtgeweer en schiet." Waarop een van de scouts verbijsterd vroeg:" En koopt u dan weer een nieuwe hond?"
De 6 suites voor cello van j.s.Bach- gespeeld door Pablo Casals.
Wanneer ik eens echt iets moois wil presteren, bijvoorbeeld een gedicht, dat door de schuld van een opborrelende muze uit wil breken, of een verhaal dat maandenlang in mijn geest ligt te woelen, of wanneer ik achter een 625 grammen zwaar aquarelpapier zit, met de bedoeling nu ga ik er echt eens iets knaps van maken, à la Swolfs, dan leg ik eerst weer de CD, in de titel van dit schrijfje vermeld, op. Wanneer ik de grijs rode CD -box neem, er zitten er twee in, versierd met een in de mist spelende Pablo Casals, moet ik telkens weer terug denken, hoe deze CD mijn eigendom is geworden. We reden toen nog elke vrijdagmorgend naar Borgerhout om er schildercursussen gaan te volgen. We volgden toen, om in Borgerokko, te geraken, de weg langs het sportpaleis, dan via het Stuyvenberggasthuis, om zo in het pand van onze bestemming te komen. Op het gelijkvloers huisde er toen in die tijd een zeer opmerkelijk figuur, een abstract schilder. Hij verstond de kunst om elke persoon die langs zijn altijd openstaande deur passeerde, binnen te lokken, en hem al zo babbelend over koetjes en andere kleine runderen, een lange tijd bezig te houden. Hij verlapte zo menig schilderij. Wanneer we daar passeerden hoorde wij zeer dikwijls dezelfde muziek, altijd de CD, "de 6 suites van J.S. Bach." Dat alles, de omgeving, het gebouw, het rommelige atelier, de typische speciale geur die er rondhing, de persoon zelf natuurlijk, en dan die zware klagende cellomuziek, gaf alles zo een onwezenlijke bijna mystieke sfeer, dat men op den duur werd aangetrokken, als door een magneet, om de stap naar binnen te zetten. En nu was het zover hij ging verhuizen. Niet zo maar achter den hoek, naar't zuid of een ander deel van de koekestad, neen hij vertrok met al zijn hebben en houden, met zijne vloekende papegaai, zijn verf en zijn kwasten, naar de Provence. Het grootste deel van zijn boeken en CD's, had hij al voor een appel en een ei verkocht. Je kunt het misschien al raden, ik heb die bewuste CD van J.S.Bach daar aan de haak geslagen. Toen we hem enkele jaren later in Bédoin gingen opzoeken, vertelde hij ons dat hij al de CD-winkels van de Provence had afgeschuimd en eindelijk op een rommelmarkt had hij hem gevonden, de CD die hem vol heimwee deed terug denken aan zijn Antwerpen, ...... de 6 suites van J.S.Bach.
Mensen willen van alles en nog wat vinden door mediteren. Sommige zijn op zoek naar zelfbeheersing, anderen naar macht of stilte, maar het meeste van al naar vrede en gemoedsrust. Op het eerste gezicht lijkt er weinig verschil, tussen de twee laatste doelstellingen, maar bij nader inzien is men bij beide op zoek naar iets. Vrede is een ervaring terwijl gemoedsrust een manier van leven is. Iedereen heeft wel eens een manier van vrede gekend, hoe vluchtig ook. Het is eigelijk niet moeilijk om het te ervaren. Vrede is iets wat gemakkelijker te bereiken is door het beoefenen van meditatie. Want dat is nu precies wat meditatie ons te bieden heeft. Om gemoedsrust te vinden wilt u die vrede constant ervaren. In uw dagelijks leven moet u over zulk een beheersing beschikken, dat u op welk moment ook die ervaring kunt krijgen waartoe u op dat moment besluit. Om een constante gemoedsrust te ervaren, hebt u meer dan alleen meditatietechnieken nodig. Immers, midden in een discussie met een, bijvoorbeeld onder de stress van de alledaagse zorgen gebukt iemand, over een doodgewoon onderwerp, kunt u niet gewoon gaan zitten en vijf minuten lang spitten naar het diepste van u zelf om de innerlijke vrede die u kwijt was, terug te vinden. Nu na een reeks verschillende meditatietechnieken, zowel de doe als de geestelijke, aan de lijve te hebben ondervonden, kan ik nu een keuze maken, welk soort voor mij de beste is. Niet de doe-meditatie waarbij men minutenlang op het ritme van saai eentonige klanken steeds weer ter plaatse dezelfde stappen zet, of het draaiend Derwishgedoe..... Neen, ik prefereer het aanhoren van een bijna gefluisterde tekst, begeleid door zachte achtergrond muziek, zittend of liggend, in een losse gemakkelijke kleding, geen al te fel licht en bij het branden van geurstokjes, waarbij bij mij patshoeli toch de voorkeur krijgt, dan wel in een grote ruimte. Al deze zaken kunnen het geheel vervolmaken om u van een zalige meditatie te laten genieten. Ik hoop dat U, net zoals ik, zult versteld staan van deze speciale beleving.
Moeder, moeke wanneer ik nu in mezelf die sacrale naam uitspreek, dan wordt ik nog altijd warm van binnen.
Mijn moeder was juist overleden, we hadden haar met veel leed natuurlijk, zoals dat heet, naar haar laatste rustplaats gedragen. Vader had het er echt moeilijk mee. Toen we zoals gewoonlijk, mijn zuster en mijn twee broeders,,de week daarop,de zondagnamiddag weer naar het ouderlijk huis trokken, om dan daar 's avonds te blijven eten, konden we zien dat hij zijn best had gedaan. Alles was proper en netjes maar de hand van moeder die nog even dat laatste servietje keurig had opgevouwd, die finishing touch, mankeerde. Na het eten toch nog gezellig bij elkaar, vroeg ik aan mijn vader, of ik dat kleine houten plaatje, dat ik van een van mijn schoolreizen vanuit Duitsland had meegebracht voor moeder, met de tekst " Meine Mutti ist doch die Beste!" Of ik dat gravuurtje soms mocht terug hebben, als aan- denken aan moeder. Ik was wel verwonderd toen hij dat weigerde. Even later namen we afscheid, ik zag dat ik dat niet had mogen vragen, blijkbaar was het voor hem ook een speciaal souvenir, want hij hield het kleinnood nog altijd in de hand geklemd. Verder werd er niet meer over gesproken. Toen we enkele maanden later mijn verjaardag vierden, kreeg ik van mijn vader een klein pakje, met een strikje er nog bovenop, en natuurlijk zaols ge kunt raden, met het houten plankje , met die voor mij zo mooie tekst "Meine Mutti ist doch die Beste". Later wanneer ik tussen oude boeken, vader was toen ook al overleden, een agenda terug vond van dat bewuste jaar, zag ik op de bladzijde van den 21° januari, dus de dag voor mijn verjaardag, een tekstje staan," Zeker niet vergeten, pakje van onzen Eduard inpakken, en zeggen dat het me spijt". Dank u vader, dat plaatje staat nu nog altijd op mijn schoorsteenmantel. " Meine Mutti ( und auch mein Papie )sind die Besten."
Leven, wat heb jij mij nog te geven? Luchtkastelen maak ik al lang niet meer. Na mislukte bouwplannen voor "huize geluk," doet elke tegenslag nu dubbel zo zeer.
Ik weet het een nieuwe zon gaat straks weer schijnen, zet de natuur in een lichtgroen lentekleed, kon die warmte ook eens andere harten bereiken, oplossen, droefheid, oorlogen en vooral kinderleed.
'k Zou er veel, heel veel voor over hebben, moest dat wonder eens bestaan, hand in hand, herverdeling, wereldwijd samen door het leven gaan.
Tot dan zullen we maar weer verder sukkelen, met dagen van zon, hoop, rouw, een beetje fatsoen, proberen te verstaan, wat minderheden willen, en veel water, veel water bij ons wijntje doen.
