Mensen willen van alles en nog wat vinden door mediteren. Sommige zijn op zoek naar zelfbeheersing, anderen naar macht of stilte, maar het meeste van al naar vrede en gemoedsrust. Op het eerste gezicht lijkt er weinig verschil, tussen de twee laatste doelstellingen, maar bij nader inzien is men bij beide op zoek naar iets. Vrede is een ervaring terwijl gemoedsrust een manier van leven is. Iedereen heeft wel eens een manier van vrede gekend, hoe vluchtig ook. Het is eigelijk niet moeilijk om het te ervaren. Vrede is iets wat gemakkelijker te bereiken is door het beoefenen van meditatie. Want dat is nu precies wat meditatie ons te bieden heeft. Om gemoedsrust te vinden wilt u die vrede constant ervaren. In uw dagelijks leven moet u over zulk een beheersing beschikken, dat u op welk moment ook die ervaring kunt krijgen waartoe u op dat moment besluit. Om een constante gemoedsrust te ervaren, hebt u meer dan alleen meditatietechnieken nodig. Immers, midden in een discussie met een, bijvoorbeeld onder de stress van de alledaagse zorgen gebukt iemand, over een doodgewoon onderwerp, kunt u niet gewoon gaan zitten en vijf minuten lang spitten naar het diepste van u zelf om de innerlijke vrede die u kwijt was, terug te vinden. Nu na een reeks verschillende meditatietechnieken, zowel de doe als de geestelijke, aan de lijve te hebben ondervonden, kan ik nu een keuze maken, welk soort voor mij de beste is. Niet de doe-meditatie waarbij men minutenlang op het ritme van saai eentonige klanken steeds weer ter plaatse dezelfde stappen zet, of het draaiend Derwishgedoe..... Neen, ik prefereer het aanhoren van een bijna gefluisterde tekst, begeleid door zachte achtergrond muziek, zittend of liggend, in een losse gemakkelijke kleding, geen al te fel licht en bij het branden van geurstokjes, waarbij bij mij patshoeli toch de voorkeur krijgt, dan wel in een grote ruimte. Al deze zaken kunnen het geheel vervolmaken om u van een zalige meditatie te laten genieten. Ik hoop dat U, net zoals ik, zult versteld staan van deze speciale beleving.
Moeder, moeke wanneer ik nu in mezelf die sacrale naam uitspreek, dan wordt ik nog altijd warm van binnen.
Mijn moeder was juist overleden, we hadden haar met veel leed natuurlijk, zoals dat heet, naar haar laatste rustplaats gedragen. Vader had het er echt moeilijk mee. Toen we zoals gewoonlijk, mijn zuster en mijn twee broeders,,de week daarop,de zondagnamiddag weer naar het ouderlijk huis trokken, om dan daar 's avonds te blijven eten, konden we zien dat hij zijn best had gedaan. Alles was proper en netjes maar de hand van moeder die nog even dat laatste servietje keurig had opgevouwd, die finishing touch, mankeerde. Na het eten toch nog gezellig bij elkaar, vroeg ik aan mijn vader, of ik dat kleine houten plaatje, dat ik van een van mijn schoolreizen vanuit Duitsland had meegebracht voor moeder, met de tekst " Meine Mutti ist doch die Beste!" Of ik dat gravuurtje soms mocht terug hebben, als aan- denken aan moeder. Ik was wel verwonderd toen hij dat weigerde. Even later namen we afscheid, ik zag dat ik dat niet had mogen vragen, blijkbaar was het voor hem ook een speciaal souvenir, want hij hield het kleinnood nog altijd in de hand geklemd. Verder werd er niet meer over gesproken. Toen we enkele maanden later mijn verjaardag vierden, kreeg ik van mijn vader een klein pakje, met een strikje er nog bovenop, en natuurlijk zaols ge kunt raden, met het houten plankje , met die voor mij zo mooie tekst "Meine Mutti ist doch die Beste". Later wanneer ik tussen oude boeken, vader was toen ook al overleden, een agenda terug vond van dat bewuste jaar, zag ik op de bladzijde van den 21° januari, dus de dag voor mijn verjaardag, een tekstje staan," Zeker niet vergeten, pakje van onzen Eduard inpakken, en zeggen dat het me spijt". Dank u vader, dat plaatje staat nu nog altijd op mijn schoorsteenmantel. " Meine Mutti ( und auch mein Papie )sind die Besten."
Leven, wat heb jij mij nog te geven? Luchtkastelen maak ik al lang niet meer. Na mislukte bouwplannen voor "huize geluk," doet elke tegenslag nu dubbel zo zeer.
Ik weet het een nieuwe zon gaat straks weer schijnen, zet de natuur in een lichtgroen lentekleed, kon die warmte ook eens andere harten bereiken, oplossen, droefheid, oorlogen en vooral kinderleed.
'k Zou er veel, heel veel voor over hebben, moest dat wonder eens bestaan, hand in hand, herverdeling, wereldwijd samen door het leven gaan.
Tot dan zullen we maar weer verder sukkelen, met dagen van zon, hoop, rouw, een beetje fatsoen, proberen te verstaan, wat minderheden willen, en veel water, veel water bij ons wijntje doen.
Jef draagt een bril, van jongsafaan loensde hij aan de rechterkant, Peter is hardhorig, HARDHOOORIG, dat is ook niet zo plezant.
Julia heeft naar't schijnt broze botte, geërfd van tante nonneke uit Brecht, Werner, met een kort been, mag nie sjotte, Adieu, Brugge, GBA en Anderlecht.
Marc stotterd al jaren stenen uit de grond, volgt nu les bij "de nieuwe klappers" Snellen Eddy heeft een zweer op zijn........... Die kan met moeite aan de trappers.
En zo hebben we allemaal ons kwaaltje, Ga maar eens na jij hebt ook iets. Ik stop nu rap met mijn verhaaltje, Want ik ben volmaakt, ik heb notting, rien, niets.
Blues .
Lieve lezer, de laatste zin maakt duidelijk dat ik toch niet volmaakt ben. Ik heb soms "nen dikke nek " SOOOOOOMMMMS.
Een man ziet hoe voor zijn ogen zijn auto gestolen werd en roept luid," Houd de dief! Mijn auto, help houd de dief." Een jonge man probeert hem te kalmeren:" Rustig aan mijnheer, niets aan de hand." "Niets aan de hand," roept de man briesend " ze hebben mijn auto gestolen." "Geen probleem,"" zegt de jonge man,"ik heb het nummer van de auto genoteerd."
Monique hield van Guy, maar ze maakte zich zorgen over al het geld dat hij uitgaf, als ze samen ergens heen gingen. "Hoe krijg ik Guy zo ver dat hij niet meer zoveel geld aan mij uitgeeft?" vroeg ze aan haar moeder " Trouw met hem!" was het antwoord.
In een plaatselijk lokaal bij ons in het dorp, werden alle klederen gesorteerd voor de aktie SOS Polen. Toen ik een wasmand uitpakte om de inhoud eens na te zien, viel het mij op dat er toch zulke mooie nog practisch nieuwe hemden bijzaten, en die kwamen mij zo bekend voor. Wat was er gebeurt , behulpzame handen hadden samen met enkele dozen die in mijn gang stonden ook mijn propere was meegenomen.
Als u zich afvraagt of iemand geschikt is om uw levensgezel te worden, laat hem of haar dan een kamer behangen. U kent iemand pas echt als u zijn reactie hebt gezien ,op een strook behang die ondersteboven is vastgeplakt.
Na het lezen van een goed boek zou u zich vele ervaringen rijker, en lichtelijk uitgeput moeten voelen. Al lezend leeft u namelijk ettelijke levens.
Qnwetendheid verbergen, is haar doen groeien ( ??? )
------------------------ De weg van Blues.
Ik zie mijn weg, maar weet niet waar die heen voert. Achter elke bocht kan weer een verassing, een teleurstelling liggen. Het bergpad kan moeilijk zijn, maar eens daar boven is het uitzicht zeker de moeite waard. En zo zal mijn weg, bergen en dalen aandoen, eens ben je boven op een piek de andere keer zit je beneden in een dal, dan zal het pad omhoog, naar boven ,in het begin weer moeilijk te belopen zijn maar bijt op uw tanden, ga hoger en hoger, bekijk of vereer het eldelweisje maar pluk hem niet, op die schrale rotsachtige grond staat hij daar niet voor jouw alleen.
Mensen toch, waar gaan we naar toe, wat moet er van ons geworden, wanneer we zo blijven verder doen. Wat maken wij er een potje van, en dan nog een heel vies potje. Luchtbezoedeling, watervervuiling, varkenspest, vogelpest, oorlogen en onlusten overal ter wereld. De zee kon tot nu toe alle vervuiling filteren, maar dat blijft niet duren, de lucht is elke morgend weer blauw, maar dat blijft niet duren. Het spreekwoord zegt de pot gaat zolang te water tot hij breekt, en dat kan misschien nog vele, vele jaren duren, maar neem het van mij aan eens is er die druppel, en wat dan. Misschien ben ik wel pesimistisch van aard, maar het is een feit, we werken ons zelf de put in. Dus laten we er met zijn allen iets aan doen........... wat, wat kunnen we doen??
Hallo, dag schatterkes allemaal! Met deze woorden opende ik elke dag mijn chatuurtje. Sommige onder u zullen zich al zeker hebben afgevraagd, waar zit den Blues. Wel toen ik verleden week, een woord gebruikte dat schijnbaar niet mocht gebruikt worden op het chatnet, ik twijfelde eraan, en had het telkens voorzien van een ruimte tussen elke letter, zodat ik niet onnodig van het net kon vliegen(?????), en Jonghart gebruikte dit woord ook maar zonder de ruimte tussen de letters, vloog hij van't net. En dan vind ik het niet zo fraai wanneer Mr. Jonghart terug kwam om aatje Ikke50, erop te wijzen," heb je gezien wat blues heeft getypt"? Meester hij doet het weer.......Waarop Manna replikeerde "ja ik heb het ook gezien en nogal in hoofdletters. "Dat vind ik kleinzielig vrienden, ik dacht we echte kameraden waren en dan zo die aanval, ook nog gevolgd van een uitbrander van dat aatje. Bekijk in de woordenboek het gewraakte woord, dat ik toen aarzelend typte dat is een goed normaal nederlands woord. En daarom heb ik de chatbox opzij gezet, ik kom misschien wel eens terug, met de gekende opening,
Vrienden die op zoek zijn naar mijn blog onthouden het woord "Dwarsligger", dus zij zoeken naar die dwarsligger, en vinden hem niet, maar komen terecht bij satiricon. Wees gerust kameraden dwarsligger, Blues, en Satiricon zijn een en dezelfde persoon.
Ik was in de tuin, toen ik binnen de telefoon hoorde bellen. Dat haal ik nooit dacht ik, terwijl ik mijn tuingereedschap liet vallen, de scherpe bocht van de veranda naar de keuken bijna miste ,binnen in volle ren mijn werkschoenen uitschopte waarop de honden, die waarschijnlijk dachten dat ik wou spelen, voor en tussen mijn voeten liepen. Half struikelend die gevaarlijke punt van de tafel, die altijd in de weg stond, juist miste, tolde ik de living binnen, en grabbelde ik enigzins buiten adem de telefoon vast. De beller vroeg heel verbaasd " Wat doe jij met dit prachtige weer binnen?".
Toen mijn kinderen nog klein waren, werden we tijdens de maaltijden regelmatig gestoord door de vriendjes uit de buurt, die wilde weten of deze of gene, buiten mochten komen spelen. Om daarvan verlost te zijn hingen we een bordje aan de voordeur: " We zijn aan het eten kom straks maar terug!" Die avond dachten we zonder onderbrekingen gezellig te kunnen eten. Maar we waren nauwelijks begonnen of er werd al gebeld. Aan de voordeur stond het vijfjarig jongetje van de overkant. " Wat staat er op het bordje?" vroeg hij.
Jaren geleden, toen ik nog actief brandweerman was, belde de voorzitster van een clubje nederlandse zakenvrouwen, mij op. Ze vroeg of ik lezingen hield in verband met brandveiligheid, en zo ja, hoeveel ik daarvoor rekende? Ik hield inderdaad van die soort voordrachten, zei ik, maar bracht daarvoor niets in rekening. "Dan gaat het niet door," zei de vrouw." we hebben laatst op een ledenvergadering vastgesteld, dat een spreker die niet minstens duizend frank vraagt, niet de moeite waard is." Begrijpe wie begrijpen kan.
In een Londens metrostation hing een affiche waarop stond:" De ark werd ontworpen door een amateur, de Titanic door vakmensen." Daaronder had iemand geschreven:"Maar Noachs management was beter.
Er is geen kind zo lief of zijn moeder is blij als het slaapt.
En daarom zou ik zo graag alle talen van de wereld spreken, om de mensen daar in die oorlogslanden gaan te vertellen hoe gelukkig ik ben, en wat ik doe om dat geluk te behouden, het te koesteren, als een relikwie. ----------
Stel je voor een dag in het weekeinde, auto's haasten zich naar hun garage, ofwel nog snel langs de winkel om de zo broodnodige laatste boodschappen binnen te halen. Op een bank, enkele meters verder op, in het park, moegespeeld, zit een jongetje, ik schat het 8 à 9 jaren jong. Van de andere kant komt een andere (b)engel, schoorvoetend nadert hij de rustplaats van de andere kleine, die heeft hem al zien aankomen, maar gebaard van kromme haas, schijnbaar is hij de late namiddagvogels, in de bomen aan het observeren. Het verschil tussen deze twee deugnieten is, a is blank b is er eentje van het donkere type. Voor de rest, ze hebben allebei een geelgroene snotneus hangen, is bij de ene zijn broek en bij de andere zijn hemdje gescheurd, ravotters, peuters die nog, denk ik toch op het eerste gezicht, kunnen spelen. Die nog op hun knieën door het zand (mogen) kruipen, die knikkers tussen duim en wijsvinger kunnen laten weg kaprioleren, op zoek naar een ander fel gekleurd stukje rond glas. Het zwartje gaat op de andere uiterste hoek van de bank zitten, en begint ook hoofdje achterover, de gevederde bevolking, in het groen der takken te aanschouwen. "Een merel," roept de kleine vogelkenner, wijzend naar een donkere vogel hoog in de toppen van de bomen, " hij zit zijn biotoop te aanschouwen, 't is een manneke dat zie je aan zijn gele bek." "Ja, een merel," antwoord het andere wezentje, blijkbaar niet zo op de hoogte van de ornithologie, als de andere rakker. " Kijk, een eend," roept plots het zwartje, en wijst in de richting van het voorbijrazende verkeer. " Een eend, waar? " reikhalst het blonde krullenkopje, "'k zie niks vliegen?" "Daar die groene aan de verkeerslichten," verduidelijkt, zichtbaar geamuseerd, de deugniet, nu met lichtjes in de ogen, " van het merk citroën, een 2 PK, verbruikt 3 liter per 100 kilometer." voegt de lachende kroezelkop er nog aan toe. Met ontzag in de ogen, schuift de schijnbaar geschrokken merelkenner, tot vlak tegen de olijk lachende autospotter, legt zijn arm om zijn schouder, en zecht dan plechtig, "wat zijn wij twee toch slim, niet waar?"
Hee, chattende bloggers, laat me eens iets weten over uw blog, zou graag weten, wie mij nog leest. Visje stuur me a u b geen e-mails meer, als u iets te zeggen hebt doe het dan dat alleman dat kan lezen.
Voor elke oprechte, romantische liefde, pingelt een priemende lentezon, in't rozewit van een kersenboom. Zwelt een kristallen dauwdruppel aarzellend, aan een volle korenaarskroon. Merkt gij, deze natuurikonen, en begrijpt ge hun ware zin, dan is het zeker nog niet te laat, dan wilt ge nog leven, genieten het volle leven in, Je verlangd van uw geliefde het lichamelijke, en een ridderlijke trouw, als bewijzen van een eeuwigdurende liefde voor jou. Jij met deze wensen, innerlijk een teer maar gouden hart, Staat in deze levensrace geheel appart, Kwetsbaar oprecht romantisch open, voor hem die het eerlijk meent, geen loze ijdele beloften preekt, Ontlukend, allesgevend, opofferend, tot het laatste licht in je ogen breekt.
De avond- zon dook weg,in prach- tige roodoranje nevels. We waren zoals elke avond weer op post, om dit steeds weerkomend natuurtoneel, tot in de laatste akte te volgen. De massa mensen die daarjuist een vijftiental drukke minuten geleden , nog het dagelijkse nieuws uitwisselden, keken nu geboeid, naar die Griekse zon, die achter de hagelwitte gebouwen zou weg- duiken. Nu kon men echt een griekse muis horen lopen. Mensen voor ons, mag wel zeggen smoorver- liefden, omarmden elkaar. De man van een ouder kop- peltje sloeg zijn jas om de schouders van zijn vierkop- pen kleinere vrouwtje. In die sacrale stilte, begon plots ergens even verderop, iemand op een gitaar te spelen. Nu vormde zich tussen het fel geeloranje hemellichaam, en de blanke huizen, getopict met het zachte groen van de olijf- boom, een purperen laag. Dus stel je voor, die goudgele bol, daaronder roodoranje nevels,en dan die purper- blauwe waas. De onderste ronde zonnekant, brak nu door die mysterieuze wasem.Nu ging het snel, de goud gele bol, werd nu hevig oranjerood. Hoe dieper ze nu door die laatste barrière zakte, hoe fel roder ze werd. Het ouderer paartje, voor ons, kusten elkaar innig. En dan, wanneer de hoofdpersoon van dit prachtige schouwspel, van de we -reldbune verdween, begon alleman in de handen te klappen. Die eene gitaar werd nu een orkestje, het feest kon nu beginnen.
