Gisteren ter gelegenheid van de opening van de week der amateurkunsten, heb ik jong talent moderne klassieke muziek horen spelen. Ze speelden van Terry Riley - in C, de meeste van de toehoorders vonden het zeker niet goed. Ik begrijp deze mensen niet, alleen al het instuderen, deze groep jongelingen, is daar een jaar mee bezig geweest, dient alle lof, en dan zulke uitlatingen doen, dit gaat mijn petje te boven. Deze jeugd die eigelijk nieuw voor mij is, deze jeugd heeft te samen, onder leiding van zeer bekwame mensen iets, kunst, volgens mij voortgebracht. Ik weet het de moderne klassieke muziek wordt nog altijd niet volledig aanvaard, maar wanneer horen wij deze muziek, misschien op KLARA maar anders, en denk eraan onbekend is onbemind. Ik vergelijk het met de moderne kunst, die wordt ook niet door al te velen geapresieerd, maar moderne kunst kan ook voortgebracht zijn door een zondagsschilder die plots besluit ik ga abstract schilderen, dan vind ik dat ook kitch, wanneer ik dan mag terug komen op die musicerende jeugd, zij hebben allemaal de muziekscholen sommige zelfs het conservatorium doorlopen, dan krijgen zij van mij een dikke tien. Proficiat deugnieten, 'twas tof. En ik heb er wel van genoten. Zeker tot hoores.
Bestaat er hierna echt niets meer?'t Is moeilijk te vatten, ik hoop, uit de grond van mijn hart, de er nog iets anders is,
Het kan toch mogelijk zijn, er zijn zoveel duistere problemen, zoveel vraagtekens, zoveel gebeurtenissen, die als't ware een onverwachte wending krijgen, alsof ze door een hogere macht of kracht worden bestuurd.
Is het dan toch waar, moest er toch nog iets bestaan, hierna, dan zou mijn moeder zaliger mij al lang hebben gewaarschuwd.
Hee, blogger wat denk jij durf jij hierop antwoorden, en met mij proberen enige klaarheid, in deze mysterie te brengen.
Blues ( heeft u uitgedaagd, wie neemt de handschoen op.)
Vandaag start weer een archi-druk weekeinde, onze KAPPA-tentoonstelling in de Watertoren van Kapellen loopt als een trein, in samenwerking met het Kringloopcentrum van onze gemeente. Gisteren hebben we al wat opgeruimd in "De Hoeve Van Paesschen" waar vanmorgend, dus vrijdagmorgend de tentoonstelling zal worden opgezet, een drukke maar toch plezierige bedoening, stel je voor alle kunstenaars brengen hun werk naar de tentoonstellingsplaats die worden dan samen opgehangen, de werken bedoel ik niet de kunstenaars, steeds weer een prettig weerzien en een interessante kennismaking met de nieuwelingen. Waar ik vooral naar uitkijk zijn de oudere mensen van mijn atelier, samen met mijn vriendin hou ik een kreatief atelier open hier in het" Bruggeske "te Kapellen, daar zijn dus oudere mensen bij die voor de eerste maal in hun leven HUN werken ten toon stellen. En fier dat ze zijn. Dat ze dat nog kunnen meemaken. Dan hebben we gisterenavond de tentoonstelling in het Ravenhof te Stabroek opgezet, van onze sympatieke IKIM-kring. Dus wanneer je goed kan tellen zitten we nu in drie tentoonstellingen. Nu volgen natuurlijk weer de alombekende vernis- en finnisages, met een speechke van de respectievelijke voorzitters, overgoten met een drankje en voor de hongerige een hapje, zijn dit ook weer telkens hoogtepunten in het verenigingsleven. Morgen zaterdag gaat dan ook weer die"Boulevard of Broken Dreams" open een stuk verkeersvrije straat waar alle soorten kunstenaars hun ding komen doen, misschien moest het goede weer aanhouden, dat ik daar ook eens mijn neus laat zien. Telkens met zo een tentoonstelling moet er een permanentie voorzien worden, dus dat nemen we er ook nog bij. Dan zondagavond uitgenodigd op een dansdemonstratie. Maandag de huwelijksverjaardag van een vriendin. Woensdag wonen we bij de Nederlandse Kunstkring " Uit de Kunst" een voordracht bij. Op 6 mei is de tentoonstelling in de Watertoren ten einde dus daar gaat dan weer een finnisage door, met wat muziek en woordkunst. Dan moeten telkens die tentoonstellingen weer ontmanteld worden, 6 mei verjaart er weer een vriendin, 14 mei rijden we naar Mol om de aquarelisten van de kempen te gaan bekijken met hun tentoonstelling. 15 mei ga ik de hele dag beeldhouwen bij Walter Celis in Antwerpen. 20 mei een Workshop Acryl in het Ravenhof te Stabroek........ ....enz. enz. Echt wanneer je gepensioneerd bent heb je heel, heel weinig tijd,.....OVER.
Ik heb ooit eens geëxposeerd in een ouderlingentehuis. We mochten onze schilderijen in de gangen hangen waar de verschillende kamers op uit kwamen. Na enkele uurtjes hong alles netjes omhoog, een ding ga ik zeker nooit meer vergeten, zolang we daar in die gangen rondliepen, hoorden we steeds die klagende, vragende,roepende mannenstem "zusterke help mij, zusterke help mij nu toch." Daarna ben ik nooit meer ingegaan op een uitnodiging om in een dergelijke instelling te exposeren.
Ken jij, hartepijn, nee, geen zeer, geen pilletjeskwaal. Geen ziekte, door een arts te verhelpen.
Geen medicijnman, kwak of zalver, geen ziener, kan dit bloeden stelpen.
Geen genezer, of pillendraaier, geen verpleger of wondennaaier.
Geen chirurg, of narcotiseur, geen lekebroeder, of profiteur.
Geen kinesist, of soeur sourire, geen specialist, of vlijtige mier.
Niemand kan mij helpen met die pijn, die wonde helen, zou een wonder zijn.
Wil jij mijn, Dulcinea zijn, zodat ik voor jou, reuzen kan bestrijden.
Wil jij mijn, Yellow rose of Texas zijn, zodat ik voor jou, de bull kan berijden.
Wil jij mijn, Gioconda wezen, glimlach uit duizend en een nacht, mijn Garbo, Dietrich,Bridgida of gewoon mijn Tinneke van Heule die nog mooier dan de Mona Lisa lacht.
