Gisteren ter gelegenheid van de opening van de week der amateurkunsten, heb ik jong talent moderne klassieke muziek horen spelen. Ze speelden van Terry Riley - in C, de meeste van de toehoorders vonden het zeker niet goed. Ik begrijp deze mensen niet, alleen al het instuderen, deze groep jongelingen, is daar een jaar mee bezig geweest, dient alle lof, en dan zulke uitlatingen doen, dit gaat mijn petje te boven. Deze jeugd die eigelijk nieuw voor mij is, deze jeugd heeft te samen, onder leiding van zeer bekwame mensen iets, kunst, volgens mij voortgebracht. Ik weet het de moderne klassieke muziek wordt nog altijd niet volledig aanvaard, maar wanneer horen wij deze muziek, misschien op KLARA maar anders, en denk eraan onbekend is onbemind. Ik vergelijk het met de moderne kunst, die wordt ook niet door al te velen geapresieerd, maar moderne kunst kan ook voortgebracht zijn door een zondagsschilder die plots besluit ik ga abstract schilderen, dan vind ik dat ook kitch, wanneer ik dan mag terug komen op die musicerende jeugd, zij hebben allemaal de muziekscholen sommige zelfs het conservatorium doorlopen, dan krijgen zij van mij een dikke tien. Proficiat deugnieten, 'twas tof. En ik heb er wel van genoten. Zeker tot hoores.
Bestaat er hierna echt niets meer?'t Is moeilijk te vatten, ik hoop, uit de grond van mijn hart, de er nog iets anders is,
Het kan toch mogelijk zijn, er zijn zoveel duistere problemen, zoveel vraagtekens, zoveel gebeurtenissen, die als't ware een onverwachte wending krijgen, alsof ze door een hogere macht of kracht worden bestuurd.
Is het dan toch waar, moest er toch nog iets bestaan, hierna, dan zou mijn moeder zaliger mij al lang hebben gewaarschuwd.
Hee, blogger wat denk jij durf jij hierop antwoorden, en met mij proberen enige klaarheid, in deze mysterie te brengen.
Blues ( heeft u uitgedaagd, wie neemt de handschoen op.)
Vandaag start weer een archi-druk weekeinde, onze KAPPA-tentoonstelling in de Watertoren van Kapellen loopt als een trein, in samenwerking met het Kringloopcentrum van onze gemeente. Gisteren hebben we al wat opgeruimd in "De Hoeve Van Paesschen" waar vanmorgend, dus vrijdagmorgend de tentoonstelling zal worden opgezet, een drukke maar toch plezierige bedoening, stel je voor alle kunstenaars brengen hun werk naar de tentoonstellingsplaats die worden dan samen opgehangen, de werken bedoel ik niet de kunstenaars, steeds weer een prettig weerzien en een interessante kennismaking met de nieuwelingen. Waar ik vooral naar uitkijk zijn de oudere mensen van mijn atelier, samen met mijn vriendin hou ik een kreatief atelier open hier in het" Bruggeske "te Kapellen, daar zijn dus oudere mensen bij die voor de eerste maal in hun leven HUN werken ten toon stellen. En fier dat ze zijn. Dat ze dat nog kunnen meemaken. Dan hebben we gisterenavond de tentoonstelling in het Ravenhof te Stabroek opgezet, van onze sympatieke IKIM-kring. Dus wanneer je goed kan tellen zitten we nu in drie tentoonstellingen. Nu volgen natuurlijk weer de alombekende vernis- en finnisages, met een speechke van de respectievelijke voorzitters, overgoten met een drankje en voor de hongerige een hapje, zijn dit ook weer telkens hoogtepunten in het verenigingsleven. Morgen zaterdag gaat dan ook weer die"Boulevard of Broken Dreams" open een stuk verkeersvrije straat waar alle soorten kunstenaars hun ding komen doen, misschien moest het goede weer aanhouden, dat ik daar ook eens mijn neus laat zien. Telkens met zo een tentoonstelling moet er een permanentie voorzien worden, dus dat nemen we er ook nog bij. Dan zondagavond uitgenodigd op een dansdemonstratie. Maandag de huwelijksverjaardag van een vriendin. Woensdag wonen we bij de Nederlandse Kunstkring " Uit de Kunst" een voordracht bij. Op 6 mei is de tentoonstelling in de Watertoren ten einde dus daar gaat dan weer een finnisage door, met wat muziek en woordkunst. Dan moeten telkens die tentoonstellingen weer ontmanteld worden, 6 mei verjaart er weer een vriendin, 14 mei rijden we naar Mol om de aquarelisten van de kempen te gaan bekijken met hun tentoonstelling. 15 mei ga ik de hele dag beeldhouwen bij Walter Celis in Antwerpen. 20 mei een Workshop Acryl in het Ravenhof te Stabroek........ ....enz. enz. Echt wanneer je gepensioneerd bent heb je heel, heel weinig tijd,.....OVER.
Ik heb ooit eens geëxposeerd in een ouderlingentehuis. We mochten onze schilderijen in de gangen hangen waar de verschillende kamers op uit kwamen. Na enkele uurtjes hong alles netjes omhoog, een ding ga ik zeker nooit meer vergeten, zolang we daar in die gangen rondliepen, hoorden we steeds die klagende, vragende,roepende mannenstem "zusterke help mij, zusterke help mij nu toch." Daarna ben ik nooit meer ingegaan op een uitnodiging om in een dergelijke instelling te exposeren.
Ken jij, hartepijn, nee, geen zeer, geen pilletjeskwaal. Geen ziekte, door een arts te verhelpen.
Geen medicijnman, kwak of zalver, geen ziener, kan dit bloeden stelpen.
Geen genezer, of pillendraaier, geen verpleger of wondennaaier.
Geen chirurg, of narcotiseur, geen lekebroeder, of profiteur.
Geen kinesist, of soeur sourire, geen specialist, of vlijtige mier.
Niemand kan mij helpen met die pijn, die wonde helen, zou een wonder zijn.
Wil jij mijn, Dulcinea zijn, zodat ik voor jou, reuzen kan bestrijden.
Wil jij mijn, Yellow rose of Texas zijn, zodat ik voor jou, de bull kan berijden.
Wil jij mijn, Gioconda wezen, glimlach uit duizend en een nacht, mijn Garbo, Dietrich,Bridgida of gewoon mijn Tinneke van Heule die nog mooier dan de Mona Lisa lacht.
Echo's over onze " Eerste Schrijversnacht." te Kapellen.
Niets dan lof. We vonden het reuze!!! Dit zouden we meer moeten doen!!!
Vrienden, collega schrijvers-dichters, en mensen die de happening niet hebben meegemaakt, ik weet niet of het bij u ook zo diep is gegaan. Ik was er in ieder geval ferm door aangegrepen. Stel u even voor, we waren daar allemaal tesamen, in dat prachtig kader, en strooide onze diepste roerselen, over een aan hun stoel gekluisterd dankbaar publiek. Wat een kracht wat een bovenmenselijke gevoelens, moeten daar op die ogenblikken, de gewelven hebben gevuld. Schrijvers geven zich zomaar niet bloot, zij hadden het beste uit hun bundels voor deze avond gereserveerd. Ik weet niet hoe het bij u gaat, maar vooraleer ik echt de muze op bezoek krijg, moet ik al diep gaan, daaruit groeien en bloeien dan die gedichten en vertelsels, die echt op dat ogenblik uit ons hart kwamen, en die mochten we hier, tesamen intiem beleven. Laat het kerkje nu niet meer als een full-time gebedshuis dienst doen, toch blijft die sfeer er hangen, de sfeer rond doopsels, de sfeer rond huwelijksmissen, de sacrale sfeer rond eerste komunniekantjes, maar zeker ook de sfeer bij een begrafenismis. De sfeer wanneer de priester tijdens de consecratie, de kelk in de hoogte steekt, dit was echt, dit was beleven. Dat alles nog overgoten met een brok muziek, als een kers op de roomtaart, als een schoonheidsvlekje op een dameswang. Publiek bedankt, lieve woord- en klankkunstenaars, ik had jullie één voor één aan mijn boezem willen drukken, hartelijk dank, u hebt mij weer nieuwe moed gegeven, en bewezen dat in deze moeilijke dagen, dat wat daar gebeurde op die avond onder die prachtige gewelven, zaad voor de toekomst is. Laat de oogst een zorg wezen, nu gaan we wieden, de grond bemesten, ik jaag, met de noten uit mijn mondharmonika, de vogels weg.
Een man koopt in een sexshop een pakje condooms en betaalt met een briefje van 100 euro. "Kunt u niet passen?" vraagt de verkoper. Zegt de man:" Dat heeft geen zin ze zijn voor mijn broer....".
Ze stond een tiental meter van mij vandaan, en iets meer naar voor, zodat ik haar wel, maar zij mij bijna niet kon zien. Eerst dacht ik aan dat braziliaans model, dat bij ons in de schilderschool, in een workshop aquarel had geposeerd, maar nee, deze vrouw was ouder, rijper. Waarschijnlijk was het een van de leading-ladys, die de laagjesmode hoog in het vaandel droegen. Boven een brede, wijde, witte rok, afgezet met veel kant en broderie, had ze nog verschillende gekleurde onderrokken aan. Om het middel, aan een bruine lederen riem, voorzien van een zilveren buckle, in de vorm van een distelbloem, droeg ze een sporran, zo'n SCHOTS PORTEMONEEKE.
Een Schots Portemoneeke ( 2.) Vanuit de, open deur van de "Highlander" walmde muziek de kille avondlucht in. Binnen hong een geur, die soms oversloeg van het zeem-zoete aroma van clantoebak, en ander asbakvulsel, naar zweet en verschaald bier. Een meer dan benevelde, wouldbe schotse doedelzakspeler, waarschijnlijk een oud uitgerangeerd lid van de Red Hackle Pipe Band, van Antwerpen, zat wijdbeens op een wankel cafétafeltje. De snerpende, klagende klanken, die uit de bolle geruite doedelzak kwamen, vulde het kleine kroegje. Na elk muziekstuk, of wat voor een muziekstuk moest doorgaan,kreeg hij een daverend applaus, vanuit een hoekje van de pub, waar enkele zwaar aangeschoten drinkebroers iets te vieren hadden. Toen moest ik opeens aan het reclamefilmpje, op de teevee denken. Was dit een echte schot? Droeg hij nog iets of wat onder die groen blauwe geruite kilt? En plots alsof hij mijn gedachten kon lezen, kruiste hij zijn behaarde benen.....? Ik kon niets zien, want voor zijn,..........., hong een sporran, zo'n schots portemoneeke.
Mac Blues.
Een DUéROZA zijn twee stukjes proza, due(t) en (p)roza, die vertellen, dueleren, over hetzelfde onderwerp, of dezelfde gebeurtenis. Meestal kort maar toch duidelijk, uitgebreid beschreven.
Zoals ik zeker al eens heb verteld aan de vaste lezers van mijn nederig blog, ga ik een maal per week de edele sport van het batmintonne beoefenen. In de grote sporthal hebben wij dan de dinsdagnamiddag de beschikking over 8 pleinen, en telkens weer iedere sportdag, zijn alle veldjes bezet, dikwijls zelfs met vier spelende en een rustend lid. Rond 15.45 uur, houden we een kwartiertje, pauze, en nu kom ik eigelijk tot dat berkensap. Iemand van onze vrienden dronk in plaats van het ordinaire fruitsap, berkenboomsap, een waterachtige vloeistof die zij had afgetapt van een berkenboom. Ik keek eerst eens naar de datum van vandaag, neen het was geen 1 april, en het was toch juist zij dronk de levenssappen van een berkelaar, zij maakte er ook nog wijn van . De dame in kwestie, had van een berkentak, een stuk schuin afgeknipt en zo de fles over het afgesneden gedeelte van de tak aan de boom geschoven, dan met een koordje vast gemaakt en laat nu maar vol lopen. Zo kun je om de twee dagen een volle fles sap aftappen, tot het sap wit van kleur wordt. Je kan ook een gat boren in de stam en zo het sap opvangen, maar daar zijn meer risicos aan verbonden dan het gewoon aftappen langs een tak. Het beste tijdstip is begin maart. Wanneer je de methode van het gat in de stam zou gebruiken steek dan een stop in het gat wanneer je niet aftapt. Je kan in het gat een hevelslang steken en zo in de fles of emmer laten lopen. Volgens sommige mensen zou het sap zeer gezond zijn, en gek genoeg ook heel goed om uw haar mee te wassen.
Ik denk dat onze scoutsgroep in Kapellen, St. Mauritius heete. Ik herinner me vaag nog Akela, en Bagheera, dat waren leidsters bij de wolfkes. Op Akela waren er velen een beetje verliefd. Ik herinner me nog zo goed een voorval, we hadden een oude legermotorfiets gevonden, de schroefdop van de brandstoftank was eraf en ik vond het niet beter om daar in dat open gat een lucifer te werpen, een steekvlam verschroeide heel mijn rechter arm, toen ben ik naar het huis van ons Akela gelopen die heeft me verzorgd en mijn ouders verwittigd. We droegen toen bij de scouts nog die populaire hoeden, met vier deuken zoals het liedje zingt, het was toen nog VVKS of Vlaams Verbond der Katolieke Scouts, dat is nu ook verandert. Er is mij een ding, buiten de plezierige herinneringen, bijgebleven, namelijk dat we toen toch probeerde van een goede daad per dag te doen. En u moogt het geloven of niet dat heb ik lang kunnen volhouden, en nu nog denk ik er dikwijls aan, oei ik heb mijn goede daad vandaag nog niet gedaan. Mijn goede daden nemen nu meer tijd in, ik zal nu de goede daad langer rekken. Zo kom ik op het eigelijke onderwerp waarover ik vandaag wou schrijven, een die ik zeker als een goede daad beschouw. Hier volgt ze. Enkele weken geleden vroeg een vriend, of ik soms goesting had om in een kortfilm, een eindwerk, wou optreden gemaakt door, leerlingen Klank en Beeld van De Rits in Brussel, een school voor toekomstige cameramensen bij de film en teevee. Ik ging op het voorstel in, en trok naar een eerste kennismaking in Schoten met een van de leerlingen. Toen ik het zogenaamde draaiboek las, een draaiboek dat eigelijk een draaibladje bleek te zijn ,want het was een film van amper 7 minuten, ging ik akkoord en zou in een ouderlingetehuis, present zijn om de film optenemen. Het gegeven was, een ouderling heeft een kamer in een Rustenverzorgingstehuis, hij heeft een muziekinstallatie en met die instalatie maakte hij te veel lawaai. De directeur beslist, na enige klachten van de andere bewoners, dat hij de instalatie moet afgeven. Ik moest om 10.30 uur in Schoten zijn, om die tijd zou een der ouderlingen zijn kamer afstaan zodat we ongestoord konden filmen. Toen ik om 10.15 uur mijn wagen parkeerde stonden de jongelingen al te wachten, de zo specifieke reuk van deze tehuizen sloeg me in het gezicht,de wouldbe cameramensen hadden een afspraak met de directeur van het tehuis, die tevens ook de rol van directeur zou spelen in de film. Na een kort gesprek met de baas van het home, trokken we naar boven en betrokken een kamer terwijl de bewoner een wandelingetje in het dorp ging doen, er was veel te zien in Schoten want 's anderendaags zou de Scheldeprijs worden gereden men was al tribunes aan het opzetten. We filmden in verschillende stukken, eerst zat ik aan een tafeltje waar mijn muziekinstalatie opstond, een wagentje met daarop de camera gemonteerd, reed door de gang en wanneer ik het woord "actie" hoorde roepen moest ik een fonoplaat op de draaitafel opleggen, ik moest het vier maal opnieuw doen zodat er zeker wel een goede zou bij zijn. De geluidsman zat op het bed uit het zicht van de camera. De volgende take bestond uit het wegnemen van de muziekinstalatie, een van de leerlingen kleede zich om als verpleger, hij kwam de kamer binnen en zegde "Sorry, ik moet uw muziek komen halen." Daar zat ik dan met de platenhoes van Elvis in mijn handen mijn moed zonk in mijn schoenen, ik was mijn enigste hobby waar ik nog plezier in had kwijt, de volgende opname was het gebaar dat ik de telefoon afnam ik moest zeggen "zeker mijnheer de directeur ik kom naar beneden". Weer driemaal herdaan. Toen trokken we naar het bureel van het hoofd van het tehuis om daar het stuk optenemen waar de directeur de woorden uitsprak dat hij na klachten van de andere bewoners mijn instalatie zou afnemen. Toen waren we toch al zo een uur of drie bezig geweest, mijn rol was uitgespeeld de leerlingen gingen nog wat vrije shots opnemen. Ik nam afscheid van deze toffe ploeg, ik voelde me goed want ik had mijn zoveelste goede daad gedaan.
Weet je nog de zaak van het Lappersfortbos - in Brugge.
De zaak van het Lappersfortbos staat ons nog allemaal goed in het geheugen gegrift. Waarom ik nu op deze kwestie terugkom is hetvolgende, gisteren vond ik de woorden van een lied die ons aller Willem Vermandere geschreven heeft over het Lappersfortbos. Het bestaat uit zeven strofen ik ga ze nu niet alle zeven hier voor u openen, indien je de volledige tekst van het lied wilt lezen ga je bij Googel naar www.regiobrugge.be/lappersfortpoets , ik typ voor u hier de eerste en de zevende stroofe, waarom de zevende omdat ik dat de mooiste vind:
De Bomen
1). Daar liggen dertig bomen geveld langs de weg die leidt naar Veur'n 'k hè ze zien liggen, 'k hè ze geteld en ik peinsde, hoe kan dat gebeur'n want de wind kan hier al zo vreselijk loeien en de vlakt' is zo bloot zo oneindig en 't is voor nen boom al zo moeilijk te groeien en der zijn d'r hier al zo bitter weinig
7). Daar liggen dertig bomen geveld de wortels nog diep in d'eerde verkapt en verzaagd voor een pootje geld bomen van onschatbare weerde ik probere 't verdriet van de bomen te verstaan daarom hè'k dit liedje gezongen nen boom is gemaakt om rechte te staan met zijn armen naar den hemel gewrongen.
Danke Willem in naam van alle kameraden in en uit het bos. Blues.
Soms kom ik zo nog al eens in aanraking met de huidige jeugd. Jeugd, dan spreek ik in mijn geval toch al over jongelingen rond de vijfentwintig jaar. Ik ga ze nu niet allemaal over een kam schuren, maar wat hebben die snotneuzen weinig zelfrespect. Zij weten dat alcohol en het hele opppepgedoe er rond, gaande van wiet tot ik weet niet wat, ik durf ergens die woorden, van de straffere drugs, dan het schijnbaar onschuldige wiet, niet schrijven laat staan uitspreken. Ik heb een jeugd gekend die voornamelijk tot hoofddoel had om je eigen lichaam schoon te laten openbloeien door sport, door gezonde ontspanning, ik ben heel blij dat vader en moeder vroeger streng voor mij zijn geweest. Ergens was het gemakkelijk ik moest hun goede voorbeeld maar volgen, en dat kan natuurlijk weer de rede zijn dat zij, die eigelijk de trots de toekomst van het hele gebeuren, van thuis uit niet dat hebben meegekregen om eens wanneer ze op eigen benene staan, het goede voorbeeld te blijven volgen. Nu kunnen we er de huidige slechte toestand op wereldvlak bijsleuren, ze kunnen zeggen dat ze daar door beïnvloed worden, waarom moeten wij dat of dat nog doen?? En ze hebben ergens gelijk wat hebben wij hen al gegeven als toekomstbeeld, weinig zeer weinig, en daarom zou ik aan mijn makkers, mag ik zeggen "de mannen van voor den oorlog" willen vragen sta me bij in die taak, wanneer je de kans hebt om met die soort van jongelingen te spreken, blijf a u b hameren op de gevaren van die genotsmiddelen, probeer ze een beetje zelfrespect te doen krijgen.
Wanneer er nu maar één verdwaalde blogger dit bovenstaand artikeltje nu gaat lezen en hij wil mij helpen, dan zou ik al zeer tevreden zijn. Hee, man of vrouw, mischien van voor den oorlog, bedankt op voorhand, laat me eens iets weten.
Wanneer je mooie muziek hoort, geniet ervan........ Wanneer je mooie kleuren ziet, geniet ervan..........
Waarom????
Ik heb enige jaren Reiki beoefend, wanneer we ons toen klaar maakten om reiki doortegeven via handoplegging, bij vrienden en kenissen, dan hadden we ons eerst opgeladen, dat opladen, deden we door, zoals hier boven beschreven, naar mooie muziek te luisteren en naar mooie kleuren te zien. Dan eerst konden wij onze krachten via onze handen aan de medemens die het nodig had doorgeven, dus een goede raad van Blues mooie muziek....luisteren...genieten....mooie kleuren.......zien..... genieten. Niet alleen muziek en kleuren kunnen ons opladen wanneer we bijvoorbeeld met onze lievelingshond spelen, wanneer we een klein kindje sussen, of met kinderen spelen als je maar van iets geniet laad je je op. Dus al ben je zelf geen reikibeoefenaar, het kan zeker geen kwaad om mijn gouden raad te volgen, au contraire.
Voorstel: Misschien vind je troost in relegie.
De mening van Blues: Ik ga u geen relegie opdringen, en ga u ook niet verklappen welke mijn relegie is. Maar ik ben er zeker van dat men bij het volgen van een zekere relegie, er voordelen kan uithalen. Wanneer we iemand als opperste wezen beschouwen, zij het nu eene zekere Jezus of een andere Boedha, zijn de beide geloofsleren zeker evenwaardig.
Voorstel: Zie je angsten onder ogen.
De mening van Blues: Er bestaat een terapie, wanneer je iemand van zijn angsten wilt genezen, confronteer er hem in zekere maate dan mee. Wanneer je echt doorbijt en volhard om toch niet te vluchten voor datgene waar je zulk een angst voor hebt zal de beloning daarna groot zijn. Wanneer je voor een zekere persoon angst hebt, zou je volgens verschillende geleerden, die persoon moeten voorstellen in zijn ondergoed, wanneer je ziet dat hij ook vatbaar is voor die menselijke lichamelijke tekortkomingen ga je die persoon heel anders bezien.
Voorstel: Je hoeft echt niet alles zelf te weten. Vraag gerust deskundige hulp.
Wat Blues er van denkt: Ik heb me eens radeloos gezocht achter een fit in mijn fietsband, oppompen onder water waar zijn de luchtbellen, harder oppompen... enz. Tenslotte was het het ventiel dat lucht doorliet, wanneer ik na de tweede keer proberen naar de fietsenmaker was gegaan, had ik weer die verloren tijd in iets anders nuttigers kunnen steken. Verloren tijd, een grote passie van mij. Ik probeer alles zo te ordennen dat ik soms, twee dingen ter gelijker tijd aan het doen ben om toch maar die tijd in te winnen. Wijsneuzen zullen misschien zeggen maar wanneer je met je fiets naar de fietsenmaker gaat dan verlier je toch ook tijd. Zo zie ik dat niet, wanneer je op weg bent naar die fietsenwinkel, kom je weer van alles tegen, die mooie oude kerkmuur, die speciale schaduw, een kruin van een boom vol vogels, familie of kenissen... Loop niet met je hoofd in de grond, recht die rug voel je fier, denk terug aan momenten dat je een goed gevoel had over jezelf. Ervaar opnieuw dat gevoel van kracht, van zelfacceptatie en van harmonie dat je toen vervulde.Als je jezelf niet bijster waardeert, kun je je optrekken aan deze mooie herinneringen, terwijl je........naar de fietsenhersteller stapt.
Nog een voorstel: Wanneer je de keuze hebt, kies dan het prettigste alternatief.
En wat denkt Blues er van: Wanneer ik vroeger triestig was, of ik had de caffard zoals ze zeggen, dan dacht ik altijd aan de sinkse foor. Ik moet U niet uitleggen wat "de sinkse foor" is, ik denk dat elke grote stad, die zichzelf respecteerd, zijn eigen foor heeft. Een verzameling van vermakelijkheden, van de alouds bekende rups tot de grote hypermoderne wentelzitplaatsen, van het karakollenkraampje tot de reuze frietkramen. Van de lut met den beer, tot de dame met den baard, van de lootkramen tot de schiettenten, zoals ik eerder al vermelde een verzameling van vermakelijkheden.
HOE GROTER EEN OBSTAKEL IS, HOE STERKER JE WORDT ALS JE HET OVERWONNEN HEBT.
Vrolijk jezelf eens op!
Voorstel: Maak een mooie grote puzzel. Dat geeft uren plezier en verzet je zinnen.
Raad van Blues: Er bestaan nu puzzels die egaal uit een kleur zijn gemaakt, begin er maar eens aan. Heb ooit eens mee gedaan aan een kampioenschap puzzelen, ik verloor want het klikte niet.
Voorstel: Zorg dat je goede boeken in huis hebt.
Raad van Blues: Ga in een leesclubje, al de leden lezen thuis hetzelfde boek, daarna zal dit boek besproken worden. Of lees "De Grijze Zielen" van Philip Claudel, of van dezelfde schrijver het wondermooie,"Het Kleine Meisje, van Meneer Linh, of probeer, de pocketuitgave eens van " Het Parfum" van Patrick Süskind enz. enz.
Voorstel: Wieg eens een klein kind in je armen tot het rustig slaapt.
Raad van Blues: Leg wel een plastieke lap op uw schoot, je weet maar nooit. En dank eraan een verwittigd man is er twee waard.
Voorstel: Eet eens voor een keertje in't bed.
Raad van Blues: Neem een grote koffiekom met dito-ondertas, vooral in een waterbed is het spannend om te eten, "doet ie het of doet ie het niet?" En dan s'avonds liggen dan al die kruimels in dat bed, zaaaalig!!!!
Voorstel: Lees eens rustig de cultuuragenda in de krant, en pik er een paar evenementen uit die je zeker wilt bijwonen.
Raad van Blues: Ga eens naar het Württembergische Philarmonie van Reutlingen o.l.v. Roberto Paternostro. Met ondermeer als solisten Tatiana Chivarova en Olga Romanko, of ga eens naar die bekende HIP HOP groep, The Jungle Brothers, luisteren met hun hit, What "U" waitin "4". DAS DE max? BROTHER.
Voorstel: Breng eens een bezoek aan het land waar je voorouders vandaan kwamen.
Raad van Blues: "Zou Sabena op Patagonië vliegen??"
Voorstel: Ga eens op verkenning in een woud, verlaat, letterlijk de platgetreden en gereden paden.
Raad van Blues: Opgepast zoveel jaar geleden deed een meisje met een rood kapje op dat ook eens, remember. Wat je nog op je verkenning kunt tegen komen zijn: die achtergebleven Schotse Voetbalsupporters, die lopen hier ook nog ergens rond. Wanneer je iemand met een Goeden dag tegen komt zeg dan vlug en articuleer duidelijk "SCHILD EN VRIEND". Wanneer je een groep ontdekkingsreizigers tegen komt in safariuitrusting zeg dan niet " Dokter Livingstone i presume?" want die tekst is al eens gebruikt in de geschiedenis. Iemand op een stalen ros met een wereldkampioenen trui is Ridder Tom Boonen artuurlijk, daag hem nie uit en zijt vriendelijk want hij zoekt ooit nog eens koning van België te worden. Benader andere human beings steeds tegen wind in, en noteer het merk van zijnen after shave. Eddy Wally zult ge niet tegen komen want die zit weer in Siena, en daarna gaat hij naar de U states nights.
Voorstel: Ga eens naar de opnames van een populaire TV-soap.
Raad van Blues: Familie of Bonanza, vergeet de Doornvogels nie en wanneer je dieje grote kale uit Wittekerke tegen komt stampt hem is tegen zijn scheene want ik kan da gezicht nie verdraage.
