In een cursus over honden en hun karakter vertelde de instructeur van een simpele test. Het baasje laat zich vallen en doet of hij zich heeft bezeerd. Een hond met een slecht karakter zou zijn baas bijten, een hond met een goed karakter zou zijn baasje likken. Op een avond zat ik een pizza te eten, nu zou ik eens die simpele test op mijn beide honden uittesten. Ik stond op liet een gil en viel neer, de honden keken eens naar mij en begonnen toen mijn pizza op te eten.
Mijn vriendin en ik zaten, op een zonnige zondagnamiddag, op een bankje op de dijk van Lillo, te genieten van het drukke scheepvaartverkeer. Naast ons stond onze spiksplinter nieuwe BMWmoto te glanzen in de zon. Een bejaarde man op een damesbrommertje stopte, loerde naar de moto en dan naar ons:"Heb ik vroeger ook gedaan." zei hij plotseling."Maar het mag niet meer vanwege mijn rug." Dan zonder enige overgang "wat doe je voor de kost?" Ik was in die tijd werkzaam op een bankinstelling, en antwoorde dan ook naar waarheid,"Ik zit op een bank." Toen beet de man mij beledigend toe:" Ja grote lummel, dat zie ik ook wel."
Onder mijn dak, is muziek, de koning. Meestal klassiek, speelt door mijn woning.
In de morgend zon, waar het licht word geboren, Speel ik chopin wil ik van niemand anders horen.
De voormiddag, eten maken klanken van potten, en porselein, dat moet de speelse Vivaldi zijn.
Na de middag, siëstatijd ontspannen, relaxen met een boek, Mozart 's kleine nachtmuziek, komt op bezoek.
De avond behoud ik voor iemand speciaal, de componist van mijn hart, dat is een heel verhaal, iets gans appart. Bach vooral zijn cellostukken, kunnen mij nu bekoren. Geconcentreerd koptelefoon, op beide oren.
En dan maar dromen, van gele velden, grijze steden, dromen van straks en van't verleden.
Bij deze muziek gaat mijn dwaze wereld onder, dit is geen muziek, dit is een wonder.
Blues ( dat wil niet zeggen dat ik niet van Jazz hou, maar dat is iets voor volgende keer.)
Gij en het licht op uw handen, biddend voor het slapen gaan. Is een beeld dat nooit zal verbranden, blijft in mijn geheugen staan.
------
Het laatste kruiske dat ik van u heb gekregen, een late zomerzon scheen op je bleke gelaat, blijft voor mij een zegen, ik voel mij gewapend tegen alle kwaad.
------
De handen van moeder, konden van alle wonderen doen, van 't fijnste borduurwerk, tot de gevulde kerstkalkoen.
------
Ik was jong en eigenwijs, ik weet het, ik wist het, verloor nooit de draad. Nu ik al wat ouder ben, mis ik zo mijn moeders raad.
------
Moeders zijn ikonen, met edelstenen en bladgoud eraan, kun je nergens kopen, zullen ook nooit in de solden staan.
------
Ik kamde mijn moeders grijze haren, tot alles netjes lag. Ik kon niet verdragen, dat iemand haar met verwarde haren zag.
Het laatste beeld bij't afscheid deed me zeer, nu lag ze daar stil, kleren netjes in de plooi ik legde haar kam toch naast haar neer, alhoewel, daar boven is geen wind, daar zijn je haren altijd mooi.
-------
Blues ( uit het oog maar niet uit het hart ) ( ik bij jullie ook niet, hoop ik. )
Ik ben ooit nog op een blauwe maandag, bij een bedrijfsbrandweer geweest. Zo kregen we elke nieuwe werkdag, 24 uur op 24 uur af, telekens wanneer we terug op kwamen een andere plaats op een van de brandweerwagens toegewezen. Zo had ik die dag ziekenwagen, dus wanneer er ergens in de fabriek een gekwetste viel, moesten wij die ophalen, soms ter plaatse eerste zorgen toedienen, maar dan zo vlug mogelijk naar de ambulantiedienst. Die dag was het toch een beetje erger, en moest de gekwetste naar Stuyvenberg gebracht worden. Dat viel ook goed mee we leverde het slachtoffer veilig en wel in het ziekenhuis af. Op de terugweg kregen we plots vanuit de kazerne een oproep om langs een frituur te rijden en daar het nodige mee te brengen, en dan volgde de volledige waslijst van een bestelling. 8 grote fritten, 4 loempias, 3 berepoten, 2 cervalla's...enz. We stopten aan het gele kraampje, gelukkig er was niet te veel volk, zodat we toch nogal tamelijk snel bediend waren. Met onze lekkere lading togen we toen kazernewaarts. Het werd daar toen een feest want men had ook nog vlaaien laten aanrukken, koffie gezet, enfin alles was pikkobello in orde. Tot............de volgende dienstdag, toen werden we allemaal bij de commandant geroepen, hij stond in de oproepkamer toen we allemaal nieuwsgierig waren verzameld, zette hij een van de bandopnemers op, en daar kwam heel die frituurbestelling door de luidspreker. Natuurlijk zijn er toen harde woorden gevallen, maar met de belofte dat we dat noooiiiit of te noooiiit meer zouden doen kwam alles toch nog in kannen en kruiken.
Elf britse officieren, brachten een bezoek aan West-Berlijn. Ze werden zeer gul onthaald, er werd afgesproken om de muur te gaan bezoeken. De oostduitsers toonden de gebruikelijke belangstelling voor Uniformen, een van beide haalde een camera met telelens te voorschijn. De Britse soldaten waren door het dolle heen, en poseerden als een voetbalteam, 5 mannen staande op de achtergrond, en zes hurkend op de voorgrond. De oostduitser tuurde door zijn zoeker terwijl zijn gezicht strak in de plooi bleef, toen gebaarde hij met zijn armen dat we dichter bij elkaar moesten gaan staan, zodat we allemaal op de foto konden. Die middag deed zich een zeldzaam verschijnsel voor: er werd geglimlacht aan weerszijden van de muur.
Ik heb opgemerkt dat er tegenwoordig weer een stroom van nieuwe chatters toestroomt op het dagelijkse chatscherm. Is er dan echt geen systeem dat men slechts eenmaal kan inloggen, voor men op de chat gaat. Zoals ik al eerder heb gemeld weet ik zeker dat er verschillende personen onder andere namen chatten. Ik denk wel dat het amusant moet zijn voor die personen die de eene persoon kennen die achter verschillende namen schuil gaat. Vroeger heb ik al de namen eens opgeschreven hun ouderdom hun geslacht maar dat word nu zulk een omvangrijke lijst dat ik echt niet meer volgen kan. Ik heb eens een gedicht gemaakt waar al de toenmalige chatters op reim werden vernoemd. Moest ik dat nu nog eens proberen, zou dat onbegonnen werk zijn. Ik heb de laatste dagen verschillende mailtjes gekregen, onder deze ook verschillende die vroegen om als Blues terug op de chat te komen, het spijt me lieve vrienden maar laat ons over den blues op de chat maar zwijgen, ik kom misschien nog wel eens terug, maar dan als iets heel anders een heel ander type, geheimzinnig hee. Misschien ben ik al terug onder u wie weet. Dag schatterkes allemaal 't was plezant als blues samen met u te mogen chatten maar blues is nu gewist, uitgestrooid, misschien hebben er toch enkele een goede herinnering aan blues, bedankt daarvoor ik draag enkele ook zeer diep in mijn hart, en dat weten zij, en die zullen wel voelen wie de plaats van blues heeft ingenomen. Tot Chat, tot weldra.
Botermelk is de melk die men overhoudt na de productie van de boter. Botermelk smaakt zuur omdat de melksuiker (lactose) door gisting afgebroken werd. Botermelk is vetarm en rijk aan waardevolle eiwitten. Een glas koude botermelk met daarin enkele lepels kandijsiroop is zeer verfrissend gezond en lekker.
Toen ik nog onder Blues op de chat kwam, zegde ik expres "ik lust botermelk. " En dan zegde Jen altijd," Beueueueurk !!! ". Ze zal nooit geen groot maske weurre.
Voor je dit artikeltje leest ga je beter eerst neerzitten, want....... IK HEB VANDAAG GEKOOKT. Verleden week had ik al eens bloemkool klaar gemaakt, vandaag heb ik Spaanse mosselen in de wok klaar gemaakt. En lekker, hee fijnproevers probeer het ook eens. Voor mijn kookdemonstratie had ik het volgende nodig:
2 kg mosselen 1 ui 2 teentjes knoflook 1 rode peper 3 eetlepels olijfolie 3 takjes tijm 1 dl medium dry sherry 1/2 blik tomatenstukjes (à 400 gr )
Was de mosselen onder koud stromend water. Gooi kapotte mosselen of mosselen die wijd open staan weg. Pel ui en tenen knoflook. Snijd de ui in dunne stukjes en het knoflook in plakjes. Verwijder de zaadjes uit de peper en snijd de peper in dunne reepjes. Verhit de olijfolie in een wok en roerbak de ui, het knoflook en de rode peper ca. 2 minuten. Rits de tijm van de takjes en schep ze erdoor. Leg de mosselen in de pan en schep ze voorzichtig om. Sprenkel de sherry er over en schep de tomaatstukjes erdoor. Roerbak de mosselen op hoog vuur ca. 6-8 minuten tot ze allemaal open staan. Lekker met rijst volkorenbrood en een salade.
Tijdens onze wekelijkse kreatieve bijeenkomst, de donderdagnamiddag, had een van de grootmoeders hun kleinkind meegebracht, dat gebeurt al meer in deze vacantieperiode. Ik vroeg,"Wel Anneke en wat kom jij hier doen ?" "Ik ga vandaag een tekening van de Goede God maken." Waarschijnlijk speelde de eerste kennismaking met God en al zijn apostelen, nog in haar hoofd."'Maar Anneke, niemand weet toch hoe God er uitziet?" zei ik. "Als ik mijn tekening af heb wel." zegde de kleine kunstenaares.
Een blinde man stond te wachten bij de bushalte. De bus had er al moeten zijn, een dame vroeg aan de blinde hoe laat het was, de man die geknield zat om, om het tuig van zijn blinde geleidehond te verstellen, raadpleegde zijn braillehorloge, en zegde:"8 uur en 05, mevrouw." Onder de indruk fluisterde de dame tegen haar metgezel:"Heb je dat gezien hij heeft het aan zijn hond gevraagd."
Carnaval, dan is het de gewoonte dat men in de sportclub een gemaskerd bal houdt. Na enkele dagen van naaien en stikken, op de naaimachine natuurlijk, waren onze kostuums in orde. De grote dag was aangebroken, en verkleed, ik in een tovenaar en mijn vriendin, in een heks met punthoed en kromme neus, reden we naar het bal. Mijn vriendin stuurde en waarschijnlijk zag ze door die grote neus de politieagent niet staan en stoof hem veel te snel voorbij, toen hij ons inhaalde, kwam hij naast de wagen staan, bekeek mijn vriendin, en zegde zonder aarzellen:"Rijbewijs, verzekeringspapieren en het kenteken van de bezemsteel, graag."
Een van mijn collegas, kwam regelmatig met de fiets naar het werk. Het gebeurde al eens dat hij door overmacht te laat kwam, deze keer ook weer," ik fietste; op het fietspad en plots sprong er een grote hond voor mijn wiel, met natuurlijk het gevolg dat ik viel. Toen hij dit vertelde gaf hij de grote aan van een reuzehond, waarop een van de collegas zei," had je gebukt dan had je er onder door kunnen rijden."
Op een bijeenkomst van de "Weight Watchers" was een nieuw lid teleurgesteld, omdat zij in de eerste week maar één kilo was afgevallen. Ze klaagde:" Een vriendin van mij die ook bij de "Weight Watchers "is geweest, was de eerste week 5 kilo afgevallen zij beweerde dat ik ook zoveel zou afvallen de eerste week." De leidster benadrukte het idee dat geleidelijk afvallen, permanent afvallen betekent en vroeg,"Wie is die vriendin dat ze dat zo stellig kan beweren, is ze arts?" "Nee," was het antwoord. "Is ze verpleegkundige." "Nee." "Is ze diëtiste? Leidster van de Weight Watchers? Of wat?" Het nieuwe clublid dacht even na en zei toen:"Leugenaarster, denk ik."
En dan wordt je weer, met een mokerslag met je neus op de harde feiten gedrukt. G.....verdomme, Ondervind dat we toch maar kleine, sukkels petieterige wezens zijn, die moeten blijven ademen om in leven te blijven. Ademen, iets wat we onwillekeurig, als robotten doen. In en uit, in en uit, in........ tot er......... geen uit meer is.
Elf britse officieren, brachten een bezoek aan West-Berlijn. Ze werden zeer gul onthaald, er werd afgesproken om de muur te gaan bezoeken. De oostduitsers toonden de gebruikelijke belangstelling voor Uniformen, een van beide haalde een camera met telelens te voorschijn. De Britse soldaten waren door het dolle heen, en poseerden als een voetbalteam, 5 mannen staande op de achtergrond, en zes hurkend op de voorgrond. De oostduitser tuurde door zijn zoeker terwijl zijn gezicht strak in de plooi bleef, toen gebaarde hij met zijn armen dat we dichter bij elkaar moesten gaan staan, zodat we allemaal op de foto konden.
Wist je dat bij 20 procent van de ongevallen in Zweden, een eland betrokken is.
Wist ge dat een drietenige luiaard zich zo traag vooet beweegt dat er planten op zijn rug groeien.
Ik heb opgemerkt dat er tegenwoordig weer een stroom van nieuwe chatters toestroomt op het dagelijkse chatscherm. 
Een blinde man stond te wachten bij de bushalte. De bus had er al moeten zijn, een dame vroeg aan de blinde hoe laat het was, de man die geknield zat om, om het tuig van zijn blinde geleidehond te verstellen, raadpleegde zijn braillehorloge, en zegde:"8 uur en 05, mevrouw." Onder de indruk fluisterde de dame tegen haar metgezel:"Heb je dat gezien hij heeft het aan zijn hond gevraagd."
