Echo's over onze " Eerste Schrijversnacht." te Kapellen.
Niets dan lof. We vonden het reuze!!! Dit zouden we meer moeten doen!!!
Vrienden, collega schrijvers-dichters, en mensen die de happening niet hebben meegemaakt, ik weet niet of het bij u ook zo diep is gegaan. Ik was er in ieder geval ferm door aangegrepen. Stel u even voor, we waren daar allemaal tesamen, in dat prachtig kader, en strooide onze diepste roerselen, over een aan hun stoel gekluisterd dankbaar publiek. Wat een kracht wat een bovenmenselijke gevoelens, moeten daar op die ogenblikken, de gewelven hebben gevuld. Schrijvers geven zich zomaar niet bloot, zij hadden het beste uit hun bundels voor deze avond gereserveerd. Ik weet niet hoe het bij u gaat, maar vooraleer ik echt de muze op bezoek krijg, moet ik al diep gaan, daaruit groeien en bloeien dan die gedichten en vertelsels, die echt op dat ogenblik uit ons hart kwamen, en die mochten we hier, tesamen intiem beleven. Laat het kerkje nu niet meer als een full-time gebedshuis dienst doen, toch blijft die sfeer er hangen, de sfeer rond doopsels, de sfeer rond huwelijksmissen, de sacrale sfeer rond eerste komunniekantjes, maar zeker ook de sfeer bij een begrafenismis. De sfeer wanneer de priester tijdens de consecratie, de kelk in de hoogte steekt, dit was echt, dit was beleven. Dat alles nog overgoten met een brok muziek, als een kers op de roomtaart, als een schoonheidsvlekje op een dameswang. Publiek bedankt, lieve woord- en klankkunstenaars, ik had jullie één voor één aan mijn boezem willen drukken, hartelijk dank, u hebt mij weer nieuwe moed gegeven, en bewezen dat in deze moeilijke dagen, dat wat daar gebeurde op die avond onder die prachtige gewelven, zaad voor de toekomst is. Laat de oogst een zorg wezen, nu gaan we wieden, de grond bemesten, ik jaag, met de noten uit mijn mondharmonika, de vogels weg.
Een man koopt in een sexshop een pakje condooms en betaalt met een briefje van 100 euro. "Kunt u niet passen?" vraagt de verkoper. Zegt de man:" Dat heeft geen zin ze zijn voor mijn broer....".
Ze stond een tiental meter van mij vandaan, en iets meer naar voor, zodat ik haar wel, maar zij mij bijna niet kon zien. Eerst dacht ik aan dat braziliaans model, dat bij ons in de schilderschool, in een workshop aquarel had geposeerd, maar nee, deze vrouw was ouder, rijper. Waarschijnlijk was het een van de leading-ladys, die de laagjesmode hoog in het vaandel droegen. Boven een brede, wijde, witte rok, afgezet met veel kant en broderie, had ze nog verschillende gekleurde onderrokken aan. Om het middel, aan een bruine lederen riem, voorzien van een zilveren buckle, in de vorm van een distelbloem, droeg ze een sporran, zo'n SCHOTS PORTEMONEEKE.
Een Schots Portemoneeke ( 2.) Vanuit de, open deur van de "Highlander" walmde muziek de kille avondlucht in. Binnen hong een geur, die soms oversloeg van het zeem-zoete aroma van clantoebak, en ander asbakvulsel, naar zweet en verschaald bier. Een meer dan benevelde, wouldbe schotse doedelzakspeler, waarschijnlijk een oud uitgerangeerd lid van de Red Hackle Pipe Band, van Antwerpen, zat wijdbeens op een wankel cafétafeltje. De snerpende, klagende klanken, die uit de bolle geruite doedelzak kwamen, vulde het kleine kroegje. Na elk muziekstuk, of wat voor een muziekstuk moest doorgaan,kreeg hij een daverend applaus, vanuit een hoekje van de pub, waar enkele zwaar aangeschoten drinkebroers iets te vieren hadden. Toen moest ik opeens aan het reclamefilmpje, op de teevee denken. Was dit een echte schot? Droeg hij nog iets of wat onder die groen blauwe geruite kilt? En plots alsof hij mijn gedachten kon lezen, kruiste hij zijn behaarde benen.....? Ik kon niets zien, want voor zijn,..........., hong een sporran, zo'n schots portemoneeke.
Mac Blues.
Een DUéROZA zijn twee stukjes proza, due(t) en (p)roza, die vertellen, dueleren, over hetzelfde onderwerp, of dezelfde gebeurtenis. Meestal kort maar toch duidelijk, uitgebreid beschreven.
Zoals ik zeker al eens heb verteld aan de vaste lezers van mijn nederig blog, ga ik een maal per week de edele sport van het batmintonne beoefenen. In de grote sporthal hebben wij dan de dinsdagnamiddag de beschikking over 8 pleinen, en telkens weer iedere sportdag, zijn alle veldjes bezet, dikwijls zelfs met vier spelende en een rustend lid. Rond 15.45 uur, houden we een kwartiertje, pauze, en nu kom ik eigelijk tot dat berkensap. Iemand van onze vrienden dronk in plaats van het ordinaire fruitsap, berkenboomsap, een waterachtige vloeistof die zij had afgetapt van een berkenboom. Ik keek eerst eens naar de datum van vandaag, neen het was geen 1 april, en het was toch juist zij dronk de levenssappen van een berkelaar, zij maakte er ook nog wijn van . De dame in kwestie, had van een berkentak, een stuk schuin afgeknipt en zo de fles over het afgesneden gedeelte van de tak aan de boom geschoven, dan met een koordje vast gemaakt en laat nu maar vol lopen. Zo kun je om de twee dagen een volle fles sap aftappen, tot het sap wit van kleur wordt. Je kan ook een gat boren in de stam en zo het sap opvangen, maar daar zijn meer risicos aan verbonden dan het gewoon aftappen langs een tak. Het beste tijdstip is begin maart. Wanneer je de methode van het gat in de stam zou gebruiken steek dan een stop in het gat wanneer je niet aftapt. Je kan in het gat een hevelslang steken en zo in de fles of emmer laten lopen. Volgens sommige mensen zou het sap zeer gezond zijn, en gek genoeg ook heel goed om uw haar mee te wassen.
Ik denk dat onze scoutsgroep in Kapellen, St. Mauritius heete. Ik herinner me vaag nog Akela, en Bagheera, dat waren leidsters bij de wolfkes. Op Akela waren er velen een beetje verliefd. Ik herinner me nog zo goed een voorval, we hadden een oude legermotorfiets gevonden, de schroefdop van de brandstoftank was eraf en ik vond het niet beter om daar in dat open gat een lucifer te werpen, een steekvlam verschroeide heel mijn rechter arm, toen ben ik naar het huis van ons Akela gelopen die heeft me verzorgd en mijn ouders verwittigd. We droegen toen bij de scouts nog die populaire hoeden, met vier deuken zoals het liedje zingt, het was toen nog VVKS of Vlaams Verbond der Katolieke Scouts, dat is nu ook verandert. Er is mij een ding, buiten de plezierige herinneringen, bijgebleven, namelijk dat we toen toch probeerde van een goede daad per dag te doen. En u moogt het geloven of niet dat heb ik lang kunnen volhouden, en nu nog denk ik er dikwijls aan, oei ik heb mijn goede daad vandaag nog niet gedaan. Mijn goede daden nemen nu meer tijd in, ik zal nu de goede daad langer rekken. Zo kom ik op het eigelijke onderwerp waarover ik vandaag wou schrijven, een die ik zeker als een goede daad beschouw. Hier volgt ze. Enkele weken geleden vroeg een vriend, of ik soms goesting had om in een kortfilm, een eindwerk, wou optreden gemaakt door, leerlingen Klank en Beeld van De Rits in Brussel, een school voor toekomstige cameramensen bij de film en teevee. Ik ging op het voorstel in, en trok naar een eerste kennismaking in Schoten met een van de leerlingen. Toen ik het zogenaamde draaiboek las, een draaiboek dat eigelijk een draaibladje bleek te zijn ,want het was een film van amper 7 minuten, ging ik akkoord en zou in een ouderlingetehuis, present zijn om de film optenemen. Het gegeven was, een ouderling heeft een kamer in een Rustenverzorgingstehuis, hij heeft een muziekinstallatie en met die instalatie maakte hij te veel lawaai. De directeur beslist, na enige klachten van de andere bewoners, dat hij de instalatie moet afgeven. Ik moest om 10.30 uur in Schoten zijn, om die tijd zou een der ouderlingen zijn kamer afstaan zodat we ongestoord konden filmen. Toen ik om 10.15 uur mijn wagen parkeerde stonden de jongelingen al te wachten, de zo specifieke reuk van deze tehuizen sloeg me in het gezicht,de wouldbe cameramensen hadden een afspraak met de directeur van het tehuis, die tevens ook de rol van directeur zou spelen in de film. Na een kort gesprek met de baas van het home, trokken we naar boven en betrokken een kamer terwijl de bewoner een wandelingetje in het dorp ging doen, er was veel te zien in Schoten want 's anderendaags zou de Scheldeprijs worden gereden men was al tribunes aan het opzetten. We filmden in verschillende stukken, eerst zat ik aan een tafeltje waar mijn muziekinstalatie opstond, een wagentje met daarop de camera gemonteerd, reed door de gang en wanneer ik het woord "actie" hoorde roepen moest ik een fonoplaat op de draaitafel opleggen, ik moest het vier maal opnieuw doen zodat er zeker wel een goede zou bij zijn. De geluidsman zat op het bed uit het zicht van de camera. De volgende take bestond uit het wegnemen van de muziekinstalatie, een van de leerlingen kleede zich om als verpleger, hij kwam de kamer binnen en zegde "Sorry, ik moet uw muziek komen halen." Daar zat ik dan met de platenhoes van Elvis in mijn handen mijn moed zonk in mijn schoenen, ik was mijn enigste hobby waar ik nog plezier in had kwijt, de volgende opname was het gebaar dat ik de telefoon afnam ik moest zeggen "zeker mijnheer de directeur ik kom naar beneden". Weer driemaal herdaan. Toen trokken we naar het bureel van het hoofd van het tehuis om daar het stuk optenemen waar de directeur de woorden uitsprak dat hij na klachten van de andere bewoners mijn instalatie zou afnemen. Toen waren we toch al zo een uur of drie bezig geweest, mijn rol was uitgespeeld de leerlingen gingen nog wat vrije shots opnemen. Ik nam afscheid van deze toffe ploeg, ik voelde me goed want ik had mijn zoveelste goede daad gedaan.
Weet je nog de zaak van het Lappersfortbos - in Brugge.
De zaak van het Lappersfortbos staat ons nog allemaal goed in het geheugen gegrift. Waarom ik nu op deze kwestie terugkom is hetvolgende, gisteren vond ik de woorden van een lied die ons aller Willem Vermandere geschreven heeft over het Lappersfortbos. Het bestaat uit zeven strofen ik ga ze nu niet alle zeven hier voor u openen, indien je de volledige tekst van het lied wilt lezen ga je bij Googel naar www.regiobrugge.be/lappersfortpoets , ik typ voor u hier de eerste en de zevende stroofe, waarom de zevende omdat ik dat de mooiste vind:
De Bomen
1). Daar liggen dertig bomen geveld langs de weg die leidt naar Veur'n 'k hè ze zien liggen, 'k hè ze geteld en ik peinsde, hoe kan dat gebeur'n want de wind kan hier al zo vreselijk loeien en de vlakt' is zo bloot zo oneindig en 't is voor nen boom al zo moeilijk te groeien en der zijn d'r hier al zo bitter weinig
7). Daar liggen dertig bomen geveld de wortels nog diep in d'eerde verkapt en verzaagd voor een pootje geld bomen van onschatbare weerde ik probere 't verdriet van de bomen te verstaan daarom hè'k dit liedje gezongen nen boom is gemaakt om rechte te staan met zijn armen naar den hemel gewrongen.
Danke Willem in naam van alle kameraden in en uit het bos. Blues.