Zoals ik eerder al had vermeld hebben wij na de dood van ons hondje Annabelle weer een andere hond bijgekocht. Onze keuze viel op een zwarte Shar-Peï. Hij is nu 5 maanden oud, een echte rakker. Toen mijn vrienden vroegen hij is het met Marley, want dat is de naam van onze hond, antwoorde ik, dat ik goed en slecht nieuws had. Het slechte nieuws was dat hij de rechter schoen van mijn beste paar schoenen had kapot gebeten, en het goede nieuws is dat het de rechter was van een paar waarvan hij de linker verleden week had opgepeuzeld.
Ze zeggen dat een mens maar drie dingen in dit leven nodig heeft om gelukkig te zijn. Iemand om van te houden, iets om te doen en iets om naar uit te zien.
Soms zegt men wel eens waar is den tijd, toen we nog kinderen waren. En dan komt telkens weer hetzelfde verhaal in mij op, een verhaal waar ik zelf deel heb van uitgemaakt, en dat nu mijn zeventigjarenoude hart toch deugt doet. De onderwijzeres zou een bandrecorder meebrengen, en daarop mochten we allemaal een stukje voorlezen, later zouden we dan onze eigen stem kunnen beluisteren. Een voor een gingen we naar de microfoon. Alhoewel we er allen toch wat moeite mee hadden, we hadden het gevoel dat onze lippen soms aan elkaar kleefden, brachten we het er niet zo slecht van af, dachten we. Tot we onze eigen stem hoorde, nu was er ook een kameraadje dat nogal veel doddelde. Bij het afspelen van zijn beurt, werd er gechiecheld in de klas. Ik had er echt medelijden mee, en besloot om na de middag een snoepje meetebrengen voor Walter. Toen ik hem het zakje gaf, zegde hij bedeesd "danke,"hij lichtte de klep van zijn bank op en legde de zuurtjes erin. Het duurde even tot het bij hem doordrong dat het vak gevuld was met nog meer zakjes snoep, appels zelfs een paar matchbox autootjes. Al mijn klasgenootjes hadden hetzelfde idee gehad zoals ik en hadden tijdens de middagpauze iets voor hem uitgezocht om het goed te maken. Zouden ze dat nu ook nog zo oplossen ????????
Ik was in de plaatselijke supermarkt, ik passeerde met mijn volle kar een ander wagentje met daarin zo een echte belhamel hij stak zijn tong uit, ik pinkte eens tegen hem hij stak weer zijn tong uit. Ik ging verder nu was zijn moeder eerst aan de kassa, ze stond nog even te praten met een vriendin zodat ik hen paseerde. Ze stonden juist aan de automatische deur die alleen openging wanneer men op de deurmat trapte voor die electrische deur, weer stak dat kleine scharminkel zijn tong uit, hij hield me goed in't oog ik dacht nu is mijn tijd gekomen, ik stond voor de bewuste deur haalde diep adem en blies heel hard in de richting van de deur maar terwijl trapte ik ook op de deurmat, de deur zwaaide open ik had ze opengeblazen, het gezicht dat dat kind toen trok toen de deur open draaide maakte mijn dag weer goed.
We waren op huwelijksreis, mijn vrouwtje was in de badkamer, toen ik plots een gil hoorde:" Schatje er zit een grote spin in het bad, haal ze daar weg a u b." Ik kwam de badkamer binnen, maar week ook vol afgrijnzen achteruit, " wel doe dan iets, of moet ik mijn moeder bellen, die deed die dingen altijd weg voor mij." Ik slikte een en bekende " dat deed mijn moeder ook voor mij."
Ik stond laatst in mijn brillenwinkel toen een duo punkers de winkel binnen kwam. Ze waren op de gebruikelijke fantastische manier uitgedost, leder, kettingen, veiligheisspelden en piercings. De jongen had blauw en paars piekhaar, het haar van het meisje was knalgeel. Ineens pakte de jongen een zonnebril en zette hem op, "Wat vind je er van?" vroeg hij aan zijn vriendin. "Alsjeblieft doe dat ding af," riep ze, en viel bijna om van het lachen." Je ziet er echt belachelijk uit."
Zoals ik eerder al had vermeld hebben wij na de dood van ons hondje Annabelle weer een andere hond bijgekocht. Onze keuze viel op een zwarte Shar-Peï.
Hoe ouder ik word, des te meer wantrouw ik de bekende theorie dat het verstand komt met de jaren.
Soms zegt men wel eens waar is den tijd, toen we nog kinderen waren. En dan komt telkens weer hetzelfde verhaal in mij op, een verhaal waar ik zelf deel heb van uitgemaakt, en dat nu mijn zeventigjarenoude hart toch deugt doet.
Ik was in de plaatselijke supermarkt, ik passeerde met mijn volle kar een ander wagentje met daarin zo een echte belhamel hij stak zijn tong uit, ik pinkte eens tegen hem hij stak weer zijn tong uit. Ik ging verder nu was zijn moeder eerst aan de kassa, ze stond nog even te praten met een vriendin zodat ik hen paseerde.
We waren op huwelijksreis, mijn vrouwtje was in de badkamer, toen ik plots een gil hoorde:" Schatje er zit een grote spin in het bad, haal ze daar weg a u b." Ik kwam de badkamer binnen, maar week ook vol afgrijnzen achteruit, " wel doe dan iets, of moet ik mijn moeder bellen, die deed die dingen altijd weg voor mij." Ik slikte een en bekende " dat deed mijn moeder ook voor mij."
