Moeder, moeke wanneer ik nu in mezelf die sacrale naam uitspreek, dan wordt ik nog altijd warm van binnen.
Mijn moeder was juist overleden, we hadden haar met veel leed natuurlijk, zoals dat heet, naar haar laatste rustplaats gedragen. Vader had het er echt moeilijk mee. Toen we zoals gewoonlijk, mijn zuster en mijn twee broeders,,de week daarop,de zondagnamiddag weer naar het ouderlijk huis trokken, om dan daar 's avonds te blijven eten, konden we zien dat hij zijn best had gedaan. Alles was proper en netjes maar de hand van moeder die nog even dat laatste servietje keurig had opgevouwd, die finishing touch, mankeerde. Na het eten toch nog gezellig bij elkaar, vroeg ik aan mijn vader, of ik dat kleine houten plaatje, dat ik van een van mijn schoolreizen vanuit Duitsland had meegebracht voor moeder, met de tekst " Meine Mutti ist doch die Beste!" Of ik dat gravuurtje soms mocht terug hebben, als aan- denken aan moeder. Ik was wel verwonderd toen hij dat weigerde. Even later namen we afscheid, ik zag dat ik dat niet had mogen vragen, blijkbaar was het voor hem ook een speciaal souvenir, want hij hield het kleinnood nog altijd in de hand geklemd. Verder werd er niet meer over gesproken. Toen we enkele maanden later mijn verjaardag vierden, kreeg ik van mijn vader een klein pakje, met een strikje er nog bovenop, en natuurlijk zaols ge kunt raden, met het houten plankje , met die voor mij zo mooie tekst "Meine Mutti ist doch die Beste". Later wanneer ik tussen oude boeken, vader was toen ook al overleden, een agenda terug vond van dat bewuste jaar, zag ik op de bladzijde van den 21° januari, dus de dag voor mijn verjaardag, een tekstje staan," Zeker niet vergeten, pakje van onzen Eduard inpakken, en zeggen dat het me spijt". Dank u vader, dat plaatje staat nu nog altijd op mijn schoorsteenmantel. " Meine Mutti ( und auch mein Papie )sind die Besten."
