Laatst zat ik op de bus naar antwerpen, en genoot zoals elke hoog gepensioneerden belg, van een gratis rit. Is het jullie ook al opgevallen wanneer je dus niet moet sturen, in uw eigen wagen, dat je veel meer relaxer rijd. Natuurlijk zul je zeggen je hebt de baan niet in't oog te houden, de buschauffeur rijd voor u. Dan zie je dingen die ja als bestuurder niet ziet, zoals nieuwe winkels die zijn open gegaan, huizen die zijn afgebroken. Wanneer ik langs de paardestallen, op de noorderlaan passeer, moet ik altijd terug denken aan mijn grootvader, hij was chef -markeur aan de dokken. Ik mocht toen ik nog heel piepjong was eens met hem mee, naar zijn burootje. Ik denk dat hij toen samen werkten met een firma Beeckman en Jorgessen, of dat was misschien een firma die daar veel aan de dokken kwam, want hij gaf mij enkele boekjes, met leege bladeren in "hier, om in te tekenen" zegde hij dan, in die tijd was een kinderhand nog rap gevuld. Later wanneer ik wat groter was vergezelde hij mij altijd naar de athletiekwedstrijden, waar ik aan deel nam. Namen als Geuens, Leysen en andere collegasportmannen, ontmoete ik regelmatig terug, op de assepiste. Ik was in die tijd een 60 metersprinter, en het gelukte mij toch eens om na een reeks afvallingswedstrijden, om de eerste te zijn, ik liep toen op de piste van het terrein van Olse Merksem, en won met 7,08 sec. Mijn grootvader was zo blij dat hij over de omheining kroop ,over de piste liep om mij in zijn armen te nemen, hij herhaalde steeds weer tegen de mensen die hem van het terrein wilde verwijderen, dat ik zijn kleinzoon was, en dat ik gewonnen had. Hij zou nog dikwijls meegaan maar gewonnen heb ik toen niet meer, en altijd had hij een goed woordje voor me over en gaf hij me moed, hij brak mij nooit af. Toen ik later als voetbalscheidsrechter op het terrein van Olse Merksem kwam, kon ik nog heel gemakkelijk de plaats vinden waar hij steeds ging zitten, voor mij zat hij daar nog altijd. Toen ik affloot, stak ik mijn hand op naar mijn ingebeelde opa, voor mij waaide hij terug. Dat had hij nog moeten meemaken zijn kleinzoon als arbitter, op zo een in die tijd zeer bekend veld, dan had ik hem mee naar mijn cabine genomen hem voorgesteld aan de afgevaardigden en hem daarna op een flinke pint getrakteerd. Hopelijk houd hij mij nu nog altijd in't oog wanneer ik op het voetbalveld rond loop, en t'is eigenaardig maar altijd onwillekeurig gaa ik het publiek van gezicht tot gezicht af zoekend, waar zou hij staan, en voor mij staat hij daar, en telkens groet ik hem nog, "dag vaa jul, hoe vond je mijn match?"
