Chatten op het net.
's Namiddags zo ongeveer rond een uur of vijf,
dan weet ik met mijn handen geenen blijf.
't Is net of ze piano willen spelen, of gejaagd bladeren in boeken,
half uur later, zijn ze het toetsenbord van mijne PC aan't zoeken.
Want het chatten op't seniorennet is dan al geboren,
God weet welke plezante nieuwsjes en grappen zijn we al verloren.
Snel via poortjes, en andere toegangen, open en dicht gezet,
Nickname, klik, kleurtje kiezen, daar staan al mijn vrienden op het net.
Ik zie bekende namen staan, en een rij slapende aatjes,
nieuwkomers, en minder bekenden vullen de gaatjes.
Een vlaag van "Hallo, oi, Blues vult in multicolor het scherm,
dan gaat het over koetjes en kalfjes, over gezond en gekerm.
Wij zijn toch bevoorrecht, er zijn er die lachen en schreeuwen,
wij wisten het als eersten, dat het aan de zee was aan't sneeuwen.
En dan word er gedanst, gedronken, geklonken, en lachen maar,
precies of we zitten allemaal tesamen, gezellig bij elkaar.
Dan meld een obekend figuur zich aan,
"zeg chatterkes hebt u die naam op uw lijstje staan?"
En in plaats van zich dan beleefd voor te stellen,
begint hij een aangebrande mop te vertellen.
Maar dat is buiten ons Marleentje gerekend, ik denk dat die nooit rust,
hij vliegt er al uit, voor dat hij een van onze dames heeft gekust.
't Is wel moeilijk, de geslachten van elk van de chatters te kennen,
gisteren noemde ik nog een hij een zij, daar moet ik nog aan wennen.
Mijn vriendin, is stukken jonger,zegt "wat vind ge aan dat chatten op de buis?"
"Wel", antwoorde ik " meiske, als ik dit doe voel ik mij thuis".
Blues.
|
