Kester: Klim, crash, koppijn... Gisteren zakten we af naar Kester om er een koers van 50 km te rijden op een glooiend parcours. De start werd gegeven om 15:00u en de 70 dames vertrokken voor hun koers.
Ik heb toch een halve ronde gekoerst vandaag en dan ben ik, in de berg op, gecrasht.
Het meisje voor mij week uit en ik kon geen kant meer op...
Ik heb nog een wanhopige poging gedaan om terug op de fiets te kruipen en verder te rijden maar toen alles begon te duizelen merkte ik, dat dat geen verstandige poging was. Vervolgens heb ik voor onbepaalde duur bij de mensen van het rood-kruis gelegen, die blijkbaar nog nooit kennis hadden gemaakt met de te volgen procedures van een wieler ongeval. Bloeddruk meten, saturatie meten, wonden verzorgen, nekkraag aan doen(!)... Het had allemaal nogal wat in. Omdat ze het allemaal niet goed wisten hebben ze maar een ambulance gebeld. De mannen van de ambulance waren niet te spreken over de ondermaatse prestatie van de vrijwillige hulp verleners.
Achja, in het ziekenhuis van Halle hebben ze mij goed onderzocht,een hoop foto's gemaakt van rug, nek en hoofd en alle wondjes goed uitgewassen. Aangezien de dokters dachten aan een hersenschudding en wiplash was een observatie in het ziekenhuis noodzakelijk. Ik wilde echter niet in Halle blijven, dus werd ik maar overgebracht naar Duffel. In een ambulance met enkel Franstalige verzorgers naar Mechelen gebracht worden is geen pretje. Ik moest constant wakker gehouden worden, waardoor ik genoodzaakt was met barstende hoofdpijn in het Frans te denken en te praten. (Een goede voorbereiding voor mijn mondeling examen Frans dus).
Uiteindelijk heb ik de nacht in Duffel doorgebracht. De schaafwonden blijken nogal goed mee te vallen. Alles is stijf en mijn nek kan ik niet al te goed bewegen.
Over het al dan niet mogen sporten heeft de dokter niets gezegd. Wanneer ik terug op de fiets kruip zal dus afhangen van de signalen die mijn lichaam geeft. Sebiet een toereke doen op de rollen. (Hihi,mopje). Ik hoop woensdag al terug iets te kunnen doen, al zijn dat zorgen voor later natuurlijk. Eveline
Ik heb ruim een week geen berichtje meer gepost, hoog tijd dus om daar iets aan te doen. Gelukkig was er vandaag koers en kan ik daar eens iets over vertellen.
Drie weken na het provinciaal kampioenschap was er vandaag het Vlaams kampioenschap te Arendonk. Het deelnemers veld werkt gemerkt door de afwezigheid van een hoop goeie renners die ergens in het buitenland een koers gingen rijden. Toch was er ondanks die afwezigheid een groot deelnemersveld met een hoop noorderburen.
Voor een afstand van 55 km vertrokken de meisjes op een zeven bochtig- vlak parcours. De weersomstandigheden waren drukkend, zwaar en vermoeiend. Het weer is voor iedereen het zelfde, al is dat voor de ene wat zwaarder dan voor de andere. Toch had ik na een weekje afwezigheid zin in een goeie koers.
In het begin van de koers waren er geen of nauwelijks aanvallen op te merken. De koers was zeer gesloten, allicht door het vermoeiende weer. Na een hoop aanvallen gehad te hebben sloot Evelien Deltombe een knappe solo mooi af. De laatste ronde reed ze alleen weg van het peloton, dat haar pas zou terug zien achter de aankomst.
Voor de rest van de meisjes was het sprinten voor een ere plaats. Op een lange brede aankomst strook spurten we ons een weg richting de witte lijn.
Mijn eigen naam amper nog wetende reed ik een mooie 3de plaats bijeen. (2de van het peloton). Na het zwaar ziek zijn, zeker geen slechte uitslag.
De bloemen waren dit maal voor mama, die ze zeker ook verdiend heeft!
Twee plaatsen van het podium kent u al. De tweede plaats werd ingevuld door Shauni Corthout die ook een mooie sprint reed.
Ik sluit dit weekend geslaagd af. Al bij al best tevreden met de koers van vandaag.
Eveline
Na een week in-activiteit heb ik deze week de fiets terug gevonden.
Tot mijn grote blijdschap kon ik me eindelijk weer volop uitleven.
Tot mijn grote spijt ging het een heel stuk minder goed dan gehoopt.
De ziekte is duidelijk nog niet helemaal uit mijn lichaam verdwenen.
Maandag draaide alles volledig vierkant. Gisteren ging het al wel een beetje beter.
Vandaag was er clubtraining en eerlijk gezegd : ik had er schrik voor.
Al bij al ging het goed. Na een "intervalleke" van de jongens moesten ze maar eventjes op mij wachten. Ik had natuurlijk het excuus dat ik een duurtraining aan 't doen was een geen interval training.
't was dus goed.
Ik hoop dat het de komende dagen nog een stuk verbeterd en dat ik zondag goed kan koersen.
Nu ik het er toch over heb: zondag is er koers in Arendonk. Deze koers gaat door voor het Vlaams kampioenschap. Ik hoop voldoende terug gerecupereerd te zijn na het ziek zijn. Al vrees ik dat ik niet mijn niveau zal halen van de voorbije weken.
Eveline
Ik had het plan opgevat om donderdag te gaan koersen in Kumtich-Tienen.
Deze plannen moet ik echter laten varen omdat ik andermaal te kampen krijg met mijn gezondheid. De bronchitis steekt na een weekendje weg geweest te zijn weer hardnekkig de kop op. Om zot te worden! Bovenop keel, neus en oor problemen komt nog eens een beetje oververmoeidheid bij. Het harde trainen, kleine slaapprobleem en de berg schoolwerk eisen veel energie op van een lichaam dat niet voldoende energie op reserve heeft. Een weekje voorgeschreven rust van de dokter zullen allicht veel deugd doen.
Als de medicamentjes nu ook hun werk doen ben ik hopelijk in een mum van tijd weer helemaal de oude! Hopelijk ben ik er dan na deze rust periode voor goed vanaf en hoef ik hier de komende tijd geen cancelled berichtjes meer te posten!
Eveline
Vandaag, na een beetje twijfeling, toch gaan koersen in Burcht.
De ziekte nog niet helemaal verdwenen maar toch genoeg onderdrukt om een stapje te wagen in de koers. Ik wist op voorhand dat ik het -luchtwegen en astmatisch gezien- niet gemakkelijk zou krijgen, maar ondanks de twijfels had ik er zin in.
... Tot als ik het parcours zag.
Even een vraagje aan mijn lezers, "Hoeveel bochten denkt u dat er in een 5.5km lang parcours kunnen liggen?" Ik weet het antwoord! En om precies te zijn, het zijn er ontzettend veel! Als ik mij niet vergis en mij niet misteld heb waren het er 17(!) + een rotonde!
Voor de mensen die niet thuis zijn in het wielrennen; dit is ontzettend zwaar koersen!
Van de 94 starters zijn er naar 't schijnt maar een goeie 50 aangekomen.
Het parcours was naar mijn mening buiten categorie en onverantwoord.
Om over de rest van de organisatie maar te zwijgen. Om een voorbeeld te geven: "Is het normaal dat er plots auto's op het parcours rijden, in tegengestelde richting? Een heel peloton doen uitwijken en vervolgens nog eens zorgen voor valpartijen? Het lijn verkeer absoluut geen hinder ondervond van de koers, en dus gewoon door reed hoewel wij direct zouden passeren?
Is het normaal dat het uren duurt om simpelweg een uitslag op te stellen?
Alle respect voor de vrijwillige koers rechters! Ik ben blij dat ze dit allemaal willen doen in hun vrij tijd maar vandaag was het toch een zootje ongeregeld hoor!
Verder in de koers werd er vooral gewrongen, getrokken, en gedraaid! Het was onmogelijk om vanachter uit naar voor te rijden zonder op de grond te gaan. Ik sprintte ergens achterin en probeerde tevergeefs nog wat naar voor te rijden. Totaal ontmoedigend is het, wanneer je je nog wel goed voelt, maar er geen plaats is om te sprinten! Achja, dat is koers. Volgende week (donderdag) beter.
Na lang wachten op de uitslag bleek dat ik na alles toch nog een 12e plaats bij de junioren uit de brand had gesleept. Na het ziek zijn en het parcours dat mij absoluut niet lag kan ik niet anders dan hier toch nog best tevreden mee te zijn.
Eveline
WIELRENNEN MEISJES-JUNIOREN Eveline Dergent wint eerste koers: Ik geloofde er niet in'
Donderdag 06 mei 2010
MECHELEN - Het ging afgelopen week crescendo voor Eveline Dergent. De wieleratlete uit Battel (Mechelen) eindigde een keer derde en werd zaterdag in Sinaai tweede om zondag in Nieuwmoer-Kalmthout haar allereerste zege te mogen vieren na winst in een massaspurt.
Eveline Dergent is vrij nieuw in het meisjespeloton.
Tot half vorig jaar deed ik aan skeeleren', vertelt ze. Als training trokken we er veel met de fiets op uit. Zo werd ik stilaan besmet met de wielermicrobe.'
Dergent sloot zich aan bij de Dijlespurters, waar haar talent meteen opviel bij secretaris Hendrik De Vis. De voorbije dagen bracht ze daar de bevestiging van.
Vorig jaar was ik al blij dat ik een koers kon uitrijden. Zo herinnerde ik mij Nieuwmoer-Kalmthout als de plaats waar ik voor t eerst de eindstreep haalde. Nu ik daar ook mijn eerste zege behaalde, zal ik die locatie voor altijd in mijn hart sluiten', lachte de 17-jarige studente.
Die overwinning werd haar voorspeld door haar entourage.
Mijn ouders en mijn mecanicien André D'hoey waren mee. Na die derde en tweede plaats moet nu een eerste plaats volgen, prentten ze me in het hoofd. Ik geloofde er eerst zelf niet in. Maar toen zich een massaspurt aandiende, achtte ik me niet kansloos.'
De dag voordien was ik geklopt, omdat ik te vroeg op kop kwam. Die ervaring indachtig wachtte ik dit keer het gepaste moment af. En het lukte.'
De zegebloemen gingen prompt naar André D'hoey. Hij had me al dikwijls geholpen zodat hij in de eerste plaats die ruiker verdiende', aldus Dergent
Auteur: (lcp)
en het startschot werd gegeven voor een koers van 61 km op het 10 km lange parcours. De nieuwelingen en juniores dames reden dus vandaag in Nieuwmoer-kalmthout hun provinciaal kampioenschap. Tevens was deze koers ook onderdeel van een manche van de Beker van Vlaanderen.
Het peloton vertrok op een droog parcours maar na een halve ronde begon het te gieten. De regen hield niet op, en de koers zou niet droog aan komen. Na een kwartiertje was ik volledig doorweekt en begon de afkoeling. Toen de koers half weg was vermoede ik zelf, dat ik niet eens zou aan komen. Ik kon vingers noch voeten bewegen en wist dat onderkoeling nabij was..
Zoals in elke koers waren er een aantal uitvalletjes.. Geen enkele droeg tot de streep en zoals gewoonlijk stevende het peloton af op een massasprint. Na vorige week derde te worden, gisteren een tweede plaats in de wacht te slepen was een eerste plaats een logisch vervolg. Op voorhand geloofde ik hier echter niet echt in maar ja, in koers gebeuren soms gekke dingen he.
Ik zag het peloton zich in gang trekken en dacht bij mezelf; " Geen twee dagen achter elkaar te vroeg beginnen sprinten, rustig, rustig, rustig,.. Nog 200m, ja sprint". "Aaaaaaaah"
"Oh oh, 't is toch wel aankomst?" Ja, het was aan komst, en plots reed ik eerst over de streep...
Ik kon mijn ogen niet geloven, nog steeds niet trouwens. Dit is echt een droom die uitkomt.
3-2-1 Ik wist niet dat het kon!
Wat een prachtig weekend!
Sofie Leemans werd na haar overwinning van gisteren tweede. Ze kwam zwaar onderkoeld aan, en kon door de koude ook niet naar het podium. Voor het provinciaal kamp. maakte Steffi Lodewijks het podium compleet.
Tja, dit weer waren we in Spanje natuurlijk niet gewoon. Ik blijf er echter bij, dat de stage nu duidelijk z'n vruchten begint af te werpen! Het gevoel dat ik vandaag had, is onbeschrijfelijk! Abnormaal! Ik kan het niet geloven, kan iemand me wakker maken? hmm.. 't is te mooi voor woorden...
Eveline
Bloemen, de droom van elke coureur."
Ik wil vandaag eigenlijk niets liever dan enkele mensen in de bloemetjes zetten. De reden hiervan is de onvoorwaardelijke toewijding aan de wielersport van deze bijzondere mensen.
Na deze middag gekoerst te hebben vond ik het wel nodig om een beetje te gaan losrijden.Toen ik op de rollen kroop brak één van mijn schoenplaatjes. Wil het toeval nu toch dat ik deze middag nog had gezegd, "papa, we moeten deze week eens nieuwe plaatjes gaan halen." En dus drama, drama, want ik had geen reserve plaatjes meer in huis en morgen is er toch weer koers.
Ik belde André, met het slechte nieuws en vroeg wat ik moest doen opdat ik morgen toch zou kunnen starten. Nog geen vijf minuten later stond Dré hier met andere pedalen en plaatjes!
Dat moet in een record tijd een ritje Heffen-Battel geweest zijn, want ik had mijn oude plaatjes nog niet deftig van mijn schoenen gehaald of hij kwam de oprit al opgereden!
Nog voor ik goed en wel met m'n ogen had geknipperd was alles al gefikst! Wow!
Een probleem hebben, bellen en onmiddellijk geholpen worden! Waar dezer dagen wordt dat nog gedaan? Het is dan ook mijn plicht, om hier ongelooflijk dankbaar voor te zijn. Ongelooflijk bedankt!
Peter Van San verdient vandaag ook een bloemetje! Voor zijn ongelooflijk medeleven met z'n renners. Steeds paraat om zijn renners te motiveren voor de grote dag. Bedankt om toch een beetje mijn mental coach te zijn en er voor te zorgen dat ik steeds fris, monter, en gemotiveerd aan de start sta!
Nu ik toch bloemen aan het uitreiken ben is het ook eens tijd om mama, papa en Nick te vernoemen! Onvoorwaardelijk klaar staan om mee naar de koers te gaan is zeker een hele opoffering. Ik ben ze daar (hoewel ze dat soms niet geloven) ongelooflijk dankbaar voor!
Ik hoef een heleboel mensen te bedanken en ik kan onmogelijk iedereen bloemetjes geven vandaag... Maar uiteraard is dit een bloemetje aan iedereen die iets voor het wielrennen of voor mij te betekenen heeft! ;)
Eveline
