2015 was op sportief vlak niet het grootste succesverhaal dat ik al geschreven heb.
Ik heb dit jaar bewust gekozen om minder te koersen en al mijn tijd en energie te steken in mijn werk en studies. Daar waar ik de afgelopen jaren 100% gefocust was op mijn fiets heb ik dit jaar geleerd dat er nog andere dingen ook zijn. Ik heb geleerd om te genieten van kleinere dingen en het streven naar competitief succes even aan de kant te zetten. Een openbaring moet ik toegeven.
Het studeren verliep met vallen opstaan. Tussendoor nog willen koersen was eigenlijk niet mijn beste idee. Ik heb de combinatie tussen werken, fietsen en studeren onderschat. Ik dreef mezelf naar de limieten van mijn capaciteiten.
Wanneer ik nu de balans opmaak ben ik tevreden. Gezien het mager aantal uren training heb ik nog een aantal mooie uitslagen behaald. Enkele top 10 plaatsen springen er voor mij uit. Dat ik fysiek ver van een normaal vormpeil stond geef ik zeker toe. De examenresultaten waren goed maar niet schitterend. Ik neem nog enkele vakken mee naar mijn tweede jaar maar ben er wel van overtuigd dat het uiteindelijk zal lukken.
Wat komend jaar zal brengen is ook voor mij een raadsel. De combinatie fulltime koersen en studeren is onredelijk. Daarom heb ik beslist volgend jaar 100% voor mijn studies te kiezen. Koersen ga ik zeker ook nog doen hoor, maar wel individueel. Ik zal mij in 2016 niet binden aan een clubteam omdat ik vooraf niet kan garanderen dat ik op niveau zal kunnen koersen. In de kermiskoersen kunnen jullie mij dan uiteraard nog wel tegenkomen!
Ik houd jullie zeker op de hoogte!
En tot slot; een dikke merci aan al de mensen die mij het afgelopen jaar gesteund hebben! Bedankt aan de mensen die soms traantjes gedroogd hebben & geluisterd hebben naar mijn verhalen, gezaag en geklaag.... Bedankt voor de schouderklopjes, de lachbuien, de mooie momenten,.. Bedankt voor al de "good luck, you can do it" berichtjes. Bedankt om zo'n geweldige supporters/ vrienden/ familie te zijn! :)
WIELRENNENELITE VROUWEN FLANDERS DIAMOND TOUR - MECHELSE EVELINE DERGENT GEEFT OP NA ABSOLUTE PECHDAG
‘Na derde valpartij was de veer gebroken’
NIJLEN - De Flanders Diamond Tour was in Nijlen een replica van de wedstrijd van een jaar geleden. Toen won Jolien D'Hoore de massaspurt. Zondag deed de Belgische kampioene dat met verve over.
Opvallend aan de wedstrijd: de valpartijen. Eveline Dergent, die van deze wedstrijd heel veel had verwacht, ging zelfs drie keer tegen de grond. De eerste keer overbrugde ze dertig seconden achterstand op het peloton in haar eentje.
‘Dat kroop in de kleren’, aldus de Mechelse. ‘Toen ik een tweede keer ten val kwam, was ik snel weer recht en sloot ik opnieuw aan. Maarc de derde keer was er te veel aan. Het vat was af.’
Dergent was niet het enige slachtoffer. Van de 112 deelneemsters, nogal wat ploegen stuurden slechts vier in plaats van zes renners, haalden er slechts 83 het einde. En dat lag niet alleen aan al die valpartijen, maar ook aan de snelheid die ondanks de wind constant hoog bleef.
‘Zo hoog dat die derde keer terugkomen er niet meer in zat’, aldus de 21-jarige Dergent toen ze even over haar pijnlijke pols wreef. ‘Ik ben wel tevreden dat ik twee keer kon terugkomen. Het blijft natuurlijk een race om snel te vergeten. Gelukkig komen er nog enkele mooie kansen. Straks trek ik even naar Tervuren om het parcours van het BK te verkennen. Dat wordt weer een Belgisch onderonsje. Helemaal anders dan deze internationaal bezette koers. Al hoor ik links en rechts dat het daar niet gemakkelijker zal zijn dan op het biljartlaken waarop we in Nijlen reden.’
De start van het seizoen is gegeven. De Belgische openingskoers zit in de benen. De eerste voorzichtige resultaten van mijn mini -experiment (Wat is de invloed van lopen op de prestaties van een wielrenster) zijn gekend.
Representatief kunnen we dit resultaat niet noemen. 2 koersen en slechts één respondent volstaan bijlange niet om resultaten te veralgemenen. Tot dusver beslis ik dat lopen geen negatieve invloed heeft op de conditie. Integendeel. Het is in ieder geval beter dan niets en de basis wordt toch enigzins onderhouden.Ik heb de indruk meer longcapaciteit te hebben en diepere inspanningen te kunnen leveren. Positief dus.
Voor de spierkracht heb ik nog mijn twijfels. Volgens mij valt die voor wielrenners toch alleen maar op de fiets te trainen. Mijn klim-kracht en absoluut wattage pieken zeker niet door toedoen van looptrainingen.
In mijn huidige opinie lijkt een combinatie van lopen en korte maar intensieve fietstrainingen geen slecht idee. Ik ga dat tweede luik de komende weken toevoegen aan mijn schema en houd jullie op de hoogte van de evoluties.
Voor de koers was het nog in orde. (Foto: Krist Vanmelle)
Verder wilt u nu ongetwijfeld weten hoever ik op de fiets ben geraakt met mijn lopen, lopen, lopen... Goed tot op de Kluisberg (na 65km) daar al moeilijkheden door het snoeiharde tempo. Ik kon conditioneel die berg goed op, maar mijn benen waren duidelijk al lang vergeten wat de definitie van klimmen is. Ik kan niet zeggen dat ze meewerkten. ... Over de Trieu is het het gebruikelijke verhaal (miserie troef). En op de Patersberg ben ik in de auto gekropen. Het haalt niet uit om verder te willen rijden als het toch voor geen meter draait. Als de benen zeggen dat ze vandaag niet meedoen, dan doen ze niet mee...
Ik ben uiteindelijk met 38° koorts in bed gekropen. Wat naar Eveline normen zo goed als dood is.
Ik zal me niet verschuilen achter wat koorts. Ik was gewoon ook niet goed genoeg. Dat wist ik heus wel al op voorhand. Ik hou mijn troefkaarten dit jaar voor als het mooi weer er aankomt!
Februari 2015- Ik kende een moeilijke start van het jaar. 's morgens in 't donker vertrekken en 's avonds in 't donker terug naar huis rijden, daar wordt een mens niet bepaald vrolijk van. Als alternatief kocht ik mij een paar degelijke loopschoenen waarmee ik mijn trainingstijd toch enigszins kon inkorten. Ik werd subject van mijn eigen experiment. "Is een trainingsschema gebaseerd op looptrainingen een goede basis voor een koersseizoen?"
Ik ben nog volop in de testfase maar verwacht na dit weekend de eerste resultaten te kunnen verwerken. Ik ken mijn lichaam ondertussen ook voldoende goed om een inschatting te kunnen maken van de werkpunten. Als je vraagt naar mijn prognose; ik heb geen flauw idee! Het is ook voor mij een groot raadsel hoe mijn lichaam gaat reageren op deze nieuwe trainingsstrategie.
Dit weekend is er alvast een eerste mini-test. Ik sta zondag aan de start van de oefenkoers in Bottelaere. Slechts 63km maar toch al een goede graadmeter om in te schatten hoe het gesteld is met mijn lichaam na een lange winter.
Dames Jeugd + Elite: 63 km. Elite/Beloften & Masters: 94,5 km. - I: Visitatieschool, R.A.Stas De Richellelaan, 9820 Bottelare (0496612768). - U: Dames Jeugd + Elite: 10:30/11:45/12:00 - Elite/Beloften & Masters: 12:30/13:45/14:00 - K: Visitatieschool, R.A.Stas De Richellelaan, 9820 Bottelare - Contact: Roger Walraed, Vennenstraat 2, 9820 Bottelare (Tel.: 093626635) (chris.reunes@hotmail.com) - Extra info: Dames Jeugd + Elite: 10 x 6,3 km - alle Belgische vergunninghouders of aangesloten bij Belgische club - Elite/Beloften & Masters: 15 x 6,3 km - enkel deelname voor renners woonachtig in Oost-Vlaanderen of aangesloten bij een club uit Oost-Vlaanderen - - Med. Controle:: Visitatieschool, R.A.Stas De Richellelaan, 9820 Bottelare (0496612768)
Voor wie volgende week zaterdag nog niets op de kalender heeft staan: Zaterdag 28/2 is er de eerste grote test in de Omloop Het Nieuwsblad (OHN). Wie graag komt kijken positioneert zich best ergens de eerste 70km....
Meer informatie over het parcours vind je hier. Al de informatie over de omloop voor vrouwen is hier te vinden.
Ik heb alvast zin in een nieuw seizoen. Nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen, nieuwe ambities... Hopelijk zijn jullie er ook weer klaar voor! Tot snel, op de koers! Eveline,
Ik kijk terug op anderhalf jaar. Toen ik vorig jaar in augustus besliste dat het gedaan moest zijn met prutsen, gooide ik het roer helemaal om. Ik startte in de winter van 2013 met een winteroffensief waardoor ik in februari sterk aan het seizoen kon beginnen. Ik voelde dat ik weer op een aardig niveau zou kunnen presteren en was er rotsvast van overtuigd dat ik in 2014 ging laten zien hoe het juist zat.
Hoewel de conditie in het voorjaar reeds zeer behoorlijk was had ik nog steeds te maken met een groot vertrouwensprobleem. Ik durfde mij niet meer smijten in de sprint, ik nam geen risico's meer, ik was het verleerd. Week na week bouwde ik mijn conditie, moed en lef op. Toen ik in Nederland in een criterium belande tussen meisjes die ik nog nooit gezien had vond ik mezelf terug. Het criterium in Waddinxveen heeft veel veranderd voor mij. Ondanks het harde tempo liet ik me daar niet meer opzij zetten. Ik koerste voor wat IK waard was en werd er 10de. Niet de uitslag maar het gevoel was belangrijk. Ik had voor het eerst sinds lange tijd weer het gevoel coureur te zijn.
Hoewel de uitslagen in 2014 niet altijd een correcte weerspiegeling waren van het gevoel reed ik toch een mooi en constant circuit. Mijn abonnement op de top 20 plaatsen werd een veel besproken item aan de keukentafel. Naar het einde van het seizoen trachtte ik nog een abonnement op de top 10 plaatsen te versieren. Mijn koersmethode werd agressiever en krachtiger en ik reed rond met het nodige zelfvertrouwen dat resulteerde in enkele mooie plaatsen. Hoewel er geen prodiumplaatsen bij waren dit jaar, sluit ik 2014 tevreden af. Ik reed constant en kon toch enkele mooie uitschieters optekenen. (10e Waddinxveen, 8ste BK elites, 6de in Erondegem,...)
Dat de winter een moeilijke periode zou worden, dat wist ik op voorhand.
De uren die ik vorig jaar op de fiets zat zal ik dit jaar in de verste verte niet benaderen.
Sinds ik in juni ook belastingplichtige werd (en dus begon te werken) ben ik beginnen beseffen hoe zwaar de combinatie werken-studeren-fietsen is.
Daar ik in juli nog dacht "no big deal", is dat nu wel even anders. Time management is mijn stokpaardje geworden. We zijn december 2014. Ik ga richting Kerstmis met een acceptabele basiscondite. Scotty vergezeld mij nog wekelijks op de mountainbike tochten maar weldra mag ook mijn koerspaard weer van stal komen. Ik kijk ondanks de moeilijke winter hoopvol uit naar 2015. Dik gemotiveerd!
Wat mijn goede voornemens betreft: "meer blogberichten schrijven en ze sneller opvolgen" is out of the question geworden want het lukt toch niet.
Mijn nieuwe queeste is: " 't is te nemen gelijk 't komt, en voor de rest zjatten en taloren".
Na mijn beneladies avontuur voelde ik mij goed. Ik herstelde goed in de week en weet ondertussen ook dat ik de komende weken de vruchten zal plukken van zo'n dubbel koersweekend.
Vorige week vrijdag stond ik aan de start in Erpe-Mere (Bambrugge).
Voor mij was het de eerste keer dat ik hier aan het vertrek stond en dus wist ik niet wat ik zou moeten verwachten. Ik vond het een leuk en mooi parcours. Een beetje selectief maar niet te steil. De lastigheid van dit soort koersen wordt vooral bepaald door de rensters zelf.
In het begin van de koers zag het er naar uit dat we gemakkelijk met een grote groep zouden gaan aankomen. Er werd niet al te hard gereden en het peloton reed in blok over de heuveltjes. Gelukkig kwam daar half koers verandering in .
Toen het peloton werd medegedeeld dat de vluchters bijna 3 minuten voorhadden was dat het moment voor de groep om het heft in handen te nemen. Enkele rensters begonnen te rijden en dreven het tempo hoog op. Per ronde zakte de voorsprong van het duo met ongeveer 30 seconden. De deur in het peloton stond open. Ik moest bij momenten ook serieus uit mijn pijp komen om het tempo te kunnen volgen! Amai mn botten!
Bij het ingaan van de laatste ronde bedroeg de voorsprong nog 45 seconden. Een dubbeltje op z'n kant zou het worden. Alles was nog mogelijk, maar we zouden niet meer mogen stilvallen. Op 5 km van de finish was er andermaal een zware valtpartij. Een half peloton werd onderuit gekegeld. Ik ontsnaptte net aan de val die naast mij gebeurde. Met 15 rensters bleven we in de running voor de mooiste plaatsen.
De winnares was nog niet gekend want met nog 1 km te rijden kregen we het kopduo in het vizier. Minder dan 200m bedroeg de voorsprong nog.
Het draaien en keren was in het voordeel van de twee vluchters en het was nipt maar ze hebben het gehaald. Ik had het beste gehad en werd 15de als ik me niet vergis.
Ik ben tevreden met het resultaat maar had geen super super benen. Het kan altijd beter natuurlijk.
Van de 80 starters haalden er uiteindelijk maar een 40-tal de finish. Dus recht van klagen heb ik niet. Toch?
Vanaf volgende week beginnen de criteriums in België. Ik sta aan de start in Ninove en dat is het dan ook. Wat de weken daarop zal volgen moet ik nog eens bekijken.
Ondertussen staan er weer wat koersen op mijn actief.
Enkele weken geleden stond ik aan de start van de Beneladies tour. Voor mij een hele uitdaging waarbij ik eindelijk nog eens kon meten hoever mijn niveau afligt van dat van de wereldtop.
Ik startte enigsinds nerveus aan de wedstrijd. Goed wetende dat ik geen kasseifretter ben, zou het niet evident worden.
De eerste rit bevatte 4 kasseistroken die voor de koers als veel lastiger bestempeld werden dan dat ze uiteindelijk waren. Ik kwam de eerste twee stroken perfect over en voelde mij écht heel goed in het peloton. Na de tweede kassei reed ik echter plat en wisselde een wiel bij de neutrale wagen. Hoewel ik snel weer op de fiets zat, was aansluiting maken bij het peloton niet meer mogelijk. Achter de grote groep werd onmiddellijk barrage gemaakt voor rensters die achterop geraakt waren en ik kon dus geen beroep doen op de volgwagen om mij te asisteren.
Ik belande in een groep met een renster op 30 à 40 en reed zo naar de finish.
Na afloop was ik teleur gesteld omdat ik mezelf heel goed voelde in de koers. Ik reed gemakkelijk en zou naar mijn mening toch wel ver geraakt kunnen zijn in de eerste rit.
De tweede rit was een tijdrit. Ik heb het nooit gekunnen, ik kan het niet en ik zal het ook nooit kunnen. Ik heb er mijn pijlen niet op gericht en ging gewoon van start met mijn wegfiets.
Ik reed door maar niet 100% a bloc. Of ik nu 80 ste word of 110de dat maakt naar mijn mening niets uit. Met in het achterhoofd de namiddagrit kwam ik over de finish met een gemiddelde van ruim 37km per uur. A Bloc of niet, ik zou toch nooit in de buurt van de 47 km per uur van Johansson gekomen zijn. Of wat had je gedacht? Er is nog een groot verschil met de wereldtop!
De middagrit sprak me dus duidelijk meer aan. Meer kasseien dan de eerste dag. Op voorhand werd er voorspeld dat het peloton al na 36 km uit elkaar zou liggen. Vooraan starten en blijven was de boodschap die waarschijnlijk elke ploeg meegaf aan zijn rensters. Het was drummen en trekken tot aan de eerste kasseistrook. De valpartijenen volgden elkaar in snel tempo op. Er was veel blablabla maar op de kasseien weinig boem boem boem. Het peloton reed er in masse over en bleef compact. Uiteindelijk bereikten we ook met een compacte groep het plaatselijke parcours. Te weinig wind om de koers hard te maken luidde het achteraf.
Bij het ingaan van de laatste plaatselijke rond was de groep eigenlijk te groot. Ik voelde het al aankomen dat er ongelukken zouden gaan gebeuren. Op de kasseien was het dan zover. 4 km van de finish lag er een vleeshoop op de "cobbles". Uiteraard, ik stond er achter! Maar lag er deze keer gelukkig niet bij! :D
Toen ik mij door de massa had getrappeld en ik weer op gang was, waren de eersten al kort bij de finish vermoed ik. Ik strandde op plaats 38 geloof ik, maar dat is dan een uitslag die er niets toe doet.
Ik deed niet meer mee op het einde omdat ik was opgehouden door de massacrash. Ook dat is koers.
Al bij al een teleurstellend weekend met veel incidenten. De benen en het gevoel waren super.
Je hebt het als renster alleen niet altijd zelf in de hand.
Dit jaar reden we rechtstreeks naar Moerzeke en maakten we geen ommetje langs Moerbeke. Het zou anders geen drama geweest zijn moesten we een uur laten aangekomen zijn want de start werd met een uur uitgesteld nadat een oliespoor werd aagetroffen op het parcours.
De brandweer moest alle zeilen bijzetten om het parcours rijklaar te maken.
Om 17uur konden we dan toch vertrekken voor een ingekorte koers. Omdat de 'niet-parkeren-bordjes maar tot 19u voorzien waren werd de geplande 88km herleid tot ochot ocharme 56 km.
Over de koers zelf kan ik niet veel vertellen want ik heb er niet veel van gezien. omwille van de regen bedampten mijn glazen en had ik meer werk met het proper maken van mijn vizier dan met koersen. Zonder bril rijden was door het spatwater ook weer geen optie. Nooit ni goed natuurlijk.
Ik had vandaag verrassend goede benen. Ik reed rond op mijn gemak en koerste zelf ook wat mee. Ik voelde mij het veiligste bij de eerste 10 van het peloton en kon mij daar ook gemakkelijk handhaven. Als 5de vatte ik de laatste ronde aan en ik plande de sprint al in mijn hoofd. Ik had nog een stevige cartouche in de benen maar zoals dat gaat met een vuurpeil die wordt afgestoken op een onbewoond eiland was mijn cartouche ook niet te zien waar ze moest te zien zijn.
Ik finishte als 13e en ik vind dat geen repressentatieve afspiegeling van het gevoel waarmee ik vandaag rond reed. Nuja ik weet het, dat is prit praat voor achteraf.
Volgende week heb ik een nieuwe kans. Drie nieuwe kansen zelfs!! Zaterdag sta ik aan de start in Sint-Laureins voor de eerste rit van de Beneladies tour. Indien alles goed verloopt kom ik dan zondag nog aan de start van een 9km lange tijdrit en een wegrit van 88km in Filippinen (Nederland).
Wielsbeke is mijn tweede Mechelen. Ik voel er mij thuis. Met een geweldige herinnering van 2010 in het achterhoofd keek ik met groot genoegen uit naar het BK voor dames elite anno 2014. Winnen zou dit jaar een andere zaak zijn dan in de junioren categorie maar elke koers moet natuurlijk gereden worden. Wie niet waagt, niet wint zeker?
Wake up call om 5u 's morgens. Gezien ik al heel de week aan het werken was, en dus om 6u moest opstaan was ik dat vroege uur toch al wel een beetje gewoon gelukkig. Een voordeel voor mij! :)
Verder was het een bittere strijd waarbij er bij momenten zeer bizar gekoerst werd.
Renners die hun eigen ploegmaten gaan halen die in de ontsnapping zitten, dat vind ik op z'n zachtst uitgedrukt toch bizar! Gelukkig ging het er bij ons anders aan toe.
Iedereen deed zijn best om mee te zijn met de juiste ontsnappingen. Geen groepje reed weg of er zat Malderens groen bij! Tot de grote top vond dat het goed geweest was en weg waren ze.
Het peloton ging sprinten voor de 4de plaats. Ik draaide de laatste rechte lijn op ronde de 5de stek. Hoewel er nog golven kwamen bleef ik goed vooraan en hield ik het hoofd koel.
Uiteindelijk moest ik nog heel wat rensters passeren maar ik finishte wel sterk.
Als 4de van het pak mag ik niet klagen.
In de uitslag ben ik finaal 8ste, met 6 profrensters voor mij. Geen schande toch?
Bij de beloften( U23) werd ik 2de! Technisch gezien dus een podium, maar dat werd alleen voor de winnares voorbehouden. Alle credits voor Lotte Kopecky die de beloftentrui in ontvangst mocht nemen. Jammer maar helaas dus.
Moraal van de dag; een goede koers gereden met een mooie uitslag. Hopelijk de komende weken meer van dat!
Bij gebrek aan tijd en ook wel een beetje motivatie, is het er de laatste tijd een beetje over geschoten om nieuwe dingen te posten... We zijn deze maand verhuisd, ik ben afgestudeerd aan de Thomas More Hogeschool in Mechelen als Marketeer en ondertussen ook ineens al beginnen werken bij BMW in Brussel. Hoewel mijn agenda dus eingelijk al vol zat heb ik ook behoorlijk wat gekoerst. Het grote gevolg van dit alles is dat ik hopeloos achter sta met koersverhalen. Zo achter dat ik zelf niet meer weet wat ik allemaal heb uitgewreten. Maar elk lang verhaal kan kort verteld worden, dus ik doe een poging om de laatste maand kort samen te vatten. Hierbij mijn voorbereiding en de aanloop naar het BK in een notendop...
De aanloop naar het BK kon ik dit jaar relaxed aanvatten. Geen examens aan mijn hoofd die mij uit mijn focus konden halen. In tegenstelling tot de voorbije jaren kon ik de volledige koerskalender afwerken. Het gevoel was doorgaans zeer goed! Ik koerste aandachtig mee en dierf me al eens smijten in de sprints met een aantal mooie ereplaatsen als gevolg.
In Belsele eindigde ik op een 12de plaats net buiten de top tien. De toppers zoals Devocht en D'Hoore volgen was geen optie, maar in de sprint voelde ik voor het eerst dit jaar dat er echt wat op zat.
De week na Belsele koerste ik op vrijdagavond bij sponsor Van Eyck in Erondegem. Ik had mij mentaal voorbereid op een vlakke omloop maar dat viel dus wel lelijk tegen. Hoewel we maar 6 ronden moesten afwerken (van 16km wel te verstaan) was het niet evident. In de sprint had ik echter weinig last van de lastige race. Ik eindigde finaal als 6de! Een mooie uitslag, die de goede conditie bevestigde.
Twee dagen later reed ik in Nijlen een anonieme koers en in de sprint was ik nergens te vinden. Risico's nemen in de achtergrond is naar mijn mening nog steeds overbodig en dus heb ik er mij niet mee bezig gehouden. Verder niets te vermelden.
De week voor het BK trok ik naar 's Gravenwezel. Hoewel we zaterdag verhuisd zijn (We wonen nu niet meer in de Neerweg, maar aan de andere kant van Mechelen) wou ik mijn benen toch nog eens laten draaien. Ze draaiden, maar het was vierkant! Ik bereikte in het peloton de finish maar moet toegeven dat ik vooral/uitsluitend vannachter heb meegereden. Na een dag verhuizen was ik echter heel blij dat ik nog op deze "vlotte" manier kon finishen en dat ik dus zo mijn km's voor het bk in de benen had.
Et voilà, ondanks een drukke periode voelde ik mij conditioneel toch in orde voor het BK...
Ondertussen een week geleden maar ik heb helaas nog geen tijd gehad om een deftig blog bericht te schrijven. Hierbij dus een verslag van de koers in Belsele...
Ondanks het relatief late vertrekuur van half vijf, was het nog voor te bakken aan de start. Belsele is voor mij ondanks de verschillende parcourswijzigingen altijd een koers geweest waar ik graag naartoe ga. Het koersje in het Waasland is met zijn vlakke structuur en vele bochten een kolfje naar mijn hand.
Dit jaar had ik niet mijn beste dag, maar ook zeker geen slechte. Ik starte behouden in het peloton en liet de eerste demarrages rustig aan mij voorbij gaan. Toen na een aantal ronden de kleine kopgroep terug gegrepen werd, wist ik dat dé moment voor de beslissende demarrage er zat aan te komen. Ik vermoede dat het bochtige stuk zich wel zou lenen, maar nee. Net toen ik voelde dat achter mij alles weer bijeen kwam schoten de grote toppers weg. Ik had net een poging gedaan en voelde dat een tweede cartouch niet direct binnen handbereik was.
Overigens zat er zoveel snee op de lotto-Topsport trein dat ik waarschijnlijk zowiso moeilijk op het wiel zou zijn gekomen. Maar soit, da ter zijde.
Het peloton reed dus voor de 4de plaats.
De lange en brede aankomst vind ik geweldig. Ik sprint graag in Belsele. Ik schoof eigenlijk pas redelijk laat op en kwam zo net iets te laat voorin. Ik eindigde echter nog op een mooie 12de plaats en ben daar zeker wel tevreden mee. Een dag voor het pk in Herselt besef ik toch dat de conditie goed is. Hopelijk ben ik voor de tweede koersdag op rij goed hersteld na de toch wel lastige koers...
Het provinciaal kampioenschap werd dit jaar beslist in een nieuwe dames koers. Herselt was op zondag 8 juni het decor voor het kampioenschap van Antwerpen.
Een beperkt aantal rensters stond, andermaal in verschroeiende temperaturen, aan de start van een lastig parcours.
Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was over de lastigheid van de omloop. De aankomst zone liep stevig op en ik was er al snel zeker van dat een groot aantal rensters zich zouden verslikken in de lastigheid van de arrivé. Het parcours herbergde echter ook nog een hele hoop bochten en een lastige oplopende strook ergens halfweg. Niet voor doetjes.
Mijn benen waren niet hersteld. Maar écht niets hé! ze voelden aan als brak en ik starte met diepe verzuring tot achter mijn oren. Losrijden op zo'n lastige omloop, vergeet het maar!
Ik telde de rondes af en zag echt serieus af. Mijn benen branden en ik ging toch wel redelijk diep. Het warme weer teisterde mijn lijf en leden. Drinken was een absolute noodzaak.
Verzorger mama die voor de eerste keer instond voor de volledige verzorging kreeg het zeker niet gemakkelijk vandaag. Helemaal zelfstandig stond ze in voor mijn bevoorrading. Het moest goed zijn. Ik had het goed uitgelegd, dus ze heeft dat prima gedaan! Dikke pluim! 2 bussen aangegeven en geen enkele laten vallen! Ze mag nog mee! ;) hihi
Ik had van mijn eindschot niet veel verwacht. Voornamelijk omdat ik mij ronde per ronde de finish had over gesleept. Blijkbaar zagen de meeste rensters het toch niet meer zo echt zitten want ik finishte nog behoorlijk goed. Met vier rensters vooruit behaalde ik nog een 21ste plaats. Met zo'n braggel benen zou ik daar op voorhand zeker voor getekend hebben!
Ik zal het moeten leren want komend weekend staan er ook weer een heel aantal wedstrijden op het programma... vrijdag Erenbodegem, (misschien op zaterdag Oudenaarde, maar dat is onder voorbehoud) en zondag koers ik in Nijlen. Ik sta daar aan de start van de voorlaatste lottocup manche.
Vrijdag stond ik aan de start in Begijnendijk. Persoonlijk een van mijn favoriete koersen waar ik jaarlijk met veel plezier naar uitkijk.
De organisatie had andermaal geluk met het weer. Onder een stralende zon stonden zo'n 60 rensters aan het vertrek voor een koers van 100 km.
Aanvankelijk zag het er naar uit dat het peloton naar de jaarlijkse massasprint zou gaan rijden. Niets was echter minder waar. Verrassing. Er reden er een paar weg op een ambetant moment. Ik wou ook springen en op dat moment besliste mijn ketting dat dat niet doorging. Van het ene moment op het andere van de grote molen op de kleine plateau. Gedaan met zingen. Ik heb een halve koers op den 11 gereden. Souplesse training zoals dat dan heet. Na wat foufelen, en door de putten rijden kreeg ik er 6 ronden later mijn ketting miraculeus weer terug op. Ondertussen was het kalf natuurlijk al lang verzopen en was mijn frustratie daarrond als serieus aan het toenemen.
Moraal van het verhaal. Er waren er 13 vooruit. Ik werd 5de in de pelotonsprint voor wat het nog waard was. Ik was nog wel goed, maar moest van wreed ver komen. Eigen schuld uiteraard. Laat ik het erop houden dat ik mij goed voelde, dat er meer in zat, dat ik uiteindelijk een snelle sprint reed en van ver kwam, maar dat het resultaat nog steeds te wensen over laat. Vroeg of laat, zal ook dat wel weer eens in de plooi vallen hopelijk.
Ondertussen ruim een week geleden maar ik heb de afgelopen dagen helaas nog niet de tijd gehad om een berichtje te posten. Mea Culpa.
Nu dus met 8 dagen vertraging alsnog een update over de polderkoers.
Vorige week zondag stond ik dus aan de start in het anders zeer winderige polderdorp Prosper Polder. Net op de grens met Nederland stonden zo'n 90 rensters aan het vertrek. De ene duidelijk al wat nerveuzer voor de wind dan de andere. Wat mij betreft viel de wind al bij al nogal mee. Ik heb het slechts zelden zo wind stil geweten in de open velden.
Ondanks het feit dat er weinig wind was, bleek de koers zelf nog ontzettend lastig te zijn. Dat ik de afgelopen week mijn fiets amper zag omwille van een zware bronchite zal ook wel aan de basis hebben gelegen van een slecht gevoel in het begin van de koers.
Wie zondag niet vooraan stond in het vertrek kon al snel de achtervolging inzetten.Al snel werden er een heel aantal meisjes gelost uit het pak. van 90 rensters haalden er maar een goeie 50 uiteindelijk de aankomst.
Er stond te weinig wind om het hele pak in frut vaneen te rijden maar er stond wel degelijk teveel wind om het alleen te proberen. De talloze aanvallen werden stuk voor stuk teruggehaald en het uitgedunde pleloton stevende af op een massasprint.
Wat mijn sprint betreft die was echt niet om over naar huis te schrijven. Hoewel ik écht nog wel super fris was en mij nog heel goed voelde, lag het tempo in de laatste ronde niet hoog genoeg naar mijn goesting. Het gewring, geduw en gekwak in de voorlaatste rechte lijn waren buiten proportie. De versmalling op 500m van het einde was als een aanslag op het peloton. Eigenlijk onverantwoord en ik besliste om daar niet het volle risico te nemen om mezelf ergens tussen te wringen waar ik toch niet tussen kon.
Achteraf jammer, maar liever geen zware risico's.
Ik werd 22e. Er zat meer in, maar ik onthoud het goede gevoel van de tweede koershelft na een week waarin ik mijn fiets amper 4 u zag.
Ik had aanvankelijk aangekondigd dat ik dit weekend twee keer aan het vertrek zou staan van de koers. Toen ik zaterdag morgen echter naar buiten keek en daarbij het weerbericht hoorde was mijn beslissing snel gemaakt. Koersen bij 8 beaufort en storm? No way dat ze mij in Snaaskerke gaan zien.
Ik heb in het verleden nog nooit meer dan drie ronden gereden in de polderkoers. Het parcours ligt me niet en met de aangekondigde weersverwachtingen zou het al zeker niet beter gaan.
Alles op Wodecq! Daar in de Walen kennen ze dat niet wind! Dat was mijn gedacht op zaterdag...
Op zondag was mijn gedacht even hard gedraaid als de wind... Ze kennen dat dus wel daar aan de andere kant van de taalgrens!
Vijf minuten voor de start brak de hel los. Een hevige bui teisterde het kleine dorpje. Half lachend/ half wenend zei ik tegen mijn verzorgers; de titel van mijn blogverslag morgen zal zijn "De hel van het zuiden; deel 2". Ik ben nog steeds mijn watertrauma van in Honnelles aan het verwerken, dus happig was ik niet om aan de start te gaan staan.
Toen het startschot gegeven werd, was het ergste gepasseerd en viel er geen druppel meer uit de lucht. Ik had al snel door dat ik eigenlijk veel te dik gekleed was om te koersen. Mijn overschot aan kleren vloog snel uit, en ondertussen vloog de rest er stevig in.
Geen getreuzel weg van in het begin van de koers!
Ik had niet mijn beste dag. In de tweede ronde moest ik alles uit de kast halen om toch maar mee over de kuitenbijter te geraken. Oef. Maar precies net even te diep geweest.
Hoewel ik achter mij verbrokkeling zag, kwam alles in de afdaling weer bijeen en was de inspanning een maat voor niets geweest. Helaas, verloren krachten.
(Alles wat teveel is, moete zo snel mogelijk kwijt... Paul De Fotograaf is nog zo vriendelijk geweest om een rood kringetje te tekenen rond mijn handschoenen, die ge daar ziet vliegen)
Ik had het gevoel goed te herstellen, conditioneel dan toch. Kracht was nergens te bespeuren. Nuja, dat is er al enkele maanden eigenlijk niet te bespeuren... Sinds mijn val in Spanje, ondertussen inderdaad al 3 maanden geleden, is de rug een heikel punt en heb ik een duidelijk verlies van kracht.
Voor wie nog niet mee is met het verhaal rond die val: Ik ben in Spanje gevallen op stage, en op mijn rug terecht gekomen op de plaats waar mijn gsm zat... Die gsm in 1000 stukken en mijn rug precies ook. Ik heb sinds die dag een mooie afdruk van een Iphone 5 op mijn achterkant. Om maar weer te geven hoe zwaar de impact was. Gezien de niet verbeterende toestand ben ik toch maar eens naar de dokter geweest.
Misschien was ik nog radioaktief en daarom niet helemaal 100%, want ik heb vrijdag een botscan van mijn bekken laten nemen. So far so good, want ik weet pas dinsdag het resultaat.
Wie het verdict wil kennen zal dus een van de dagen nog eens terug moeten komen om het verslag te lezen... Hopelijk een met goed nieuws!
Op donderdag 1 mei stond ik aan de start in Boortmeerbeek. Een echte thuis koers voor mij. Ik had het geweldige idee om met de fiets naar daar te rijden kwestie van al goed opgewarmd te zijn voor het vertrek. Het tegendeel was echter waar want kletsnat heeft taxi mama mij onderweg opgepikt. Gelukkig zaten er toch nog droge kleren in mijn koers valies, zodat ik nog enigzins droog aan de start kon verschijnen... Een geweldig begin met andere woorden.
De rest van de koers kan kort worden samengevat. Ik reed attent voorin en reageerde wanneer ik dat nodig achte. Ik liet het gat vallen voor ploegmaat Sarah, die op die manier in de kopgroep geraakte en zich naar de derde plaats fietste. Ik werd uiteindelijk zelf 16de en was tot op het einde redelijk fris. Op zich was ik nog een beetje ontgoocheld dat ik er niet meer heb kunnen uithalen. Ik had wel de benen voor een mooi resultaat. Het is echter goed voor het vertrouwen voor de komende koersen!
Ondertussen enkele dagen verder. Vandaag sta ik aan de start in Sinaai (17u). Ik weet het, ik ben er een beetje laat mee... Maar wie dus nog zin heeft, is zeker welkom! :)
Na enkele weken "out-off competition" was het gisteren eindelijk weer zo ver! Race-day! Ik heb de afgelopen koers-vrije weekends goed gebruikt om eens stevig door te trainen. Ondanks een aantal marathontrainingen voel ik me fit, energiek en klaar om er écht in te vliegen!
Om de lange periode zonder koersen in België op te vangen besliste ik en Pia om te gaan koersen in Nederland. 300km (over en weer) voor een criterium van amper 65 km. Aanvankelijk was ik onzeker en twijfelde ik over mijn kunnen. Zou ik het snelle criterium kunnen verteren ondanks een gebrek aan koers kilometers? Zou ik 7 bochten per anderhalve km aankunnen zonder specifieke interval training en dat 40 ronden lang? Zouden mijn benen hersteld zijn na het dagje paintballen met de ploeg?
Vooral dat laatste was een van mijn grootste bekommernissen. Ik was zo stijf als een plank uit mijn bed gekomen. Bond en blauw van de rake verfballetjes schoof ik op mijn gat van de trap. "Als ik de eerste 5 ronden doorkom, zal het wel in orde komen"...
75 rensters werden in gang geschoten voor ochot ocharme 65 km. Het tempo stokte nooit. Recupereren? Vergeet het! Full gas van begin tot einde. Mijn benen waren wonderwel toch al goed van in het begin van de koers en ik bleef gemakkelijk bij de eerste 10 rijden. Na enkele rondjes haalden we al gedubbelde rensters in. Een groot aantal moest toch de rol voorin lossen.
Ondanks verwoede aanvalspogingen bleef het peloton samen en werd er in groep gesprint voor de overwinning. Voor het eerst sinds lang draaide ik het turbo knopje in mijn hoofd nog is om. "Vandaag telt er maar 1 plaats." Ik heb mij al lang niet meer zo gedreven en opgejaagd gevoeld om er nog eens het maximale te kunnen uithalen.
Ik draaide als 4de de voorlaatste bocht in, en als 10de die bocht uit! Ik ontweek nog nipt een nadar pootje nadat ik een elleboogje kreeg van een opgefokte Nederlandse collega. Sportief hoor! Op mijn uiteindelijke sprint zat niet de push waarop ik gehoopt had, maar slecht was hij ook niet. Uiteindelijk eindigde ik als 10de.
Goed maar niet goed genoeg. Tevreden en op mijn gemak gesteld over mijn huidig vormpeil. Kan nog wel wat bij de komende weken. Ook voor Pia, die haar eerste internationale ervaring opdeed was het een succes! Beiden konden we met een goed gevoel terug naar huis. Een gezellig dagje onder meiden was een fijne roadtrip!
Voor de geïnteresseerden (en ook voor de niet-geïnteresseerden) op donderdag 1 mei start ik in Boortmeerbeek. Voor mij een echte thuiskoers. Wie het excuus "ik moet werken" wil inroepen heeft geen geldig excuus gezien het dag van de arbeid is en we dus allemaal vrijgesteld zijn.
Diegene die een ander geldig excuus hebben, hebben een kans om het goed te maken en kunnen op 4 mei naar Sinaai komen. De échte die-hards komen natuurlijk 2 keer!
What's more to come? 17 mei: Trofee Maarten Weynants 15 juni: Lotto cup Nijlen en enpassant ook nog het gebruikelijke kermiscircuit uiteraard! :)
Het zot is weer in mijne kop geslagen. Ik had mij ingeschreven voor het PK tijdrijden dat gisteren gereden is. Zeer bewust heb ik daar op voorhand niet te veel reclame voor gemaakt... Ik kon op voorhand niet weten hoe zwaar ik zou kunnen afgaan... Nuja veel maakt het opzich niet uit, ik voel mezelf moreel verplicht om mijn trouwe fans op de hoogte te brengen met dit "post-race-experience verslag"
Een korte schets over hoe ik mijn 11km door de muur beleefde... Als eerste van de dames elite stond ik klaar voor mijn tijdrit. Nog een snelle helmwissel een halve minuut voor de start haalde mij even uit mijn concentratie maar toen het aftellen begon was ik er klaar voor. De wind zat de eerste kilometers in de rug en het ging vlot om snelheid te maken. Ik nam mijn bochten al liggend in mijn beugels en kwam er vlot doorheen. Bij de eerste bocht zag ik hier en daar al zwarte vlekken en ik dacht bij mezelf, Domme Dergent ge zijt te snel vertrokken. 't is nog 9 km! Het eerste stuk tegenwind verteerde ik redelijk goed, ik zette kracht op mijn benen en voelde pas tegen het einde van dat lange stuk dat mijn snelheid iets of wat begon te dalen. Ik praatte mezelf moed in door mezelf wijs te maken dat het op het tweede meewind stuk wel beter zou gaan.
Ik kan mezelf ook alles wijsmaken. Het ging niet gemakkelijker en ik moest nog dieper in mijn beugels kruipen om mijn snelheid aan te houden. Het aftellen was wel begonnen en ondertussen was ik ook al over halfweg. Ik mag niet stilvallen, ik mag niet stilvallen, ik mag niet stil vallen. Maar ja, als je zonder kilometric rijdt, weet je niet of je al dan niet stil valt... Dus ik bleef gewoon trappen. Er zijn een aantal stukken weg uit mijn geheugen, ook wat zwarte vlekken... Beetje diep geweest. Ik moet naar die streep, ik moet zo snel mogelijk naar die stomme streep! Ik maakte de beginners fout om er zo maar even 3 tanden bij te doen omdat ik dacht, "hoe groter het verzet hoe harder ik rijd"... yeah right, ni dus! De laatste halve kilometer was er teveel aan, maar bon, ik ben over de streep gekomen. Wonderwel nog levend nadat ik toch een aantal keer ben dood gegaan....
Ik werd 5de! Over het aantal deelnemers zal ik maar wijselijk mijn mond houden maar laat ons stellen dat ik niet de laatste was... hihi Enfin, het was een leuk avontuur. Een mens moet alles eens meegemaakt hebben he? Of er nog een vervolg komt op dit intermezzo daar moet ik eerst wel eens goed over nadenken hoor. Misschien als ik het zot nog eens in mijn bol krijg...
