Een jaarverslag is de balans die een renner voor zichzelf op het einde van een seizoen opstelt. Ik zoek uit wat dit jaar mij bracht, wat de werk punten voor volgend jaar zullen zijn en hoe ik alles ervaren heb.
Aan het begin van het seizoen stelde ik mezelf een aantal doelstellingen. Toen club trainer Bert mij in november vroeg wat ik dit jaar wilde presteren antwoordde ik kort; "bwa goed rijden en misschien wel eens een koers winnen". Afgaand op vorig seizoen stelde ik geen al te hoge eisen. Ondanks de strenge winter kwam ik de koude periode vlot door en begon met een goede conditie aan het seizoen. Gemotiveerd als ik was trainde ik goed. Ambitie? Een goed jaar! "En als ik het in mijn kopje heb, zit het niet in m'n gat" Ik werd clubkampioen in februari, maar het koers seizoen opende ik eigenlijk met een 8ste plaats, de trend was gezet voor mijn doelstelling.
Clubkampioenschap Boom
In mei boekte ik zeer buiten alle verwachtingen in mijn aller eerste overwinning. Een provinciale titel, een droom. Daar had ik m'n doelstelling, nog voor half seizoen.
Pk Nieuwmoer- Kalmthout
Ik verlegde mijn doelstellingen. Trainer Dré vroeg minstens 10 top 10 plaatsen. 10?! U vraagt, ik rijd. Het einde van het seizoen nadert en ik kan terug kijken op 10 top 10 plaatsen op de weg. Een snelle resumé... ACHT podium plaatsen waaronder vier overwinningen, twee op de weg, twee op de piste. één tweede plaats en 3 derde plaatsen. Her en der top 10 plaatsen die ik voornamelijk aan mijn sprint te danken heb en mooie ere plaatsen bij de elites en nieuwelingen jongens.
Jammer maar helaas waren er ook de gebruikelijke crashes. Drie om precies te zijn.
Een whiplash+ hersenschudding, een gebarsten pols en een hoop schrammen en builen. Er is al voldoende over gezegd en geschreven, ik werd er alleen maar sterker van. Ook ik kende de gebruikelijk hoogte en diepte punten, maar kan ik ontkennen dat ik meer pieken dan dalen heb gekend? Met als grootste hoogte punt het BK uiteraard. Aanvankelijk geen doel, maar wie wil daar niet schitteren? Alles voor het kwartiertje eeuwige roem. Ondertussen kent iedereen de afloop, en vierde ik mijn tweede succes van het jaar. Een overvloed aan geluk, kon mijn seizoen nu nog stuk?
Het Bk uiteraard.
MAAR bepalen enkel de prestaties een goed seizoen? Neen! Prestaties, allemaal goed en wel, maar hoe je het ook draait of keert, een renner doet het niet alleen. Ik heb dit seizoen ervaren dat de mensen uit mijn omgeving een onuitwisbare afdruk achter lieten op mijn resultaten. Zonder twijfel kan ik hen alleen maar dankbaar zijn voor de steun, de wijze raad en het altijd klaar staan om mij over elk obstakel te helpen. In eerste plaats mijn ouders en broer die ik wekelijkse mee sleepte naar de koers. Ik moet hen vaak op de zenuwen gewerkte hebben toen ik na de koers ontplofte. Ze mopperden zelden en dat maakt het voor mij een pak gemakkelijker. Trainer Dré deed zijn uiterste best om mij de kneepjes van het vak bij te brengen. Als coach, trainer, mekanieker, ... stond hij steeds voor me klaar .Alles werd voor mij gedaan, waardoor ik alleen nog maar hoefde te trappen. Wat een luxe. Er waren de trouwe supporters en de familie, steeds in voor een babbeltje over de koers. De "hup, hup" berichtjes deden me ontzettend goed. Mijn trainingsmaatjes, die me meesleurden op training. De ploegleider die me onvoorwaardelijke steun bood en me voor het Bk mentaal klaar maakte. De club voor de kansen. Iedereen die ik vergeet. Voor dit alles, alleen maar een welgemeende DANK JULLIE WEL!!
En als woorden niets doen, zeg het dan met bloemen... Bedankt!
Mijn verslag is redelijk oppervlakkig toch wil ik nog enkele mooie wielermomenten aanhalen van het voorbije seizoen. De stage met de wielerschool en die in Spanje, wekelijkse (soms eenzame) clubtrainingen (en de terrasjes), de trainingen op de piste in Elewijt waar ik ontzettend veel leerde en genoot van het afzien, het (h)echte team gevoel dat ik opbouwde met Nele doorheen het seizoen. Het kunnen geven en nemen, een belangrijke waarde. Waardering durven uitspreken voor mensen die dat verdienen...
Ik sakkerde vaak over de staat van het parcours, de blunders van de koers kregen bijna een vaste rubriek in mijn verslagen. Mijn blog is mijn uitlaatklep, de plaats waar ik vaak kleine frustraties van me afschrijf. Toch waren de commentaren die ik gaf op mensen, dingen, organisaties, vooral opbouwend bedoeld. Mijn oprechte excuses als dat vaak niet zo overkwam.
Vandaag kijk ik terug op 2010 en ben een meer dan tevreden meisje. Als ik had geweten wat ik kon verwachten, dan had ik onmiddellijk getekend. Ik besef dat ik een mooi jaar heb gehad.
Wielrennen is als een tekening die je zelf kleurt, een wielrenner is een kunstenaar die er het beste van moet maken met dat wat hij heeft. Ik kleurde mijn seizoen, -enja ook wel eens buiten de lijntjes- maar ik ben tevreden met m'n tekening en heb volgens mij gecreëerd waarvoor ik hard gewerkt hebt.
De kans dat ik dit nog eens meemaak is relatief klein. De "wanne be" coureur in mij zal het volgend jaar niet gemakkelijk hebben om te bevestigen wat ze het afgelopen jaar liet zien gezien de nakende overstap naar de elites. Het zal hoe dan ook wel zwaar worden maar ik beloof dat ik m'n best zal doen. Altijd. De boodschap is stevig te blijven trainen zeker? En misschien een beetje meer discipline om net iets vroeger te gaan slapen... ("Zegt ze met schaamrode wangetjes") Ik heb dit seizoen alvast ontzettend veel geleerd zowel over de koers als over de psyche van rensters. Aanvankelijk twijfelde ik vorig jaar ontzettend toen ik de overstap maakte vanuit de skeeler wereld naar het wielrennen. Het was niet de gemakkelijkste beslissing maar ondertussen heb ik nog geen moment spijt gehad. Mijn balans... is absoluut positief! :D
Vandaag trok ik richting Rotselaar voor de laatste -nieuwelingen- koers van het seizoen. Ik had ambities voor vandaag die ik niet onder stoelen of banken stak. TOP 10 het moet, het zal. "En als het in het koppeke zit, dan zit het niet in mijn gat." Ik zag de dreigende wolken richting Leuven drijven en voelde me meer en meer in m'n nopjes. Mijn weer kwam er aan. Ik had er zin in!
Aan de inschrijvingstafel kreeg ik het nr 13 toegewezen. Ik heb nog nooit met dat nummer gekoerst en weet dus niet of het effectief ongeluk brengt. Ik nam het zekere voor het onzekere en spelde het nummer omgekeerd op mijn nog nieuwe Dijlespurters pak. Ja het moest maar eens waar zijn. Verder schonk ik er niet veel aandacht aan. Wat zou nummer 13 voor mij toch betekenen?...
Van de benen van een coureur kan je zijn ambities aflezen heb ik ondervonden. ( Eigenlijk ergens gehoord). Niet de opliggende aders en welgevormde kuiten maar de sinecure waarmee de beentjes geschoren zijn vertellen soms veel over de plannen van de renner. Omwille van het grillige weer en de daaraan verbonden lange broeken en beenstukken kon ik bij het losrijden niet uitmaken wat het zou worden maar bij de start zag ik dat er eigenlijk niet te veel ambitie aanwezig was. Ja, ik kijk naar renners benen, ik moet tenslotte toch weten hoe het met de concurrentie gesteld is. ;) Mijn beentjes waren trouwens deftig...
Iedereen stond nog rustig te babbelen aan de start toen plots het startsein gegeven werd. Ik was m'n bril nog aan het oppoetsen trouwens! Verrassing! Vertrek maar. Veel succes jongens... en meisjes? 10 ronden moesten we doen en het duurde niet lang voor een groepje kon wegrijden. Geen definitieve beslissing zou blijken want een hele tijd later werden ze weer gegrepen door het rusteloze peloton. De regen bleef niet uit en kwam met bakken uit de lucht gevallen. Yes regen, mijn weer. De andere blikken keken grimmig voor zich uit maar ik, ik lachte stilletjes en geniepig.
De koers was hard en trager dan 40 werd er zelden gereden. Ik was er niet kwaad voor want alles zat goed. -Gezien mijn tekst opbouw verwacht u een knal prestatie, ik zal u teleur stellen. Helaas.- Nuja, het peloton stevende af op een massasprint. Ondanks dat ik een meisje ben voelde ik me gesterkt door het grotere verzet dat ik mag draaien. De 52-14 bewees meermaals zijn nut. In de laatste rechte lijn, (een van een goeie km) zat ik redelijk goed vooraan en wist me daar wonderwel ook te houden. Een gekkerd zette van ver aan. Ik gaf hem geen schijn van kans het vol te houden tot op de streep maar die knaap hield bijster goed stand. Langs alle kanten kwamen ze plots maar ik stond m'n mannetje. Ik trok aan mn stuur, draaide de 14 in gang. Ik zette me recht en zat al even snel terug neer. Waar is die STREEP!? Eindelijk. Een zucht. Een deel ontgoocheling, een deel opluchting.
13e. Dertiende hé! pff, geen top 10. Wat is dat met die 13 vandaag? 13 betekend vandaag meer voor mij dan ik ooit had voor mogelijk gehouden. Ik reed een 13e plaats met nummer 13 op m'n poep. Ik behaalde 13 top 10 plaatsen dit seizoen.13,13,13... Genoeg voor vandaag. De opluchting omdat ik toch weer veilig over de streep was gereden en ik dit seizoen zeker en vast positief afsluit. Een dertiende plaats, toch niet zo slecht. ( Dat wil zeggen dat er nog 38 jongens achter mij waren, voor de statistieken hé ;)). De honger naar nog een koersje is er wel. Geen zin om er al mee op te houden eigenlijk. Maar het is goed geweest. Ik trek een lijn onder het geslaagde 2010 een hoop voor volgend jaar het zelfde te kunnen brengen. Bedankt voor de onvoorwaardelijke steun van mijn geweldige supporters! :D
BEDANKT, en hopelijk tot op de koersen volgend seizoen! (Of ondertussen nog ergens anders)
Binnen enkele dagen kan u ook mijn jaarverslag verwachten...
De meeste mensen weten ondertussen dat ik me de laatste maand toch naar het seizoens einde aan het slepen was. Er was plots veel recuperatie nodig voor lichte trainingen en ik had niet meer het goede gevoel dat ik daarvoor altijd had op de fiets. Een weekje relatieve rust bood raad, en zaterdag zat ik terug goed op de fiets. (De triatlon uiteraard). Ik zag snel terug het plezier in van m'n fiets en zag het niet langer als een marteltuig. Ik ga echter mijn seizoens einde niet te veel meer uitstellen. Het is een mooi jaar geweest. (Daar ga ik niet over uitwijken want mijn jaarverslag volgt later) Ik zet een punt achter het jaar nadat ik zaterdag a.s. in Rotselaar bij de nieuwelingen mijn laatste koers km's gereden heb. Ik kies voor Rotselaar omdat hier mijn seizoen eigenlijk begon. Toen ik ergens begin maart in koude omstandigheden aan de start stond, stond ik met knikkende kniën te kijken naar de stevig getrainde jongens. Ik had toen nog nooit een nieuwelingen koers uitgereden, maar deed dat die dag wel. Met een gemiddelde snelheid van 39 km/u, kwam ik aan ergens in het peloton, doelstelling bereikt. Met de bagage die ik dit seizoen heb opgedaan stel ik m'n doelstelling voor dit weekend iets breder dan uitrijden. Afhankelijk van het gevoel, zou ik toch wel eens graag goed vooraan in het peloton binnenrijden... Maar dat zien we dan wel weeral.
Technische informatie: Een koers van 69km, start op de provincie baan (ter hoogte van nr 18) 3110 Rotselaar. De start is om 15:00u!
Foto's van 27/03/2010 toen armstukken nog een must waren.
Allen daarheen want het is... De dag van de allerlaatste kans.
Vandaag stond er eens iets anders dan koersen gepland in de agenda. Triatlon. Nuja, het is eigenlijk niets anders, want ik zou het fiets onderdeel voor mijn rekening nemen. Zuiver op de graad blijft het dan gewoon een wielerkoers. Allen is het tegen de mannen. Echte mannen hé! Geen jongetjes van 15-16 jaar, neen, mannen met dijen zo breed als de straat(handig om uit de wind te zitten, maar verder geen voordelen). Oneerlijk, maar wel een uitdaging! We stelden aanvankelijk een dijlespurters ploeg op. Jonathan kreeg echter jammer genoeg klierkoorts en moest dus verstek geven voor de 20ste editie van de Dimarco business triatlon. In zijn plaats vond ik toch nog een andere wielrenner bereid, de 8.5km voor zijn rekening te nemen nl, ex-dijlespurter Tom Dezwarte.
Een triatlon begint echter met een zwemonderdeel en daarvoor hadden we topzwemmer Victor Campenaerts. Op voorhand is het gissen naar wat het zal worden en welke prestatie iedereen zou kunnen behalen. Iedereen staat in de wisselzone te wachten op zijn zwemmer, een zenuwslopend gedoe. 12 minuten passeerden en de eerste zwemmers kwamen uit het water. nr 1 loste af, nr 2 ook... een minuut na de eerste passage kwam onze zwemmer de wisselbox als 6de binnen gespurt. NU AL? aaaah! Een hectische wissel, maar wel de 7de snelste wissel van al de wissels. AHA!
Ik sprong op mijn fiets en begon als een razende gek te rijden. Ik passeerde de streep waar het publiek enkele rijen dik stond. Mijn naam hoorde ik door de luidsprekers galmen, aanmoedigingen langs de kant. Papa riep, 't is maar 1 minuut, da's wel overbrugbaar. Jaja, allemaal goed en wel als er een toerist op kop rijdt die een jaar zijn fiets niet heeft gezien, 150 kg weegt, en 20 per uur rijdt. Maar Bart Arenouts even inhalen leek mij geen optie. Ik wachtte het eerst volgende groepje op, maar het razende tempo van 50-55 per uur kon mijn junioren verzetje niet aan. (en mijn benen ook niet hoor). het tweede groepje va 4 renners reed een aanvaardbaarder tempo. Ik pikte in en draaide mooi mee rond. Naar mate de koers vorderde werd onze groep groter. Een renner of 15 draaide goed rond en de snelheid werd opgedreven naar 45-50 per uur. Snelheden die ik op koers niveau niet gewoon ben. Gelukkig was de wisselzone in zicht. En als ik de streep riek, ben ik niet meer te houden. Ik draaide in het pelotonnetje voor de 10de plaats de wisselzone in. 17e over de streep. (van de 225)
Een goede wissel, maar niet de beste. Tom vatte zijn 8.5 km aan. Ik stond uitgeput naast mijn fiets na te hijgen. Ja, ik had serieus afgezien, maar het was oh zo leuk geweest. Toen ik even later gerecupereerd was en even rond keek zag ik een zo goed als lege wisselzone. Waar was iedereen? Stomverbaasd merkte ik dat we bij de eersten waren. Loper Tom deed zijn uiterste best, zag af maar leek goed stand te houden. Hij finishte uiteindelijk als 34ste. Een mooie prestatie voor een wielrenner. (Want wielrenners kunnen toch niet lopen?) We finishten als 8ste mixed team. (Das top 10 hé !!) We waren van de 225 ploegen ongetwijfeld ook een van de jongsten, zoniet hét jongste team.
Ik ben ongetwijfeld zeer tevreden. Het was een fijne ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar. Ook nog even het team bedanken dat zich ontzettend inzette om een pracht prestatie neer te zetten. Ook de mensen aan de kant voor het super goed supporteren! (Want ik had het ontzettend zwaar!) Ik heb niets dan positieve woorden gehoord over onze ploeg.
Vandaag vatte ik de koers aan te Waarloos. Aanvankelijk stond ik aan de start boordevol ambitie om een van de laatste keren te kunnen schitteren in mijn Belgische tricolore trui. Ik had echter na 500m al door, dat het met de gezondheid vandaag niet pluis zat. Mijn benen deden pijn mijn longen leken te verschroeien. De torenhoge ambitie zakte al snel in mijn schoenen. Het was aanklampen en harken om te kunnen bijblijven. (Nu ik toch dramatisch doe, doe ik ineens te goei hé)
Focus bij de start.
Ik was blij na 19 toeren de bel te horen die de laatste ronde aankondigde. Douchen, en lekker in de auto zitten, ging er door m'n hoofd. Strijden voor de hoofdprijs zat er op dat moment al niet meer in, want Bo Carless was op dat moment al aan een solo tocht begonnen. Ik probeerde in de laatste ronde alsnog voorin het peloton te komen maar op de smalle baantjes scheen niets te baten. Tot overmaat van ramp gingen nog zo'n 3 meisjes op 300 van de streep tegen de grond. Ik moest zelf vol in de remmen, stond volledig stil en moest dan maar weer relanceren. De koers is dan natuurlijk al lang gereden. Ondanks dat ik eigenlijk al te ver zat om nog te winnen, was dit wel een ferme tegenslag.
Afzien tijdens een passage aan de streep.
Ik kan het kort samenvatten als een slechte dag, eentje om snel te vergeten. Ik laat het hoofdje niet hangen hoor en ben best nog wel blij dat ik uiteindelijk mijn koers toch uitreed. Het was een les in afzien en doorbijten. Die lessen zijn vaak nog beter dan een koers waar ik eenvoudig, zonder problemen zou kunnen uitrijden. En zo heeft elk nadeel z'n voordeel :) (Ja soms moet je al ver gaan zoeken naar die voordelen, maar ze zijn er dus ;)).
Al de eer voor deze mooi foto's bij Nele's broer Tim Seghers
Copyright Tim Seghers
Tot slot nog een welgemeende merci aan fotograaf van dienst, Tim Seghers. :)
Zoals de titel al doet vermoeden heb ik het een en ander te bekennen. Eerder deze week liet ik weten dat ik dit weekend niet zou rijden omwille van externe omstandigheden. Die externe omstandigheid was een volleybal toernooi waar ik vorig jaar ook aan deelnam. Ik besef dat, nu ik het zeg, daar wel weer kritiek op zal komen en dat mensen die zogezegd "professioneel met hun sport bezig zijn" zich niet met zulke dingen moeten inlaten. Volledig akkoord!
Maar ik had het beloofd en belofte maakt schuld. Het was trouwens leuk, en ik heb er geen blessures aan overgehouden. Gezien ik uit de ervaring van vorig jaar weet, dat ik de dag nadien best niet te veel kan uitsteken wegens stramme spieren besliste ik zelf niet te gaan koersen.
Deze beslissing was echter tegen Dré's wil en dus kon ik vandaag starten bij de nieuwelingen jongens te Onze-Lieve-Vrouw Waver. Ik had er niet veel van verwacht eerlijk gezegd want mijn benen voelden deze ochtend tijdens het losrijden al aan als lood. Toen ik de deelnemerslijst van 44 starters zag steeg mijn "moed metertje" lichtjes. Het positieve nieuws werd echter snel te niet gedaan want ik constateerde dat ik in mijn haast mijn puffer was vergeten. Joepie.
Maar ik vatte de koers aan, zoals ik dat altijd doe. Vol goede moed en energiek. Het tempo dat er nog niet in zat werd er in de eerste ronde al onmiddellijk uitgehaald. Mijn benen voelden plots heel wat beter dan verwacht. Ik zag de rondes weg tikken en de aanvallen frequenter worden. Niets scheen te baten en het peloton stevende af op een massasprint. Ik legde beslag op de elfde plaats en was daar best tevreden mee. Ondanks dat ik in de sprint ingesloten zat en maar geen opening vond om door te kruipen, is 11de niet slecht bij de jongens denk ik.
Ik sluit het weekend af met een positief gevoel. Daar waar ik vorig jaar na 1 ronde gelost werd door ziekte, rijd ik vandaag uit, met stramme spieren... Das koers. De quote van de dag: "Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. " Eveline"
