Na mijn beneladies avontuur voelde ik mij goed. Ik herstelde goed in de week en weet ondertussen ook dat ik de komende weken de vruchten zal plukken van zo'n dubbel koersweekend.
Vorige week vrijdag stond ik aan de start in Erpe-Mere (Bambrugge).
Voor mij was het de eerste keer dat ik hier aan het vertrek stond en dus wist ik niet wat ik zou moeten verwachten. Ik vond het een leuk en mooi parcours. Een beetje selectief maar niet te steil. De lastigheid van dit soort koersen wordt vooral bepaald door de rensters zelf.
In het begin van de koers zag het er naar uit dat we gemakkelijk met een grote groep zouden gaan aankomen. Er werd niet al te hard gereden en het peloton reed in blok over de heuveltjes. Gelukkig kwam daar half koers verandering in .
Toen het peloton werd medegedeeld dat de vluchters bijna 3 minuten voorhadden was dat het moment voor de groep om het heft in handen te nemen. Enkele rensters begonnen te rijden en dreven het tempo hoog op. Per ronde zakte de voorsprong van het duo met ongeveer 30 seconden. De deur in het peloton stond open. Ik moest bij momenten ook serieus uit mijn pijp komen om het tempo te kunnen volgen! Amai mn botten!
Bij het ingaan van de laatste ronde bedroeg de voorsprong nog 45 seconden. Een dubbeltje op z'n kant zou het worden. Alles was nog mogelijk, maar we zouden niet meer mogen stilvallen. Op 5 km van de finish was er andermaal een zware valtpartij. Een half peloton werd onderuit gekegeld. Ik ontsnaptte net aan de val die naast mij gebeurde. Met 15 rensters bleven we in de running voor de mooiste plaatsen.
De winnares was nog niet gekend want met nog 1 km te rijden kregen we het kopduo in het vizier. Minder dan 200m bedroeg de voorsprong nog.
Het draaien en keren was in het voordeel van de twee vluchters en het was nipt maar ze hebben het gehaald. Ik had het beste gehad en werd 15de als ik me niet vergis.
Ik ben tevreden met het resultaat maar had geen super super benen. Het kan altijd beter natuurlijk.
Van de 80 starters haalden er uiteindelijk maar een 40-tal de finish. Dus recht van klagen heb ik niet. Toch?
Vanaf volgende week beginnen de criteriums in België. Ik sta aan de start in Ninove en dat is het dan ook. Wat de weken daarop zal volgen moet ik nog eens bekijken.
Ondertussen staan er weer wat koersen op mijn actief.
Enkele weken geleden stond ik aan de start van de Beneladies tour. Voor mij een hele uitdaging waarbij ik eindelijk nog eens kon meten hoever mijn niveau afligt van dat van de wereldtop.
Ik startte enigsinds nerveus aan de wedstrijd. Goed wetende dat ik geen kasseifretter ben, zou het niet evident worden.
De eerste rit bevatte 4 kasseistroken die voor de koers als veel lastiger bestempeld werden dan dat ze uiteindelijk waren. Ik kwam de eerste twee stroken perfect over en voelde mij écht heel goed in het peloton. Na de tweede kassei reed ik echter plat en wisselde een wiel bij de neutrale wagen. Hoewel ik snel weer op de fiets zat, was aansluiting maken bij het peloton niet meer mogelijk. Achter de grote groep werd onmiddellijk barrage gemaakt voor rensters die achterop geraakt waren en ik kon dus geen beroep doen op de volgwagen om mij te asisteren.
Ik belande in een groep met een renster op 30 à 40 en reed zo naar de finish.
Na afloop was ik teleur gesteld omdat ik mezelf heel goed voelde in de koers. Ik reed gemakkelijk en zou naar mijn mening toch wel ver geraakt kunnen zijn in de eerste rit.
De tweede rit was een tijdrit. Ik heb het nooit gekunnen, ik kan het niet en ik zal het ook nooit kunnen. Ik heb er mijn pijlen niet op gericht en ging gewoon van start met mijn wegfiets.
Ik reed door maar niet 100% a bloc. Of ik nu 80 ste word of 110de dat maakt naar mijn mening niets uit. Met in het achterhoofd de namiddagrit kwam ik over de finish met een gemiddelde van ruim 37km per uur. A Bloc of niet, ik zou toch nooit in de buurt van de 47 km per uur van Johansson gekomen zijn. Of wat had je gedacht? Er is nog een groot verschil met de wereldtop!
De middagrit sprak me dus duidelijk meer aan. Meer kasseien dan de eerste dag. Op voorhand werd er voorspeld dat het peloton al na 36 km uit elkaar zou liggen. Vooraan starten en blijven was de boodschap die waarschijnlijk elke ploeg meegaf aan zijn rensters. Het was drummen en trekken tot aan de eerste kasseistrook. De valpartijenen volgden elkaar in snel tempo op. Er was veel blablabla maar op de kasseien weinig boem boem boem. Het peloton reed er in masse over en bleef compact. Uiteindelijk bereikten we ook met een compacte groep het plaatselijke parcours. Te weinig wind om de koers hard te maken luidde het achteraf.
Bij het ingaan van de laatste plaatselijke rond was de groep eigenlijk te groot. Ik voelde het al aankomen dat er ongelukken zouden gaan gebeuren. Op de kasseien was het dan zover. 4 km van de finish lag er een vleeshoop op de "cobbles". Uiteraard, ik stond er achter! Maar lag er deze keer gelukkig niet bij! :D
Toen ik mij door de massa had getrappeld en ik weer op gang was, waren de eersten al kort bij de finish vermoed ik. Ik strandde op plaats 38 geloof ik, maar dat is dan een uitslag die er niets toe doet.
Ik deed niet meer mee op het einde omdat ik was opgehouden door de massacrash. Ook dat is koers.
Al bij al een teleurstellend weekend met veel incidenten. De benen en het gevoel waren super.
Je hebt het als renster alleen niet altijd zelf in de hand.
Dit jaar reden we rechtstreeks naar Moerzeke en maakten we geen ommetje langs Moerbeke. Het zou anders geen drama geweest zijn moesten we een uur laten aangekomen zijn want de start werd met een uur uitgesteld nadat een oliespoor werd aagetroffen op het parcours.
De brandweer moest alle zeilen bijzetten om het parcours rijklaar te maken.
Om 17uur konden we dan toch vertrekken voor een ingekorte koers. Omdat de 'niet-parkeren-bordjes maar tot 19u voorzien waren werd de geplande 88km herleid tot ochot ocharme 56 km.
Over de koers zelf kan ik niet veel vertellen want ik heb er niet veel van gezien. omwille van de regen bedampten mijn glazen en had ik meer werk met het proper maken van mijn vizier dan met koersen. Zonder bril rijden was door het spatwater ook weer geen optie. Nooit ni goed natuurlijk.
Ik had vandaag verrassend goede benen. Ik reed rond op mijn gemak en koerste zelf ook wat mee. Ik voelde mij het veiligste bij de eerste 10 van het peloton en kon mij daar ook gemakkelijk handhaven. Als 5de vatte ik de laatste ronde aan en ik plande de sprint al in mijn hoofd. Ik had nog een stevige cartouche in de benen maar zoals dat gaat met een vuurpeil die wordt afgestoken op een onbewoond eiland was mijn cartouche ook niet te zien waar ze moest te zien zijn.
Ik finishte als 13e en ik vind dat geen repressentatieve afspiegeling van het gevoel waarmee ik vandaag rond reed. Nuja ik weet het, dat is prit praat voor achteraf.
Volgende week heb ik een nieuwe kans. Drie nieuwe kansen zelfs!! Zaterdag sta ik aan de start in Sint-Laureins voor de eerste rit van de Beneladies tour. Indien alles goed verloopt kom ik dan zondag nog aan de start van een 9km lange tijdrit en een wegrit van 88km in Filippinen (Nederland).
Wielsbeke is mijn tweede Mechelen. Ik voel er mij thuis. Met een geweldige herinnering van 2010 in het achterhoofd keek ik met groot genoegen uit naar het BK voor dames elite anno 2014. Winnen zou dit jaar een andere zaak zijn dan in de junioren categorie maar elke koers moet natuurlijk gereden worden. Wie niet waagt, niet wint zeker?
Wake up call om 5u 's morgens. Gezien ik al heel de week aan het werken was, en dus om 6u moest opstaan was ik dat vroege uur toch al wel een beetje gewoon gelukkig. Een voordeel voor mij! :)
Verder was het een bittere strijd waarbij er bij momenten zeer bizar gekoerst werd.
Renners die hun eigen ploegmaten gaan halen die in de ontsnapping zitten, dat vind ik op z'n zachtst uitgedrukt toch bizar! Gelukkig ging het er bij ons anders aan toe.
Iedereen deed zijn best om mee te zijn met de juiste ontsnappingen. Geen groepje reed weg of er zat Malderens groen bij! Tot de grote top vond dat het goed geweest was en weg waren ze.
Het peloton ging sprinten voor de 4de plaats. Ik draaide de laatste rechte lijn op ronde de 5de stek. Hoewel er nog golven kwamen bleef ik goed vooraan en hield ik het hoofd koel.
Uiteindelijk moest ik nog heel wat rensters passeren maar ik finishte wel sterk.
Als 4de van het pak mag ik niet klagen.
In de uitslag ben ik finaal 8ste, met 6 profrensters voor mij. Geen schande toch?
Bij de beloften( U23) werd ik 2de! Technisch gezien dus een podium, maar dat werd alleen voor de winnares voorbehouden. Alle credits voor Lotte Kopecky die de beloftentrui in ontvangst mocht nemen. Jammer maar helaas dus.
Moraal van de dag; een goede koers gereden met een mooie uitslag. Hopelijk de komende weken meer van dat!
Bij gebrek aan tijd en ook wel een beetje motivatie, is het er de laatste tijd een beetje over geschoten om nieuwe dingen te posten... We zijn deze maand verhuisd, ik ben afgestudeerd aan de Thomas More Hogeschool in Mechelen als Marketeer en ondertussen ook ineens al beginnen werken bij BMW in Brussel. Hoewel mijn agenda dus eingelijk al vol zat heb ik ook behoorlijk wat gekoerst. Het grote gevolg van dit alles is dat ik hopeloos achter sta met koersverhalen. Zo achter dat ik zelf niet meer weet wat ik allemaal heb uitgewreten. Maar elk lang verhaal kan kort verteld worden, dus ik doe een poging om de laatste maand kort samen te vatten. Hierbij mijn voorbereiding en de aanloop naar het BK in een notendop...
De aanloop naar het BK kon ik dit jaar relaxed aanvatten. Geen examens aan mijn hoofd die mij uit mijn focus konden halen. In tegenstelling tot de voorbije jaren kon ik de volledige koerskalender afwerken. Het gevoel was doorgaans zeer goed! Ik koerste aandachtig mee en dierf me al eens smijten in de sprints met een aantal mooie ereplaatsen als gevolg.
In Belsele eindigde ik op een 12de plaats net buiten de top tien. De toppers zoals Devocht en D'Hoore volgen was geen optie, maar in de sprint voelde ik voor het eerst dit jaar dat er echt wat op zat.
De week na Belsele koerste ik op vrijdagavond bij sponsor Van Eyck in Erondegem. Ik had mij mentaal voorbereid op een vlakke omloop maar dat viel dus wel lelijk tegen. Hoewel we maar 6 ronden moesten afwerken (van 16km wel te verstaan) was het niet evident. In de sprint had ik echter weinig last van de lastige race. Ik eindigde finaal als 6de! Een mooie uitslag, die de goede conditie bevestigde.
Twee dagen later reed ik in Nijlen een anonieme koers en in de sprint was ik nergens te vinden. Risico's nemen in de achtergrond is naar mijn mening nog steeds overbodig en dus heb ik er mij niet mee bezig gehouden. Verder niets te vermelden.
De week voor het BK trok ik naar 's Gravenwezel. Hoewel we zaterdag verhuisd zijn (We wonen nu niet meer in de Neerweg, maar aan de andere kant van Mechelen) wou ik mijn benen toch nog eens laten draaien. Ze draaiden, maar het was vierkant! Ik bereikte in het peloton de finish maar moet toegeven dat ik vooral/uitsluitend vannachter heb meegereden. Na een dag verhuizen was ik echter heel blij dat ik nog op deze "vlotte" manier kon finishen en dat ik dus zo mijn km's voor het bk in de benen had.
Et voilà, ondanks een drukke periode voelde ik mij conditioneel toch in orde voor het BK...
Ondertussen een week geleden maar ik heb helaas nog geen tijd gehad om een deftig blog bericht te schrijven. Hierbij dus een verslag van de koers in Belsele...
Ondanks het relatief late vertrekuur van half vijf, was het nog voor te bakken aan de start. Belsele is voor mij ondanks de verschillende parcourswijzigingen altijd een koers geweest waar ik graag naartoe ga. Het koersje in het Waasland is met zijn vlakke structuur en vele bochten een kolfje naar mijn hand.
Dit jaar had ik niet mijn beste dag, maar ook zeker geen slechte. Ik starte behouden in het peloton en liet de eerste demarrages rustig aan mij voorbij gaan. Toen na een aantal ronden de kleine kopgroep terug gegrepen werd, wist ik dat dé moment voor de beslissende demarrage er zat aan te komen. Ik vermoede dat het bochtige stuk zich wel zou lenen, maar nee. Net toen ik voelde dat achter mij alles weer bijeen kwam schoten de grote toppers weg. Ik had net een poging gedaan en voelde dat een tweede cartouch niet direct binnen handbereik was.
Overigens zat er zoveel snee op de lotto-Topsport trein dat ik waarschijnlijk zowiso moeilijk op het wiel zou zijn gekomen. Maar soit, da ter zijde.
Het peloton reed dus voor de 4de plaats.
De lange en brede aankomst vind ik geweldig. Ik sprint graag in Belsele. Ik schoof eigenlijk pas redelijk laat op en kwam zo net iets te laat voorin. Ik eindigde echter nog op een mooie 12de plaats en ben daar zeker wel tevreden mee. Een dag voor het pk in Herselt besef ik toch dat de conditie goed is. Hopelijk ben ik voor de tweede koersdag op rij goed hersteld na de toch wel lastige koers...
Het provinciaal kampioenschap werd dit jaar beslist in een nieuwe dames koers. Herselt was op zondag 8 juni het decor voor het kampioenschap van Antwerpen.
Een beperkt aantal rensters stond, andermaal in verschroeiende temperaturen, aan de start van een lastig parcours.
Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was over de lastigheid van de omloop. De aankomst zone liep stevig op en ik was er al snel zeker van dat een groot aantal rensters zich zouden verslikken in de lastigheid van de arrivé. Het parcours herbergde echter ook nog een hele hoop bochten en een lastige oplopende strook ergens halfweg. Niet voor doetjes.
Mijn benen waren niet hersteld. Maar écht niets hé! ze voelden aan als brak en ik starte met diepe verzuring tot achter mijn oren. Losrijden op zo'n lastige omloop, vergeet het maar!
Ik telde de rondes af en zag echt serieus af. Mijn benen branden en ik ging toch wel redelijk diep. Het warme weer teisterde mijn lijf en leden. Drinken was een absolute noodzaak.
Verzorger mama die voor de eerste keer instond voor de volledige verzorging kreeg het zeker niet gemakkelijk vandaag. Helemaal zelfstandig stond ze in voor mijn bevoorrading. Het moest goed zijn. Ik had het goed uitgelegd, dus ze heeft dat prima gedaan! Dikke pluim! 2 bussen aangegeven en geen enkele laten vallen! Ze mag nog mee! ;) hihi
Ik had van mijn eindschot niet veel verwacht. Voornamelijk omdat ik mij ronde per ronde de finish had over gesleept. Blijkbaar zagen de meeste rensters het toch niet meer zo echt zitten want ik finishte nog behoorlijk goed. Met vier rensters vooruit behaalde ik nog een 21ste plaats. Met zo'n braggel benen zou ik daar op voorhand zeker voor getekend hebben!
Ik zal het moeten leren want komend weekend staan er ook weer een heel aantal wedstrijden op het programma... vrijdag Erenbodegem, (misschien op zaterdag Oudenaarde, maar dat is onder voorbehoud) en zondag koers ik in Nijlen. Ik sta daar aan de start van de voorlaatste lottocup manche.
Vrijdag stond ik aan de start in Begijnendijk. Persoonlijk een van mijn favoriete koersen waar ik jaarlijk met veel plezier naar uitkijk.
De organisatie had andermaal geluk met het weer. Onder een stralende zon stonden zo'n 60 rensters aan het vertrek voor een koers van 100 km.
Aanvankelijk zag het er naar uit dat het peloton naar de jaarlijkse massasprint zou gaan rijden. Niets was echter minder waar. Verrassing. Er reden er een paar weg op een ambetant moment. Ik wou ook springen en op dat moment besliste mijn ketting dat dat niet doorging. Van het ene moment op het andere van de grote molen op de kleine plateau. Gedaan met zingen. Ik heb een halve koers op den 11 gereden. Souplesse training zoals dat dan heet. Na wat foufelen, en door de putten rijden kreeg ik er 6 ronden later mijn ketting miraculeus weer terug op. Ondertussen was het kalf natuurlijk al lang verzopen en was mijn frustratie daarrond als serieus aan het toenemen.
Moraal van het verhaal. Er waren er 13 vooruit. Ik werd 5de in de pelotonsprint voor wat het nog waard was. Ik was nog wel goed, maar moest van wreed ver komen. Eigen schuld uiteraard. Laat ik het erop houden dat ik mij goed voelde, dat er meer in zat, dat ik uiteindelijk een snelle sprint reed en van ver kwam, maar dat het resultaat nog steeds te wensen over laat. Vroeg of laat, zal ook dat wel weer eens in de plooi vallen hopelijk.
Ondertussen ruim een week geleden maar ik heb de afgelopen dagen helaas nog niet de tijd gehad om een berichtje te posten. Mea Culpa.
Nu dus met 8 dagen vertraging alsnog een update over de polderkoers.
Vorige week zondag stond ik dus aan de start in het anders zeer winderige polderdorp Prosper Polder. Net op de grens met Nederland stonden zo'n 90 rensters aan het vertrek. De ene duidelijk al wat nerveuzer voor de wind dan de andere. Wat mij betreft viel de wind al bij al nogal mee. Ik heb het slechts zelden zo wind stil geweten in de open velden.
Ondanks het feit dat er weinig wind was, bleek de koers zelf nog ontzettend lastig te zijn. Dat ik de afgelopen week mijn fiets amper zag omwille van een zware bronchite zal ook wel aan de basis hebben gelegen van een slecht gevoel in het begin van de koers.
Wie zondag niet vooraan stond in het vertrek kon al snel de achtervolging inzetten.Al snel werden er een heel aantal meisjes gelost uit het pak. van 90 rensters haalden er maar een goeie 50 uiteindelijk de aankomst.
Er stond te weinig wind om het hele pak in frut vaneen te rijden maar er stond wel degelijk teveel wind om het alleen te proberen. De talloze aanvallen werden stuk voor stuk teruggehaald en het uitgedunde pleloton stevende af op een massasprint.
Wat mijn sprint betreft die was echt niet om over naar huis te schrijven. Hoewel ik écht nog wel super fris was en mij nog heel goed voelde, lag het tempo in de laatste ronde niet hoog genoeg naar mijn goesting. Het gewring, geduw en gekwak in de voorlaatste rechte lijn waren buiten proportie. De versmalling op 500m van het einde was als een aanslag op het peloton. Eigenlijk onverantwoord en ik besliste om daar niet het volle risico te nemen om mezelf ergens tussen te wringen waar ik toch niet tussen kon.
Achteraf jammer, maar liever geen zware risico's.
Ik werd 22e. Er zat meer in, maar ik onthoud het goede gevoel van de tweede koershelft na een week waarin ik mijn fiets amper 4 u zag.
Ik had aanvankelijk aangekondigd dat ik dit weekend twee keer aan het vertrek zou staan van de koers. Toen ik zaterdag morgen echter naar buiten keek en daarbij het weerbericht hoorde was mijn beslissing snel gemaakt. Koersen bij 8 beaufort en storm? No way dat ze mij in Snaaskerke gaan zien.
Ik heb in het verleden nog nooit meer dan drie ronden gereden in de polderkoers. Het parcours ligt me niet en met de aangekondigde weersverwachtingen zou het al zeker niet beter gaan.
Alles op Wodecq! Daar in de Walen kennen ze dat niet wind! Dat was mijn gedacht op zaterdag...
Op zondag was mijn gedacht even hard gedraaid als de wind... Ze kennen dat dus wel daar aan de andere kant van de taalgrens!
Vijf minuten voor de start brak de hel los. Een hevige bui teisterde het kleine dorpje. Half lachend/ half wenend zei ik tegen mijn verzorgers; de titel van mijn blogverslag morgen zal zijn "De hel van het zuiden; deel 2". Ik ben nog steeds mijn watertrauma van in Honnelles aan het verwerken, dus happig was ik niet om aan de start te gaan staan.
Toen het startschot gegeven werd, was het ergste gepasseerd en viel er geen druppel meer uit de lucht. Ik had al snel door dat ik eigenlijk veel te dik gekleed was om te koersen. Mijn overschot aan kleren vloog snel uit, en ondertussen vloog de rest er stevig in.
Geen getreuzel weg van in het begin van de koers!
Ik had niet mijn beste dag. In de tweede ronde moest ik alles uit de kast halen om toch maar mee over de kuitenbijter te geraken. Oef. Maar precies net even te diep geweest.
Hoewel ik achter mij verbrokkeling zag, kwam alles in de afdaling weer bijeen en was de inspanning een maat voor niets geweest. Helaas, verloren krachten.
(Alles wat teveel is, moete zo snel mogelijk kwijt... Paul De Fotograaf is nog zo vriendelijk geweest om een rood kringetje te tekenen rond mijn handschoenen, die ge daar ziet vliegen)
Ik had het gevoel goed te herstellen, conditioneel dan toch. Kracht was nergens te bespeuren. Nuja, dat is er al enkele maanden eigenlijk niet te bespeuren... Sinds mijn val in Spanje, ondertussen inderdaad al 3 maanden geleden, is de rug een heikel punt en heb ik een duidelijk verlies van kracht.
Voor wie nog niet mee is met het verhaal rond die val: Ik ben in Spanje gevallen op stage, en op mijn rug terecht gekomen op de plaats waar mijn gsm zat... Die gsm in 1000 stukken en mijn rug precies ook. Ik heb sinds die dag een mooie afdruk van een Iphone 5 op mijn achterkant. Om maar weer te geven hoe zwaar de impact was. Gezien de niet verbeterende toestand ben ik toch maar eens naar de dokter geweest.
Misschien was ik nog radioaktief en daarom niet helemaal 100%, want ik heb vrijdag een botscan van mijn bekken laten nemen. So far so good, want ik weet pas dinsdag het resultaat.
Wie het verdict wil kennen zal dus een van de dagen nog eens terug moeten komen om het verslag te lezen... Hopelijk een met goed nieuws!
Op donderdag 1 mei stond ik aan de start in Boortmeerbeek. Een echte thuis koers voor mij. Ik had het geweldige idee om met de fiets naar daar te rijden kwestie van al goed opgewarmd te zijn voor het vertrek. Het tegendeel was echter waar want kletsnat heeft taxi mama mij onderweg opgepikt. Gelukkig zaten er toch nog droge kleren in mijn koers valies, zodat ik nog enigzins droog aan de start kon verschijnen... Een geweldig begin met andere woorden.
De rest van de koers kan kort worden samengevat. Ik reed attent voorin en reageerde wanneer ik dat nodig achte. Ik liet het gat vallen voor ploegmaat Sarah, die op die manier in de kopgroep geraakte en zich naar de derde plaats fietste. Ik werd uiteindelijk zelf 16de en was tot op het einde redelijk fris. Op zich was ik nog een beetje ontgoocheld dat ik er niet meer heb kunnen uithalen. Ik had wel de benen voor een mooi resultaat. Het is echter goed voor het vertrouwen voor de komende koersen!
Ondertussen enkele dagen verder. Vandaag sta ik aan de start in Sinaai (17u). Ik weet het, ik ben er een beetje laat mee... Maar wie dus nog zin heeft, is zeker welkom! :)
Na enkele weken "out-off competition" was het gisteren eindelijk weer zo ver! Race-day! Ik heb de afgelopen koers-vrije weekends goed gebruikt om eens stevig door te trainen. Ondanks een aantal marathontrainingen voel ik me fit, energiek en klaar om er écht in te vliegen!
Om de lange periode zonder koersen in België op te vangen besliste ik en Pia om te gaan koersen in Nederland. 300km (over en weer) voor een criterium van amper 65 km. Aanvankelijk was ik onzeker en twijfelde ik over mijn kunnen. Zou ik het snelle criterium kunnen verteren ondanks een gebrek aan koers kilometers? Zou ik 7 bochten per anderhalve km aankunnen zonder specifieke interval training en dat 40 ronden lang? Zouden mijn benen hersteld zijn na het dagje paintballen met de ploeg?
Vooral dat laatste was een van mijn grootste bekommernissen. Ik was zo stijf als een plank uit mijn bed gekomen. Bond en blauw van de rake verfballetjes schoof ik op mijn gat van de trap. "Als ik de eerste 5 ronden doorkom, zal het wel in orde komen"...
75 rensters werden in gang geschoten voor ochot ocharme 65 km. Het tempo stokte nooit. Recupereren? Vergeet het! Full gas van begin tot einde. Mijn benen waren wonderwel toch al goed van in het begin van de koers en ik bleef gemakkelijk bij de eerste 10 rijden. Na enkele rondjes haalden we al gedubbelde rensters in. Een groot aantal moest toch de rol voorin lossen.
Ondanks verwoede aanvalspogingen bleef het peloton samen en werd er in groep gesprint voor de overwinning. Voor het eerst sinds lang draaide ik het turbo knopje in mijn hoofd nog is om. "Vandaag telt er maar 1 plaats." Ik heb mij al lang niet meer zo gedreven en opgejaagd gevoeld om er nog eens het maximale te kunnen uithalen.
Ik draaide als 4de de voorlaatste bocht in, en als 10de die bocht uit! Ik ontweek nog nipt een nadar pootje nadat ik een elleboogje kreeg van een opgefokte Nederlandse collega. Sportief hoor! Op mijn uiteindelijke sprint zat niet de push waarop ik gehoopt had, maar slecht was hij ook niet. Uiteindelijk eindigde ik als 10de.
Goed maar niet goed genoeg. Tevreden en op mijn gemak gesteld over mijn huidig vormpeil. Kan nog wel wat bij de komende weken. Ook voor Pia, die haar eerste internationale ervaring opdeed was het een succes! Beiden konden we met een goed gevoel terug naar huis. Een gezellig dagje onder meiden was een fijne roadtrip!
Voor de geïnteresseerden (en ook voor de niet-geïnteresseerden) op donderdag 1 mei start ik in Boortmeerbeek. Voor mij een echte thuiskoers. Wie het excuus "ik moet werken" wil inroepen heeft geen geldig excuus gezien het dag van de arbeid is en we dus allemaal vrijgesteld zijn.
Diegene die een ander geldig excuus hebben, hebben een kans om het goed te maken en kunnen op 4 mei naar Sinaai komen. De échte die-hards komen natuurlijk 2 keer!
What's more to come? 17 mei: Trofee Maarten Weynants 15 juni: Lotto cup Nijlen en enpassant ook nog het gebruikelijke kermiscircuit uiteraard! :)
Het zot is weer in mijne kop geslagen. Ik had mij ingeschreven voor het PK tijdrijden dat gisteren gereden is. Zeer bewust heb ik daar op voorhand niet te veel reclame voor gemaakt... Ik kon op voorhand niet weten hoe zwaar ik zou kunnen afgaan... Nuja veel maakt het opzich niet uit, ik voel mezelf moreel verplicht om mijn trouwe fans op de hoogte te brengen met dit "post-race-experience verslag"
Een korte schets over hoe ik mijn 11km door de muur beleefde... Als eerste van de dames elite stond ik klaar voor mijn tijdrit. Nog een snelle helmwissel een halve minuut voor de start haalde mij even uit mijn concentratie maar toen het aftellen begon was ik er klaar voor. De wind zat de eerste kilometers in de rug en het ging vlot om snelheid te maken. Ik nam mijn bochten al liggend in mijn beugels en kwam er vlot doorheen. Bij de eerste bocht zag ik hier en daar al zwarte vlekken en ik dacht bij mezelf, Domme Dergent ge zijt te snel vertrokken. 't is nog 9 km! Het eerste stuk tegenwind verteerde ik redelijk goed, ik zette kracht op mijn benen en voelde pas tegen het einde van dat lange stuk dat mijn snelheid iets of wat begon te dalen. Ik praatte mezelf moed in door mezelf wijs te maken dat het op het tweede meewind stuk wel beter zou gaan.
Ik kan mezelf ook alles wijsmaken. Het ging niet gemakkelijker en ik moest nog dieper in mijn beugels kruipen om mijn snelheid aan te houden. Het aftellen was wel begonnen en ondertussen was ik ook al over halfweg. Ik mag niet stilvallen, ik mag niet stilvallen, ik mag niet stil vallen. Maar ja, als je zonder kilometric rijdt, weet je niet of je al dan niet stil valt... Dus ik bleef gewoon trappen. Er zijn een aantal stukken weg uit mijn geheugen, ook wat zwarte vlekken... Beetje diep geweest. Ik moet naar die streep, ik moet zo snel mogelijk naar die stomme streep! Ik maakte de beginners fout om er zo maar even 3 tanden bij te doen omdat ik dacht, "hoe groter het verzet hoe harder ik rijd"... yeah right, ni dus! De laatste halve kilometer was er teveel aan, maar bon, ik ben over de streep gekomen. Wonderwel nog levend nadat ik toch een aantal keer ben dood gegaan....
Ik werd 5de! Over het aantal deelnemers zal ik maar wijselijk mijn mond houden maar laat ons stellen dat ik niet de laatste was... hihi Enfin, het was een leuk avontuur. Een mens moet alles eens meegemaakt hebben he? Of er nog een vervolg komt op dit intermezzo daar moet ik eerst wel eens goed over nadenken hoor. Misschien als ik het zot nog eens in mijn bol krijg...
Om aan het vertrek te staan van Dwars Door Vlaanderen in Waregem moest ik letterlijk dwars door Vlaanderen. Afgelopen woensdag was dat geen sinecure aangezien the president of USA zo nodig op 26 april een bezoek aan België wou brengen. Ik nam er zowaar enkele van mijn recupuren voor op en stond dus gemotiveerd en wel op tijd aan de start!
Behalve dat er in de eerste twee rondes een reeks van aanvallen kwam tot er een groepje wegreed is er eigenlijk weinig te vertellen over de koers. Na 20km waren er dus 5 rensters voorop en we zagen ze nooit meer terug... Ik zat comfortabel in het peloton en moest eigenlijk geen trap teveel geven. De aanzet richting sprint was hectisch. Ik hield me redelijk vooraan in het peloton maar zat toch nog te ver om op 200m vol te kunnen aangaan. Zigzaggend tussen een aantal meisjes probeerde ik nog op te schuiven in de sprint. Helaas kwam ik andermaal van veel te ver en moest ik met goede benen tevreden zijn met een 23e plaats.
Niet slecht gezien het deelnemersveld maar ik ben verre van tevreden. Er zat zoveel meer in. De teleurstelling van het eerste uur na de wedstrijd maakte gelukkig snel plaats voor het besef dat een goede conditie niet direct weg is. Het kan de komende weken alleen maar beter gaan en ik kijk er naar uit!
Next race: NU zondag 30/3/2014: Gent-Wevelgem. Wie geen geldig dokters attest of een door mij goedgekeurd excuus heeft om afwezig te zijn wordt verwacht op de Kemmelberg of de Monteberg.
Het seizoen schiet ondertussen goed op. De koersen volgen elkaar in sneltempo op. Ik voel mezelf met de week beteren en sta vol ambitie aan elk vertrek. Het Waalse landsgedeelte is nooit mijn favoriete terrein maar bij gebrek aan koersen op Vlaamse bodem was er dit weekend geen keuze. Te koersen in Honnelles of niet te koersen in Honnelles, that's the question.
Still alive and kicking before the start :)
Ik heb gekozen om te koersen in Honnelles. Als ik wil sterker worden, en wil groeien is dat de enige juiste keuze. Bij aankomst op het parcours deden ik en mijn interim verzorger Caroline een rondje met de auto. "We zijn onderweg Pairi Daiza gepasseerd, rijden we niet terug? Gaan we de panda's eens bezoeken?" Ik werd echter snel van antwoord gediend: "STARTEN ZULDE, no way back kleine Dergent"... Onder normale weersomstandigheden had mijn blog artikel waarschijnlijk voor 95% uit klachten over het zware parcours bestaan, de lange klim en de kasseien maar nee vandaag toch niet...
Koud
Goed ingeduffeld stond ik aan de start. In het begin deden de benen een beetje pijn maar na een aantal glooiende km's werden de benen beter. Ik sukkelde het klimmetje van een ruime kilometer met pijn in de benen mee over en was al blij dat ik goed en wel de eerste ronde doorkwam. Nog voor we de finish passeerden begon het te druppelen, een beetje later te gieten. Het duurde niet lang voor ik volledig doorweekt op mijn fiets begon te bibberen.
Na 2 volle ronden maakte het mij eigenlijk niet meer uit of we nu bergop of bergaf reden. Ik begon vooral een gevecht tegen mezelf te voeren. Het klimmetje deed andermaal pijn maar ik kwam mee boven en kon mezelf vol over de kasseien storten. Mijn handschoenen waren ondertussen doorweekt...
Kouder
In de 4 de ronde had ik het eigenlijk compleet gehad. Ik wist niet meer of ik nu bergop of bergaf aan het rijden was. Ik keek niet meer vooruit maar volgde blindelings het wiel van mijn voorganger. Ik vocht tegen mezelf, de regen en de koud. Toen ik mijn blik oprichtte om te kijken hoe ver ik zat zag ik tot mijn verbazing dat ik toch nog bij de eerste 20 rensters ronddraaiden. Ik wou de schade opmeten en richtte een blik achter mij. Damn it, ik ben de laatste van het peloton. Alleja peloton, groepje...
In de 5de ronde eiste de koude zijn tol. Ik zat te rillen op mijn fiets. Ik kon mijn vingers niet meer bewegen. Eerder had ik al gemerkt dat ik geen gevoel meer had in mijn voeten maar dat gevoel kwam terug onder de vorm van pijn. Toen er in het peloton beslist werd dat ze de koers weer gingen openbreken schoot de kramp van de koud in mijn kuiten.
Koudst
6 ronden heb ik op mijn teller staan. Die laatste 2 konden mij gestolen worden. Caroline haalde mij van mijn fiets en pakte mij direct in met een dikke vest. Onder begeleiding van mijn bezorgde ploegmaten strompelde ik naar de kleedkamer / omgebouwde vergaderzaal waar in de verste verte geen douche te bespeuren was. Hulpeloos werd ik uitgekleed en snel "gekattewast" door mijn bezorgde nicht. Rillend en trillend ingepakt in al de kleren die in mijn zak staken. Ik bibberde een kom warme soep naar binnen en kroop in de warme auto. Toen we in Mechelen aankwamen na anderhalf uur rijden kwam ik min of meer op temperatuur.
Ik kan in woorden niet vertalen hoe verschrikkelijk het was. Het parcours alleen al was een marteling maar dat was vandaag wel het minste van mijn zorgen. Dat de vogels naar het zuiden trekken voor het mooie weer kan ik na gisteren niet meer begrijpen.
N.B. "Wanneer mag ik mee? Juist ja, als 't 150 km ver is, we ergens in de Walen zitten, het regent en vriest en er geen café is op de koers..." Dergenten genen zeker? Nog mijn zeer speciale dank voor mijn top verzorger Caroline Dergent. Ik zou nooit zijn thuisgeraakt als je niet zo goed had gezorgd voor mij! Je mag nog mee, maar de volgende keer zorg ik er voor dat er op z'n minst een café is...
N.B.2 Hoewel ik de echte finish niet bereikte en op 2 ronden van het einde uit koers werd genomen sta ik wel nog mee in de uitslag! :D De eerste top 20 is een feit (19e). Als ik u vertel dat we met 50 rensters vertrokken zijn en er daar maar 17 de finish van haalden begrijpt u ongetwijfeld dat het geen kattepis was...
Gewoonte getrouw volgde na de zware openingsweek met grote UCI wedstrijden de eerste kermiskoers op West-Vlaamse bodem. Oostduinkerke was met zijn kronkelende parcours weer het decor voor het eerste stukje spektakel. Toen ik in de auto naar de verste uithoek van ons land bolde merkte ik aan het schudden van mijn kleine Corsa dat er veel wind stond. Wind kwam uit de zee, en die wind, die blaast hard!
Ik voelde mij klaar om de competitie aan te vatten. Ongeduldig als een klein kind stond ik ruim op tijd aan de inschrijvingstafel. De koers was, zoals dat meestal in het begin van het seizoen is, nerveus. Er werd hard gekoerst met als doel weg te rijden in een kleine groep. Ronde na ronde werd het peloton op een lint getrokken. Scheuren deed het echter niet deze keer. Het peloton werd geteisterd door aanvallen en achteraan stond de deur open.
Ik voelde mij goed in de koers en had eigenlijk niet echt problemen om mij vooraan in het peloton te handhaven. Mee springen is nog te vroeg. Ik kan wel aanzetten maar ik kan geen blijvend tempo ontwikkelen voorlopig. Komt nog wel! Deze keer heb ik er alle vertrouwen in.
Op vier ronden van het einde brak het dan toch. In totaal reden zo'n 8 rensters vooruit. Het peloton koerste voor de 9e stek. Heel de koers had ik mezelf voor gehouden om links van de weg te gaan sprinten. Maar stom als ik was, schoof ik rechts mee toen er geschoven werd. Dom natuurlijk want ik liet mezelf insluiten. Zeggen dat ik het wist en het nog verkeerd doen, is inderdaad lomp.
"30" kwam er achter mijn naam te staan. Ghoh ja, ben ik daar blij mee? Nee. Ben ik ongelukkig? Nee. Ik reed een goede en aandachtige koers. Na de wedstrijd had ik het gevoel dat ik er niet alles had uitgehaald dat er in zat. Dat is jammer! Op mijn sprint zou nog iets op gezeten hebben als ik de vrije baan had... Ik weet het, dat zijn vijgen na Pasen. En voor vijgen na Pasen is het toch nog te vroeg, want de vasten is nog enkele weken van kracht!
Maar ik zal de vijgen nog wel plukken, binnen dit en enkele weken. Beloofd!
Vorig jaar stond ik aan de start van Tielt-Winge te rillen van de koud. Met temperaturen die schommelden rond het vriespunt was dat natuurlijk niet zo onlogisch. Dit jaar stond ik aan de start in korte broek, met korte mouwen en een zonnebril. 20°C warmer! Het lijkt op een vroege zomerdag, maar eigenlijk is het nog maar begin maart! Ik zal er alvast niet om treuren!
De koers begon zeer nerveus! Voor het vertrek werd ons meegedeeld dat het kasseibergje van goed 700m niet meer in het parcours zou liggen omwille van een brand. De schifting zou elders moeten gebeuren. Dit in het achterhoofd houdend maakte het peloton duidelijk nerveus. Naar mijn mening werd er toch hard gereden. Al had ik een heel goed gevoel in de koers. Het nerveuze verloop maakte dat het wel moeilijk was om te drinken. Stuur loslaten als ze naast u aan het wringen zijn is nu eenmaal niet aangewezen. Maar bon.
Na goed 40km kregen we de melding dat het kasseibergje er wel in lag en we dus over het originele parcours zouden gaan rijden. De bordjes man gaf het goed aan, maar ik ben er zeker van dat 95% van het peloton dat niet had gezien. Gelukkig kon ik mijn ploegmaten nog op de hoogte brengen en wisten we allemaal wat ons te doen stond. Ik zat redelijk vooraan toen we bijna aan de scherprechter kwamen. met nog 500m te rijden was het weer koekenbak in het peloton. Over heel de weg vlogen rensters en fietsen door de lucht. Ik stond net op tijd stil maar het duurde lang voor ik eindelijk weer goed en wel weg was.... Te lang! De kasseiberg verteerde ik naar mijn mening goed! Ik kwam redelijk vlot boven zonder echt stil te vallen. het peloton hing op 1 groot en lang gerokken lint.
Bij de valpartij lagen ook enkele kopvrouwen waarop gelukkig gewacht werd door hun ploegmaten. Toen de tgv van Liv-Giant voorbij vloog wist ik hoe laat het was! Dat wiel, dat moet ik hebben! Ik kon mee aansluiten en kwam gelukkig terug bij een toch al sterk uitgedund peloton. Helaas kon de timing wel beter want ondertussen waren we toch al aan de voet van de klim op het plaatselijke parcours. Ik beet op mijn tanden en kwam nog net met het peloton boven. Ough... De man met de hamer was echter op dat moment ook niet meer veraf. Het nerveuze koers verloop had er voor gezorgd dat ik veel te weinig had gegeten en gedronken met alle gevolgen vandien. Boenk tegen de muur.
Ik kon nog even doorbijten maar de ronde nadien, toen ze echt begonnen te koersen, was het onherroepelijk gedaan. Licht uit, boeken toe.
De balans van mijn koers, is dat ik het eigenlijk niet goed weet. Ik vraag mij af waar ik zou uitgekomen zijn moesten ze daar niet gevallen zijn voor de kasseiberg. Zou ik langer kunnen volgen hebben op het bergje in de plaatselijke ronde? Het gevoel zat redelijk goed heb ik de indruk. Hop naar de volgende weken! Volgende week: De eerste kermis koers in Oost-duinkerke! Ik kijk er alvast naar uit! :)
'T is gepasseerd! En 't feit dat ik hier nu een verslag zit te typen wil zeggen dat ik de slag in de Vlaamse ardennen overleefd heb. Maar hoe!?
De Omloop het Nieuwsblad door mijn ogen...
Het weer is voelbaar warmer dan vorig jaar! Hoewel een grijs wolkendek over Gent schuift, ziet het er redelijk goed uit om te koersen. Er worden regenbuien aangekondigd en dus beslis ik om in korte broek te starten. Zo'n natte beenstukken blijven koud en dus heb ik liever dat de regendruppels over mijn benen wegglijden. Aan de start is het nog frisjes maar eens de meute opgang geschoten wordt krijg ik het al warm van de adrenaline. "We zijn weer vertrokken!"...
Ik voel mij al snel comfortabel in het peloton en slaag erin om vooraan stand te houden. De nervositeit is groot want in de eerste 10km zijn er al verschillende valpartijen. Ik houd mijn hart vast maar blijf voorlopig gespaard van alle onheil. De raid naar Nokereberg verteer ik goed en ik kom met de eerste boven. Vervolgens schuift ook de Tiegemberg vlot onder de wielen door.
Nokereberg (wie zoekt die vindt)
Nog steeds rijdt het peloton op bekende wegen. We rijden richting Kluisbergen maar laten deze dit jaar omwille van wegenwerken links liggen... De nervositeit wordt er echter niet minder om want iedereen weet dat het moment van de waarheid dichterbij komt! Vooraan in het peloton wordt geduwd en getrokken en het kon niet blijven goed gaan. Zowel links als rechts van mij wordt er gevallen. Het meisje voor mij laveert nog net door de vallende lieden. Ik houd mezelf net recht tussen twee rensters en ontsnap aan een massacrash. Ik meet de schade op en zie dat we net voor Kluisbergen met een groep van ongeveer 30 rensters zitten. De rest lag er tussen of stond er achter. Amai santé! De reden waarom je vooraan moet zitten zeker?
Beetje bij beetje komen rensters terug maar ook richting Trieu wordt er door gekoerst... Ik zit redelijk vooraan bij het opdraaien maar blokkeer al snel. Zuchtend, puffend en verzurend trek ik mij een weg naar de top. Ik ben blij een deel van mijn trouwe fanclub te zien op het steilste stuk. Die push was goud waart! :) Nog net aan de rekker van het peloton kom ik boven. Ik stort mij gelijk een razende gek in de afdaling richting Patersberg. Ik zie de dansende ruggen voor mij omhoog spartelen. Hoewel de stenen van de Pater een kolfje naar mijn hand zijn kan ik niet anders dan sakkeren. Ik zit eigenlijk nog met overschot maar ik kan het spartelende meisje voor mij maar niet passeren. Met nog een beetje hulp van team Dergent kom ik boven en kan ik direct doortrekken. Een goeie afdaling zorgt ervoor dat ik kan aansluiten in een groepje.
Eerst heel klein maar we rijden dan toch van groep naar groep waardoor we uiteindelijk met zo'n man of 20 bijeen komen. De hellingen na de Patersberg zijn een marteling! Mijn benen branden! Ik heb pijn. Na elke helling moet ik een serieuze effort doen om toch terug bij mijn groep te komen. Het tempo blijft lang onderhouden en ook wij gaan nog stevig vooruit!
Na de bergen komen we op de kasseien! Alsof de marteling nog niet lang genoeg geduurd heeft! Zo goed als het bij de verkenning ging, zo zwaar was het vandaag! Mijn banden stonden nogal aan de harde kant en ik dokkerde van links naar rechts over de Vlaamse cobbles...
Kasseien van de Paddenstraat
De lange munte is het slotstuk van een hoop spektakel. We zitten nog steeds in de race en zijn ondertussen de kaap van de 100km vlot gepasseerd. Vanaf nu is het bergaf en vlak tot Gent centrum. De politite komt ons voorbij gereden. Net 10min achterstand op de kop van de wedstrijd. Boeken toe! Jullie mogen nog tot in Gent fietsen ('t is toch nog maar 15 km) maar staan niet meer in de uitslag! :( Dood jammer vind ik het! Maar ik geraak dit jaar wel op eigen krachten in Gent!
Lange (heraangelegde) munte
Ik vind het enerzijds jammer dat ik niet in de uitslag sta maar ik mag wel tevreden zijn met mijn progressie! Ik heb zo'n 50km meer dan vorig jaar en ga ook met een beter gevoel naar huis! Vorig jaar voelde ik mezelf goed in de winter maar stelde ik teleur in het seizoen. Dit jaar heb ik mijn voorbereiding volledig anders aangepakt! Ik sta er goed voor!
Ik voel mezelf veel sterker en voel dat ik nog veel marge heb om te verbeteren. Ik denk eindelijk het goede ritme weer gevonden te hebben! :D Aanstaande zondag start ik in Tielt-Winge! Ik heb er alvast zin in! :)
"En? Ziedet zitten voor den Omloop ?" - Tuurlijk dadde ! "Zijde in form ?" - Ik ben altijd in form, ge kent mij toch ? "Gadde voor te winnen ?!?" - Tuurlijk! Altijd hé ! ;)
Een hechte groep voor een mooie verkenning.
Bovenstaande vragen heb ik de afgelopen dagen vaker gehoord dan "amai 't is toch schoon weer voor den tijd van't jaar hé!" Met enig amusement antwoordde ik altijd met een knipoog! Tot vorige week zag ik het overigens nog helemaal volledig 100% zitten hoor! Maar zaterdag zijn we gaan verkennen......
Molenberg
"Editie 2014 is er een zonder Kluisberg!" Ik slaak een inwendige vreugdekreet en doe in mezelf een klein overwinningsdansje! Yes geen Kluisberg! Het duurde echter niet lang voor het mij begon te dagen dat de côte de Trieu (voor mij het grote boe-beest van de omloop) dan de eerste noemenswaardige helling van de dag zou gaan worden. Oei, dan had ik toch liever de Kluisberg gehad als eerste schifting! Ik verwacht zijwind op de baan naar Trieu. In het slechtste geval is de koers dus al gereden voor de eerste echte helling er aan komt!
Na Trieu volgt Patersberg, persoonlijk een van mijn favorieten met kort daarna 2 kleine rotzakken die ik tijdens de verkenning uitgebreid vervloekt heb. De Omloop is er, ondanks het schrappen van de Kluisberg, zeker niet gemakkelijker op geworden!
Haaghoekse kasseien: 10/10 na de heraanleg!
"En ziedet zitten voor den Omloop?" Ni meer. "Zijde in form" Euhm..... "Gadde voor te winnen ? ! ? " ...
Waar ik zaterdag zal stranden is ook voor mij een raadsel! Ik hoop met de fiets en binnen tijd terug in Gent te geraken! Beter doen dan vorig jaar is wel het minste dat ik verwacht...
Dan rest er mij nu nog maar een ding om te zeggen:
16 februari 2014. Ik sta met zand in mijn schoenen klaar op het strand van de plage in Hofstade voor mijn aller eerste duatlon. De wind blaast fel op mijn snoet terwijl ik mij op de eerst rij nestel tussen de atleten. Links van mij staat een kerel van ruim 1m90, rechts van mij nog een van dat kaliber. Achter mij,... Ja nog is 't zelfde. Ik schat de concurrentie in en besef al snel dat ik mij precies in de elitecategorie heb ingeschreven. OEPS! Mijn kennersoog schat het gemiddelde vetpercentage tussen de 5-7%... Afgetrainde lieden dus. Uiteraard heb ik ook al lang berekend dat ik minder kans heb om koud te lijden! Eh voila, mij voordeel!
Enkele seconden voor het vertrek. Ik druk mijn Polar horloge op start en zet me schrap voor het schot. Niet te overhaast vertrek ik en wordt al snel voorbij gehold door meute losgelaten beesten. Ik zoek een tempo, waarvan ik uiteindelijk weet dat ik het niet zou kunnen volhouden. Na 16 minuten maak ik mijn eerste passage over het strand. Ik ben blij dat ik mijn loopschoenen kan inruilen voor mijn vertrouwde Shimano's. Ik had vooropgesteld dat ik vlot onder de 20 min zou moeten lopen, onder de 17 min ideaal. Een goed eerste deel dus met andere woorden naar mijn mogelijkheden.
Op mijn fiets voel ik mij onmiddellijk comfortabel. Ik begin aan mijn inhaal manoeuvre en haal fietser per fietser in. Mijn rondetijden zijn vlak en liggen constant rond de 25 min per ronde. Een vlakke fietsrace moet teken zijn van een goede indeling. Eh voila.
Wanneer ik mijn voorlaatste passage over het strand maak zucht ik eens diep. Die laatste 3km die ik in het vooruitzicht heb baren mij zorgen. Het is vandaag de eerste keer dat ik te maken zal krijgen met de overgang van fietsen naar lopen in een wedstrijd situatie. Het feit dat ik eigenlijk al stik dood zit, maakt het er niet gemakkelijker op.
Polar geeft een fietstijd van 1h16 en de moteur tikt aan 190 slagen per minuut wanneer ik de wisselzone binnen kruip. Na een conflict met mijn cross-schoenen die ik uiteindelijk op zeer onorthodoxe manier uitkrijg kan ik vertrekken voor mijn laatste 3.1 km. Een serieus verval had ik wel verwacht en ik wist dat ik onder de 20min moest blijven om mijn loopdoelstelling te halen. Zwetend, hijgend, kuchend en smakkend naar adem kwam ik 18 min later over het zand gewaggeld. Ik hier er nog een degelijk tempo op na, maar was stik, stik, stik kapot!!
Voor de statistieken en de geïnteresseerden; ik behaalde een gemiddelde hartslag van 193 slagen per min. Max 204. Mijn tijd voor wat het waard is; 1h53 en een paar seconden. Ik vermoed 6de of 7de vrouw op iets in de 20. En eerste vrouw in de leeftijdscategorie U23, waar overigens eigenlijk geen concurrentie was.... Maar dat ter zijde.
Ik ben tevreden. Het lopen heeft mij uiteindelijk, zoals te verwachten, genekt. Maar als niet triatleet/loper zijnde, mag ik niet klagen van mijn prestatie!Voor een intermezzo in mijn drukke winter, is het goed geweest! Het volgende op de wedstrijd kalender is de Omloop het nieuwsblad op 1 maart! Zij die er gisteren niet waren, worden daar zeker verwacht!!
