Ik had aanvankelijk aangekondigd dat ik dit weekend twee keer aan het vertrek zou staan van de koers. Toen ik zaterdag morgen echter naar buiten keek en daarbij het weerbericht hoorde was mijn beslissing snel gemaakt. Koersen bij 8 beaufort en storm? No way dat ze mij in Snaaskerke gaan zien.
Ik heb in het verleden nog nooit meer dan drie ronden gereden in de polderkoers. Het parcours ligt me niet en met de aangekondigde weersverwachtingen zou het al zeker niet beter gaan.
Alles op Wodecq! Daar in de Walen kennen ze dat niet wind! Dat was mijn gedacht op zaterdag...
Op zondag was mijn gedacht even hard gedraaid als de wind... Ze kennen dat dus wel daar aan de andere kant van de taalgrens!
Vijf minuten voor de start brak de hel los. Een hevige bui teisterde het kleine dorpje. Half lachend/ half wenend zei ik tegen mijn verzorgers; de titel van mijn blogverslag morgen zal zijn "De hel van het zuiden; deel 2". Ik ben nog steeds mijn watertrauma van in Honnelles aan het verwerken, dus happig was ik niet om aan de start te gaan staan.
Toen het startschot gegeven werd, was het ergste gepasseerd en viel er geen druppel meer uit de lucht. Ik had al snel door dat ik eigenlijk veel te dik gekleed was om te koersen. Mijn overschot aan kleren vloog snel uit, en ondertussen vloog de rest er stevig in.
Geen getreuzel weg van in het begin van de koers!
Ik had niet mijn beste dag. In de tweede ronde moest ik alles uit de kast halen om toch maar mee over de kuitenbijter te geraken. Oef. Maar precies net even te diep geweest.
Hoewel ik achter mij verbrokkeling zag, kwam alles in de afdaling weer bijeen en was de inspanning een maat voor niets geweest. Helaas, verloren krachten.
(Alles wat teveel is, moete zo snel mogelijk kwijt... Paul De Fotograaf is nog zo vriendelijk geweest om een rood kringetje te tekenen rond mijn handschoenen, die ge daar ziet vliegen)
Ik had het gevoel goed te herstellen, conditioneel dan toch. Kracht was nergens te bespeuren. Nuja, dat is er al enkele maanden eigenlijk niet te bespeuren... Sinds mijn val in Spanje, ondertussen inderdaad al 3 maanden geleden, is de rug een heikel punt en heb ik een duidelijk verlies van kracht.
Voor wie nog niet mee is met het verhaal rond die val: Ik ben in Spanje gevallen op stage, en op mijn rug terecht gekomen op de plaats waar mijn gsm zat... Die gsm in 1000 stukken en mijn rug precies ook. Ik heb sinds die dag een mooie afdruk van een Iphone 5 op mijn achterkant. Om maar weer te geven hoe zwaar de impact was. Gezien de niet verbeterende toestand ben ik toch maar eens naar de dokter geweest.
Misschien was ik nog radioaktief en daarom niet helemaal 100%, want ik heb vrijdag een botscan van mijn bekken laten nemen. So far so good, want ik weet pas dinsdag het resultaat.
Wie het verdict wil kennen zal dus een van de dagen nog eens terug moeten komen om het verslag te lezen... Hopelijk een met goed nieuws!
Eveline
