Gisteren avond werd er in Elewijt de tweede manche van de supercup gereden. Voor mij de eerste, want ik was dinsdag niet aanwezig op de openings koers in Oostende. Gezien ik geen klassements ambities heb voor deze cup neem ik enkel deel aan de koersen in de buurt nl Elewijt, Wilrijk en Hulshout.
Gisteren stond er een 500m gepland, een scratch, puntenkoers en achtervolging. Ik zag het allemaal goed zitten, tot ik zag aan welke kant van de piste ik moest starten voor mijn 500m. Ik had de wind 2 stroken vol op de kop, de meisjes die aan de andere kant mochten starten, hadden twee stroken wind mee en 1 stroken wind op kop. Serieus in mijn nadeel dus. Dit was ook duidelijk te zien aan de tijden. Meisjes die de wind mee hadden stonden duidelijk vooraan in het klassement. De meisjes aan mijn kant, stonden verder naar achteren geklasseerd. Maar ach, dat is koers zeker? De vorige keer heb ik mijn koers ook nog kunnen redden ondanks een slechte 500m.
Vol goede moed begon ik aan de scratch van 21 ronden. Een gesloten koers, waar elke aanval snel geparreerd werd. Ik zette mijn sprint van heel ver in, (300m) maar kon gelukkig stand houden tot op de streep.
Voor de puntenkoers zag het er dan ook wel redelijk goed uit. Ik moest enkel mijn naaste concurrenten duidelijk in het oog houden. Evelien Deltombe zette de aanval in, en nam een ronde op het kleine pelotonnetje. Ploegmaat Nele zette de tegenaanval in en pakte daardoor nog een hoop punten mee. Ik heb geen idee waar ik zelf uiteindeiljk gestrand ben. Ik vermoed op de derde plaats omdat ik toch nog een hoop van de resterende puntjes wist weg te kapen.
Na deze puntenkoers stond ik eerste in het klassement met één punt voor op Lotte Kopecky en Steffie Van Den Haute. Ik wist op voorhand dat het heel moeilijk zou zijn, de koers alsnog te winnen gezien ik helemaal geen tijdrit in de benen heb. Ondanks dat ik de laatste tijd een hoop geinvesteerd heb in tijdrit trainingen weet ik dat ik allicht nooit hoge toppen zal scheren in het rijden tegen de klok. De goede conditie van de laatste dagen deed echter verhopen dat ik dit maal wel een tijd zou kunne rijden, die me toch tussen de mensen zou kunnen brengen.
Ik moest tot het laatste wachten om te kunnen starten. De spieren waren ondertussen al helemaal afgekoeld, maar hetzelfde gold ook voor Steffie die tegen mij zou rijden. Ze had aanvankelijk wel het voordeel van de wind, maar op een koers van 2 km maakt dat niet meer zo veel uit. Na anderhalve ronde voelde ik de verzuring optreden. De derde ronde verzwakte ik redelijk fel waarna ik in de laatste twee ronden toch terug op snelheid kwam. Ik plaatste me op de vierde plaats. Een goede klassering dus voor een niet tijd-rijder. Ik klokte 3:17:.. daarmee doe ik 54 seconden beter als vorige keer in Hulshout. Zeker een hoopgevend gegeven.
Algemeen werd ik in de stand derde, met gelijke punten als Lotte Kopecky die tweede werd geplaatst gezien zij de snelste achtervolgig reed. Steffie Van Den Haute won de koers en is nu ook de nieuwe leidster in het klassement.
3weken terug een serieuze smak met als gevolg een barst in de pols, ai en dit voor het BK. Maar André zei " rustig dit zullen we wel oplossen" of hij dit werkelijk meende weet ik niet, maar in ieder geval werkte hij een ander schema uit zodat ik dit met deze lichamelijk beperking kon blijven afwerken. Hij drukte er steeds op conditioneel zit je goed, we moeten alleen de benen goed houden. Op een kassei koers nam hij me zelfs uit wedstrijd, waarna hij me als laatste test (denk ik) een week voor het BK bij de nieuwelingen dropte met de opdracht uit te rijden, wat ik ook deed met het gekende resultaat (18de op 65 jongens).
En dan "D-day" volgens Dré was een top 5 goed na die 3 weken arbeid met steeds pijn in de pols, maar hij zegt altijd "STRAFFE MADAM" dus moest het er nu maar uitkomen en zo geschiede met de Tittel als gevolg.
Vandaag maakte ik mijn "comeback" in het peloton na een weekje afwezigheid. Door de afwezigheid van de grote kanonnen die op het EK in Ankara zitten zou dit wel eens een koers kunnen zijn met een niet te hoge snelheid. -Hoopte ik- In Brugge stond een afwachtingskoers gepland voor dames jeugd. Junioren en nieuwelingen gescheiden, dus veel rensters verwachte ik geenszins. Een hoop van mijn verwachtingen bleek redelijk goed te kloppen. De junioren stonden maar met zo'n 30 rensters aan de start. De organisatie zag er redelijk goed uit, maar de staat van het parcours had meer voeten in de aarde. Wielrenners zijn veel gewoon, maar dit parcours sloeg toch wel alles. Parijs-Roubaix voor dames. Gezien mijn niet aflatende haat jegens kasseien was dit zeker de hel. De hel van Brugge. Een kleine vermelding op de kalender van het kassei-gebeuren, had zeker niet misstaan. Vier volle km's kasseien, zonder enig moment van verpozen. 500m op een grint wegje, extreem smal en in behoorlijk slechte staat. én dat 14(!) keer! 14 hé! Schande!
Ik vertrok -zoals gewoonlijk- rustig in het peloton. Ik reed vier ronden mee, daverend over de kasseien, verloor mijn drinkbus, en kwam "the evil girl" weer tegen. Vandaag was het hard tegen onzacht. Ik hield het iets beschaafder als Renshaw, zei gewoon dat haar gedrag niet kon. Niemand zou het anders gezien hebben moest ik een ferme kopstoot gegeven hebben. Maar dat is dan niet meer koers in zijn essentie. En verder is ze gewaarschuwd, want geen drie keer hoor.
Vier ronden, en toen ben ik afgestapt. Ik had geen zere benen, was niet moe (voor zover dat mogelijk is) en had eigenlijk geen problemen in de koers. Behalve dan een pijnlijke pols. Het daveren van de kasseien is zeker niet bevorderlijk voor het regeneratie proces van mijn pols, hierbij kreeg ik van de zijkant de opdracht om de remmen dicht te knijpen. Verder rijden zou onherroepelijk al mijn kansen op een goed seizoen hypothekeren. Dus naar mijn mening een wijze beslissing "van de mensen in mijn omgeving" om op zeker te spelen.
Onder een mooi zonnetje daagde vandaag een hoop volk op om naar de nieuwelingen koers in Boortmeerbeek te komen kijken. Niet te warm, niet te koud, ideaal voor een dagje koers. Zelfs voor de renners zeer draaglijke temperaturen.
Ik had na mijn kasseien-avontuur van gisteren een nieuwe koers nodig om toch aan voldoende koers kilometers te komen voor dit weekend. Boortmeerbeek ligt dicht in de buurt, dus ideaal om te gaan koersen.
Met 65 renners vertrokken we voor 70 km. Hop, hop, hop, twijfelen is voor mietjes, koersen ja! En er werd gekoerst. De ene aanval na de andere -zoals gebruikelijk bij de nieuwelingen-. Drie renners reden lang voorop, maar werden -ook zoals gebruikelijk- in de laatste ronde weer bij gehaald. Ik sloeg erin voor de eerste keer een drinkbus aan te nemen. Nota bene tegen 42km/u! In de laatste ronde raakten nog twee renners weg, die de koers zouden beslechten. Ik "sprinte" mezelf naar een 18e plaats. Nuja, sprinten... Tussen de andere renners door zigzaggen in de hoop nog zo ver mogelijk vooraan te geraken. Met al dat gekronkel werd ik toch nog 1ste van de 4 meisjes die gestart waren ^^:D Over mijn koers ben ik in het algemeen wel tevreden. Heb afgezien zoals altijd. (Ondanks dat niet iedereen dat wil geloven).
Het algemeen koers gemiddelde was iets meer dan 39 km/u !!
Ondertussen ben ik ook terug gips-loos. Het koersen had het ding dusdanig nat gemaakt en beschadigd dat ik me genoodzaakt voelde hem gewoon af te knippen. ;) Een mooie witte lijn decoreert nu mijn arm in afwachting van de brace...
En om af te sluiten... bedankt aan alle supporters die weer massaal aanwezig waren! ; Eveline
Gek zijn doet geen pijn
Deze ochtend kreeg ik van de dokter een nieuwe gips ter vervanging van die oude open gips. Normaal diende dat ding 4(!) weken aan mijn arm te blijven zitten.
Gelukkig slaagde ik er in de dokter te overtuigen om van die weken iets af te doen.
1 week gips en 3 weken brace was de deal die ik met de dokter sloot in ruil voor een beetje voorzichtigheid en een goeie prestatie de 25ste juli.
Ik zal mijn best wel doen, die dag, maar over voorzichtigheid biedt ik nimmer of nooit garanties!
Ik trok totaal onvoorbereid naar de piste in Elewijt, want daar was vandaag weer een meeting geprogrameerd. Eerst diende ik nog te vragen of ik überhout wel mocht starten want ik weet dat de koersrechters niet scheutig zijn op gips-dragende renners. Kwestie van duw en trek ongelukken te vermijden. Het mocht.
Vol goede moed, zonder druk of oncontroleerbaar verlangen om de koers te winnen vatte ik de meeting aan. Mijn 500m lange tijdrit draaide veel beter als vorige keer en ik noteerde daar mee de tweede beste tijd.
De puntenkoers rolde ook goed. De doelstelling was om Nele te laten wegrijden of iets in die aard, gezien zij aasde op de titel van de provinciale kampioene op de piste. Mij goed, ze heeft mij tenslotte vorige week ook goed geholpen!
Het draaide anders uit. Nele reed niet weg, en telkens werd er door het pelotonnetje gespurt voor de punten. Nele pakte 1 sprint voor haar rekening, ik ongeveer al de anderen.
De laaste koers was de scratch. Ik moest zien dat ik voor Laura Donders was om de omnium op mijn naam te schrijven, Nele moest de brabantse meisjes voor zijn.
Daar is 1 spimpele oplossing voor, samen weg rijden. Op voorhand niet echt gepland, of eerder gewoon al lachende gezegd waarbij Dré wel zij dat Nele dan eerst moet gaan, daar Ik explosiever ben om het gat te overbruggen. We wilden beiden wel rijden maar het hangt af van zo veel factoren, dus moesten we de omstandigheden van de koers nog afwachten.
De omstandigheden kwamen blijkbaar redelijk uit en op zeven ronden van de finish verkoos Nele het ruime sop. Ik zat op dat moment ingesloten, maar toen even later Evelien Deltombe de deur open deed om de achtervolging aan een ander over te laten vertrok ik richting Nele. Ik glipte binnendoor en zorgde er voor dat er zeker niemand in mijn wiel meeschoof.
Na een halve ronde kwam ik bij Nele en konden we zo onze kleine ploegentijdrit beginnen. 7 ronden vol doorrijden, vlotte aflossingsbeurten en een goede verstandhouding vanaf de eerste ronde zorgde er voor dat we goed weg bleven en onze demarrage mooi afronden. Echt sprinten deden we niet. We kwamen mooi samen over de lijn, samen blij, handen in de lucht. Blijkbaar niet volgens het boekje, want een scratch is geen ploegen tijdrit. We kregen een kleine opmerking van de immer muggenziftende scheidsrechters waar verder geen aandacht aan geschonken werd.
Ik blij, Nele blij, anderen minder blij.
Een opsteker, zeker voor Nele die na pech op het provinciaal kampioenschap op de weg toch bevestigd dat ze in goede vorm is. Eveline
Ik zou vandaag ontzettend creatief kunnen zijn betreffende het vinden van een titel voor mijn artikel.De leads zoefden deze nacht door mijn hoofd op zoek naar een gepaste kop voor de gebeurtenissen van gisteren. Ik laat de keuze aan u: "one-handed", "crash tester" of gewoon "koers in Steenokkerzeel met een alles ontsierende crash in de voorlaatste ronde".
Waar ik vorig jaar mijn eerste koers reed bij de nieuwelingen jongens, startte ik vandaag bij de meisjes op dat zelfde parcours. De koers telde mee voor het pk van Vlaams Brabant hoewel er amper twee deelneemsters aan de start verschenen.
Voor negen ronden gingen we van start op een mooi parcours. Elke ronde premie spurt. Shauni Corthout haalde in de eerste rondes alle premies vlot binnen. Op een onbewaakt moment na een reeks aanvalletjes waagde ik op zo'n 500m van de tussensprint mijn kans en pikte zodoende ook mijn primmetje mee. Een blik in de richting van papa en de supporters, een goedkeurend knikje... Het zette me aan om verder te rijden alleen, maar zes ronden alleen op kop, leek me toch van het goede iets te veel. Ik wachtte.
Twee ronden later nam ik nog een premie voor mijn rekening. De Zuid-Afrikaanse werkte in eerste instantie goed mee, maar veel speling gaf het peloton ons niet. Lisa Bogaert en Shauni Corthout brachten het peloton weer terug.
Het ging goed in de koers en begon me te concentreren op de eindsprint. Tot daar de dramatiek van het wielrennen plots uit een duister hoekje kwam gekropen. De fietsen vlogen door de lucht, hun eigenaars smakten hard op het asfalt. Ik kon niet meer ontwijken en crashte in de goot. Er kraakte iets, en ik wist redelijk onmiddellijk dat ik verkeerd was neergekomen. 5 meisjes schreeuwden het uit van de pijn. De decibel grens in het fel besproken gebied van lawaai hinder van vliegtuigen ruim overschreden hoor. Te weinig verplegers voor dergelijke situaties hopten uit de ambulance zoals de speciale eenheden van de politie uit hun veilige gepantserde wagen duiken. Ze voelden zich even helden, en dachten het wel even te gaan oplossen.
>"Oei, allemaal breuken, blijf stil liggen meisjes we gaan een échte ambulance bellen."
>"waaaaat? kunnen jullie niet eens aan arm of een been stabiliseren?"
>"ahja, dat kunnen we doen"
"And for the South-African girl the same"
>"... Auw"
Een half uur lang, lagen vier meisjes te kermen op de grond. Pijn... Eindelijk kwam er een echte ziekenwagen om ons veilig naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis te brengen. Het Zuid-Afrikaanse meisje bij mij in de ambulance zag er niet zo goed uit. We zouden elkaar wel terug zien op radiologie, voor een fijne foto shoot.
Op spoed wisten ze niet wat er gebeurde. Stress en paniek alom. Met gemiddeld 1 patiënt per uur ging de verzorging met een slakken gangetje vooruit.
Het Nederlandse meisje bleek een zwaar verstuikte elleboog te hebben en mocht als eerste opstappen. Ik kom er vanaf met een gebroken of gebarsten(?) pols.
We weten het nog niet echt, kom volgende week maar eens terug want de foto's brengen niet echt uitsluitsel. Djeezes waarom noemt deze instelling ziekenhuis? Dit had ik zelf ook wel kunnen zien hoor!
Shauni had een bekkenbreuk, of er nog andere dingen geraakt waren moest nog onderzocht worden... Ik wens haar veel beterschap!!
Het Zuid-Afrikaanse meisje had een scafoïet fractuur en zal er na een paar weken gips ook wel weer vanaf zijn.
Lisa Bogaert won de koers, proficiat daar voor.
Hopelijk moet ik het bk toch niet zomaar laten passeren.
Nota: Het was weeral dezelfde van altijd die de aanstoker was van de valpartij. Elke renster weet nu allicht over wie ik het heb... Ze heeft nog iets te goed.
Eveline
Het voelde goed aan en het zag er echt goed uit vandaag en ideaal kwam er ook nog een plensbui aan te pas, dus goed voor de ademhaling. Na de aanloop van een ronde en goed benen zag ik de kans schoon om eens echt mee te doen in de wedstrijd m.a.w. hier en daar eens meestrijden voor de premies. Dit lukte mee vrij goed en van de 8 te rijden ronde kon ik toch 2x de premie wegkapen en telkens met een redelijke voorsprong zoals op de laatste trainingen uitgeprobeerd op een grotere versnelling. Hierna kreeg ik van naast het parcours de opdracht om het nu wat rustiger aan te doen voor de finale. MAAR DAN, met nog één ronde te gaan met een 5 tal meisjes tegen de vlakte dus in de plaats van spurten voor de zege, was het met alle 5 richting hospitaal waar bij mij een lichte breuk in de pols werd vastgesteld, maar erger voor Shani Corthout die waarschijnlijk een bekkenbreuk heeft. Dit is natuurlijk het negatieve van de sport, maar het hoort er nu eenmaal bij.
