Gek zijn doet geen pijn
Deze ochtend kreeg ik van de dokter een nieuwe gips ter vervanging van die oude open gips. Normaal diende dat ding 4(!) weken aan mijn arm te blijven zitten.
Gelukkig slaagde ik er in de dokter te overtuigen om van die weken iets af te doen.
1 week gips en 3 weken brace was de deal die ik met de dokter sloot in ruil voor een beetje voorzichtigheid en een goeie prestatie de 25ste juli.
Ik zal mijn best wel doen, die dag, maar over voorzichtigheid biedt ik nimmer of nooit garanties!
Ik trok totaal onvoorbereid naar de piste in Elewijt, want daar was vandaag weer een meeting geprogrameerd. Eerst diende ik nog te vragen of ik überhout wel mocht starten want ik weet dat de koersrechters niet scheutig zijn op gips-dragende renners. Kwestie van duw en trek ongelukken te vermijden. Het mocht.
Vol goede moed, zonder druk of oncontroleerbaar verlangen om de koers te winnen vatte ik de meeting aan. Mijn 500m lange tijdrit draaide veel beter als vorige keer en ik noteerde daar mee de tweede beste tijd.
De puntenkoers rolde ook goed. De doelstelling was om Nele te laten wegrijden of iets in die aard, gezien zij aasde op de titel van de provinciale kampioene op de piste. Mij goed, ze heeft mij tenslotte vorige week ook goed geholpen!
Het draaide anders uit. Nele reed niet weg, en telkens werd er door het pelotonnetje gespurt voor de punten. Nele pakte 1 sprint voor haar rekening, ik ongeveer al de anderen.
De laaste koers was de scratch. Ik moest zien dat ik voor Laura Donders was om de omnium op mijn naam te schrijven, Nele moest de brabantse meisjes voor zijn.
Daar is 1 spimpele oplossing voor, samen weg rijden. Op voorhand niet echt gepland, of eerder gewoon al lachende gezegd waarbij Dré wel zij dat Nele dan eerst moet gaan, daar Ik explosiever ben om het gat te overbruggen. We wilden beiden wel rijden maar het hangt af van zo veel factoren, dus moesten we de omstandigheden van de koers nog afwachten.
De omstandigheden kwamen blijkbaar redelijk uit en op zeven ronden van de finish verkoos Nele het ruime sop. Ik zat op dat moment ingesloten, maar toen even later Evelien Deltombe de deur open deed om de achtervolging aan een ander over te laten vertrok ik richting Nele. Ik glipte binnendoor en zorgde er voor dat er zeker niemand in mijn wiel meeschoof.
Na een halve ronde kwam ik bij Nele en konden we zo onze kleine ploegentijdrit beginnen. 7 ronden vol doorrijden, vlotte aflossingsbeurten en een goede verstandhouding vanaf de eerste ronde zorgde er voor dat we goed weg bleven en onze demarrage mooi afronden. Echt sprinten deden we niet. We kwamen mooi samen over de lijn, samen blij, handen in de lucht. Blijkbaar niet volgens het boekje, want een scratch is geen ploegen tijdrit. We kregen een kleine opmerking van de immer muggenziftende scheidsrechters waar verder geen aandacht aan geschonken werd.
Ik blij, Nele blij, anderen minder blij.
Een opsteker, zeker voor Nele die na pech op het provinciaal kampioenschap op de weg toch bevestigd dat ze in goede vorm is. Eveline
