Nog een criterium op mijn programma was dat van Wolvertem. Niet te ver uit de buurt. Het parcours was een perfecte rechthoek van 1 km omtrek. Mooi zo!! Na 5 ronden kwam de eerste tussensprint en reed een groepje weg. Ik wou wel maar kon niet mee, omdat ik loemp genoeg was geweest net er voor een inspanning te doen. Geen super zware, maar zwaar genoeg om te passen. De helft van Team Kleo reed vooraan, en de andere helft van dat team maakte het het peloton zo moeilijk mogelijk om de kloof te dichten.
Aangezien we van Sengers niemand mee voorop hadden waren we genoodzaakt zelf de kop te nemen in het peloton. We kwamen geen meter dichter. Hiervan profiteerde Arys. Ze wist dat we niet zouden kunnen meespringen bij een snoeiharde demarrage! Feit... Ze is helemaal alleen naar voor gereden. Ik kan er dan ook alleen maar veel respect voor hebben, want dat was een mooi manoeuvre!
In de voorlaatste ronden begonnen ze ieder om beurt nog weg te springen, en ik kreeg het er serieus van op mijn heupen. Niemand zou die gaten nog gaan toerijden, dus deed ik het alleen. De twee weggesprongen meisjes reed ik gemakkelijk voorbij en ging zo nog voor het peloton de laatste ronde in. In de laatste rechte lijn, kwamen de twee vluchters mij toch nog voorbij, maar ik eindigde met een halve fiets, nog net voor het sprintende pelton! :D Een soort van opsteker.
Vandaag ging goed, maar de keelpijn komt toch opzetten . Er hangt iets in de lucht dat ik niet graag heb!
Nu het tour de France circus weer voor een jaar opgeborgen is, is de tijd van de criteriums aangebroken. In afwachting van de profs mogen de dames ook wel eens present tekenen. Ik kreeg een uitnodiging om deel te nemen in Herentals. Tussen een zweterige massa volk mochten wij onze rondjes afhaspelen in het beklinkerde stadscentrum.
Kasseien troef! Maar het was een tof koerske. Ik kon nog een valpartij ontwijken. Mijn slechte benen van dit weekend waren verteerd en ik reed een vlakke koers. Ik kon koersen zoals ik dat wil. Op het einde reden nog twee rensters weg uit het compact overgebleven pelotonnetje. Ik sprintte me naar een 6de plaats, wat eindelijk nog eens een uitslag is. :)
Vorig jaar nog goed op mijn totter gegaan in deze mooie polder koers. De wind waaide toen hard en aangezien iedereen uit de wind probeert te rijden, maar er geen plaats is voor iedereen,... gingen ze op de grond. Gelukkig zonder al te veel ergs!
Een jaar verder... Het kleine vergeten dorpje ergens in West-Vlaanderen, daar waar de tijd bleef stilstaan, komt vandaag tot leven. Het café dat slechts enkele dagen per jaar de deuren opent trekt vandaag vele klanten aan. De dag dat de koers passeert is het kermis, het is feest. Het weer is goed, er waait een briesje door het vlakke polderlandschap. Een 50-tal rensters neemt de start.
De eerste ronde is het 'parcoursverkenning'. Op een rustig tempo leggen we de eerste ronde af. Wanneer iedereen weet hoe de wind waait, kan er eindelijk gekoerst worden. Nuja, een groepje van 6 krijgt in de tweede ronde al snel een mooie voorsprong. Het peloton maakt niet onmiddellijk aanstalte het groepje bij de lurven te nemen. Laat ze maar... Tot het te laat is. Er wordt na enkele ronden wel gekoerst, maar de kopgroep laat niet meer toe dat we dichter komen.
Ondertussen is ook de wind een factor geworden waar we rekening mee moeten houden. Alles wordt op het kantje getrokken en ik weet dat het daar gevaarlijk is. Ik zie het gewoon al afkomen... Achter mij hoor ik het lawaai van carbonnen fietsen die in elkaar haken en over het asfalt schuiven. 't is gebeurd, en ik lig er deze keer gelukkig niet bij!
Mijn benen waren vandaag brak zoals we dat soms zeggen. Ik was niet super slecht, maar ik kwam gewoon niet in de koers. Mijn benen hadden er geen zin in. Een vorm van vermoeidheid? Of een griepje dat zich aankondigt?
Amper twee dagen terug uit Bretagne en ik sta al weer aan de start van een koers. Zottegem-Strijpen ditmaal. Een lastig parcours dat verre van plat was. Ik had het -zeker in het begin van de koers- erg lastig. De benen waren duidelijk nog niet volledig gerecupereerd van mijn vier-daags avontuur in Bretagne. Een redelijk grote groep reed in het begin van de koers reeds weg. De samenwerking liep in het begin duidelijk niet gesmeerd in de kopgroep waardoor we nog tamelijk dicht kwamen. Ik had toen de sprong moeten wagen, maar twijfelde andermaal een beetje te lang. Ik dacht dat het peloton er wel vlot naartoe zou rijden. Niet dus.
Iets over half koers keek ik even achterom, huh? Waar is iedereen? Is die kopgroep zo groot? Met een goede 10 man vormden we het peloton, ongeveer evenveel in de kopgroep, en waar de rest naartoe was, ik weet het niet. Ik reed nog een zeer belabberde sprint. Mijn benen waren niet super, en ik zat aan de compleet verkeerde kant van de weg... Oeps.
Al bij al een redelijk tevreden gevoel. Deftig uitgereden, na een zwaar weekend. De komende weken zal ik er alleen maar voordeel uithalen normaal gezien.
