Ik kijk terug op anderhalf jaar.
Toen ik vorig jaar in augustus besliste dat het gedaan moest zijn met prutsen, gooide ik het roer helemaal om. Ik startte in de winter van 2013 met een winteroffensief waardoor ik in februari sterk aan het seizoen kon beginnen. Ik voelde dat ik weer op een aardig niveau zou kunnen presteren en was er rotsvast van overtuigd dat ik in 2014 ging laten zien hoe het juist zat.
Toen ik vorig jaar in augustus besliste dat het gedaan moest zijn met prutsen, gooide ik het roer helemaal om. Ik startte in de winter van 2013 met een winteroffensief waardoor ik in februari sterk aan het seizoen kon beginnen. Ik voelde dat ik weer op een aardig niveau zou kunnen presteren en was er rotsvast van overtuigd dat ik in 2014 ging laten zien hoe het juist zat.
Hoewel de conditie in het voorjaar reeds zeer behoorlijk was had ik nog steeds te maken met een groot vertrouwensprobleem. Ik durfde mij niet meer smijten in de sprint, ik nam geen risico's meer, ik was het verleerd. Week na week bouwde ik mijn conditie, moed en lef op. Toen ik in Nederland in een criterium belande tussen meisjes die ik nog nooit gezien had vond ik mezelf terug. Het criterium in Waddinxveen heeft veel veranderd voor mij. Ondanks het harde tempo liet ik me daar niet meer opzij zetten. Ik koerste voor wat IK waard was en werd er 10de. Niet de uitslag maar het gevoel was belangrijk. Ik had voor het eerst sinds lange tijd weer het gevoel coureur te zijn.
Hoewel de uitslagen in 2014 niet altijd een correcte weerspiegeling waren van het gevoel reed ik toch een mooi en constant circuit. Mijn abonnement op de top 20 plaatsen werd een veel besproken item aan de keukentafel. Naar het einde van het seizoen trachtte ik nog een abonnement op de top 10 plaatsen te versieren. Mijn koersmethode werd agressiever en krachtiger en ik reed rond met het nodige zelfvertrouwen dat resulteerde in enkele mooie plaatsen. Hoewel er geen prodiumplaatsen bij waren dit jaar, sluit ik 2014 tevreden af. Ik reed constant en kon toch enkele mooie uitschieters optekenen. (10e Waddinxveen, 8ste BK elites, 6de in Erondegem,...)
Dat de winter een moeilijke periode zou worden, dat wist ik op voorhand.
De uren die ik vorig jaar op de fiets zat zal ik dit jaar in de verste verte niet benaderen.
Sinds ik in juni ook belastingplichtige werd (en dus begon te werken) ben ik beginnen beseffen hoe zwaar de combinatie werken-studeren-fietsen is.
Daar ik in juli nog dacht "no big deal", is dat nu wel even anders. Time management is mijn stokpaardje geworden.
We zijn december 2014. Ik ga richting Kerstmis met een acceptabele basiscondite. Scotty vergezeld mij nog wekelijks op de mountainbike tochten maar weldra mag ook mijn koerspaard weer van stal komen. Ik kijk ondanks de moeilijke winter hoopvol uit naar 2015. Dik gemotiveerd!
We zijn december 2014. Ik ga richting Kerstmis met een acceptabele basiscondite. Scotty vergezeld mij nog wekelijks op de mountainbike tochten maar weldra mag ook mijn koerspaard weer van stal komen. Ik kijk ondanks de moeilijke winter hoopvol uit naar 2015. Dik gemotiveerd!
Wat mijn goede voornemens betreft: "meer blogberichten schrijven en ze sneller opvolgen" is out of the question geworden want het lukt toch niet.
Mijn nieuwe queeste is: " 't is te nemen gelijk 't komt, en voor de rest zjatten en taloren".
Jullie horen nog van mij, weldra! :)
Eveline
