PK Tijdrijden in Malle

Het zot is weer in mijne kop geslagen. Ik had mij ingeschreven voor het PK tijdrijden dat gisteren gereden is. Zeer bewust heb ik daar op voorhand niet te veel reclame voor gemaakt... Ik kon op voorhand niet weten hoe zwaar ik zou kunnen afgaan... Nuja veel maakt het opzich niet uit, ik voel mezelf moreel verplicht om mijn trouwe fans op de hoogte te brengen met dit "post-race-experience verslag"

Een korte schets over hoe ik mijn 11km door de muur beleefde...
Als eerste van de dames elite stond ik klaar voor mijn tijdrit. Nog een snelle helmwissel een halve minuut voor de start haalde mij even uit mijn concentratie maar toen het aftellen begon was ik er klaar voor.
De wind zat de eerste kilometers in de rug en het ging vlot om snelheid te maken. Ik nam mijn bochten al liggend in mijn beugels en kwam er vlot doorheen.
Bij de eerste bocht zag ik hier en daar al zwarte vlekken en ik dacht bij mezelf, Domme Dergent ge zijt te snel vertrokken. 't is nog 9 km! Het eerste stuk tegenwind verteerde ik redelijk goed, ik zette kracht op mijn benen en voelde pas tegen het einde van dat lange stuk dat mijn snelheid iets of wat begon te dalen. Ik praatte mezelf moed in door mezelf wijs te maken dat het op het tweede meewind stuk wel beter zou gaan.

Ik kan mezelf ook alles wijsmaken. Het ging niet gemakkelijker en ik moest nog dieper in mijn beugels kruipen om mijn snelheid aan te houden. Het aftellen was wel begonnen en ondertussen was ik ook al over halfweg. Ik mag niet stilvallen, ik mag niet stilvallen, ik mag niet stil vallen.
Maar ja, als je zonder kilometric rijdt, weet je niet of je al dan niet stil valt... Dus ik bleef gewoon trappen.
Er zijn een aantal stukken weg uit mijn geheugen, ook wat zwarte vlekken... Beetje diep geweest.
Ik moet naar die streep, ik moet zo snel mogelijk naar die stomme streep! Ik maakte de beginners fout om er zo maar even 3 tanden bij te doen omdat ik dacht, "hoe groter het verzet hoe harder ik rijd"... yeah right, ni dus! De laatste halve kilometer was er teveel aan, maar bon, ik ben over de streep gekomen. Wonderwel nog levend nadat ik toch een aantal keer ben dood gegaan....

Ik werd 5de! Over het aantal deelnemers zal ik maar wijselijk mijn mond houden maar laat ons stellen dat ik niet de laatste was... hihi
Enfin, het was een leuk avontuur. Een mens moet alles eens meegemaakt hebben he? Of er nog een vervolg komt op dit intermezzo daar moet ik eerst wel eens goed over nadenken hoor.
Misschien als ik het zot nog eens in mijn bol krijg...