Hallo Fietsmakkers

Onder een staalblauwe hemel trokken we met 5 man(Fernando & zoon David-Franco-Luc en ikzelf) naar de beruchte‘muur van Hoei’.  Nino en Berna liggen in de lappenmand met rugklachten, Antonio was belet en Giorgios is aan cocoonen . Hopelijk zullen jullie er snel weer bij zijn

Voor het eerst heb ik beroep gedaan op de gps die ons (normaal)zonder problemen tot de bestemming en terug zou loodsen. Maar natuurlijk moet dat ding dan ook starten en de juiste satellieten zoeken en vinden, hij vertikte het gewoon om z’n werk te doen en na enkele keren te hebben herstart, kreeg ik dan eindelijk de track te zien en hoefden we ‘maar’ te volgen. Mijn fiets was aan een nieuwe ketting + bloc toe en dat heb ik maar aan de fietsenmaker Bollen overgelaten. Alles liep gesmeerd zolang ik de ketting maar op het buitenblad hield en zeker niet op het binnenblad, want dat was niet te doen! Bergop kon ik nog enigszins gebruik maken van mijn triple en zeker op de muur.

Daar ging mijn goesting al om die muur te slopen! De wet van Murphy stelt dat wat er mis kan gaan ook mis zal gaan. Maar hoe erg kan het worden? Geen 500 m verder kreeg ik ook nog een lekke band! Probeer maar met deze warmte het hoofd nu koel te houden! hier werd mijn geduld serieus op de proef gesteld. Maar met enkele steunende woorden van de fietsmakkers konden we verder rijden. Ondertussen deed de gps zijn werk naar behoren en bracht ons via mooie binnenwegen door tal van dorpjes naar de Maas. Onze snelheid zat er goed in, zo snel dat zelfs de Garmin moeite had om ons op tijd te verwittigen aan de kruispunten of afslag.

Na een mooi parcour en ong. 65 km bereikten we Huy. Nu nog  even door de binnenstad en naar de ‘Rue des Chapelles’ hier ligt die puist! Een oplopende straat met op de flanken 7 kapelletjes die de weeën van Maria verbeelden (?)

Nu komt mijn triple echt als geroepen. Niet gek doen, boven geraken is mijn/ons doel.

De mannen van de Dolomieten en Pyreneeën zijn al uit mijn zicht verdwenen als ik in die beruchte bocht kom. Dat het hier crimineel steil omhoog ging, dat werd mij duidelijk gemaakt op de grond… OEI…OEI…OEI…en een naam  PHIL…PHIL …

Boven aangekomen waren mijn fietskameraden al goed uitgepuft en uitgehijgd, en na een afdaling was het tijd voor een welverdiende terrasje!

De terugweg werd moeilijker gemaakt door de kopwind. In Crisneé hebben we het parcours verlaten en via Haspengouwse hellingen (Kolmont en Glain) streken we neer op op het terras van café Welkom in Eik. De laatste kms waren voor mij duidelijk teveel aan, constant op het buitenblad heeft mij zeker geen goed gedaan, maar we doen het graag hé!

Bedankt aan mijn metgezellen voor alweer een mooie fietsdag al begon die in mineur!

Ritgegevens

5 man

Op mijn Garmin 130 km-25,0 km/u – 1085 hms

1x lek voor mezelf

 

Hallo Fietsmakkers

We hebben dan toch nog eens kunnen proeven van een Belgische zomerdag. Fris bij het vertrek maar na enkele kms was het zomergevoel al terug. Kortebroek en kortemouw en de mouwstukken mochten eens thuis in de kast blijven liggen.

Samen met Pierre een ritje naar Bas-Oha. Dorpje in de provincie Luik en gemeente Wanze aan de oever van de Maas en niet ver van Huy.

De (alweer) kopwind was goed voelbaar, en met enkel 2 man zal het moeilijk zijn om uit de wind te zitten. Maar geen gezeur, de terugweg zou eens zo gemakkelijker verlopen.

Waar men fietst op Vlaamse wegen…overal komt men wegenwerken tegen ! telkens werden we verplicht om van ons traject af te gaan en een omleiding te volgen. Maar geen nood, Pierre weet hier wel raad mee! We passeerden dorpjes waarvan ik geen weet had over hun bestaan. Niet te verwonderen, hier kom ik of met de fietsmakkers veel te weinig. Tijdens de tochten van Bilzen of Hoeselt komen we dan wel eens. Het zijn rustige dorpjes waar een café of zelfs een winkeltje zeer moeilijk zijn om te vinden! Door de warmte was de dorst naar een ijskoude cola zeer groot! Maar het was wachten tot in Oreye (suikerstad) om een terrasje te doen. De cola’s waren zeer welkom en deden ons heropleven. We fietsten door en op ontelbare veldwegen, tussen vlasvelden en korenvelden. Het mooiste stuk was weggelegd voor de spoorwegbedding die heraangelegd werd voor de fietsers. Door en temidden van een bos die dan uiteindelijk aan een kasteel (?) voor ons stopte. De hellingen waren niet steil maar er waren er veel, het ging constant op en neer en de hoogtemeters stapelden zich op. Op het gepaste moment hielden we een stoppauze ergens aan een zitbank of gewoon langs een rustig veldweg, genietend van de natuur.

Of zoals aan een Tumulus (=grafheuvel) zie foto. Ook dat is fietsen! Na 128 km bereikten we terug Bilzen, de koude donker Grimberge heb ik thuis gedronken, terwijl Pierre nog een drinkstop (Duvel) hield in ’t Smidje in Munsterbilzen.

Dat die gesmaakt hebben dat hoef ik niet te schrijven zeker ?

Pierre bedankt voor de mooie rit, hopelijk volgende week nog eentje!

Ritgegevens

128 km-24 km/u – 1026 Hms

spoorwegbedding

even verpozen

Tumulus (grafheuvel)