HIJ HAD GEEN TALENT

Hij had geen talent voor tragiek,
 verdonkeremaande rampspoed
 bij het leven, meanderde
 door een landschap tot aan
 een toevallige stad
 waar hij plotseling zag:
 hier kom ik vandaan.

 Af en toe viel hem in
 dat hij misschien wel bestond.
 Ook zag hij een vrouw
 van wie het bestaan
 met geen pen
 te ontkennen.

 Ze paarden en hadden geluk.
 Toen hij later tot zijn verbazing
 het leven moest laten
 liet hij één boodschap na:
 als jullie mij gaan verstrooien
 ga dan met je rug naar de wind toe staan.

.

.

Gered

Op een nacht lag ik wakker en hoorde

mijn hart niet meer slaan.

Ik ging dood dus niet uitverkoren

of wedergeboren. Ontdaan

dacht ik: voor eeuwig verloren.

Ik had, als ik kon, wel op willen staan

maar waarom zou ik mijn ouders storen?

Het was gedaan, het was gedaan.

'k viel in slaap onder stil geschrei,

was bevreemd toen het ochtend werd.

angst begon later te tanen,

vooral toen de meester eens zei:

bekeringen gaan gepaard met tranen.

Ik had gehuild, was dus gered

.

.

De Ratelslang

Dit opgerolde kwaad, meetlint van zonden,
 ligt schuldeloos te slapen bij de ruit.
 Rondom hem liggen lappen oude huid.
 Wie zoveel zont, vervelt ook onomwonden.

 Al eet hij vlees, hij adviseerde fruit.
 Maar Eva kon zijn boodschap niet doorgronden.
 Hij ratelde nog wel zo opgewonden,
 flitste zijn vleesvorkje wild in en uit.

 Het paradijs is kort daarop gesloten.
 De boom werd omgehakt, de slang gevangen.
 Het gif, daar zijn de appels mee bespoten.

 Die symboliek was ik me niet bewust.
 Ik werkte in Artis. Bij de ratelslangen
 werd ik - zoet zeventien - voor 't eerst gekussssst.

.

 Rare Patat

 Ontdaan van zijn schil
 Stapte de aardappel in bad
 Is dit wat ik wil?
 Dacht die rare patat

 Of maak ik een fout
 Want voor je weet..
 Nu is het nog koud
 Maar straks wordt het heet

 En na deze pan?
 Ach ik zit er niet mee
 waar ik eindigen kan
 Ik zat toch al in de puree.

.

.

De Rots en de Rivier

 Hij is de rots
 Zij de rivier
 Zij is het die botst
 Zij maakt plezier
 Hij staat stevig
 Beweegt niet zo hevig
 Zij kronkelt er om heen
 Voelt zich vaak alleen

 De rots niet zo stevig als weleer
 Zoekt naar rust meer en meer
 De rivier zoekt naar wegen
 Waarlangs ze kan bewegen
 Zo zoeken beiden
 Naar wat hen kan verblijden

 En zo nu en dan
 Als het even kan
 Raken ze elkaar
 Nu eens hier dan daar
 De rots en de rivier
 En vinden ze een manier
 Om samen te gaan
 Niet alleen te staan

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.