Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
ik was hier weer aan het lezen in men mail en moest me even recht zetten bij deze twaalf zinnen
Twaalf tekens van spirituele ontwaking.
- Een toenemende tendens de dingen te laten gebeuren, in plaats van ze zelf te veroorzaken. - Frequente lachbuien. - Het gevoel van betrokkenheid met anderen en met de natuur. - frequente overweldigende periodes van waardering. - De tendens om spontaan te denken en te handelen in plaats van angsten te hebben die gebaseerd zijn op voorbije ervaringen. - de onmiskenbare bekwaamheid om van elk moment te genieten. - Zich minder zorgen maken. - Verlies van de interesse om te vechten. - Minder belang hechten aan de interpretatie van de daden van een ander. - Het niet meer noodzakelijk vinden om mensen te veroordelen. - Jezelf niet meer dagelijks veroordelen. - Bekwaam zijn om liefde te schenken zonder daarvoor iets terug te willen krijgen.
Ben al blij nu, dat elke zin van deze tekst mij raakt...en mijn vraagt, om bij te sturen. Het zijn 12 meetinstrumenten om aan mijnik (EGO) te werken.
08/08"Bliksem schudde pannen los en blies venster uit"
Een huis op de Meeuwerkiezel in Bree is onbewoonbaar verklaard na een zware blikseminslag en een klein brandje gistermiddag. De overbuur kon de vlammen snel blussen. Toch blijft de schade enorm.
Niet alleen het dak werd omhoog gelicht. Ook de stopcontacten werden uit de muur geduwd en een raam werd uit de muur geblazen. De bejaarde bewoonster en haar zoon worden opgevangen door familie.
Knetterende bliksempijl
Buurtbewoners die op een halve kilometer wonen, voelden hun huis daveren toen een knetterende bliksempijl insloeg op het huis van Maria Bemelmans en haar zoon Paul Braeken. Deze laatste liep onmiddellijk de straat over naar overbuur Jean-Pierre Vliegen, toevallig een brandweerman.
Mijn vrouw en ik hebben onmiddellijk de brandweer verwittigd en Maria opgevangen die enorm geschrokken was, vertelt Vliegen. Allebei waren ze in paniek. Ik ben vlug de woning binnengegaan want er ontsnapten al rookpluimen door het dak. In de elektriciteitskast was het aan branden en ik doofde de vlammen met een brandblusapparaat, anders waren ze overgeslagen naar de rest van het huis.
Bliksem
Vliegen zag hoe de bliksem had huisgehouden in het gebouw. Boven zag ik stopcontacten uit de muur hangen. Ook een luchter was losgekomen. Alles was aan het smeulen. Ook aan de buitenzijde waren de sporen van de inslag duidelijk zichtbaar.
Dakpannen lagen door elkaar geschud omdat het dak door de slag een fractie van een seconde volledig los kwam. Aan de achterzijde is een raam met kozijn uit de muur uit de muur geblazen, aldus Vliegen.
Zuurstof
Dit behoort toch tot één van de zwaarste inslagen die we hebben gezien, vertelt Eerste Sergeant Ronny Waelbers van de Breese brandweer. Door het hele stroomnet is zeer grote lading gegaan, dus de schade is enorm. Door de woning kan je bijna het traject zien dat de bliksem heeft afgelegd, met de grootste schade boven. Elektrische toestellen zijn beschadigd, lampfittingen losgeslagen.
De ambulancedienst van de brandweer moest de zoon zuurstof toedienen, net zoals de overbuur die licht werden bevangen door de rook. De zoon is enorm van slag door het gebeuren, luidt het. Samen met zijn moeder worden ze opgevangen door familie. In de straat was er een tijdje geen stroom door de inslag.
Ik zag vandaag een jongen Op de bus met gouden haar Ik wou dat ik zo mooi was Toen hij uiteindelijk wou uitstappen Zag ik hem strompelen tussen de banken Hij had slechts één been En liep met krukken Maar bij het passeren had hij Een erg brede glimlach
Vergeef me als ik jammer Ik heb twee benen en de wereld is de mijne
Onderweg bij het wandelen zag ik een snoepkraam De jongen die daar snoep verkocht had veel charme Ik sprak even met hem en Hij zag er zo gelukkig uit Als ik wat later ben Is dat helemaal geen probleem Wanneer ik verder wou gaan Zei hij tot mij Je bent bedankt . je bent zo vriendelijk Het is fijn om te praten met mensen als jij Je moet weten . ik ben blind
Vergeef me als ik jammer Ik heb twee ogen en de wereld is de mijne
Ik wandelde verder langs de straat En zag een jongen met mooie blauwe ogen Hij stond te kijken naar spelende kinderen En wist niet wat te doen Ik stopte en vroeg hem Waarom speel je niet mee met hen Hij keek onverstoorbaar verder Zonder één woord te zeggen Toen besefte ik pas dat hij doof was
Vergeef me als ik jammer Ik heb twee oren en de wereld is de mijne
Heb twee benen waarmee ik kan gaan waar ik wil Heb ook twee ogen om alles rond mij te bekijken Heb twee oren om dat te beluisteren wat ik wil Ik ben gezegend . de wereld is de mijne
Sterven doe je niet ineens maar af en toe een beetje en alle beetjes die je stierf 't is vreemd, maar die vergeet je het is je dikwijls zelf ontgaan je zegt ik ben wat moe maar op 'n keer dan ben je aan je laatste beetje toe.
Een schouderklopje doet vaak zo goed en geeft een mens weer nieuwe moed. En door de kracht van iemands hand voel je een welgemeende band.
Een schouderklopje voelt heel warm net zoals die troostende arm. Het zorgt dat je rechtop gaat lopen en de mouwen weer op gaat stropen.
Een schouderklopje is mooi om te ontvangen het blijkt bij velen een stil verlangen. Nooit en te nimmer is het overbodig want iedereen heeft het wel eens nodig
soms schijnt de zon tussen de kruinen van de bomen sta je stil bij de vloed van rivieren en stromen hoor je overal 't concert van zingende vogels is er geen bestaan van gruwelijke kogels lijken alle tuinen bezaaid met kleurrijke bloemen wil je de hele wereld met elkaar verzoenen lopen de straten vol van lachende gezichten bestaan er zelfs geen maten noch gewichten weerspiegelt de maan zich in 't rimpelloos water verschuif je de problemen naar later brengt niemand je van je stuk beleef je, droom je van puur geluk
soms lijken de dagen duister en zwaar alleen al door een simpel gebaar van mensen die in dezelfde stemming de dagelijkse dingen zien als remming maakt de mooiste symfonie je weemoedig vind je je vrienden opeens zo koelbloedig voelt de regen op je huid extra koud daar waar je er anders zo van houdt wil je alleen zijn, vermijd je gezelschap want middenin voel je je veel te krap wil je naar buiten maar weet niet hoe heb je schrik, er is nog zoveel taboe
soms meng je die beelden ineen je kunt niet verder op één been het evenwicht moet je steeds zoeken credit en debet zoals in de boeken en als het lukt, dan is dat een gunst weten te leven is immers een kunst zo slijt je dan uren en dagen met af en toe iets extra's te wagen
Stralen als de zon. Onze diepste angst is niet,dat we onmachtig zouden zijn. Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht. Niet de duisternis,maar het licht in ons is,wat we het meeste vrezen. We vragen onszelf af : 'Wie ben ik wel,om mezelf briljant,schitterend, begaafd,geweldig te achten?' Maar waarom zou je dat niet zijn ? Je bent immers een kind van God ! Je dient de wereld er niet mee, door jezelf klein te houden. Er wordt geen licht verspreid,als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid. We zijn echter bestemd,om te stralen, zoals kinderen dat doen We zijn geboren om de glorie Gods, die in ons is gekomen door de hergeboorte, te openbaren, Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder Kind van God aanwezig. En als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen. Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen op een of andere wijze bevrijden.
"een glumlach kost minder dan elektriciteit
