Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
15-09-2009
zit over hem te waken
ik ben op deze plek gekomen door te relativeren en emotionele rust te generen ik leerde van elke tegenslag dat het me ook sterker maakte ik wist niet dat ik zo'n enorme kracht in me had! ik versloeg verslavingen, overwon intens verdriet, maakte korte metten met kolkende woede diep in me
ik keer terug naar het heden en zie dat ik de weg naar mijn toekomstplek bijna heb bereik
Niemand heeft er om gevraagd,
het wordt ons zomaar gegeven.
We hebben zorgeloze jaren,
herinneringen die we voor altijd bewaren.
Maar er komt een tijd,
van onzekerheid.
Dat we niet weten, wat er komen zal.
We stellen ons kwetsbaar op en een doolhof van wegen,
maar niemand weet welke weg hij moet nemen.
Ook voor mij, brak die tijd eens aan.
Ik vertrok ooit eens op verlof, maar ik kwam niet meer terug.
Mijn geest daar gebleven, terwijl ik mezelf hier echt zag staan.
In mijn hoofd klopte niets meer,
alles ging verkeerd.
Van somber naar depressief,
wat ik heb mezelf bezeerd.
In het leven dat ons is gegeven,
maken wij dit soort dingen mee.
Een stukje beschadigd, dat is waar ik mee leef.
Maar overal is licht, ergens bloeit alles weer op.
De liefde die we krijgen, het helpt ons er door heen.
De liefde die ik krijg, voor alles wat ik geef.
Wanneer komt er nou een einde?
Dat was wat ik dacht, toen ik niets meer zag.
Al mijn zorgen beperkten het zicht dat ik had.
Besluiteloos, machteloos,
dat is hoe ik mij voelde toen,
maar ik koos
om te vechten voor mezelf.
Maar alleen kon ik het niet doen,
zo veel werk, zo veel gedoe.
Dat was wanneer ik besefte, hoe belangrijk familie kon zijn.
Wat ze voor me betekenden door wat ze deden voor mij.
Ze stonden dag en nacht klaar, om met me te praten.
Zij gaven mij zo veel steun al die jaren!
In het leven dat ons is gegeven,
maken wij dit soort dingen mee.
Een stukje beschadigd, dat is waar ik mee leef.
Maar overal is licht, ergens bloeit alles weer op.
De liefde die we krijgen, het helpt ons er door heen.
De liefde die ik krijg, voor alles wat ik geef.
Ik was er nog niet helemaal, maar bijna.
Soms weer een terugval, het voelde echt zo zwaar.
Maar ik kwam je tegen
en dat is het geweest.
In mijn ogen weer een vonkje, al die tijd gedoofd.
En geduld werd mij beloofd.
Altijd weer tranen in mijn ogen,
want nooit heb je gelogen.
Jij stond daar, armen uitgestrekt. Je zei:
Waarom zo onzeker? Omdat ik bang ben, dat je bedenkt.
Maar bang heb ik niet hoeven zijn, ook als is het soms best moeilijk voor je geweest.
Je hebt gekozen om pijn met me te delen,
lief voor mij, maar zwaar voor jezelf.
Zo veel steun heb je me gegeven,
Niet alleen maar praten, nee nog veel meer.
Je liet me lachen op de dagen,
dat ik dacht dat ik niet meer dieper kon.
Door jou ben ik me af gaan vragen,
waar gaat dit nou allemaal om?
We zijn een steen draaiend Om de gouden zon We zijn miljarden kinderen Samen in één Maar wanneer ik hoor over Een gat in de lucht (ozonlaag) Tranen (zout water) komen in mijn ogen We beklimmen de hoogste berg We laten de woestijn bloeien We zijn zo geniaal We kunnen lopen op de maan Maar wanneer ik hoor over hoe De bossen sterven Tranen komen in mijn ogen
Ik heb geleefd voor liefde Maar nu is dat niet genoeg Want de wereld die ik liefheb gaat dood (en nu moet ik huilen) En tijd is geen vriend (geen vriend van mij) Want vrienden zijn niet meer belangrijk En het gaan langzaam voorbij Recht voor onze ogen
We ontdekken de diepste zeeën Sturen foto's van Mars We zijn zo betoverd van Hoe slim we zijn Waarom moet een baby Zo hongerig zijn dat ze huilt Tranen komen in mijn ogen
Ik heb geleefd voor liefde Maar nu is dat niet genoeg Want de wereld die ik liefheb gaat dood (en nu moet ik huilen) En tijd is geen vriend (geen vriend van mij) Want vrienden zijn niet meer belangrijk En het gaat langzaam voorbij Recht voor onze ogen
We zijn een steen draaiend Om de gouden zon We zijn miljarden kinderen Samen in één Wat zal ik van mij denken De dag dat ik sterf Tranen komen in mijn ogen Tranen komen in mijn ogen Tranen komen in mijn ogen
DE DRONKAARD IN DE PUT Een dronkaard viel in een put en geraakte er niet meer uit. Een zakenman kwam voorbij en de dronkaard riep om hulp. De zakenman wierp hem wat geld toe en zei hem zelf een ladder te kopen. Maar, in de put waar hij in zat, kon de dronkaard geen ladder vinden. Een arts kwam voorbij. De dronkaard zei: Help, ik kan hier niet uit! De arts gaf hem wat geneesmiddelen en zei: Neem dit. Het zal de pijn verzachten De dronkaard zei Dank u wel Maar toen de pillen op geraakten zat hij nog steeds in de put. Een befaamde psychiater kwam langs en hoorde de dronkaard om hulp roepen. Hij stopte en zei: Hoe ben je daar terecht gekomen? Ben je daar geboren? Hebben je ouders je hier achtergelaten? Vertel me een beetje over jezelf. Dat zal je gevoel van eenzaamheid wat verlichten. Dus sprak de dronkaard zowat een uurtje met hem en toen moest de psychiater verder, maar hij zou volgende week terugkomen. De dronkaard dankte hem, maar zat nog steeds in de put. Een priester kwam voorbij en de dronkaard riep weer om hulp. De priester gaf hem een bijbel en zei: Ik zal voor je bidden. Hij knielde, prevelde een gebed en ging weg. De dronkaard was zeer dankbaar. Hij las in de bijbel, maar zat nog steeds in de put. Een herstelde alcoholist kwam toevallig voorbij en de dronkaard schreeuwde het uit: Help me. Ik zit hier vast in die put. Onmiddellijk sprong de herstelde alcoholist bij hem in de put en de dronkaard zei; Wat doet ge? Nu zitten we hier beiden vast! De herstelde alcoholist zei: Het is O.K. Ik heb hier ook al gezeten en ik weet de weg naar boven.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.....het water gaat er anders dan voorheen. De stroom van een rivier hou je niet tegen , het water vindt er altijd een weg omheen . Misschien eens gevuld door sneeuw en regen.....neemt de rivier mijn kiezel met zich mee....om hem dan glad en rond gesleten , te laten rusten in de luwte van de zee !
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.....nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde bewijs van mijn bestaan .....omdat door het verleggen van die ene steen....de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan .....!
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.....nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten .Ik leverde bewijs van mijn bestaan......omdat door het verleggen van die ene steen.....de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan !!!!!
Rijd een Belgische patrouilleauto van de politie over de weg, raast er een supersnel voertuig voorbij. Natuurlijk, hup, die Belgen erachter aan en geven een stopteken, waarop de bestuurder gewoon doorrijd. De Belgen doen hun zwaailicht aan, geen effect. Dan roepen ze versterking op en racen ze er met 10 wagens en 2 helikopters erachteraan. Na een tijdje stopt-ie eindelijk. Dan stapt er een agent naar de bestuurder toe en gebaart dat ie zn raampje open moet draaien. Agent: Zo meneer, enig idee hoe hard u reed? Bestuurder: Ja, tuurlijk. Agent: Ten eerste, waarom stopt u nu pas en ten tweede, waarom reed u zo hard? Bestuurder: Ten eerste, ik ben nu op het station en daarom stop ik. Ten tweede, ik rij zo hard als ik wil omdat ik de bestuurder van deze trein ben.
het lelijke eendje zwom rond in de vijver het kreeg alsmaar aandacht van mensen met spijt
ze wilden het helpen het veel vriendschap geven en wat bleek nog beter het eendje werd mooi
toch mooi binnenin een hartje van goud een knuffel vol liefde vol warmte, affectie
maar toen eendje vroeg of men hem wou zoenen kwam waarheid weer boven dat lelijke eendjes wel lief kunnen zijn maar toch lelijk blijven en het niet verdienen om geliefd te zijn
Op een zucht daal ik door een gouden tunnel op weg naar het lokkende licht tegen een achtergrond bestaande uit vele schakeringen van wit en blauw waardoorheen,als het ware door miljoenen poriδn het stralende licht breekt mijn zelf wordt hier omarmd en geliefd door de Kracht, de Eenheid ons aller Zelf
En de stem spreekt in mij zeg tegen de mensen dat ze op reis moeten gaan op zoek naar de diepste waarheid werp alle schuld omver geloof in je eigen goedheid in je eigen
Miljoenen jaren geleden leefde de mens zoals de dieren. Toen gebeurde er iets waardoor de kracht van onze verbeelding losliet. We leerden praten.
Er is stilte om me heen. Ik kan niet helder denken. Ik zit in een hoekje. Niemand interesseert mij. Ik denk dat ik iets moet gaan zeggen. Maar ik kan nu niets zeggen. Mijn woorden komen verkeerd uit.
Ik voel me als zou ik verdrinken. Ik voel me nu zwak. Maar ik kan mijn zwakte niet tonen. Ik verbaas me soms over waar we heengaan vanaf hier.
Het hoeft niet zo te zijn als dit. Alles wat we moeten doen, is er zeker van zijn dat we blijven praten.
Ik voel me als zou ik verdrinken. Je weet, dat ik nu niet kan ademen. We gaan nergens heen, we gaan nergens heen.
vertaling (songtekst van Pink Floyd) , omdat mij die tekst zo aansprak. Muziek is ook heel belangrijk geworden in mijn leven. Ik vind er vaak kracht, moed en troost in. Deze wilde ik jullie niet onthouden. Ik vind Pink Floyd trouwens zowieso erg goed!
h
.jpg)
