Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
01-11-2009
zoveel waarheid
Een mooie tekst met zoveel waarheid in ...
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind', zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...
Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'Mama, laten we door de regen gaan rennen', zei ze. 'Wat?', vroeg mama. 'Laten we door de regen gaan rennen!', herhaalde ze. 'Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt' antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'We worden doornat als we dat doen,' zei mama. 'Nee, dat zullen we niet, mama.
Dat is niet wat je zei vanmorgen', zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. 'Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: 'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
'Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, nou, ...dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama.
Daar gingen ze. We stonden daar allemaal te kijken en te lachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat. Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... Vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan het leven en de waarden in het leven... Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, gaan wandelen aan zee of in de bossen, genietend van de dagdagelijkse dingen, en een beetje humor...
Ik hoop dat je steeds de tijd neemt om door de regen te rennen !!!
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar een heel leven om hen te vergeten.
Stuur dit naar mensen die je nooit zal vergeten Het is een korte boodschap om hen te laten weten dat je hen nooit zal vergeten.
Als je het naar niemand doorstuurt dan betekent dit dat je gehaast bent. Neem de tijd om te leven! Hou contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
Van het concert des levens heeft niemand een programma...!!!
GROOTMOEDERS BRIEF.... Ze is 84 jaar oud en rijdt nog altijd zelf met de auto!!!! Ze schrijft: 'Lieve kleindochter, Enkele dagen geleden ging ik naar de plaatselijke krantenwinkel en zag een sticker waarop stond: 'Claxonneer als je van Jezus houdt'. Die dag was ik bijzonder opgewekt omdat ik net een mooie kerkdienst met koorzang en donderpreek had bijgewoond. Dus kocht ik de sticker en plakte hem op mijn bumper. Jongen toch, ben ik blij dat ik dat deed want ik beleefde daarna zo'n bemoedigend avontuur. Ik stopte aan een rood licht op een druk kruispunt, nog steeds in gedachten over de Heer en hoe goed Hij is. Daardoor zag ik niet dat het licht groen werd. Een goede zaak dat iemand anders ook van Jezus houdt en toeterde want anders was het mij niet opgevallen. Daarna merkte ik dat meerdere mensen van Jezus houden. Terwijl ik daar zat te wachten, begon de man achter mij te toeteren. Dan leunde hij uit zijn raam en riep: 'In Gods naam!! Vooruit! Vooruit! Jezus Christus!! 'Vooruit!' Wat een uitbundige fan van Jezus was hij. Iedereen achter mij begon te toeteren. Ik leunde uit mijn raam en begon te wuiven en te lachen naar al deze liefdevolle mensen. Ik claxonneerde zelfs enkele keren om te laten horen dat ik hun liefde deelde. Er moet zelfs een psychiater achter mij gestaan hebben want ik hoorde iets zeggen over een instelling. Ik zag een ander op een vreemde manier wuiven met alleen zijn middenvinger in de lucht. Ik vroeg mijn kleinzoon op de achterbank wat dit wilde zeggen. Hij antwoordde: 'Waarschijnlijk is het een Hawaïaans geluksteken.' Zo oud als ik ben heb ik nooit iemand uit Hawaï ontmoet dus gaf ik hem het geluksteken terug. Mijn kleinzoon barstte uit in lachen. Zelfs hij was dus aangestoken door dit religieus gebeuren!! Enkele mensen waren zodanig door de vreugde van het ogenblik aangegrepen dat ze uitstapten en in mijn richting kwamen. Ik wed dat ze wilden bidden of mij vragen welke kerk ik bezocht. Maar juist op dat ogenblik bemerkte ik dat het licht veranderd was. Dus wuifde ik lachend naar al deze broeders en zusters en reed verder. Het viel me op dat ik de enige was die over het kruispunt reed voor het licht opnieuw versprong en was een beetje droevig dat ik al deze mensen diende achter te laten na al de liefde die we deelden. Dus vertraagde ik, leunde uit het venster en gaf hen allen voor de laatste keer nog eens het Hawaïaans geluksteken. Toen begonnen ze allemaal gelijktijdig te toeteren. En ik dacht: 'Prijs de Heer voor zulke liefhebbende en godsvruchtige mensen.' Veel liefs, Grootmoeder
Gegraveerd in bevrijdende dagen. Herdenken wij de doden met verschillende vlagen. Stilstaan bij vreugdevolle, dappere situaties. Moeilijke, afschuwlijke en bijzondere acties.
Vreugde leert dankbaar te wezen. Dat heeft het leven bewezen. Maar in oorlog verkeren. Hoef je geen oorlog te bezeren.
Gegraveerd in het leven. Gebiograveerd in het streven. Leer je om grenzen aan te geven.
Vreugde leert dankbaar te zijn. Ook in oorlog verkeren Voor de hand liggen weren. angst, boos, bang, chaos en pijn.
Gegraveerd in de nabestaande. Waar dapperheid hield staande. Is geen weg zo donker in het licht. Of de kleuren verlicht
Begin eens met een kleine steelpan Daarin drie schepjes kruidenthee Dan een scheutje lelietjes-water En klavertjes vier, een stuk of twee Zeven harten van verliefden Doe je er dan ook nog bij En als het lukt een lieve glimlach Vindt je die niet, krijg je hem van mij Dit zijn de benodigdheden Van het beterschap-recept Probeer gerust maar eens een kopje Je voelt je zo weer opgepept
Als Alle Lichten Zijn Gedoofd. Ben Ik Alleen Met Mijn Gedachten. En Ik Weet Met Het Applaus, Nog In Mijn Hoofd. Aan Deze Tijd Komt Ooit Een Eind. Waneer De Toegift Is Geweest. De Stoelen Leeg. De Zaal Is Donker. Oohhh Ik Weet Dat Dit Moment Ooit Komt. Maar Als Het komt, Zal Jij Er Zijn. Als Het Doek Voor Altijd Sluiten Zal. Het Slot Accoord Word Afgespeeld. Schuil Ik Bij Jou. Kom Jij Uit De Schaduw In Het Licht. Met Die Lach Op Je Gezicht. En Je Vangt Me Voor Ik Val. En Je Neemt Me Mee. Als Alle Verhalen Zijn Verteld. Het Laatste Lied Heeft Geklonken. En Het Ijs Onder Mijn Voeten Langzaam Smeld. Voel Ik Jou Heel Dicht Bij Mij. Als Het Doek Voor Altijd Sluiten Zal. Het Slot Accoord Word Afgespeeld. Schuil Ik Bij Jou. Kom Jij Uit De Shchaduw In Het Licht. Met Die Lach Op Je Gezicht. En Je Vangt Me Voor Ik Val. En Je Neemt Me Mee. Met Een Dieppe Buiging. Neem Ik Afschijt. Bedank Nog Een Keer Mijn Publiek. Mijn Grootste Liefde Dank Ik Als Laatste. Zonder Jou Stond Ik Hier Niet. Als Het Doek Voor Altijd Sluiten Zal. Het Slot Accoord Word Afgespeeld. Schuil Ik Bij Jou. Kom Jij Uit De Shchaduw In Het Licht. Met Die Lach Op Je Gezicht. En Je Vangt Me Voor Ik Val. En Je Neemt Me Mee.
U kent de eekhoorn vast wel met zijn dikke rode staart Die 's winters alles opeet wat hij 's zomers heeft gespaard Het beestje klimt in bomen, springt daar vaardig in het rond Maar scharrelt als het uitkomt ook pragmatisch op de grond Hij verstopt zijn voer op plaatsen die hij 's winters intelligent Terugvindt omdat hij die uit zijn blote koppie kent
Een eend is iets dat waggelt, kwaakt en vaak toeristisch bermt En het is dat er zoveel zijn anders waren ze beschermd Een eend is door ons mensen zeer lui geprogrammeerd En heeft het zelf eten zoeken onnatuurlijk afgeleerd Een eend denkt vaak dat alles kan, dat alles lukt en mag Omdat hij zwemt in het brood op elke mooie Pinksterdag
De eekhoorn heeft de pest aan zomerse kortzichtigheid Hij waarschuwt vaak de eenden: straks komt er een zware tijd Hij blijft dit maar herhalen met oeverloos geduld Terwijl hij zelf voorbeeldig al zijn voederplaatsen vult De eenden lachen dan collectief de eekhoorn uit En ze zeggen: wat jij nodig hebt dat is een therapeut Zij schateren dan snaterend: joh eekhoorn houd toch op Wij sparen niks, bewaren niks, wij [vreten] (eten) alles op En de eekhoorn gaat naar huis dan, zwaar geestelijk gewond En hoopt nijdig, gefrustreerd dat er een zware winter komt
Wanneer de nachten lengen en het kwik vervelend daalt Denkt de eekhoorn: welkom winter, zet het ze maar goed betaald Hij heeft genoeg te eten en verveelt hij zich dus dood Dan springt hij uit puur leedvermaak naar de een of andere sloot Daar lacht hij dan de eenden uit die kwakend in een bijt Vechten om de kruimels van een andermans ontbijt De eekhoorn roept dan: vecht maar om dat stuk oudbakken brood Als de subsidiekraan wordt dichtgedraaid dan vriezen jullie dood En alle eendjes zeggen: Eh, eekhoorn, eh, heb jij nog eten thuis Dan zegt de eekhoorn: Ja genoeg, maar niet voor bedelend gespuis
En wordt het nog wat kouder, vriezen alle bijten dicht En vergeet een mens bij een elfstedentocht zijn voederplicht Dan vriezen eenden vast, en ook al komen ze soms los Toch sterven ze bij bosjes in hun eendje in het bos En als stervensbegeleiding zegt de eekhoorn: Eigen schuld Wie 's zomers te veel snatert die is 's winters uitgeluld
Ik ga U nu vertellen wat U concluderen moet Word niet slecht zoals een eekhoorn ook al gaat het U dan goed Maar word ook geen eend die uit pure stommigheid 's Winters onder hoongelach vast vriest in een bijt En wanneer U in de spiegel kijkt en daar een eekhoorn ziet He geef dan aan de anderen een keertje wat krediet Maar wanneer U in de spiegel een stomme eend ontwaart Word het dan geen tijd dat U 'n keertje voor de winter spaart Maar het mooiste is zoals altijd een schitterend idee Leer vliegen als de vogels en trek met de zomer mee
Als je soms denkt aan de pijn en het leed die jou vrienden jou deden, die gisteren nog zegden alles voor je te doen. Of je denkt aan de woorden van haat die je dient te vergeten, dan heb je geen zin, verder te doen.
En dan krijg je de lust om terug in je schelp te kruipen, om alleen te gaan leven en je voeten te vegen aan de rest. En dan zweer je voortaan voor niemand je wil nog te buigen, je maakt je eigen wereld, je eigen nest.
Maar denk niet ik ga mijn eigen gang, denk niet ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder de anderen.
Maar als je op straat even rondloopt en je kijkt naar al die koude gezichten, waarop je ziet wat de ene voor de ander overheeft. Of je luistert naar de wereld met haar moord en oorlogsberichten, dan vraag je je af waarom je nu leeft.
En dan krijg je de lust om je eigen eiland te kopen, weg van de mensen en weg van hun hun hartloos gedoe. Om naar eigen maat je eigen pad op te lopen, weg van je vrienden want je bent het moe.
Maar denk niet ik ga mijn eigen gang, denk niet ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder de anderen.
Maar dan zie je misschien toevallig een paar fijne dingen, twee mensen die elkaar zomaar een pleziertje doen. Of twee anderen die gewoon proberen elkaar te beminnen, en dan krijg je weer zin, verder te doen.
En dan krijg je de lust om terug uit je hokje te kruipen, omdat je alleen geen haat, maar ook geen vriendschap verkrijgt. En dan zweer je voortaan voor iedereen je wil te gaan buigen, om de mensen te geven, wat je van hen niet krijgt.
Maar denk niet ik ga mijn eigen gang, denk nooit ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder de anderen.
"Bewonder deze dag, Want hij is het leven, Het leven zelf van het leven. In zijn korte tijdspanne ligt alles besloten De hele werkelijkheid, de hele echtheid van het bestaan, Het zalige geluk van de groei, De heerlijkheid van de daad, De glorie van de macht...
Want gisteren is slechts een droom En morgen slechts een visioen Maar het heden, goed beleefd, Maakt elk gisteren tot een droom van geluk En elke morgen tot een visioen van hoop.
ik ben op deze plek gekomen door te relativeren en emotionele rust te generen ik leerde van elke tegenslag dat het me ook sterker maakte ik wist niet dat ik zo'n enorme kracht in me had! ik versloeg verslavingen, overwon intens verdriet, maakte korte metten met kolkende woede diep in me
ik keer terug naar het heden en zie dat ik de weg naar mijn toekomstplek bijna heb bereik
Niemand heeft er om gevraagd,
het wordt ons zomaar gegeven.
We hebben zorgeloze jaren,
herinneringen die we voor altijd bewaren.
Maar er komt een tijd,
van onzekerheid.
Dat we niet weten, wat er komen zal.
We stellen ons kwetsbaar op en een doolhof van wegen,
maar niemand weet welke weg hij moet nemen.
Ook voor mij, brak die tijd eens aan.
Ik vertrok ooit eens op verlof, maar ik kwam niet meer terug.
Mijn geest daar gebleven, terwijl ik mezelf hier echt zag staan.
In mijn hoofd klopte niets meer,
alles ging verkeerd.
Van somber naar depressief,
wat ik heb mezelf bezeerd.
In het leven dat ons is gegeven,
maken wij dit soort dingen mee.
Een stukje beschadigd, dat is waar ik mee leef.
Maar overal is licht, ergens bloeit alles weer op.
De liefde die we krijgen, het helpt ons er door heen.
De liefde die ik krijg, voor alles wat ik geef.
Wanneer komt er nou een einde?
Dat was wat ik dacht, toen ik niets meer zag.
Al mijn zorgen beperkten het zicht dat ik had.
Besluiteloos, machteloos,
dat is hoe ik mij voelde toen,
maar ik koos
om te vechten voor mezelf.
Maar alleen kon ik het niet doen,
zo veel werk, zo veel gedoe.
Dat was wanneer ik besefte, hoe belangrijk familie kon zijn.
Wat ze voor me betekenden door wat ze deden voor mij.
Ze stonden dag en nacht klaar, om met me te praten.
Zij gaven mij zo veel steun al die jaren!
In het leven dat ons is gegeven,
maken wij dit soort dingen mee.
Een stukje beschadigd, dat is waar ik mee leef.
Maar overal is licht, ergens bloeit alles weer op.
De liefde die we krijgen, het helpt ons er door heen.
De liefde die ik krijg, voor alles wat ik geef.
Ik was er nog niet helemaal, maar bijna.
Soms weer een terugval, het voelde echt zo zwaar.
Maar ik kwam je tegen
en dat is het geweest.
In mijn ogen weer een vonkje, al die tijd gedoofd.
En geduld werd mij beloofd.
Altijd weer tranen in mijn ogen,
want nooit heb je gelogen.
Jij stond daar, armen uitgestrekt. Je zei:
Waarom zo onzeker? Omdat ik bang ben, dat je bedenkt.
Maar bang heb ik niet hoeven zijn, ook als is het soms best moeilijk voor je geweest.
Je hebt gekozen om pijn met me te delen,
lief voor mij, maar zwaar voor jezelf.
Zo veel steun heb je me gegeven,
Niet alleen maar praten, nee nog veel meer.
Je liet me lachen op de dagen,
dat ik dacht dat ik niet meer dieper kon.
Door jou ben ik me af gaan vragen,
waar gaat dit nou allemaal om?
h
0
