Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
Oud mogen worden is een zegen, maar t zijn de jaren die wegen. Het geheugen laat het weten, men begint alles te vergeten. t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last! Slapen zoals voorheen, vergeet dit maar meteen. Want slapeloze nachten, dat staat u te wachten!
En, medicijnen die worden voorgeschreven, dat is voor gans uw verder leven. Begin maar iedere morgen, met u goed te verzorgen! U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten. En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Over de vermoeidheid spreek ik niet, het volstaat dat u ons goed beziet! Trappen werden vroeger op en af gelopen, nu is het eerder op en af gekropen! Reizen, feesten, t was een lust. Nu zoekt men alleen nog rust! Winkelen of wandelen, gaan of lang recht blijven staan, is ook al uit den boze, t zorgt voor pijn, t is artrose!
Dit alles en nog meer Zorgt voor last en dat doet zeer! Dit noemt men de schone ouden dag Laat mij even toe dat ik eens lach
als je de tv op zet is er wel op één of andere zender een kookprogramma bezig, terwijl de meerderheid van de bevolking last van overgewicht heeft. Wat zijn we daar nog mee? Bijna dagelijks hoor je dan dat ergens een gezinsdrama is of geweld binnen een gezin. Waarom vervangen ze die kookprogramma's niet door één of andere pscychologisch programma... informatie over geweld...depressie...relatieproblemen enz..
Ik ben een bezig bijtje. Dat zit nu eenmaal in mijn aard. Ik doe de dingen die ik doe met veel passie en overgave. Zo ook het zagen van het hout voor onze houtkachel. Met een grote boomzaag en werkhandschoenen aan had ik me voorgenomen om een flinke houtvoorraad te zagen. Elke keer startte ik met veel enthousiasme en energie. Ik zaagde dat het een lieve lust was. Het zweet dik op mijn voorhoofd en de tong tussen de lippen geklemd ging ik die stammen te lijf. Als een wilde. Tot na een tijdje de energie volledig op was en ik de zaag moest neerleggen om weer op adem te komen.
Op enig moment lagen er eigenlijk alleen nog maar de dikkere stammen op mijn zaag woede te wachten. Terwijl ik mijn spreekwoordelijke mouwen had opgestroopt en de eerste drie zaag snedes had gemaakt, hoorde ik een stem in mijn hoofd die zei:
LAAT DE ZAAG HET WERK DOEN!
Ik stopte even met zagen en op dat moment drong pas tot me door wat ik aan het doen was. Ik probeerde de zaag zo snel mogelijk door het hout te jagen. Het kostte me bergen energie en het putte me uit. Het was een krachtmeting in plaats van een klusje dat ik graag wilde klaren. Ik besloot te doen wat ´de stem´zei en liet de zaag vanaf dat moment op eigen kracht door het hout zakken. Ik was stomverbaasd over het gemak waarmee ik die stammen doorzaagde. Alles was opeens zoals het hoorde te zijn. Het hout liet zich zagen. De zaag deed waar hij voor ontworpen was en ik deed het enige dat van mij gevraagd werd, hem heen en weer bewegen. Heerlijk! Nadat alle stammen mooi opgestapeld klaar lagen voor het vuur, had ik nog voldoende energie over voor een vreugdedansje! Deze wijsheid staat symbool voor een stukje IK! Een oud stukje perfectionist dat nog in mij huisde. Van wie die stem ook was, ik ben dankbaar voor dit inzicht. Misschien ga ik deze wijsheid op een tegel zetten!
Celine la Rebel Een ongeval kijk goed naar de foto en vooral lees de tekst.
Het zal je hoogste enkele minuten nemen van je kostbare tijd
Ik ga geen duizende woorden schrijven om je te overtuigen, ga je alleen zeggen :
Lees goed dit verhaal
Je zal later begrijpen waarom
In een winkel ben ik tussen de rekken van de speelgoed afdeling.
In men ooghoek viel me een jongentje op van zon 5 jaar, Die een mooie pop in zijn arme hield Hij stopte niet haar haren te strelen en haar tegen zich aan te drukken.
Ik vroeg me af voor wie deze pop voorbestemt was.
Toen draaide de jongen zich naar een dame die zich naast hem bevond:
Tante ben je zeker dat ik niet voldoende centen heb ?
De dame antwoordde hem een beetje ongeduldig:
Je weet dat je niet voldoende geld hebt om het te kopen.
Toen vroeg de tante hem daar enkele minuten te blijven wachten, en ze vertrok snel. De kleine jongen hield nog steeds de pop in zijn handen.
Uiteindelijk ben ik naar hem toegestapt en heb ik hem gevraagd aan wie hij deze pop wou geven.
Het is de schattigste popje dat me kleine zusje ooit met Nieuwjaar wou hebben, ze was er zeker van dat de Kerstman het haar zou brengen.
Ik zij hem toen dat hij haar deze pop dan wel misschien zou brengen, en hij antwoorde triestig:
Neen, de Kerstman kan niet gaan waar men zusje zich nu bevind. Ik moet het popje aan men mama geven zodat zij ze haar kan brengen.
Hij had zon triestige ogen toen hij dit zij.
Zij is vertrokken naar Jezus, Papa zegt me dat mama ze binnen kort gaat volgen, dus dacht ik dat zij dit popje wel mee kon nemen en haar dan aan men zusje kon geven.
Men hart was bijna stil blijven staan.
De kleine jongen heeften zijn blik naar boven en zij me :
Ik heb tegen men papa gezegd dat ze niet direct mocht vertrekken. Ik heb hem gevraagd te wachten tot ik terug van de winkel was.
Toen heeft hij een foto laten zien, genomen in de winkel, waar hij het poppentje in zijn handen had en hij zij:
Ik wil ook dat zij deze foto mee neemt, zo weet ze, dat ze het niet mag vergeten. Ik hou van men mama en zou willen dat ze me nooit verliet, maar, papa zegt me dat ze moet gaan met men kleine zusje.
Vervolgens liet hij zijn hoofd zakken en werd stil.
Ik voelde in men handtas en nam er een handbeugeltje uit met enkele briefjes en vroeg aan de jongen:
En als we nu eens je centen terug hertellen voor zeker te zijn ?
Ok, zij hij, ik moet er zeker genoeg hebben.
Ik gleed mijn geld tussen dat van hem en we begonnen te tellen. Er waren nu zeker voldoende centen voor het popje en zelf meer.
Stilletjes, vezelende de jongen:
Bedankt Jezus om me voldoende centen te hebben gegeven.
Toen keek de jongen me aan:
Ik had gevraagd aan Jezus om het te regelen dat ik voldoende centen zou hebben, zodat ik dit poppetje kon kopen en dat men mama het popje aan men zusje kon brengen. Hij heeft men gebed aanhoort. Ik wou ook genoeg hebben om een boeket witte rozen te kopen voor men mama, maar ik durfde het niet te vragen. Maar hij heeft me genoeg gegeven om het popje en de witte rozen te kopen. Weet U, mijn mama houd zo veel van witte rozen
Enkele minuten later kwam de jongen zijn tante terug, ik ging op zij door men winkel mandje te verplaatsen.
Ik heb men inkopen beëindigd in de winkel met een heel ander beeld dan toen ik begonnen was met men aankopen.
Ik kan de kleine jongen maar niet vergeten. Toen herinnerde ik me een artikel in de krant van enkele dagen geleden, waarin een chauffeur onder invloed een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zatten.
Het kleine meisje was opslag dood en de moeder zeer zwaar gewond. De familie moest een beslissing nemen op het zuurstof apparaat tot stilstand te brengen. Was het deze familie van die kleine jongen ?
Twee dagen laten las ik in de krant dat de moeder was komen te overlijden.
Ik heb het me niet kunnen laten om een boeket witte rozen te gaan kopen en me te begeven naar het mortuarium waar de jonge dame lag.
Ze lag daar, met een mooie boeket witte rozen in de hand, het popje en de foto van de kleine jongen in de winkel.
Ik heb het salon verlaten, al huilend, wetende dat men hele leven voor altijd veranderd zou zijn.
De liefde dat de kleine jongen had voor zijn mama en zijn kleine zusje was zo groot, zo ongelooflijk en in een fractie van enkele seconde, een bedronken chauffeur heeft hem alles ontnomen
Nu, heb je twee keuzes:
1)Dit bericht kopieren of versturen naar al je contacten 2)Doen alsof je het gelezen hebt en alsof het je niets deed.
Als je hebt gedaan, heb je er misschien voor gezorgd dat iemand onder invloed niet achter het stuur kruipt en misschien heb je zijn visie op het leven veranderd.
Hopelijk doe je net als ik:
Dat wilt zeggen, het naar iedereen van je vrienden sturen of kopieren op je webstek !!! Dat gaat je maar enkele minuten van je kostbare tijd nemen.
Men overtuigt zichzelf er vaak van dat het leven beter zal zijn nadat men getrouwd is, nadat men een kind heeft, of nadat men een tweede heeft. Later voelen we ons gefrustreerd want de kinderen zijn nog niet groot genoeg en we denken dat we beter zullen zijn als ze volwassen zullen zijn.
Men is er van overtuigd dat men gelukkiger zal zijn als éénmaal deze perode zal aangebroken zijn.
Men zegt zichzelf dat het leven dan pas vollediger zal zijn,dan ..... wanneer de dingen beter zullen gaan,wanneer men een grotere wagen zal hebben of een groter huis, wanneer men op vakantie zal gaan, of wanneer men met pensioen zal zijn.
De waarheid is dat er NOOIT een beter moment is om gelukkig te zijn dan het huidig moment,indien het niet nu is, wanneer zal het dan wel zijn ?
Het leven zal altijd gevuld zijn met te bereiken objectieven of te realiseren projecten.
Het is veel beter om in te zien dat het nu kan en moet,en om te beslissen om NU gelukkig te zijn, nu het nog kan. Heel lang,te lang,denkt men dat " gelukkig zijn " - " het echte leven " toch eenmaal eens zal beginnen.
Maar er is altijd wel een hindernis,een op te lossen probleem, of een onbeëindigd project, een nog te overbruggen periode, een af te betalen schuld of dergelijke,maar daarna, ................. dan zal het leven beginnen !
Tot men vaak veel te laat tot het beseft komt, dat al deze " hindernissen " deel uitmaken van het leven, en dat dit in feite het leven is.
Dit inzicht zal helpen begrijpen dat er geen achterhalen van het geluk bestaat,maar dat elk ogenblik een deel is van onze route,en deel uitmaakt van ons bestaan,..........van ons geluk.
Aldus passeert elk moment van ons bestaan,en wanneer men dat moment kan beleven met een bepaald iemand, speciaal genoeg om onze tijd mee te delen,vooral dan kan men gelukkig zijn, want gedeelde vreugde is dubbele vreugde,....en wees steeds indachtig......dat de tijd nooit stilstaat.
HET GELUK IS EEN WEG,.....GEEN BESTEMMING !
Er is niet zo heel veel nodig om gelukkig te zijn,het is voldoende om ieder klein momentje te herkennen,te appreciëren,en het te beschouwen als één der mooiste ogenblikken uit het leven,en wees aldus voorbereid op een eventueel minder geslaagde periode. Men kan pas echt heel gelukkig zijn,als men de andere kant van de medaille kent.
Stuur deze mail naar al de personen die je als vriend beschouwt en wens ze
een beetje geluk en sereniteit. Tijd wacht op niemand,deel uw leven met diegenen die u dierbaar zijn,het zal er nog waardevoller door worden.
De bron van deze tekst is onbekend.
Houd hem niet bij. Geef hem gewoon door aan jouw vrienden aan wie je geluk toewenst.
Dan ineens weet je het. Zomaar komen er woorden in je op en weet je het. Ze kriebelen je tong maar jij slikt ze in. Weer een besluit; je houdt het nog even voor je. Misschien dat er iets veranderd, misschien dat je dit morgen niet meer voelt, misschien is dit wel niet iets dat je hardop uit wil spreken. Misschien, heel misschien ben je er wel bang voor. Je staat stil, kijkt om. Wat gezien word, weten we niet. Ik kijk vooruit en mijn twijfel ebt weg. Woorden komen aan, ik hoor het me al zeggen. Op dat moment weet ik het heel zeker.
doet het er toe wat ik heb meegemaakt? Doet het er toe dat ik mijn slechte tijden gekend heb? Ik krijg te horen dat ik een spontane jongen ben, en soms heb ik nog de neiging om die mensen te vertellen dat ze het fout zien, dat het een masker is. Feit is dat het dat niet meer is. Ooit was het zo, inderdaad, maar ik ben veranderd, gegroeid. Ik bén een spontaan persoon, en ik lach veel en vaak. Hoeveel doet het er nog toe dat ik anders geweest ben? Maakt het een verschil?
Ik hecht er nog veel waarde aan, aan die periodes van pijn. Zij hebben mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Zo zie ik dat. Soms veracht ik die tijden, en veracht ik de gevoelens die daar bij hoorde. Soms ben ik deze tijden dankbaar voor wat zij mij uiteindelijk gegeven hebben. Dat ik achteraf pas kon zien dat ik eerst mijn bos plat moest branden voor het weer vruchtbaar zou worden, is niet gek. Ik zou gewoon graag advies willen krijgen. Is het belangrijk wat ik heb meegemaakt? Hoort het bij mijn verhaal over mij, en moet ik me schuldig voelen als ik blij ben? Hoe raar het ook mag klinken, soms gebeurd het ongemerkt.
Ik verras de mensen om mij heen steeds vaker. Verbaasd kijken ze dan op, waarna ik nonchalant terug kijk. Ik accepteer de aanwezigheid van deze persoon in de hoop dat anderen dit ook zullen doen.
Haha dank jullie wel! Ik heb mezelf weer een uitbeeldend gevoel gegeven
