Ik ga de wereld veranderen
Ik weet nog niet hoe
Maar het moet nu maar eens
afgelopen zijn met dat gedoe

Het schuiven met geld en macht
Om veilig te stellen
Vol overtuiging en kracht

Ik geloof, als we elkaar verstaan
Dat iedereen deel uit maakt
van de puzzle van ons bestaan

Ik geloof dat de antwoorden
Die wij zoeken
Zijn verborgen in de harten
Van hen die we verzoeken

Dus ik begin bij mezelf
En open mijn hart
Voor hen van wie ik het voorheen
Niet had verwacht

Gevoelens, we hebben ze allemaal. Soms mooie, soms minder mooie en héél soms zelfs verschrikkelijk lelijke!
We worden reeds van kleins af geleerd om met onze gevoelens om te gaan. In eerste instantie door onze ouders, later door leerkrachten in de school.
De eerste doet het met liefde, de tweede doet het met wijsheid.
Maar de belangrijkste mentor ben jezelf!

Je krijgt in de loop der jaren met heel wat gevoelens te maken.
Liefde. Verdriet. Geluk. Blijdschap. Dat zijn de mooie gevoelens.
Afgunst, jaloezie, nijd en haat, dat zijn de minder mooie.
Het zijn vooral die laatste gevoelens die we onder controle moeten houden. En toch....))

Soms is haat gerechtvaardigd!
Ik denk daarbij aan moeders en vaders die hun kinderen verliezen door het toedoen van derden.
Kinderen doodgereden door chauffeurs onder invloed van drank, drugs of pillen.
Kinderen ontvoerd, verkracht en vermoord door wellustelingen.
Kinderen vermoord uit wanhoop of jaloezie, door een (ex) partner die radeloos is.
Heb je als ouder dan geen recht om te haten?

Heb je er als ouder een boodschap aan wanneer de chauffeur opgepakt wordt, al dan niet na een vluchtmisdrijf, en hij verklaart dat het de eerste keer was dat hij onder invloed reed? Dat hij dronken was door wanhoop of verdriet.
Heb je er als ouder een boodschap aan dat de verkrachter van je kind in feite een zieke geest heeft, en hij handelde onder onweerstaanbare drang
Heb je er een boodschap aan dat de moordenaar van je kind nooit eender een vlieg kwaad deed?
Nee, dat heb je niet!

Al die daders hebben moeders, en misschien kan je nog wel meeleven met hùn verdriet, maar het verzacht dat van jou niet.
Kan jij je als ouder nog voorstellen hoe het was wanneer je zag dat men je kleine dreumes onrecht aandeed? Soms was het vermoeden alleen al genoeg om als een briesende leeuw met uitgestoken klauwen de dader te lijf te willen gaan.
Maar we hadden geleerd die gevoelens onder controle te houden, dus we praatten het uit bij ernstige delicten, en we lieten het blauw blauw bij bagatellen.
Maar dat ietsiepietsie haat stak even de kop op.

Ouders van vermoorde kinderen hebben die controle niet meer!
Kunnen niet anders meer dan haten, ook al doet het enkel henzelf pijn.
Het is de onmacht!
De omacht over het feit dat de daad onomkeerbaar is.
Onmacht als je weet dat de dader nog bezoek en steun krijgt van vrienden en familie.
Je weet dat de dader vroeg of laat terug vrij komt. En jij.....? Jij krijgt levenslang!

Haat is een lelijk ding!
Maar zo begrijpelijk.
En soms, héél soms zo gerechtvaardigd!

Ik werd 53 jaar geleden geboren, dus kan ik toch al een halve eeuw terugkijken.
Ik denk dan vooral aan het pre tv tijdperk.
Toen zat men in de zomer met z'n allen tot donker op een stoel voor de deur. Was het slecht weer dan ging men bij mekaar op bezoek. Buren kenden soms mekaar beter dan hun familie.
Er werd veel gekaart, maar er werd ook veel gepraat over vroeger. Meestal over W.O.II. Maar vaak ook over hun eigen jeugd. Zo ook bij ons.

Onze buurvrouw was een Waalse, en zij vertelde vaak over haar jeugd.
Die was helemaal niet zo rooskleurig geweest.
Het was die tijd dat arme kinderen reeds van hun 10 jaar bij de rijke in dienst gingen. Ze moesten harder werken dan een paard, enkel voor kost en inwoon.
Jongens werden naar fabriek of de mijnen gestuurd, omdat ze beter pastten wegens hun kleine gestalte in de schachten en onder de machines.
Leve de goede oude tijd!

De boer!
Als je vandaag een boer ziet dan krijg je het idee dat er niks gezonder is dan boer te zijn. Ze zien er kloek en gezond uit.
Je kan de meeste jong boeren zelfs knap en gespierd noemen.
De designkledij heeft ook daar toegeslagen, want onder de grijze of blauwe overall ziet men vaak een polo met krokodil embleem.
Ik denk niet dat de hedendaagse boer zo dom is om te geloven dat dit een embleem is tegen krokodillenvangst, of wel?!
Zij zullen ongetwijfelt nog hard werken, maar ze hebben enorm veel machinale hulp gekregen.

En de boer van vroeger, hij ploegde voort.....-)
Te voet achter een paard, of zwaaiend met de zeis. Het eelt op de handen van de zware arbeid.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Elke dag!
De boer en de boerin gingen nooit op reis. De boer werkte zich letterlijk krom.
Zonder enige vergoeding van de staat wanneer de oogst om de één of àndere reden mislukte.
Het enige dat ze konden verwachten was een schouderklopje van meneer pastoor.
Zij stierven letterlijk en figuurlijk vroeg oud voor hun jaren op het land.
Leve de goede oude tijd!

Vrouwen hadden geen stem. Moesten zwijgen en werken. Hard werken!
Schrobben op de knieën. Wassen in een zinken bad of tobbe. Het water opwarmend op de kachel. Strijken op een tafel met een ijzeren strijkbout.
Wegens het gebrek aan voorbehoedsmiddelen baarden ze het éne kind na het andere.
Dat baren moesten ze meestal alleen klaren in erbarmelijke omstandigheden. En zeker zonder zwangerschaps verlof!
De sterfte onder vrouwen en kinderen was dan ook hoog.
Diegen die het wel redden leden honger. Kindervergoeding was er niet, OCMW ook niet! Stempelen! Geen werk geen eten. En als het echt tegenzat een pak slaag van manlief erbovenop.
Er was vooral armoede. Er was vooral uitbuiterij door de rijken.
Je werd arm gehouden door het systeem, en de kerk hield je lomp.
Dat is een uitspraak uit die goede oude tijd!

Maar ik heb goed nieuws! Voor al diegene die naar die goede oude tijd verlangen.
Want hij komt terug!
Elk jaar worden we iets armer, boeten we in koopkracht in.
Sommige partijen willen dat we alle electrische toestellen buitengooien, en terug naar de beek onze was gaan doen.
Kindervergoeding wil men afschaffen, of toch gedeeltelijk.
Al dat ons leven vergemakkelijkt en aangenaam maakt moet verdwijnen.
We mogen onze auto betalen, alsook al de kosten en onkosten die ermee samen hangen, maar het rijden zelf wordt ons bijna onmogelijk gemaakt.
Nu, als de benzineprijzen blijven stijgen, hebben we niet genoeg van ons pensioen over om te tanken, dus is dat al zo goed als opgelost.
Ook dat pensioen gaan we wellicht niet meer hebben over enkele jaren.
Maar we gaan het ook niet meer nodig hebben
Oh nee, we gaan terug moeten gaan werken tot we doodvallen!
NET ALS IN DIE GOEDE OUDE TIJD!!!

Ik ga hier al meteen een paar mensen in het harnas jagen vrees ik, want ik heb kritiek op ons Belgisch koningshuis!

In de wachtzaal van de dokter kan je niet veel anders doen dan een week of maandblad lezen, want een praatje maken met de mede wachtenden is uitzondering geworden.
Dus nam ik een oud nummer van een bekend weekblad ter hand, en las....
En terwijl ik las steeg mijn bloeddruk meteen!
Nee, het blad werd niet gesponserd door de farmaceutische sector!
Het artikel ging over de buitenechtelijke dochter van ons aller Koning Albert II.

Al eeuwen lang heeft de adel buiten de pot gepist.Werden in vorige eeuwen moeder en kind in de waterput gesmeten, nu worden ze gelukkig wat minder drastisch, doch niet minder schrijnend, in de doofpot gestoken.Elk koningshuis heeft zijn bastaard kinderen. Gek vind ik dat, want voor de (rechtmatige) koninklijke afstammelingen wordt er steeds een flinke greep uit de schatkist gedaan.
Maar de adel huwt om het geld en de daarmee gepaard gaande macht, en gaat voor de liefde op een ander.

Zo ook onze Koning, en het resultaat is Delphine.
Delphine wier moeder eveneens bij de adel behoort. Kwam Z.M. die dame te laat tegen, of was een barones niet hoog genoeg in aanzien?
Feit is dat die relatie bijna twintig jaar heeft geduurd.
Volgens mij moet er dus liefde in het spel zijn geweest.
20 jaar hebben moeder en kind in de anonimiteit geleefd, maar dat veranderde kortelings.

En niemand die er om maalt,want wij zijn een vergevingsgezind en passief volkje!
Albert is een sympathieke man, en Delphine is een mooie rustige jonge vrouw.
Ook ik stoor er mij niet aan, men doet maar daar hoog in de toren.
WAT STOORT MIJ NU WEL AAN HEEL DIE AFFAIRE?

De rechtmatige nazaten boycotten Delphine!
Allemaal zijn ze geboren in een gouden wieg met zijden lakens.
Ze hebben gerenomeerde scholen bezocht, ze hebben op de beste internaten gezeten, en hebben op werels beste universiteiten gelopen.
Ze moeten knap slim zijn die troonopvolgers, want ze krijgen doctoraten en bul's à volontè.
Ze zouden minstens begripvol moeten zijn, want ooit moeten ze een land regeren, al is het dan ook enkel in naam.
In de plaats daarvan gedragen ze zich als egoistische krengen. Hun laatdunkendheid verstoppend achter het hof en hun entourage.

Delphine mag niet op een galadiner waar haar halfbroer ook aanwezig is!
Delphine mag haar kunstwerk niet ten toonstellen!
Zijn ze dan niet fier op hun halfzus?
Zij werkt tenminste nog voor de kost ook al heeft ze rijke ouders!
Of is handjes schudden en lintjes doorknippen véél zwaarder dan creatief bezig zijn?
Hebben ze dan hun vader zijn misstap niet vergeven?
Zijn ze wraakzuchtig, en werken ze die zucht uit op iemand die totaal geen schuld aan het gebeuren heeft?
Delphine heeft niet gevraagd om geboren te worden, net zo min als ieder ander levend wezen.
Delphine heeft haar ouders niet kunnen kiezen, net zomin als jij en ik.

Het maakt mij kwaad te moeten toezien hoe men in deze tijden nog steeds zijn kinderen ongestraft kan verstoten.
Het maakt mij kwaad, wanneer een toeloop van honderden mensen
staan te zwaaien met vlaggetjes, hopend op een lachje of handje, en dan bijna in katzwijm vallen.
Het maakt mij kwaad dat diezelfde toeloop niet denkt aan, of reageert op, het verdriet van minstens één moeder en één onecht kind! Verwekt en vergruisd door hun idolen.

Mijn artikeltje zal aan die feiten niets veranderen, want geen enkele van de betrokkenen zullen dit lezen.
Maar ik kom tenmiste openlijk uit voor mijn mening!
Als een moderne troubadoer schrijf ik die mening luidkeels hier op mijn blog.
De laatste zin van mijn lied luid: ARME RIJKE PARIA!!!

IK LAAT HET NOG EVEN AAN JULLIE OVER OM TE RADEN OF IK EEN MAN BEN, DAN WEL EEN VROUW.
HET ZOU NATUURLIJK OOK KUNNEN DAT IK EEN MAN BEN MET BORSTEN, MAAR NET ZO GOED KAN IK EEN VROUW ZIJN MET EEN BAARD TOT OP DE KNIEEN, GRINNIK

DAARMEE IS METEEN OOK DE TREND VAN DIT BLOG GEZET.
EEN EIGEN PERSOONLIJKE MENING OP DE DAGDAGELIJKSE DINGEN DIE IK LEES, HOOR OF ZIE.
SOMS HEEL SERIEUS EN GEMEEND. SOMS MET EEN KNIPOOG. MAAR IN ELK GEVAL STEEDS ZONDER KWAAD IN DE ZIN!
EN NATUURLIJK KRIJG IK VAN JULLIE GRAAG EEN REAKTIE OVER HET NEERGEPENDE.

IK VRAAG ENKEL NOG 1 DAGJE UITSTEL ZODAT IK DIT BLOG EEN BEETJE KAN VERFRAAIEN.
DUS TOT MORGEN?!
DE TROUBADOUR