Dat dichte groene bladerdek vormt een natuurlijk gordijn dat me behoed tegen inkijk van de overburen. Moest ik dat al willen, ik zou gerust en sans gêne dag en nacht in me blootje door de kamers kunnen paraderen.
Het gebladerde geeft me ook een gevoel van weidsheid en van rust. Een plattelandsgevoel middenin een drukke stad. Mijn eigenste boerenbuiten. Geef toe, niet iedereen heeft die luxe.
Dit alles echter enkel in het zomerseizoen.

Helaas zitten we nu in de herfst, de voorbode van de winter. En dat is nu dus goed te merken aan de vele bladeren die naar beneden vallen en de reeds kale takken die gaten slagen in mijn privacy.
Ik zal vanavond weer de overgordijnen dicht schuiven en zo de wereld rondom mij buitensluiten.
Ik zal nu lijdzaam moeten toekijken hoe wind en regen “mijn” bomen geweld aan doen, en hoe vorst en sneeuw hen in bezit neemt.
Ondertussen kan ik enkel hopend wachten op dat ene kleine ontluikende takje. Op die eerste vroege vogel die moedig zijn nestje begint te bouwen. Want dan zal het weer lente zijn, dan is de cirkel rond.

Ik laat jullie even meegenieten van de vier seizoenen van “mijn muurtje”. Respectievelijk, lente, zomer, herfst, winter.