Deze middag trok ik naar de huisarts om mijn maandelijkse dosis stuff te laten voorschrijven. Hij en ik komen bijna tegelijk toe aan zijn praktijk, ik op de fiets, hij met de auto.
Er is maar een wachtende voor mij (meestal zit zijn wachtzaal al een uur op voorhand stampvol) dus dat is mazzel hebben.

Wanneer ik voor hem zit in zijn kabinet laat hij  langs zijn neus weg weten dat ik wegens mijn te slecht zicht feitelijk niet meer zou mogen fietsen. Ik beaam dit maar zeg hem meteen dat veel stappen voor mij ook geen optie meer is. Hij knikt begrijpend.
Al drie jaar last van een pijnlijke linker heup. Een heup die steeds meer en meer pijn begint te doen, ondanks de reeds vele "genoten" behandelingen. Daar bovenop een pijnlijke rechter knie wegens reumatoïde artritis en die driemaal zo dik is dan hij hoort te zijn door het ontstekingsproces.
Over mijn heup zegt hij niets. We weten allebei dat die enkel nog kan geholpen worden via een operatie. Een operatie die geen garantie geeft op genezing, die bovendien toch nogal wat risico inhoudt en een zeer lange revalidatie eist. Voor een alleenstaande, zoals ik, toch iets om lang over na te denken.
Voor mijn knie echter haalt hij een spuit boven met een extra lange en kromme naald en begint daarmee onder mijn knieschijf te wringen en te wroeten, waarna hij een vloeistof injecteert. (Voor diegene die het willen weten, het ingespoten medicament heet: Diprophos) Het is even heel hard op mijn tanden bijten, maar ach, de tandarts moet ook leven hè. “Geef het 48u de tijd om in te werken” zegt mijn dokter "en geef die knie veel rust". Dat laatste hoor ik nu graag zie!
Voor mijn heup krijg ik een maxi doos Paracetamol Teva en Feldene Lyotabs voorgeschreven. Mijn maag, darmen en lever bedanken hem.

Voor de Paracetamol heb ik een goedkeuring nodig van adviserende geneesheer van mijn ziekenfonds. Ik sta te twijfelen waar ik het eerst naar binnen zal stappen, bij mijn apotheek of mijn ziekenfondskantoor. Beide liggen recht tegenover elkaar. Ik kies voor de laatste wegens het sluitingsuur.

En weer heb ik mazzel!
Want terwijl ik zit te wachten tot het mijn beurt is om naar het loket te mogen gaan, wordt mijn apotheek overvallen. Voor hetzelfde geld was ik daarbij aanwezig geweest! En voor zulke ervaring pas ik toch liever.

Ik zoek dan maar een andere apotheek op. Er is er nog een vlak in de buurt weet ik en daar trek ik naar toe.
Maar net wanneer ik met mijn fiets aan de hand in het midden van het zebrapad ben, komt er uit de tegenoverliggende straat een politiecombi in volle vaart recht op mij af gevlogen. Instinctief spring ik naar achteren. Dat was een goede beslissing. Had ik andersom gedaan, ik was morsdood geweest.
Derde keer mazzel!

Zoveel chance op een dag dat gebeurt me niet gauw!
Zou ik nu voor 1 keertje eens geen lotto formuliertje invullen…of is mijn dosis geluk bij deze opgebruikt.

Ik wens jullie allen nog een heel gezellige en knusse avond toe!
Tot de volgende... en uitzonderlijk vandaag een driedubbele...