|
Zo regelmatig stel ik mijzelf eens in vraag.
Neem ik mezelf eens onder de loep.
Niet om andere blogs die daar hun handelsmerk van maken de grond van onder hun
voeten te halen.
Nee, gewoon omdat ik meen dat ik mezelf het beste ken.
Of om het met de mooie woorden van Alice Nahon te zeggen
T is goed int eigen hert te kijken
nog even voor het slapen gaan
., enz.
Ik heb dit blog gebaard om mijn mening te geven op alles wat
ik zie, hoor en lees.
Niet om mijn frustraties of traumas, of hoe jullie het ook noemen wil, van me
af te schrijven, want daar heb ik mijn blog huismusje voor.
Nee gewoon mijn eigen mening, met naar mijn inziens eerlijke waarheid.
Maar wie zit er nu werkelijk te wachten op mijn mening vraag ik mij af?
En mijn eerlijke intentie naar waarheid, is ze dat ook werkelijk.
Is het niet veeleer ieder zijn waarheid dat je moet hanteren?
Tevens vraag ik mij af of ik met die mening geen mensen
kwets!
Zit er überhaupt iemand te wachten op mijn mening?
Op mijn kijk op de dingen des levens?
Reageer ik niet te fel of te scherp?
Want bij het geschreven woord kan je geen intonatie invoegen.
Zie je geen gelaatsuitdrukking of lichaamstaal.
En vooral, kijk je niemand in de ogen.
Daarom dat een mening soms vlug mis begrepen kan worden.
Daarom wellicht ook voelen mensen zich soms gekwetst, hoewel dit geenszins de
bedoeling is.
Want om gevoelens exact op papier of beeldscherm te kunnen overbrengen moet men
literatuur hebben gestudeerd.
En dat heb ik hoegenaamd niet.
Ik neem even in dit geval Seniorennet.
Ik zie de fouten, de hiaten en de minkukels die erop gemaakt worden.
Geef daar vrolijk vrij en blij mijn mening op, en laat mijn ongenoegen omtrent
blijken.
Vermits RedPoppy de blogverantwoordelijke is, maak ik ook haar vaak tot kop
van jut.
Geef haar lik op stuk wanneer ik dat nodig acht.
Maar, vraag ik mij daarbij af, zou ik niet beter iets bescheidener zijn?
Zou ik het dan zelf zoveel beter doen?
Het antwoord is nee!
Ik heb niet de know-how in huis om een website uit de grond te stampen zoals
SenNet.
Om daarnaast ook nog eens een zware studie te volgen.
Ik heb tevens geen kennis genoeg van het cybergebeuren om moderator te zijn,
noch heb ik de zin om dagelijks tijd te steken om de talloze steeds weerkerende
vragen te beantwoorden.
Afbreken is zoveel makkelijker en zoveel vlugger gedaan dan
opbouwen!
En misschien zou het beter zijn om elke
dag eens iemand in de bloemmetjes te zetten.
Laat mij dan vooral beginnen met de webmaster en Redpoppy.
Met hem te bedanken voor de mogelijkheid die hij ons bied om ons ding te doen.
Hem te bedanken dat ik de kans heb om mijn mening op het WWW te spuien.
Haar te bedanken voor haar inzet.
Om niettegenstaande alle kritiek die ze te verwerken krijgt toch volhoud.
Wie zou het in haar plaats willen doen?
En wie kan zeggen dat hij zonder zonde is?
Dat hij nooit fouten maakt, dat hij nooit de bal mis werpt?
Met die mooie woorden in gedachten.
van een gedicht dat we allemaal hebben geleerd op school.
Woorden die we op onze reis door het leven gaandeweg vergeten zijn.
Of die we gewoon naast ons neer hebben gelegd, wegens te druk bezig met
onszelf.
Met die woorden wil ik dit epistel afsluiten.
't Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
En moest ik op een hart hebben getrapt?
Wees er dan van overtuigt dat dit niet mijn bedoeling was!
DIT IS MIJN MENING, OF EERDER ZIELE-ROERSEL.
HEBT U HIEROP EEN MENING?
GEEF ZE HIER DAN VRIJ EN BLIJ. Het gedicht op de afbeelding = van Simon Vrijmoedt en heet Zelfkennis.
Klik op het plaatje om het volledige gedicht, ea, van Alice Nahon te lezen
|
)
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
