En toch heb ik vanavond enorm genoten van een mooi stukje tv. Een stukje nostalgie. Want op Ned.1 zond de VARA een interview uit met, Sonja Barend.
Veertig jaar lang was zij op televisie te zien. Het bekendst werd zij met haar talkshows. Ik herinner mij vooral diegene die werden uitgezonden op zaterdagavond vanuit ‘De Brakke Grond’ en die ik, als het even kon, geen enkele keer oversloeg.
Ik was het niet altijd eens met haar mening. Toch vaak ook wel. Voor mij is het nog steeds heel terecht dat zij de titel van ‘de Koningin van de Talkshow’ kreeg.

Sonja is, net zoals wij allemaal, duidelijk ouder geworden. Dat bewijzen de rimpels in haar gezicht. Maar de begeestering waarmee zij vertelt… de pretlichtjes in haar ogen…haar guitige lach... haar duidelijke en onverzettelijke kijk op de dingen waar zij voor staat en in geloofd… zij heeft het nog allemaal in zich.

Beter dan op te noemen wie zij allemaal geïnterviewd heeft kun je beter de vraag stellen wie zij niet het vuur aan de schenen heeft gelegd?
Vandaag echter was zij het die de vragen mocht beantwoorden. Maar er kon geen misvatting over ontstaan wie werkelijk de touwtjes in handen had. En net als zovele jaren geleden keek en luisterde ik naar haar met heel veel plezier en genoegen.

Zij vertelde over haar kinderjaren. Hoe haar Joodse vader werd gedeporteerd naar Auschwitz en daar nooit van terug keerde. Hoe zij hem zodoende nooit echt heeft gekend. Hoe dat haar leven beïnvloedt en bepaald heeft. Hoe dat drama de drijfveer was voor haar om zich zo hardnekkig in te zetten voor minderheden en zich onverbiddelijk af te zetten tegen bekrompen geesten.

Sonja heeft, zo liet ze weten, lang tegengestribbeld om mee te werken aan deze documentaire over haar leven en carrière. Gelukkig voor mij en voor de vele anderen die gekeken hebben ook, heeft ze uiteindelijk toch toegegeven.
De documentaire was doorsneden met fragmenten uit haar talkshows. Tussendoor ging Sonja op zoek naar de sporen die haar echte vader in het nauwkeurig gedocumenteerde deportatieproces heeft achtergelaten.

Het was een heel ontroerende maar bij vlagen ook een grappige docu.
En het deed me echt goed om te horen dat zij ook dit interview afsloot met haar geijkte woorden: “Voor straks lekker slapen, en morgen gezond weer op!”

En dit wens ik ook haar van harte toe! En meteen ook aan jullie allemaal!

Heb een fijn Paasweekend! Tot de volgende…