Toen een slordige drie jaar geleden de diagnose viel van mijn oogziekte, kwam ik via mijn oogarts terecht bij ‘De Markgrave’.
De Markgrave is een instelling die zich op allerlei vlakken inzet voor blinden en slechtzienden. Ze maken je wegwijs in de grote en warrige papiermolen die België rijk is, en ze laten je kennis maken met allerlei optische hulpmiddelen die voor jou geschikt zijn. Kortom, zonder hen zou ik niet staan waar ik vandaag sta.
Gisteren en vandaag echter stond ik daar waar ik in feite niet echt wilde staan en het ook in geen geval van plan was. En dat kwam zo…

Helemaal in het begin van mijn oogziekte vond De Markgrave dat ik wel wat tips en tricks kon gebruiken om me in het dagelijkse leven te kunnen beredderen met mijn handicap, en dat was ook zo. Dus werd er, nog maar eens, een zoveelste aanvraag gedaan voor enkele uren revalidatie per week. Die revalidatie zou doorgaan in hun instelling en begeleid worden door een ergotherapeut. Maar ergens onderweg tussen alle andere aanvragen moet er iets danig mis zijn gelopen. Of ze hebben in Brussel iets mis gelezen/verstaan, dat kan ook. Ik kreeg wel degelijk een toelating! Maar niet voor revalidatie! Wel voor therapie in een dagcentrum. En nu komt het!

Ik liet De Markgrave weten dat dit niet de bedoeling was. Dat ik geen zin had om met stokjes te spelen, asbakjes in klei te maken of pannenlapjes te breien/haken. Niettegenstaande mijn gepruttel liet ik me toch maar mooi ompraten door de, zeer sympathieke maar volhardende, Peter. “Kom toch maar eens kijken” zei hij herhaaldelijk, liefjes, toch volhardend. En dus deed ik dat maar. Met als gevolg…

Elke maandag sta ik nu in het holst van de nacht op om tegen 08h30 op De Markgravelei aanwezig te kunnen zijn. In de voormiddag doen we allerlei handwerk, tussen de middag krijgen we een warme maaltijd en in de namiddag gaat uw kordate Mus van m’n voeten, turnen. en relaxtherapie volgen.
Op dinsdagnamiddag gaat uw waterschuwe Mus zwemmen, althans een poging wagen tot, want ik ben enkel goed in de 'baksteenslag'.
Of wat een knappe jonge manskerel al niet gedaan krijgt van een “oud en weerloos meisje”.

Maar weten jullie wat? Ik denk dat ik het nog graag doe ook!
Natuurlijk hangt aan dit alles wel een kostenplaatje. Maar het zou nooit in mijn hoofd opkomen om alleen te gaan zwemmen of te gaan turnen. Bovendien zijn er nog veel meer activiteiten waar je uit kunt kiezen. En nog bovendien is alles op maat van de blinde en/of slechtziende. Dat wil dus zeggen, traag en voorzichtig en met zeer degelijke begeleiding.

Het voelt ook goed aan om onder lotgenoten te zijn en zo te mogen ondervinden, spreekwoordelijk dan, dat eenoog Koning der blinden is. Te ondervinden dat er mensen zijn die veel slechter af zijn dan ik. En zij klagen of zagen niet! Zij aanvaarden en maken er het beste van.
Dat alleen al stimuleert mij om twee dagen per week een stukje van mijn vrijevogeldagen op te “offeren”.

Zo! Nu weten jullie wat ik me tegen elke intentie in liet aanpraten.
En nu weten jullie ook meteen waarom mijn bezoekjes aan jullie blogs wat uitgesteld werden. Ik val namelijk ’s avonds doodmoe en als een blok in slaap.

Morgen, woensdag, weer opstaan in het holst van de nacht! Maar dit keer om een botscan te laten nemen en mijn maandelijkse prik bij de oogarts te halen.
Ik wens jullie dus voor zo meteen een rustige nacht en sweet dreams.

Tot de volgende…