In 1987 leer ik in een man kennen die me intrigeert. Van het een komt het ander (vooral veel compassie van mijn kant) en na eerst wat aan/af gedoe en vervolgens een jaar samen te hebben gewoond, huwen wij elkaar in 1989.
Al gauw zal blijken dat dit de grootste vergissing van mijn leven is.
In 1990 maak ik een lang gekoesterde droom waar. Ik begin een eigen zaak met spaarcenten die ik moeizaam en door jarenlang heel hard werken heb vergaard. Mijn lieve echtgenoot vindt dat nu zijn broodje gebakken is en zet het op een zuipen. Uiteraard op mijn kosten hé!
Bovenop zijn tomeloos drankmisbruik, de vele opnames in diverse ontwenningsklinieken en talloze boetes voor rijden onder invloed, komt in 1995 de apotheose. Zonder rijbewijs (hem afgenomen door rijkswacht) en stomdronken veroorzaakt hij een ongeluk waarbij een gekwetste (fietser) valt. Dat “akkefietje” brengt mij aan de rand van de afgrond. Het kostenplaatje bedraagt om en nabij anderhalf miljoen Belgische frankskes die ondergetekende, als enig werkende zelfstandige met eigen zaak, mag ophoesten.
Maar de druppel die de emmer helemaal doet overlopen is het feit dat de echtgenoot plots zijn oog laat vallen op mijn toenmalige 17-jarige dochter, te pas en te onpas haar nabijheid opzoekt en zijn poten niet kan thuishouden. Daarop besluit ik om meteen een einde te maken aan dit desastreuze huwelijk en hem de toegang tot de woonst te doen ontzeggen via de vrederechter.

De vrederechter besluit dat mijn argumenten gegrond zijn en geeft toelating om elk apart te mogen wonen. Evenwel moet ik mijn lieve echtgenoot alimentatie betalen. Het besluit van de vrederechter: “U bent gehuwd in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid. Alcoholisme is een ziekte en uw echtgenoot is een alcoholist. Zodoende kan hij zich niet voorzien in zijn eigen onderhoud. U hebt een eigen zaak en wordt dus aanschouwd als kostwinner. Zodoende veroordeel ik u tot een maandelijkse alimentatie.” Bam!

Mijn lieve echtgenoot geniet van dit alles met volle teugen en komt regelmatig mijn zaak binnenstappen met een of andere lellebel aan zijn arm, weigert te betalen en zegt dan heel grootmoedig dat ik de rekening mag aftrekken van zijn alimentatie.
Ik ben niet helemaal zot en ga in beroep tegen het vonnis van de vrederechter. Ik kan bewijzen dat ik zijn talrijke schulden afbetaal, zowel die uit het verleden als zijn recentere… bovendien eis ik laat ik hem de toegang mag ontzeggen in mijn zaak. Ik win!
Mijn lieve gemaal dreigt ermee dat hij me nooit met rust zal laten en dat hij er voor zal zorgen dat ik in de goot eindig. Hij doet daar dan ook zijn uiterste best voor. Maar dat is buiten de waard gerekend want zo vlug krijg je er mij niet onder.

En nu heb ik even een stevige slok nodig…dus wordt straks of morgen vervolgd….