Mijn echtgenoot (die ik verder P zal noemen) houdt zich aan zijn belofte. Hij pest en stalkt mij en mijn dochter jaren lang. Plassen in mijn brievenbus, haatbrieven schrijven, me dag na dag en uur na uur ’s nachts opbellen…ik mocht het allemaal ervaren. Ik laat telkens een pv opmaken, het dossier wordt met de jaren dikker en dikker.

P wil niet scheiden, P wil eerst geld zien, veel geld.
Ik zoek wanhopig naar oplossingen en in 2007 vind ik die.
P is negen jaar ouder dan ik en in 2008 gaat hij op pensioen. Ik, zijn wettige echtgenote zonder eigen verdienste uit arbeid of als zelfstandige, heb recht op een deel van zijn pensioen. De rollen worden omgekeerd en nu eis ik geld van hem. Dat bevalt hem allerminst en dan wil hij plots toch scheiden en laat meteen ook al zijn eisen vallen. Hoera, driewerf hoera, ik heb gewonnen!
In mei 2008 komen we samen voor de rechter, verklaren dat we niets van elkaar eisen en dat we niet meer gehuwd willen blijven. We zetten beide onze handtekening op papier en de rechter zegt ons met het nodige protocol dat de echtscheiding is toegestaan. Even later krijg ik de papieren thuis gestuurd met de vermelding dat ik die moet laten registreren op het districthuis van mijn woonplaats. Ik doe dat meteen, betaal de registratiekosten en de kous is af. Ik ben een vrije vrouw, een gelukkig gescheiden vrije vrouw.

Mijn toenmalige grote liefde vraagt mij terstond ten huwelijk en om samen met hem in zijn thuisland (NL) te gaan wonen. Ik denk er lang en diep over na…maar ik kan het niet, ik wil het niet. Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van een man. Die beslissing maakt meteen een einde aan wat eens een mooi sprookje was. In een jaar tijd verlies ik twee mannen tegelijk waarvan ik ooit hoopte er samen oud mee te kunnen worden.

Straks schrijf ik verder….

Na drie jaar van administratieve rompslomp is in april 2012 eindelijk alles in orde en wordt mij eindelijk toegekend waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Ik sla een diepe zucht van opluchting en hoop met heel mijn hart dat ik nu even op adem kan komen. Maar…

Einde mei krijg ik van de belastingen een brief dat er nog een schuld open staat van een luttele -165,96€ en of ik die dringend wil betalen. Ik lees de brief nog eens een keer en merk dat in de kantlijnen de naam vermeld staat van P en dat de achterstand een gezamenlijk inkomen betreft. ???..
Meteen laat ik de fiscus weten dat er van een gezamenlijk inkomen geen sprake is, dat wij gescheiden zijn en ik dus geen schulden hoef te betalen die P heeft gemaakt.
Halverwege juni krijg ik een brief van een notariskantoor die me laten weten dat ik de wettelijke erfgename ben van wijlen de heer P die overleden is op 5 juni 2012. ???..
Weer laat ik weten dat ik geen erfgename kan zijn omdat wij gescheiden zijn.
Zowel de fiscus als de notaris vraagt mij om hen een scheidingsakte te bezorgen. Geen probleem denk ik en trek naar het district huis. Geen scheidingsakte te vinden.???..
Wat is er nu gebeurt…
Beide echtelieden moeten ieder op hun beurt de scheiding laten registreren. Ik heb dat gedaan, P niet. En omdat hij dat nooit heeft gedaan vervalt na zes maanden de uitspraak van de rechter en blijf je gewoon gehuwd. Dat ik daarvan nooit een melding heb gekregen komt doordat ik geen advokaat had, en de overheid is niet verplicht je daarvan in kennis te stellen, dixit de bevolking. Ook op je identiteitskaart wordt je burgerlijke staat niet meer vermeld. Dus al die jaren dat ik dacht een gescheiden vrouw te zijn was ik nog steeds een gehuwde vrouw, en dit met alle gevolgen van dien.

Ik ben nu officieel weduwe. Dat heeft tot gevolg dat ik als zodanig de rechten en plichten (vooral dat laatste) heb van de langst levende echtgenote.
Ik heb de erflating officieel verworpen op de griffie bij de echtbank van eerste aanleg. Maar niettegenstaande dat is mijn bankrekening evengoed geblokkeerd…krijg ik de melding dat ik recht heb op een overlevingspensioen…krijg ik facturen van zijn huisbaas en de begrafenisondernemer…kortom, ik krijg te maken met alles wat je zoal overkomt bij het overlijden van je partner.
Ik weet verdorie niet eens waar en hoe hij begraven is, ik wist zelfs niet eens dat hij ziek was!
De facturen van het ziekenhuis zullen ook nog wel volgen. En welke invloed dit alles gaat hebben op mijn invaliditeit moet ik ook maar afwachten.
Ik zit hier nu een beetje als van de hand Gods geslagen. Rust is het laatste wat ik nu heb. Mijn ganse leven is totaal overhoop gegooid, om maar niet te spreken van mijn verstand.

Mijn levenspad bevat vele kronkels. Maar wat me nu overkomt slaat toch alles.
Is dit bizar, of is dit bizar!!!