Of Mie Toets en ik ooit dikke vriendinnen gaan worden valt nu nog niet meteen te bepalen.
Haar babyfase heeft zij zonder al te veel moeite goed doorlopen. Dat was enkel een aangelegenheid van de juiste voeding in de gepaste openingen te stoppen. Eens dat gebeurt was lichte zij op als een zomerzonnetje en spinde als een tevreden kat.

Maar o wee!
Mie Toets zit nu volop in haar puberteit. En jullie weten vast wel wat dat betekent? Heb je ondertussen je haren nog niet uit je hoofd getrokken van ellende, dan kleuren ze geheid grijs.

Zo gaat puber Mie domweg dwars liggen bij elke planning en/of taak die ik haar opdraag voor haar eigen bestwil.
In een handomdraai wisselt zij van stemming zodat het voor mij bijna onmogelijk wordt om een inschatting te maken van haar kennis.
Zij bepaald alles “zelf”, het waar , het hoe, het wanneer!
Bovendien heeft ze geen enkel probleem met de meest ingewikkelde technologie en ziet ze er totaal geen graten in om mij die met een nooit geziene hardnekkigheid op de meest onmogelijke momenten ten toon te spreiden.
Tja, Mie Toets heeft duidelijk een eigen willetje dat zich niet zomaar laat bedwingen.

Ach, het is een ontwikkelingsfase waar we samen doorheen moeten.
Voor mij is het een kwestie van mijn kalmte te bewaren en haar niet uit het raam te kieperen. Voor haar is het louter een kwestie van tijd om bakzeil te halen en te aanvaarden wie er de baas is in huis. Ondertussen is het ietwat frustrerend verder ploeteren tot onze Mie de deur van volwassenheid heeft bereikt.

Ik wens jullie allen een hele fijne week toe!
Tot de volgende….