Hoe ik bij deze uitspraken kom?
Wel het rommelt en blijft rommelen hier op Sennet.
En dit vrijwel door slechts één blog.
In mijn 26 jarige carrière in de horeca business heb ik talloze mensen met principes aan de toog gehad.
Pikant detail daarbij is dat bij iedere volgende pint die principes veranderden.
In Antwerpen zegt men “hij draait zoals de wind”, en al surfend door blogland kom ik diezelfde mensen tegen die hun principes laten meedraaien met de wind.
In feite bekijk ik SenNet een beetje als een reuze balzaal.
Waar iedereen welkom is, en waar maar één doel vooropgesteld staat, plezier maken.
Hoe je dat plezier wil uiten maakt ieder voor zich uit.
De een doet dit lyrisch, de ander doet dit kunstig en nog een ander doet dit met het weergeven van zijn principe.
Maar het zijn die laatsten waarbij ik vaak merk dat ze, naarmate het vat leger wordt, dat principe draait met de wind.

Een principe heeft niets te zien met een mening.
Die laatste mag, en moet, men kunnen herzien.
Het siert trouwens de mens die zijn mening durft te herzien, en daarna kan herroepen.
Doch met een principe is het anders gesteld.
Er wordt verondersteld dat je daar eerst goed hebt over nagedacht of het wel haalbaar is.
Je principe is grotendeels ook een levenswijze.
Het maakt deel uit van je karakter.
Hoe is het gesteld met het karakter van iemand die van principe veranderd als van de dagelijkse slip, zo vraag ik mij af?
Is die mens dom? Of is hij karakterloos? Of is hij zoekende?
Nou zoekende ben je waarschijnlijk je ganse leven, maar een principe zou je als 50+ toch moeten kunnen handhaven, niet?

Eén van die principes die ik handhaaf is dat ik, al dan niet gevraagd, ongezouten mijn mening geef op dingen die ik hoor en zie.
Misschien is dit wel een foute karaktertrek van mij, maar het positieve daar aan is dat men weet wat men aan me heeft.
Dat ik vandaag niet zo zeg, en morgen zus.
Dat ik niet mee draai met de wind, van waar die wind dan ook moge komen.
Dat ik daarbij nogal gevat uit de hoek kan komen is mooi meegenomen, want wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.
”Ik strijd met open vizier” het is mijn motto.
Ik ben van principe dat veel meer mensen zulks zouden moeten doen,het zou hen veel ergernis besparen.
Maar het zou vooral veel andere mensen ergernis besparen.

Een ergernis die ik tentoongespreid zag tegen nog maar eens dat ène controversiële blog, dat onlangs hier op SenNet verscheen.
Met een volgens mij groot vertoon van agressie erbovenop met de woorden “Vuurpeloton, de pot op”
Ik vraag mij daarbij af, zijn dat die mensen die in het verkeer hun middenvinger te pas en te onpas opsteken naar andere weggebruikers?
Zijn dat nu die mensen die uit hun bol gaan wanneer er iemand net dat ene parkeerplaatsje voor hun neus wegkaapt?
Want dat het niet de mensen zijn die volgens hun principe bloggen enkel voor eigen plezier en zich verder met niemendal bemoeien, wordt hiermede toch bevestigd?
Eén blogger die ik veelvuldig tegen kom op mijn ronde door blogland, heeft zichzelf uitgeroepen tot verdediger van de zwakste onder ons bloggers, namelijk de heer “Ronald Milo”
De benaming“zwakke” vind ik op zichzelf al een belediging.
Want wie zegt dat die zogenaamde “zwakke” zijn principe niet in ere houd door zich niet geroepen te voelen dat hij of zij zich moet verdedigen.
Dat hij zijn principe in ere houd door het bewuste blog dat hem laakt of ergert niet te bezoeken, en derhalve er zich ook niets van aantrekt wat ze van hem/haar denken.
Het zal toch niet zo zijn dat alle “zwakke” bloggers gaan uithuilen bij de heer “Roland Milo”.
Daar heb ik dan alvast op zijn log niets van gemerkt.

Daarbij vraag ik mij dan af waar die Ronald Milo was toen ik op de barricade stond voor ‘Cyberfox’
Waar hij was toen mijn ‘huismusjesblog’ onterecht onder vuur lag.

Waar hij was toen Chia beledigd werd door datzelfde controversiële blog.
Toen ik dagenlang belaagd werd door ‘Amor Fati’?
Och ja, ik zou het bijna vergeten, de heer ‘Ronald Milo’stuurde mij een vriendelijk mailtje waarin hij uithaalde naar Amor Fati.
Toen ik hen even vriendelijk vroeg of ik hem mocht citeren, hoorde ik wekenlang niets van hem.
Zwijgen is toestemmen dacht ik, en ik verwees dus even naar zijn woorden.
Verwonderd was ik toen ik van de week een mailtje kreeg waarin de heer ‘Ronald Milo’ mij liet weten dat hij zulks liever niet had.
Te laat, het kwaad is reeds geschied, maar daar ik het in mijn eigen woorden heb weergegeven kan niemand mij iets doen.
Tja, ik stoot mij niet tweemaal aan dezelfde steen meneer!
Nog volgens deze meneer kwam het mailtje zo laat omdat hij op reis, of iets dergelijk, was geweest.
Maar om een reactie te geven bij de berichten van sommige blogs, was hij ondertussen wel present.

Waarschijnlijk ziet de heer ‘Ronald Milo’mij niet als “zwakke senior” en ik ben blij toe.
Dat is alvast iets dat hij goed gezien heeft.
Wat ik mij hierbij wel afvraag is, volgens welk principe zou hij leven?
Volgens welk principe leven die mensen die met schelden hun ongenoegen menen te moeten uiten?
Op een bepaald moment, en op een bepaald blog schrijft de heer ‘Milo’in een reactie, en ik citeer:”Er zijn al genoeg blogs met prentjes van katjes en gedichtjes”, einde citaat.
Wat wil hij nu feitelijk?
Wil hij bepalen wat principieel de blogs zouden moeten zijn?
En ware het niet beter dat hij dat principieel op zijn eigen blog te kennen gaf, en niet in blogs die per definitie vele bezoekers lokken?

Principe’s!
Het is goed dat je ze hebt.
Het is nog beter als je ze kan waarmaken en handhaven.
Maar als je niet weet welke kant je er mee uit moet, kan je ze beter over boord gooien.
Dan wordt iedereen er beter van!!!

Is dit nu een principe of is het een mening?
Laat mij alvast jullie mening kennen.

{} geschreven door vifke

{} geschreven door bojako

{} geschreven door Chia

{} geschreven door hotlips

{} geschreven door Chia