Hebbedingetjes, de naam zegt het al zelf.
Ze worden gemaakt om te hebben, te bezitten, en verder zijn ze van geen enkel nut.
En ik, ik trap er steeds weer in!

Zo heb ik hebbedingen van groot naar klein.
Meestal zijn het keukenattributen.
Zo heb ik een ananassnijder.
Het ding is tweemaal uit zijn kartonnen verpakking geweest, en staat al jaren gewoon plaats in te nemen.
Ik heb een sinaasappelschiller, lijkt een beeje op een haakpen, en die kreeg je vroeger gratis bij een ‘Tupperware’ demonstratie.
Maar ik ben hem kwijt gespeeld met de een of andere verhuis vermoed ik, al is de laatste verhuis reeds zestien jaar geleden.
En jawel hoor, ik zag bijna net dezelfde liggen in een winkeltje dat hebbedingetjes verkoopt, dus kopen dat ding.
En ik gebruikte het nooit voor het verlies, en ik gebruik hem nu ook niet.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Hebbedingen, ze zijn een plaag.
Voor mij dan althans.

Zo gingen knuffel en ik in onze favoriete snackbar te Brunssum een koffietje drinken.
Datis iets dat we regelmatig doen na het winkelen.
We zijn er nog steeds niet uit of we nu een koffie gaan drinken omdat we winkelen, of dat we gaan winkelen om een excuus te hebben om een koffietje te gaan drinken.
Maar enfin, dit doet niets ter zake.
In die favoriete snackbar had men nieuwe suikerpotjes en melkpotjes op tafel staan.
Kleine bolletjes van glas met een zilverkleurige sluitdop met handvat eraan.
En die dingen charmeerden mij enorm.
”Oh kijk Wim, hoe leuk, hoe mooi” zei ik enthousiast.
Waarbij mijn knuffel heel gelaten “ja” zegt, en met zijn ogen rolt.
Want hij weet dan al hoe laat het is.
Hij weet dat ik niet rust tot ik zo’n leuk melkpotje vind en koop.

Wil nu het geluk toch met mij zijn zeker!
Want in de Hema, vlak naast de snackbar verkopen ze die dingen.
Daar hebben zij ze ook gekocht laat de dienster mij vriendelijk weten.
Knuffel rolt nog wat meer met zijn ogen, en slaakt een zucht.
Hij weet waar mijn volgende stappen naartoe zullen keren.
Wat het ding kost hoef ik net eens te weten.
Ik zie in gedachten dat hebbeding op mijn tafel staan, waarbij mijn bezoek van bewondering geen woord kan uitbrengen bij het zien van zoveel moois.
Dol enthousiast zullen ze zijn, en mij vooral op het hart drukken dat ik bij een volgend bezoek ook voor hen zo’n leuk ding moet meebrengen.
Vooral niet vergeten Lulu!
Dus niets dat mij kan weerhouden om dat melkpotje en suikerpotje te kopen.

En nu staat dit hier te schitteren.

Zo kocht ik eens een fruitmandje.
Niet omdat ik het nodig had, want ik heb een mooie sierfruitschaal gekregen van knuffel.

Mijn ijskast geeft de geest, en de nieuwe is zeker nog een halve meter hoger dan de vorige.

Wil ik bij de fruitschaal komen moet ik het keukentrapje van buiten nemen.
En vooral, geen mens die ze ziet staan.
En ook die staat daar nu werkloos te zijn.

Woensdag ga ik weer naar NL.voor veertien dagen.
En dan zal ik weer voorbij al die winkels moeten lopen met hun mooie en leuke hebbedingen.
Als jullie mij zien lopen op straat, willen jullie mij dan aub tegenhouden wanneer ik die winkels wil binnenstappen?!
Want mijn knuffel heeft dat al lang opgegeven!!!!