Uitzonderlijk dit schrijven op een zaterdag.
En een ode aan een, voor mij althans, groot man.
Omdat ik er ontsteld over ben, omdat ik er verdorie van heb wakker gelegen.
Wederom geen wereldnieuws, nee in feite dicht bij mijn bed.

Gisteren zat ik met een half oor en oog te luisteren en te kijken naar het nieuwsbulletin.
En opeens viel er in dat nieuws een voor mij bekende naam.
Dokter Raymond Peeters.
Naar het schijnt was de man al enkele weken aan het dolen langs de straten.
En gisteren had men hem teruggevonden.
Men liet ook weten dat de man al enkele jaren verslaafd was aan pillen en alcohol.
En dat nieuws ontstelde mij, want ik heb de man van heel dichtbij meegemaakt.

In 2003 moet ik onder het mes.
Drie dagen ziekenhuis werd me gezegd,maar…..
Alles dat kon mislopen, liep ook mis.
Een ziekenhuisbacterie!
Slechte doorbloeding door de aanwezigheid van littekens van vroegere operatie’s
Allergisch voor de hechtdraad, zo werd mij althans gezegd, al had ik dat bij vorige operatie’s nooit ondervonden.
En ik ben vaker aaneengenaaid dan Frankenstein himself.
Heb vaak willen vragen om maar gelijk een tirette (Rits) te plaatsen.

Enfin, resultaat van die operatie in 2003 was…, wat een fijn sneetje moest zijn werd een gat, zeg maar krater, waarbij je mijn darmen kon zien werken, door necrose.
Afgestorven zenuwen, en doorgesneden spieren tot gevolg
Twee keer heeft men mijn navel moeten herplaatsen.

Vier operatie’s en negen maanden later was het gat eindelijk dicht, en mijn buik een landkaart met bergen en dalen.
 En die vier operatie’s heeft Dr.Peeters op me uitgevoerd.
Hij heeft de blunder van een ander gecorrigeerd.
Elke week moest ik bij hem thuis op consultatie om het dode weefsel te laten weg te snijden, of om gebroken draad en niet verteerde draad, uit mijn wonde te halen.
Het was een hel, en op een gegeven moment was ik er zeker van dat ik zou sterven.
Maar Dr. Peeters pepte mij telkens weer op.
Vaak met een kwinkslag, maar ook met een uitleg in degelijke en verstaanbare taal voor leken zoals ik.
Dr. Peeters was een dokter voor het volk, zoals wij Antwerpenaren dat zo mooi zeggen.
Daarmee willen we zeggen dat hij, niettegenstaande zijn hoge intelligentie, evengoed kon praten met de man in de straat, als met hoogbegaafden.

Wanneer ik de verpleegsters van de thuiszorg hoorde praten over Dr. Peeters, waarvan ze nog les hadden gehad in wondverzorging, dan waren ze het er allen unaniem over eens, hij was uiterst streng, alles moest tot in de puntjes juist zijn, anders brulde hij hen de daver op het lijf.
Zo vertelde de ziekenhuisverpleging het ook, bij Dr. Peeters kon, mocht je geen steekje laten vallen.
Maar ik heb in het ziekenhuis ook patiënten van hem gesproken, en die waren het ook allemaal eens, Dr. Peeters was een lieve zorgzame dokter.
En vooral was hij een tovenaar met gouden handen.
Want zijn specialiteit was brandwonden.
Geen sinecure, maar zoals ik al zei, hij kon toveren.
Was ook hoofdarts op de brandwonden afdeling van het ‘Stuivenbergziekenhuis’
Het was zijn ziel en zijn leven.

Vaak hebben Wim en ik ons afgevraagd hoe de man dat helse ritme kon volhouden.
Elke dag van de vroege ochtend tot de avond opereren, en dan ’s avonds bij hem thuis nog consultatie houden.
Zeker weet ik het niet, maar ik geloof dat hij reeds voor de derde maal was gehuwd.
Zijn huidige vrouw is een stuk jonger dan hem, was een verpleegster op zijn afdeling, en hij heeft bij haar nog een dochtertje.
Hij liet ons eens weten dat hij slechts vier uur sliep, maar dat hij dan ook sliep als een dode.

En gisteren hoorde ik dus dat deze geniale chirurg, deze zeer begaafde dokter, maar o zo menselijk man, dat deze man het noorden kwijt is.
Dat pillen en drank hem hebben geveld.
En dat hield mij uit mijn slaap.
Want ik heb in mijn leven talloze dokters en chirurgen de revue zien passeren, maar niet één die een dergelijke indruk bij me heeft achtergelaten zoals Dr. Raymond Peeters.

Natuurlijk ken ik niet gans het plaatje, tot zijn naaste vriendenkring heb ik nooit behoord.
En er zullen waarschijnlijk talloze mensen en collega’s zijn die de man anders bekijken.
Maar waar ik stellig van overtuigd ben is dat ontelbare ex-patiënten, er dezelfde mening op nahouden dan ik.
Daarom hoop ik, voor zijn kinderen en zijn vrouwtje, maar in de eerste plaats voor zichzelf, dat hij terug op de goede weg komt.
Dat hij in alle rust kan genieten waar hij jaren keihard voor heeft gewerkt.
Zoals oa zijn prachtige Porsche, want hij houdt van snelle wagens.
Ik gun het hem van harte, en ik wens het hem toe met heel mijn hart.
Want hij verdiend het!!!

Zo, dat moest ik effe kwijt, want ik kreeg het verslag in het nieuwsbericht maar niet uit mijn hoofd.
Uitzonderlijk op een zaterdag, een dag waarop ik anders niet aan mijn blogjes werk.
Maar voor Dr. Raymond Peeters was elke dag, ook een werkdag, zelfs op zon en feestdagen stond hij aan je bed.
En omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik zonder hem nu geen blogje zou hebben.

{} geschreven door Urfali_63

{} geschreven door Urfali_63

{} geschreven door Alex

{} geschreven door vif

{} geschreven door bojako

{} geschreven door Myette

{} geschreven door Chia