Een vriendendienst?.....Ja ja!
Ik ben er nog steeds niet uit of ik dankbaar moet zijn, voor de vriendendienst die mij, nu zo’n 25 jaar geleden, werd bewezen.

Met een toenmalige vriendin, beide bezig aan onze tweede jeugd, ga ik zo om de paar weken een avondje stappen.
Ik ben noodgedwongen een alleenstaande moeder van twee kinderen, en werk me te pletter om het huishouden draaiende te houden.
Vaag denk ik bij mezelf dat het met een man in huis zo veel makkelijker zou zijn, dat de kinderen misschien een “vader” missen, (iets wat achteraf, zo blijkt, helemaal niet het geval is geweest!.... Gelukkig!).
Dat we zoveel meer zouden kunnen verwezenlijken met z’n tweeën.
Trouwens, ik krijg nood aan affectie en liefde, aan genegenheid, aan troost en steun.
En laat ik nu op één van die uitstapjes een man ontmoeten!

Hij is razend knap, donkere haren, koolzwarte ogen, en wat belangrijk is voor mij, hij heeft mooie onderarmen en handen.
Wat zo nòg belangrijker is, hij is langer dan ik.
Iets dat helemaal niet zo evident is voor de mannen van mijn generatie.
Met mijn 1,75m lengte, (ondertussen 2cm gekrompen, helaas enkel in de lengte) lopend op naaldhakken van minstens 5cm hoog, steek ik ver boven de gemiddelde man uit.
Het maakt dat ik menige uitnodiging om een slow te dansen afsla.
Maar niet met deze man!
Zijn naam is Bruno, hij is architect bij “Bruggen en wegenbouw”, en hij is Fransman.
Dat laatste is een beetje een tegenvaller, want hij spreekt maar een mondjevol nederlands, en ik maar een mondjevol frans.
Evenwel, na du pain, du boursin, du vin… beaucoup du vin!.... verstaan we elkaar prima…..! A-hum A-hum, als u begrijpt wat ik bedoel!

Mijn hartsvriendin, die weliswaar gelukkig getrouwd is doch de belofte van trouw niet fanatiek in acht neemt, is razend jaloers.
Zij had hem immers eerst gezien, had haar oog al op hem laten vallen, en etaleerde dan ook ten volle haar verleidingskunst.
Helaas voor haar, Bruno houdt niet van opdringerige vrouwen, houdt niet van fuifnummers, en heeft enkel oog voor mij.

Vier maanden duurt onze relatie al, en we maken reeds plannen voor de toekomst.
Bruno heeft een jaarcontract in België, nadien gaat hij weer naar zijn thuisland, om dan opnieuw te worden uitgezonden naar weer een ander land.
”Of ik met hem meewil gaan?”
Ik twijfel, ben gehecht aan mijn stekje, en moet daarbij ook aan de kinderen denken.
De kinderen kennen hem nog niet, ik stel de ontmoeting telkens weer uit, waarom weet ik niet.
En dan komt de cruciale vraag waar ik waarschijnlijk zat op te wachten, “wil je met me trouwen?”
Het zou het achterlaten van de thuishaven veel makkelijker maken, het zou mij en de kinderen zekerheid bieden in de vreemden.

Ik vertel alles aan mijn beste vriendin, want dat doen vriendinnen nou éénmaal.
Even blijft ze stil…..! En dan vraagt ze me of ik zeker ben van zijn trouw?
”Waarom zou ik niet?”, vraag ik haar op mijn beurt, ietwat beduusd door haar vraag.
”Wel”, zegt ze me, “hij is een razend knappe man, verdiend goed geld, en jij bent tenslotte nou niet meteen een filmster he!”
”Komt bij dat je twee kinderen ten laste hebt, en dat je op materialistisch gebied niet veel te bieden hebt.”
”Je bent ‘maar’ een serveuse hè!”
”En ik durf wedden dat wanneer ik het wil, hij met me het bed induikt:”
Uren later zat ik nog steeds perplex te wezen door haar uitspraken.
Maar ik zette het van mij af, ik was gelukkig met Bruno, had geen reden om aan zijn trouw en eerlijkheid te twijfelen.
En stilaan begin ik te wennen aan het idee, om met deze man een nieuwe toekomst te bouwen.
Tot op een dag…..!

Ik krijg telefoon, het is mijn hartsvriendin.
Haar stem klinkt triomfantelijk.
”Ik heb gisteravond met “jou” Bruno een fantastische neukpartij gehad”, zo laat ze me weten.
”Heb het enkel gedaan voor jou, opdat je niet met je ogen open in je ongeluk zou stappen”.
”Beschouw het maar als een vriendendienst, want voor mij betekent hij niets.”
Neen, voor haar betekende een neukpartij met hèm niets, net zomin als met zoveel anderen, haar man incluis, maar voor mij stortte de wereld in.
Bruno ontkende de beschuldiging, maar de twijfel in mijn hart was gezaaid.
Tenslotte had hij alles mee om de wereld en de vrouwen te veroveren, en ik, ik was maar een simpele vrouw, niet eens erg knap.
Mijn zelfvertrouwen stond al op een laag pitje, en nu zat het helemaal aan de grond.
”Wat was ik blij dat mijn kinderen hem nooit hadden ontmoet”, dacht ik tussen twee huilbuien door.

We zagen elkaar steeds minder en minder, en hoewel Bruno me nog enkele keren heeft gevraagd om met hem verder te gaan, heb ik de relatie laten doodbloeden.
Ik heb nooit geweten wie van de twee de waarheid sprak, Bruno die ontkende in alle toonaarden, of mijn vriendin die pochte over haar verleidingskunsten met hem.
En tot op de dag van vandaag twijfel ik nog steeds aan haar motivatie voor deze “vriendendienst”.

{} geschreven door Lieve

{} geschreven door bojako

{} geschreven door Pedro