“….Zaterdagnamiddag, ongeveer 17h!
Ik sta klaar om een grote uitdaging aan te gaan.
Voel mij zoals Evil Knievel zich moet hebben gevoeld toen hij over de afgrond sprong met zijn motor.
Er is moed en durf voor nodig, maar ik doe het.
Evenwel met koppend hart, en met mijn ogen steevast dicht geknepen, maar ik doe het…….
Ik waag de sprong….!”

Hahaha, bovenstaande is om dochterlief een beetje te jengelen
Het is de plaaggeest in mij, gelukkig kent ze mij ook door en door, en weet ze dat ik er geen woord van meen.
Want ik weet dat ze komt lezen.
Niks van aantrekken of geloven, lieve schat, je hebt dat prima gedaan, en ik ben fier op je!
Wat was er nu aan de hand? Wel……..

Dochterlief heeft besloten om autorijlessen te gaan volgen.
Zij kon in geval van nood wel auto rijden, maar….
Met krakende koppeling, niet harder dan in tweede vitesse, en vooral, met het angstzweet in haar handen.
Dus echt in geval van uiterste nood.
Dat moest wel, want haar partner is ziek, maar dat verklaar ik morgen, of zo, nog wel.

Eerst de theorie, en dat gaat vlotjes, ze heeft dan ook lang en veel gestudeerd daarvoor.
Ze krijgt een voorlopig rijbewijs, wat wil zeggen dat ze enkel met de door haar aangestelde begeleider mag verder leren rijden, en dat is natuurlijk haar partner.
Maar….!

Zoals al geschreven, is haar partner ziek, moet regelmatig naar het ziekenhuis.
Dochterlief hangt dus af van de gezondheidstoestand van haar partner om op haar werk te raken.
Het openbaar vervoer is geen optie, haar uren lopen niet gelijk met de uren van ‘De Lijn’
Soms gaat ze op de fiets, 15 km heen, en 15km terug.
Door weer en wind, 52 kg in strijd tegen de elementen van de natuur.
Maar dat is niet altijd evident, en zeker niet vol te houden voor haar.
Dus besluit ze om het toch anders te doen.
Ze gaat rijlessen nemen.
Twintig uren is genoeg, want na die twintig uren mag ze alleen met de wagen rijden.

Ze komt van Herentals naar Antwerpen, over de autosnelweg, en het gaat goed.
Haar partner evenwel is er nog steeds bij.
Ik ga mee naar beneden, kijk hoe ze achter het stuur kruipt om weer naar huis toe te gaan.
En zoals elke moeder doe ik een schietgebedje…..”Lieve god, laat ze veilig thuiskomen”.

En gisteren had ze genoeg vertrouwen om mij uit te nodigen.
Naar de ‘Carefour’, een weg die ze blindelings kent.
Ze vraagt me zelfs om voorin te komen zitten, maar dat vinden haar partner en ik geen goed idee.
Tenslotte kan ik geen auto rijden, en zou dus in uiterste nood niet kunnen ingrijpen.
Dus ik neem plaats op de achterbank.

Ze doet het goed, wat zeg ik, ze doet het prima!
Natuurlijk moet ze nog ervaring opdoen in het verkeer, nog routine krijgen als het ware.
Minder terughoudend worden, vranker, en zelfzekerder.
Maar ik ben zo fier op haar, want de reden dat ze zo laat is begonnen met auto te leren rijden is omdat ze een angsthaas was.
”Ik ga dat nooit kunnen” was haar verweer, en zie….. ZE,RIJDT!

Vrijdag is wellicht haar vuurdoop.
Haar partner moet woensdag naar het ziekenhuis, in Brussel.
De zoveelste operatie, en ik wil haar via deze weg nog een keer veel sterkte wensen, begeleid met dikke knuffels en kussen, want ik zie haar niet meer voordien.
Maar Anja, het gaat lukken deze keer, ik voel het aan mijn water.

Vrijdag dus is haar vuurdoop, dan rijd ze voor de eerste keer zonder begeleider.
En ik rij met haar mee.
Want ik heb er het volste vertrouwen in!