Waar zijn al die bomma’s heen?
De bomma met het bloemetjesschort, gezeten bij de kachel, met een breiwerk of verstelwerk in de hand.
De bomma met het grijze haar,  steevast gedragen in een strenge knot.
Die grijze haren die synoniem stonden voor wijsheid.
De bomma met het gerimpelde gelaat, waar je het harde en zware leven kon op aflezen.
Waar zijn ze heen?

Want ze zijn verdwenen, lijken wel geen bestaansrecht meer te hebben.
Nee, nu moeten oma’s lijken op de zuster van hun dochter.
Zij moeten de haren verven, modieus gekleed gaan, zich wringen in lurex bloesjes, al dan niet stevig ingesnoerd in een korset, want vetrolletjes zijn uit den boze.
Oma’s van nu moeten vitaal zijn, ze moeten fitnessen, ze moeten over heggen kunnen springen.
Ze mogen vooral niet oud en wijs ogen.

En dat heeft de plastische chirurgie fabriek goed begrepen.
Want nog nooit zijn zovele schoonheidsoperatie’s uitgevoerd, dan de laatste jaren.
Het is een trend geworden om alles te laten liften wat maar gelift kan worden.
Ik hoor jullie nu zeggen, ik niet, nooit van m’n leven, ik laat hangen wat hangt.
Goed zo! Maar niet deze oma!
Nee, deze oma gaat wat laten liften dat al jaren in haar weg hangt.
Namelijk mijn oogleden.

Ik heb heel lang getwijfeld.
En zoals alles in mijn leven, is ook dit weer een dubbel gegeven.
Eerstens heb ik enkel het zicht uit mijn rechteroog, mijn linker zegt foert.
En mijn bovenlid is zodanig gezakt dat het mij het zicht uit mijn goede oog danig belemmert.
Dus optrekken die handel.
Tweedes is het ijdelheid.
Want wanneer ik dan toch onder het mes moet, dan maar gelijk de wallen onder mijn ogen ook laten wegnemen.
Gaat in één moeite door, niet!

Ik heb al zo vaak op een operatietafel moeten liggen, (14x notabene) wegens ziektes die ik niet had gekozen.
Nu dus één waarvoor ik kies uit vrije wil.
En het dubbele is wel dat ik een vrijer en wijder uitzicht ga hebben,  maar ik ga ook de vermoeide en strenge blik kwijt zijn.

Woensdag om 14u lig ik op de tafel.
Een akkefietje van twee uur, effe neerliggen, enkele spuitjes doorstaan voor de lokale verdoving, opstaan en weer naar huis.
Het ergste zijn de blauwe ogen achteraf.
Kan je er de straat mee op, of gaan de mensen denken dat mijn lieve knuffel mij wat peren heeft verkocht?
Een zonnebril? Tja, is dat niet belachelijk bij een donkergrijze en bewolkte lucht.
Moest er nu sneeuw liggen, ja dan kon ik als camouflage een paar ski’s huren om mee te zeulen, geeft al een andere dimensie aan het geheel hé.
Maar met ski’s naar de speelgoedwinkel om de nodige Sinterklaas spullen te halen voor de kleindochter, hum!

Nu ja, we zien wel.
Volgens de chirurg moet al het blauwe verdwenen zijn na twee weken, zo kan ik dan toch met kerstmis buiten komen.
Wat me bij dit alles nog het meeste bezighoud, is of ik wel ga kunnen lezen en bloggen.
Want ik draag een lens om ver te kijken, en een bril bovenover om te lezen.
En vermoedelijk zal ik die lens niet kunnen dragen, moet ik eens achteraan bellen, stom dat ik daar niet aan dacht op het moment dat ik die operatie ging bevestigen.

Waar zijn al de bomma’s heen?
Deze bomma behoort vanaf nu alvast bij de ijdeltuiten.
Maar zegt men niet;
Oh ijdelheid, uw naam is vrouw, of was het nu net omgekeerd?
Feit is, de bomma’s van nu zijn ijdel.

{} geschreven door pluisje

Ziehier het
multi-allen-toegankelijk-blog
''The Conqueror''

{} geschreven door William

{} geschreven door Lieve

{} geschreven door hotlips

{} geschreven door paz

{} geschreven door peeters robert

{} geschreven door nida1952

{} geschreven door noyo

{} geschreven door hotlips

{} geschreven door bojako